Σε αυτό το άρθρο, θα προσπαθήσω, εν συντομία, να παρουσιάσω τη πρότασή μου για την αυτοχρηματοδότηση του ευρύτερου δημοσίου τομέα, που την ονομάζω... «Πράσινη Κοινωνική Ανάπτυξη» διότι θα έχει πραγματικό όφελος και η οικονομία και η κοινωνία και το περιβάλλον. Συγκεκριμένα Δημόσιες και Δημοτικές επιχειρήσεις, ΝΠΔΔ (π.χ Σχολεία, ΚΑΠΗ κτλ), κοινωφελείς οργανισμοί, θα χρηματοδοτούν τους ελλειμματικούς ισολογισμούς τους από τη λειτουργία φωτοβολταικών στις ταράτσες και τις σκεπές τους.
Μια τέτοια επένδυση, με δημόσιο δανεισμό, και χρηματοδότησή της μέσω του Αναπτυξιακού, θα συμβάλλει τα μέγιστα στο να μειωθούν τα ελλείμματα των δημοσίων επιχειρήσεων/οργανισμών και να αποκτήσουν μια καινούργια πηγή εσόδων.
Παραδείγματος χάρη επειδή ξέρουμε ότι τα επόμενα χρόνια αναμένεται περεταίρω μείωση των επισκευαστικών χορηγήσεων για τα σχολεία, (ενώ ήδη φέτος έχουμε μείωση κοντά στο 60%), πιστεύω ότι η παραπάνω πρότασή μου θα συμβάλει τα μέγιστα στη λύση του προβλήματος αυτού.
Συγκεκριμένα ένα σχολείο μπορεί να βάλει φωτοβολταϊκά στη στέγη του και να πληρώνεται επί 25 χρόνια από τη ΔΕΗ μέσω σχετικής σύμβασης. Τα φωτοβολταϊκά θα είναι προσημειωμένα στην τράπεζα (πχ. Τράπεζα Παρακαταθηκών και Δανείων), η οποία τα δανειοδοτεί για τα πρώτα 6-7 χρόνια, χρόνος που χρειάζεται για να αποπληρωθούν, ενώ στη συνέχεια το σχολείο θα παίρνει τα κέρδη από την παραγωγή για τα επόμενα χρόνια, τα οποία έχουν ετήσια απόδοση από 8% έως και 14% της αρχικής επένδυσης.
Προσπαθώντας πριν από 3 χρόνια να υλοποιήσω ένα τέτοιο πρόγραμμα στα σχολεία της Κηφισιάς, βρέθηκα απέναντι σε ισχυρές αντιστάσεις από τους γνωστούς συνδικαλιστές της ΟΛΜΕ. Οι οποίοι τότε ψεύτο - ισχυριζόντουσαν ότι είναι ανεπίτρεπτο να έχουν επιχειρηματική δράση τα σχολεία, αγνοώντας το ερώτημα μου, τι έκαναν οι καντίνες στους σχολικούς χώρους…
Τέλος, η ανωτέρω ρύθμιση θα βοηθήσει τη πραγματική ανάπτυξη της «επισκευαστικής» αγοράς (π.χ στη περίπτωση των σχολείων), αλλά κυρίως θα πετύχει να αποδώσει πραγματικά κοινωνικά οφέλη, εν αντιθέσει προς την κατεύθυνση της εικοσαετούς επιδοτήσεως, μικρών φωτοβολταϊκών επιχειρήσεων, που δίχως οικονομική ανάπτυξη θα αντλήσουν κεφάλαια και εν τέλει θα κλείσουν καθώς ο χρόνος ζωής ενός φωτοβολταϊκού δεν ξεπερνά τα 25 έτη.
Η «Πράσινη Κοινωνική Ανάπτυξη» προϋποθέτει τη δημιουργία παραγωγικών δομών του Ελληνικού Δημοσίου, παράλληλα με τη δημιουργία υποδομών για μία ευαίσθητη στάση απέναντι στο φυσικό περιβάλλον και στα οικολογικά προβλήματα.
Oι καιροί απαιτούν προοδευτικές πρωτοβουλίες, ήρθε η στιγμή να αναπτύξουμε ένα βιώσιμο μοντέλο για τους δημόσιους οργανισμούς.
*Ο Βασίλης Ξυπολυτάς έχει εξειδικευτεί σε θέματα περιβάλλοντος στο πανεπιστήμιο του Harvard. Υπηρετεί ως αντιδήμαρχος Κηφισιάς.
