Μια ιστορία θέλω να σας αφηγηθώ της μικρο-περιπέτειας που μου έτυχε προχτές βράδυ… Μιας περιπέτειας που θα μπορούσε κάλλιστα να τύχει στον κάθε συμπολίτη μου και συμπατριώτη Ρεθεμνιώτη… Καθώς επέστρεφα λοιπόν σπίτι -περπατώντας μάλιστα κι όχι με όχημα- προχθές αργά γύρω στις τρεις τη νύχτα, όχι μετά από ξενύχτι ή κατανάλωση αλκοόλ, αλλά από μεροκάματο τίμιο και κουραστικό που πήγε αργά για να τελειώσει, και ενώ ήμουν πτώμα από την κούραση αλλά και με κρύωμα βαρβάτο να με ταλαιπωρεί όλη την εβδομάδα, έπρεπε λίγο πριν μπω στο σπίτι μου για να πέσω να κοιμηθώ και να ξεκουραστώ σαν φυσιολογικός άνθρωπος κι εγώ ο δύσμοιρος επιτέλους, να υποστώ μια άλλου είδους κακοτυχία, μια ταλαιπωρία πιο περίεργη αλλά και εκνευριστική συνάμα.
Στην είσοδο του σπιτιού μου λοιπόν με σταματάει ένα τζιπάκι των ΕΚΑΜ (ειδικούς φρουρούς μάλλον πλέον τους λένε) και βγαίνουν τρεις αστυνομικοί από μέσα απαιτώντας -ευγενικά βέβαια είναι η αλήθεια, αλλά με ύφος βαρύ και άκρως εξουσιαστικό- να μου κάνουν έλεγχο… «Εντάξει λέω», τι να πω ο άτυχος βραδιάτικα… αφού λοιπόν μου κάνουν τις πρώτες ερωτήσεις για το ποιος είμαι και που πάω, έπειτα με ψάχνουν καλά-καλά μην τυχόν και έχω κάνα μπαζούκας ή οπλοπολυβόλο πάνω μου κρυμμένο (σημειώστε ότι ήμουν με την απλή αθλητική μου φόρμα ενδεδυμένος) και αφού μου ζητούν, ως είθισται, ταυτότητα, αναγκάζομαι να περιμένω βασανιστικά για να μου καταγράψουν τα στοιχειά και να τα διασταυρώσουν δις και τρις με κάποιον απτό τμήμα με την ελπίδα για αυτούς να αποδειχτώ κανένας στυγνός φονιάς ή εγκληματίας όπως και τους φαινόμουν «προφανώς» έτσι συναχωμένος από κρύωμα και με νυσταγμένη μούρη ως ήμουν… Ίδιος ο Πάσαρης πρέπει να ήμουν στα μάτια τους τι να σας πω!
