· στα μνημόνια της εξόντωσης που κάποιοι βάφτισαν σωτηρία της χώρας ...
· στη διεθνή συμμορία που τα επέβαλε
· στα εγχώρια συμφέροντα που τα στηρίζουν
· στους κρατικοδιαίτους καρχαρίες που αποτελειώνουν τη δημόσια περιουσία
· στους τοκογλύφους που θησαυρίζουν με τις ευλογίες της μαύρης συγκυβέρνησης
· στα φερέφωνα των καναλιών που τα στηρίζουν
· στα σκιάχτρα του νεοφιλελευθερισμού που μας βομβαρδίζουν με ανοησίες περί ανταγωνιστικότητας
· στους «διανοούμενους» που συναγελάζονται με τους κλέφτες των ονείρων μας
· στους χορτάτους που αρπάζουν τα ψίχουλα από τους πεινασμένους
· στους αδιόρθωτους που ετοιμάζονται να ξαναψηφίσουν τα ρετάλια του δικομματισμού και τις παραφυάδες του
· στα ανθρωπάκια που φοβούνται τον ίσκιο τους
· στους νυν πανικόβλητους και πρώην εθνικά υπερήφανους νοικοκυραίους που αναζητούν «αλλοεθνείς» και «αλλόθρησκους» αποδιοπομπαίους τράγους
· στο αυγό του φιδιού που επωάζεται
· στην «ανάπτυξη» που θα έρθει πάνω από τις στάχτες της ζωής μας.
Η μαχόμενη Αριστερά οφείλει όχι απλώς να αντισταθεί, αλλά να πρωταγωνιστήσει στην υπόθεση της παραγωγικής ανασυγκρότησης και της δημοκρατικής αναγέννησης του τόπου, να δράσει όχι απλώς ως δύναμη διαμαρτυρίας, αλλά ως καταλύτης ταξικής αλληλεγγύης και λαϊκής ενότητας. Διαφορετικά ο κατακερματισμός θα της στοιχίσει όχι μόνο την απώλεια μιας ιστορικής ευκαιρίας, αλλά την ίδια της την ύπαρξη, έστω και ύστερα από μια πρόσκαιρη εκλογική επιτυχία. Ας μην υπάρχουν αυταπάτες: βρισκόμαστε μόνο στην αρχή μιας καπιταλιστικής επέλασης που θα επιβεβαιώσει ότι τα μυρμήγκια, πριν πεθάνουν, βγάζουν φτερά, εκτός και αν διαλέξουν, αντί να σαρωθούν, να πετάξουν.
Η εξαθλίωση φέρνει την απελπισία, όμως η απελπισία πρέπει να γίνει οργή. Να κάνουμε την οργή μας εφιάλτη τους. Ή αυτοί ή εμείς. Πολιτική ηθική σημαίνει ανυπακοή σε ένα σύστημα που τρέφεται με τις σάρκες μας, διαμόρφωση των συνθηκών που θα το ανατρέψουν, για να γεννήσουν έναν πιο δίκαιο κόσμο.
Αντισταθείτε
σ’ αυτόν που χτίζει ένα μικρό σπιτάκι
και λέει: καλά είμαι εδώ.
Αντισταθείτε σ’ αυτόν που γύρισε πάλι στο σπίτι
και λέει: Δόξα σοι ο Θεός.
Αντισταθείτε
στον περσικό τάπητα των πολυκατοικιών
στον κοντό άνθρωπο του γραφείου
στην εταιρεία εισαγωγαί-εξαγωγαί
στην κρατική εκπαίδευση
στο φόρο
σε μένα ακόμα που σας ιστορώ.
Αντισταθείτε
σ’ αυτόν που χαιρετάει απ’ την εξέδρα ώρες
ατελείωτες τις παρελάσεις
σ’ αυτή την άγονη κυρία που μοιράζει
έντυπα αγίων λίβανον και σμύρναν
σε μένα ακόμα που σας ιστορώ.
Αντισταθείτε πάλι σ’ όλους αυτούς που λέγονται μεγάλοι
στον πρόεδρο του Εφετείου αντισταθείτε
στις μουσικές τα τούμπανα και τις παράτες
σ’ όλα τ’ ανώτερα συνέδρια που φλυαρούνε
πίνουν καφέδες σύνεδροι συμβουλατόροι
σ’ όλους που γράφουν λόγους για την εποχή
δίπλα στη χειμωνιάτικη θερμάστρα
στις κολακείες τις ευχές στις τόσες υποκλίσεις
από γραφιάδες και δειλούς για το σοφό αρχηγό τους.
Αντισταθείτε στις υπηρεσίες των αλλοδαπών
και διαβατηρίων
στις φοβερές σημαίες των κρατών και τη διπλωματία
στα εργοστάσια πολεμικών υλών
σ’ αυτούς που λένε λυρισμό τα ωραία λόγια
στα θούρια
στα γλυκερά τραγούδια με τους θρήνους
στους θεατές
στον άνεμο
σ’ όλους τους αδιάφορους και τους σοφούς
στους άλλους που κάνουνε το φίλο σας
ως και σε μένα, σε μένα ακόμα που σας ιστορώ
αντισταθείτε.
Τότε μπορεί βέβαιοι να περάσουμε προς την
Ελευθερία.
