“Αρκετή υπηρεσία πρόσφερα διδάσκοντας πως κρατάνε το όπλο και πολεμούν. Πρέπει όμως να τελειώσω διδάσκοντάς τους και πως να πεθαίνουν”.
Ο αγώνας του Αυξεντίου δεν στηριζόταν σε στρατιωτική υπεροχή. Στηριζόταν στη νίκη στο ηθικό επίπεδο, μέσω της θυσίας του. Η θυσία, είναι μιά μορφή αγώνος, που αποτελεί αποκλειστικά προνόμιο των δυνατών φυλών και ανθρώπων με ανώτερη νευροψυχική δόμηση. Είναι η μορφή εκείνη συγκρούσεως που διαλέγουν λίγοι άνθρωποι, για να γίνουν φωτεινά παραδείγματα και στοιχείο υπερηφάνειας στους λαούς που ανήκουν. Είναι η μορφή αγώνος, που δόξασε τον Ελληνικό λαό μέσα στην Ιστορική του πορεία. Δεν υπάρχει άλλη φυλή, που να έκανε την μορφή αυτή συγκρούσεως, λάβαρο επιβιώσεως, θάρρους και ανδρείας.
Η θυσία αποτελεί την μέθοδο της εμμέσου προσπελάσεως απ’ το στρατιωτικό, στο ποιοτικά ανώτερο επίπεδο, στο ηθικό. Με την θυσία του ο Αυξεντίου δεν επεδίωξε βέβαια, άμεσα στρατιωτικά οφέλη. Αυτό που επεδίωξε ήταν η νίκη σε ένα άλλο επίπεδο, που ο εχθρός δεν εννοείται κάν ότι υπάρχει. Αν ο τρόπος της στρατιωτικής ήττας, που οδηγεί στην θυσία είναι τέτοιος, ώστε να συγκινήσει και να συναρπάσει με το θάρρος, τότε η νίκη έχει κερδηθεί από τους νικημένους…. Αυτό επεδίωξε ο Αυξεντίου, να κάνει τους νικητές νικημένους και τους νικημένους νικητές…. Και τα κατάφερε….
Να πάρουμε μια σταγόνα από το αίμα σου,να καθαρίσουμε το δικό μας….
Να πάρουμε μια σταγόνα από το αίμα σου, να μπολιάσουμε το δικό μας….
Να πάρουμε μια σταγόνα από το αίμα σου, να βάψουμε το δικό μας…..
Nα μη μπορέσει ποτέ πια να το ξεθωριάσει ο φόβος….
Σταυραητέ του Μαχαιρά, ήρωα των Ελλήνων, το μπόλι σου δε χάθηκε….ποτέ δε θα χαθεί! Γονυπετείς υποκλινόμεθα στο μεγαλείο της θυσίας σου…