Τώρα θα μου πείτε μα καλά και σένα τι σε πείραξε αφού απλά κάνουν ένα έλεγχο ρουτίνας και καλά κάνουν οι άνθρωποι, κι εγώ μαζί τους, και έτσι θα πρέπει να γίνεται με την αύξηση της εγκληματικότητας, αν και η εξακρίβωση των στοιχείων μου έγινε μακριά (απέναντι από το δελφίνι σχεδόν) από τα κακόφημα νυχτο-μάγαζα και δρόμους του Ρεθύμνου, μέρη όπου συνήθως μαζεύεται το κάθε καρυδιάς καρύδι, και υπό την επήρεια μέθης και ναρκωτικών ακόμα κάνουν όργια παρανομίας χωρίς κανένα απολύτως έλεγχο ή επίβλεψη του Νόμου! Συνεχίζοντας λοιπόν, η ταλαιπωρία μου κράτησε συνολικά γύρω στα δέκα λεπτά και παρότι γνώριζα μάλιστα τον «γηραιότερο» εκ των 3 αστυνομικών-ειδικών φρουρών από κάποιο τραπέζι στο όποιο ήμουν μάλιστα με συγγενή μου που είναι και αυτός αστυνομικός(!) και όταν του το ανέφερα μπας και γλυκάνει λίγο την υπεροπτική συμπεριφορά του, απλά έκανε την πάπια τη βραστή ο ασπρομάλλης «μάγκας της εξουσίας»… Πάραυτα συνέβησαν δύο συγκεκριμένα γεγονότα στη συνολική μικρή περιπέτεια της «εξαθλίωσης»… συγγνώμη..της «εξακρίβωσης» των στοιχείων μου, τα οποία και με ενόχλησαν όπως θα ενοχλούσαν και τον καθένα πιστεύω που θα αναγκαζόταν να υποστεί αυτή την ταλαιπωρία, και εξαιτίας των οποίων πραγματικά ένιωσα τα ατομικά μου δικαιώματα να παραβιάζονται στο έπακρο: το πρώτο γεγονός ήταν ότι ενώ στεκόμουν στο κρύο ένα δεκάλεπτο για αυτόν τον υποτιθέμενο «τυπικό» και καθόλα «νόμιμο» έλεγχο, περνάει από δίπλα ένας άσχετος τυπάκος (ο οποίος φαινόταν να τα χει τσούξει και λίγο αλλά για αυτό όρκο δεν παίρνω) στον οποίο μόνο ταυτότητα ζήτησαν και αφού την επέδειξε ταχύτατα, συμπλήρωσε απλά ότι είναι φοιτητής, και τον άφησαν σε δευτερόλεπτα να φύγει χωρίς καν να τον ψάξουν για οτιδήποτε εν αντιθέσει με ότι είχαν κάνει πρωτύτερα σε έμενα, υποβάλλοντας με σε αυτή την χρονοβόρα ταλαιπωρία. (Ίσως ο εν λόγω νεαρός κύριος τους φάνηκε γλυκούλης και τη γλίτωσε επειδή φορούσε τζιν κι όχι φόρμα που φορούν προφανώς όλοι οι εγκληματίες, όπως εγώ ο κρυωμένος και τόσο κουρασμένος «αγριάνθρωπος»… Αυτό με ενόχλησε ιδιαίτερα αλλά φυσικά δε μίλησα πάνω και στην κούραση μου, για να τελειώνουμε επιτέλους… Το δεύτερο όμως και χειρότερο γεγονός όπου το ποτήρι ξεχείλισε, εξ’ ου και το άρθρο τούτο, ήταν ότι ενώ η «ανάκριση» για τα στοιχειά μου συνεχιζόταν πάντα υπό τον γηραιότερο εκ των αστυνομικών σχετικά με την ηλικία μου, τη δουλειά μου, κλπ, παρόλο που είχαν ήδη διπλό-τριπλό-ελέγξει την ταυτότητα μου με το κατάλευκο ποινικό μου μητρώο (!!!) και τηλεφωνικώς και αεροπορικώς ακόμα μη σας πω! Με ξαναρωτάει ο «συμπαθέστατος» αλλά ανεκδιήγητος ασπρομάλλης αστυνόμος αν είμαι «ξένος» κι όχι ΕΛΛΗΝ, διότι -αλί και τρισαλί μου- είχα την «ατυχία» να έχω γεννηθεί στη Λευκωσία της Κύπρου, παρότι μεγαλωμένος και σε όλη την 32χρονη ζωή μου να θεωρώ τον εαυτό μου ΝΤΟΠΙΟ ΡΕΘΥΜΝΙΩΤΗ, με ολόκληρη την τοπική κοινωνία να γνωρίζει το ποιόν και τη μόρφωση μου! Ανταπαντώ λοιπόν ευγενικά λέγοντας του πως «Έλληνας είμαι βέβαια και μάλιστα από εδώ», και αντ’ αυτού εισπράττω με υφάκι ανάλαφρης αλαζονείας εκ μέρους του «μα εδώ λέει τόπος γέννησης, Λευκωσία Κύπρου, άρα θα μπορούσες να ήσουν ξένος» (!!!) υπονοώντας εμφανώς ότι ακόμη και η ίδια η αναγραφόμενη ελληνική μου υπηκοότητα δεν θεωρείτο στάνταρντ και δεν σήμαινε τίποτα για αυτόν! Δηλαδή το μόνο που δε μου είπε καθαρά ήταν ότι μπορεί και να ήμουν εν αγνοία μου «λαθρομετανάστης μέσα στην ίδια μου τη χώρα, την πόλη και τον τόπο μου, ότι μπορεί και να εισήλθα παράνομα και να ζω 32 χρόνια και να μοχθώ, πληρώνοντας τους φόρους και τον ίδιο τον μισθάκο του ακόμα όντας ένας ξένος, χωρίς οικογένεια και φίλους στην ίδια μου την πόλη!»… άκουσον-άκουσον!
