Μετά από πολλή προφανώς περίσκεψη, ο Πρωθυπουργός χθες, μεσάνυχτα παρά κάτι (κατά παράφραση του γνωστού λαϊκού άσματος)...
ανακοίνωσε τον αναμενόμενο, λόγω παραίτησης ΠΑΠΟΥΤΣΗ, ανασχηματισμό της Κυβέρνησής του. Και τελικά τι προέκυψε; Μια από τα ίδια. Ξαναγύρισε, για τρίτη θητεία, στο Υπουργείο Προστασίας του Πολίτη, ο Μιχάλης ΧΡΙΣΟΧΟΪΔΗΣ, για να συνεχίσει το έργο της ασφάλειας και τάξης, μακριά από τις περί ανάπτυξης με τους γερμανούς εντάσεις. Και η ανάπτυξη; Τώρα στα χέρια της Άννας ΔΙΑΜΑΝΤΟΠΟΥΛΟΥ, που για δεύτερη φορά θαρρώ θα επιχειρήσει τα κονδύλια για τα ΕΣΠΑ να απορροφήσει και άλλα επενδυτικά προγράμματα να αξιοποιήσει. Η στο Υπουργείο Παιδείας και δια βίου (α)μαθείας "επιτυχής" Υπουργική της θητεία (αλήθεια, τα βιβλία πήγαν στα σχολεία ή ακόμη τα περιμένουν;), αποτελεί εγγύηση για τη νέα της "επιτυχία".
Προσωπικά εύχομαι ειλικρινά, στη δεύτερη αυτή προσπάθεια, για το καλό όλων μας, να επιτύχει. Μέσα σε όλα, όμως, αυτά ξεχωρίζει και μια ιδιαίτερα σοβαρή επιλογή. Είναι αυτή του Επίτιμου Καθηγητή του Πανεπιστημίου Αθηνών Γεωργίου ΜΠΑΜΠΙΝΙΩΤΗ, ως νέου Υπουργού Παιδείας. Ο
ίδιος, μάλιστα, με αίσθημα υψηλής ευθύνης, δήλωσε πως δεν μπορούσε να αρνηθεί μια τέτοια πρόταση, σε κρίσιμη για τον τόπο εποχή. Παράλληλα, υποστήριξε την άποψη ότι απαιτείται μια Κυβέρνηση τεχνοκρατών, τύπου ΜΟΝΤΙ. Συμφωνώ απόλυτα μαζί του και πιστεύω ότι τεχνοκράτες, αξιόλογοι μάλιστα, υπάρχουν στη χώρα μας πολλοί, αλλά, μάλλον, λείπει ο Έλληνας
ΜΟΝΤΙ, για την ανάλογη επιλογή, χωρίς σκοπιμότητα πολιτική ή κομματική συναλλαγή.
Κάνω λάθος;
Αναγνώστης