Μιχάλης Κατσαρός, Η διαθήκη μου
ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΓΥΝΑΙΚΩΝ ΕΔΕΣΣΑΣ ΣΕ ΔΡΑΣΗ
· στη διεθνή συμμορία που τα επέβαλε
· στα εγχώρια συμφέροντα που τα στηρίζουν
· στους κρατικοδιαίτους καρχαρίες που αποτελειώνουν τη δημόσια περιουσία
· στους τοκογλύφους που θησαυρίζουν με τις ευλογίες της μαύρης συγκυβέρνησης
· στα φερέφωνα των καναλιών που τα στηρίζουν
· στα σκιάχτρα του νεοφιλελευθερισμού που μας βομβαρδίζουν με ανοησίες περί ανταγωνιστικότητας
· στους «διανοούμενους» που συναγελάζονται με τους κλέφτες των ονείρων μας
· στους χορτάτους που αρπάζουν τα ψίχουλα από τους πεινασμένους
· στους αδιόρθωτους που ετοιμάζονται να ξαναψηφίσουν τα ρετάλια του δικομματισμού και τις παραφυάδες του
· στα ανθρωπάκια που φοβούνται τον ίσκιο τους
· στους νυν πανικόβλητους και πρώην εθνικά υπερήφανους νοικοκυραίους που αναζητούν «αλλοεθνείς» και «αλλόθρησκους» αποδιοπομπαίους τράγους
· στο αυγό του φιδιού που επωάζεται
· στην «ανάπτυξη» που θα έρθει πάνω από τις στάχτες της ζωής μας.
Η μαχόμενη Αριστερά οφείλει όχι απλώς να αντισταθεί, αλλά να πρωταγωνιστήσει στην υπόθεση της παραγωγικής ανασυγκρότησης και της δημοκρατικής αναγέννησης του τόπου, να δράσει όχι απλώς ως δύναμη διαμαρτυρίας, αλλά ως καταλύτης ταξικής αλληλεγγύης και λαϊκής ενότητας. Διαφορετικά ο κατακερματισμός θα της στοιχίσει όχι μόνο την απώλεια μιας ιστορικής ευκαιρίας, αλλά την ίδια της την ύπαρξη, έστω και ύστερα από μια πρόσκαιρη εκλογική επιτυχία. Ας μην υπάρχουν αυταπάτες: βρισκόμαστε μόνο στην αρχή μιας καπιταλιστικής επέλασης που θα επιβεβαιώσει ότι τα μυρμήγκια, πριν πεθάνουν, βγάζουν φτερά, εκτός και αν διαλέξουν, αντί να σαρωθούν, να πετάξουν.
Η εξαθλίωση φέρνει την απελπισία, όμως η απελπισία πρέπει να γίνει οργή. Να κάνουμε την οργή μας εφιάλτη τους. Ή αυτοί ή εμείς. Πολιτική ηθική σημαίνει ανυπακοή σε ένα σύστημα που τρέφεται με τις σάρκες μας, διαμόρφωση των συνθηκών που θα το ανατρέψουν, για να γεννήσουν έναν πιο δίκαιο κόσμο.
Αντισταθείτε
σ’ αυτόν που χτίζει ένα μικρό σπιτάκι
και λέει: καλά είμαι εδώ.
Αντισταθείτε σ’ αυτόν που γύρισε πάλι στο σπίτι
και λέει: Δόξα σοι ο Θεός.
Αντισταθείτε
στον περσικό τάπητα των πολυκατοικιών
στον κοντό άνθρωπο του γραφείου
στην εταιρεία εισαγωγαί-εξαγωγαί
στην κρατική εκπαίδευση
στο φόρο
σε μένα ακόμα που σας ιστορώ.
Αντισταθείτε
σ’ αυτόν που χαιρετάει απ’ την εξέδρα ώρες
ατελείωτες τις παρελάσεις
σ’ αυτή την άγονη κυρία που μοιράζει
έντυπα αγίων λίβανον και σμύρναν
σε μένα ακόμα που σας ιστορώ.
Αντισταθείτε πάλι σ’ όλους αυτούς που λέγονται μεγάλοι
στον πρόεδρο του Εφετείου αντισταθείτε
στις μουσικές τα τούμπανα και τις παράτες
σ’ όλα τ’ ανώτερα συνέδρια που φλυαρούνε
πίνουν καφέδες σύνεδροι συμβουλατόροι
σ’ όλους που γράφουν λόγους για την εποχή
δίπλα στη χειμωνιάτικη θερμάστρα
στις κολακείες τις ευχές στις τόσες υποκλίσεις
από γραφιάδες και δειλούς για το σοφό αρχηγό τους.
Αντισταθείτε στις υπηρεσίες των αλλοδαπών
και διαβατηρίων
στις φοβερές σημαίες των κρατών και τη διπλωματία
στα εργοστάσια πολεμικών υλών
σ’ αυτούς που λένε λυρισμό τα ωραία λόγια
στα θούρια
στα γλυκερά τραγούδια με τους θρήνους
στους θεατές
στον άνεμο
σ’ όλους τους αδιάφορους και τους σοφούς
στους άλλους που κάνουνε το φίλο σας
ως και σε μένα, σε μένα ακόμα που σας ιστορώ
αντισταθείτε.
Τότε μπορεί βέβαιοι να περάσουμε προς την
Ελευθερία.
Μιχάλης Κατσαρός, Η διαθήκη μου