Εγώ γίνομαι «αλλόφρων» αλλά διατηρώ την ατσαλένια ψυχραιμία μου (καθότι οι φίλοι μας αστυνομικοί φημίζονται και για το ξύλο που κατά καιρούς ρίχνουν σε αθώους πολίτες μεταμφιεσμένοι σε ζαρντινιέρες και πεζοδρόμια!) και ζητάω με το έπακρο της κάθε πολιτισμικής μου ευγένειας το λόγο για τον οποίο γινόταν όλος αυτός ο διεξοδικότατος έλεγχος προς το άτομο μου, τονίζοντας ότι ούτε εγκληματίας είμαι, αλλά απεναντίας ένας απόλυτα νομοταγής, με πεντακάθαρο χιλιο-επαληθευμένο μητρώο και πολύ νυσταγμένος πολίτης με δικαιώματα, κι ότι μάλιστα γνώριζα και πολλούς συναδέλφους του «κυρίου» που με τόση μανία και χρονοτριβή ήθελε να με ελέγξει, κι ότι μέχρι και βοήθεια στην αστυνομία αφιλοκερδώς παλαιότερα έχω δώσει. Η τελική απάντηση που πηρά ήταν ότι «ήταν ένας τυπικός έλεγχος» που τάχα μου «γινόταν σε όλους» (;;;) και μου έδειξε και τα χαρτιά από άλλους οι όποιοι είχαν προηγουμένως ελεγχθεί… Και αφού μου είπε και ένα «μπράβο» που γύριζα από δουλειά ( κι όχι από διάρρηξη ή φόνο προφανώς) και ένας εκ των δυο χαμογελαστών νεανίσκων αστυνομικών μου χτύπησε φιλικά και επιδοκιμαστικά τον ώμο επειδή ήμουν «καλό παιδάκι», όπως αποδείχτηκε εν τέλει, καληνυχτιστήκαμε όλοι αμοιβαία και με απολυτή γλυκύτητα και μπήκα επιτέλους σπίτι μου, που τόσο λαχταρούσα να πάω να ξεκουραστώ…
Αυτή λοιπόν τη χθεσινή μου περιπέτεια-ταλαιπωρία ήθελα να καταγγείλω ή περισσότερο να σας αφηγηθώ, γιατί πέρα από το γεγονός ότι από τα νεύρα και την υπερένταση, που μου επροκλήθησαν από το εν λόγω περιστατικό έχασα και μεγάλο μέρος από τον τόσο πολύτιμο ύπνο μου, αλλά και προβληματίστηκα εντόνως για την αστυνομική συμπεριφορά όπως και για το πώς ακριβώς διεξάγονται οι αστυνομικοί έλεγχοι στη χώρα μας πλέον, και αν τυχόν -λέμε τώρα- υπάρχουν δυο μέτρα και δύο σταθμά σε αυτούς τους «τυπικούς» ελέγχους, όπως για παράδειγμα αν φορούσα κουστούμι αντί για την «δολοφονική» και «άκρως παράνομη» αθλητική μου φόρμα ή αν ήμουν γιος βουλευτή αντί για έναν απλό Ρεθυμνιώτη που πασχίζει να βγάλει τα προς το ζην, άραγε μήπως τότε θα είχα την ίδια αντιμετώπιση και ταλαιπωρία ή ακόμα και ως ντόπιος και