Είμαστε στην τελική ευθεία για τις εκλογές;
Οι κινήσεις του πολιτικού συστήματος αυτό δείχνουν ενώ ήδη έχουν προσδιοριστεί πιθανές ημερομηνίες διεξαγωγής των εκλογών.
Εδώ και πολύ καιρό δεν είναι λίγοι εκείνοι που ζητούν εκλογές, άλλοι πιο εμφατικά και μονότονα, άλλοι με αυξομειώσεις στην ένταση.
Εκλογές ήθελε ο Σαμαράς, εκλογές ήθελε ο Καρατζαφέρης, εκλογές ζητούσε και ο Κουβέλης. Οι εκλογές είναι η βασική διεκδίκηση του ΣΥΡΙΖΑ ένα χρόνο τώρα, ενώ το ΚΚΕ πιο ζωηρά έβαλε το θέμα κατά την πρώτη επιχείρηση συγκρότησης συγκυβέρνησης χωρίς προσφυγή στις κάλπες, τον Ιούνιο του 2011 εν όψει της ψήφισης του Μεσοπρόθεσμου.
Στα κόμματα της κοινοβουλευτικής αριστεράς η αντιμετώπισητου ζητήματος «εκλογές» δεν είναι η ίδια. Το ΚΚΕ εκλογικά αναμένει βελτίωση των ποσοστών του, αν και γνωρίζει ότι τα σημερινά δημοσκοπικά ποσοστά, θα επιχειρηθεί από ΠΑΣΟΚ (τα όσα ΠΑΣΟΚ κατέβουν στις εκλογές) και ΝΔ να συμπιεστούν. Ωστόσο, δεν διατείνεται ότι η λύση θα έρθει μέσα από τις εκλογές, λέει μόνο ότι είναι ένα ακόμη μέσο αγώνα, το οποίο προσφέρει την ευκαιρία να αποδυναμωθεί το κυρίραρχο πολιτικό σύστημα, ας πούμε σημειώνοντας ιστορικά χαμηλά ποσοστά, αδυναμία να συγκροτήσει αυτοδύναμη κυβέρνηση ή ακόμη και συνεργασίας, κλπ.
Ο ΣΥΡΙΖΑ, τουλάχιστον όπως προκύπτει από τις εκφωνήσεις της ηγεσίας του, προβάλει το ζήτημα της έκφρασης της λαϊκής βούλησης απέναντι στα άδικα μνημόνια, ενώ αναμένει κι αυτός καλύτερα εκλογικά ποσοστά όχι όμως απαραίτητα αντίστοιχα υψηλά με αυτά των δημοσκοπήσεων. Όσον αφορά το πρώτο ζήτημα σχεδόν το ταυτίζει με τη διέξοδο στο πρόβλημα της κρίσης, αν και κατα βάθος ξέρει ότι οι εκλογές δεν αρκούν, χωρίς ένα στιβαρό λαϊκό κίνημα από κάτω του οποίου η βούληση δεν θα ταλαντευτεί υπό το βάρος των εκβιασμών. Την ίδια ώρα ο λόγος του ΣΥΡΙΖΑ ακροβατεί μεταξύ του καλέσματος για εθνική ανεξαρτησία και προτάσεων τεχνικής επίλυσης της κρίσης στο πλαίσιο της ευρωζώνης και των σημερινών θεσμικών οργάνων της (π..χ. ΕΚΤ) που επιβάλλουν την πολιτική ξεπουλήματος και αποικιοποίησης.
Η Δημοκρατική Αριστερά, η οποία δεν σήκωσε τους τόνους απέναντι στη συγκρότηση της συγκυβέρνησης το Νοέμβριο, αλλά ψέλλισε ότι οι εκλογές θα ήταν η ιδανικότερη επιλογή, προέβαλλε με διάφορες αυξομειώσεις το αίτημα για εκλογές. Είδε τα ποσοστά της να απογειώνονται παράλληλα με την κατάρρευση του ΠΑΣΟΚ, αναθάρρησε βλέποντας ότι όχι μόνο έχει εξασφαλίσει την είσιο δο στη Βουλή αλλά μπορεί να καταστεί και βασικός πολιτικός παίκτης, τώρα όμως που οι διάφορες πτυχές του ΠΑΣΟΚ επιχειρούν να ανασυνταχθούν έχοντας λάβει σήμα κινδύνου από τις δημοσκοπήσεις που το δείχνουν τρίτο και τέταρτο κόμμα, το κόμμα του Κουβέλη δέχεται «ανοίκειες» επιθέσεις από δυνάμεις που πριν λίγο καιρό εξήραν την «υπεύθυνη» στάση του.
Μέσα σε όλο αυτό το σκηνικό και με την τρομοκρατία στα ύψη οι εκλογές μπορεί να αποδειχθούν «δίκοπο μαχαίρι». Που σημαίνει ότι για την Αριστερά ή και όλους όσοι αντιτίθεται στο μνημόνιο ή εν γένει στον καπιταλισμό που παράγει μνημόνια τα δύσκολα τώρα αρχίζουν.
Μπορεί η πλειοψηφία της ελληνικής κοινωνίας να είναι από αγανακτισμένη έως οργισμένη για τα μέτρα εξαθλίωσης που υλοποιούνται σε βάρος της, αυτό όμως δε σημαίνει ότι είναι συνειδητή και αποφασισμένη για ρήξη με το κυρίαρχο δικομματικό δίπολο και τις παραφυάδες του, παλιές και νέες. Τα διλήμματα είναι πιο ισχυρά από ποτέ και η τρομοκρατία πρωτοφανής κάνοντας τα πράγματα απρόβλεπτα. Όσο για την έκφραση της λαϊκής βούλησης, με τη βούλησή τους οι πολίτες τα προηγούμενα χρόνια ψήφιζαν εκείνους που δούλευαν εναντίον τους.
Σε γενικές γραμμές η εξέλιξη των πραγμάτων μπροστά στο ενδεχόμενο εκλογών καθίσταται απρόβλεπτη, και όσοι είναι απέναντι στα μνημόνια, καλούνται να καταβάλλουν διπλό κόπο για να πείσουν, να αποσαφηνίσουν τις θέσεις τους, να διαλύσουν τον φόβο και να αντικρούσουν την τρομοκρατία, αν το θέμα είναι να αλλάξει η κατάσταση προς όφελος των πολλών. Διαφορετικά, οι εκλογές θα αποδειχτούν μία από τα ίδια και χειρότερα, απαξιώνοντας τις εκλογές κι ενδεχομένως και την Αριστερά, η οποία ίσως να έχει περισσότερες έδρες, σε μια Βουλή όμως που όλο και περισσότερο θα γίνεται «κόκκινο πανί»...