Έλληνας που είμαι μήπως τελικά θα πρέπει να φοβάμαι την αστυνομία περισσότερο από κάτι ξένες ύποπτες φυσιογνωμίες που κυκλοφορούν ανενόχλητα και καταλαμβάνουν τον κήπο μας, τις πλατείες μας, τσακώνονται άγρια μεταξύ τους, μέχρι που βγάζουν και μαχαίρια, και παρενοχλούν και τις κοπελιές μας στο δρόμο, αλλά εκείνους ως δια μαγείας δεν τους αγγίζει η τοπική αστυνομία ποτέ, μα ποτέ; Εκτός βεβαία και «αν είμαι εντελώς λάθος» και έχει ψηφιστεί με νέο νόμο και όρο μνημονιακό, κάποιου είδους απαγόρευση της κυκλοφορίας όπως και έλεγχος του καθενός που νυχτοπερπατεί και δεν το εγνώριζα ο αφελέστατος πάνω στη νύστα, την αρρώστια και την κούραση μου, οπότε συγχωρέστε με! Πέρα από τα αστείο, έλεος και αλλοίμονο εάν συμβαίνει κάτι τέτοιο! Όπως και να χει πάντως θα τελειώσω με μια συμβουλή στους φίλους αστυνομικούς (και το φίλους το εννοώ πραγματικά) βγείτε και πιάστε κανένα αληθινό εγκληματία, κλέφτη, δολοφόνο, βιαστή, ακόμα και πολιτικό, και αφήστε ήσυχους όλους εμάς τους νομοταγείς, φιλήσυχους πολίτες, που δεν κλέψαμε, δεν σκοτώσαμε κι ούτε πειράξαμε ποτέ κανένα! Πρέπει να ξεπεράσετε μερικοί εκεί στο Α.Τ. Ρεθύμνου επιτέλους τη νοοτροπία του τριτοκοσμικού βλαχο-χωριάτη αστυνομικού του τύπου «put the kots down slowly» και να ξεκινήσετε να κάνετε τη δουλειά σας η οποία είναι μόνο η προστασία των πολιτών, των δικαιωμάτων και των περιουσιών τους, βοηθήστε μας όπως πρέπει, και μη μας τρομοκρατείτε παίζοντας το εξουσία κακιάς μορφής! Μη μας ταλαιπωρείτε επιπλέον τη δύσκολη περίοδο που διανύουμε, όλοι μας! Αρκετά μας ταλαιπωρεί καθημερινά το κράτος ήδη με τους άπειρους άδικους φόρους και τα χαράτσια, αφήστε μας στην ήδη υπάρχουσα μιζέρια και ταλαιπώρια μας, μη μας επιβαρύνετε και σεις… όργανα της τάξης είστε, όχι της ταλαιπωρίας… δουλέψτε σωστά και δικαία για το μισθό σας, τον οποίο εμείς οι ίδιοι οι Έλληνες φορολογούμενοι- και όχι οι 300 της βουλής- σας δίνουμε τη δυνατότητα να έχετε….
*Χρήστος Μανουράς
Έλληνας
Συγγραφέας-Καθηγητής Αγγλικών-Μεταφραστής,
Μήτε φονιάς, μήτε βιαστής…
Έλληνας
Συγγραφέας-Καθηγητής Αγγλικών-Μεταφραστής,
Μήτε φονιάς, μήτε βιαστής…
