Στόχος αυτήν τη φορά, η Αριστερά, δεδομένου ότι το ΠΑΣΟΚ - τουλάχιστον σε αυτήν τη φάση – δεν εμφανίζεται ως ο... απόλυτος εχθρός της εκλογικής αναμέτρησης.
Αντίθετα, τη συγκεκριμένη στιγμή, με βάση τα στοιχεία που έχουν στα χέρια τους τα στελέχη της Ν.Δ. και ο Αντώνης Σαμαράς, οι διαρροές εντοπίζονται και προς τα αριστερά, και μάλιστα με μεγαλύτερη ένταση απ’ ό,τι θα μπορούσε να προβλέψει και ο πιο έμπειρος πολιτικός αναλυτής. Βεβαίως δεν λείπουν οι απώλειες προς τα δεξιά, αφού η δημιουργία νέων κομματικών σχηματισμών που κινούνται από την Κεντροδεξιά έως την Άκρα Δεξιά ψαλιδίζουν τις ελπίδες της Ν.Δ. να κερδίσει την αυτοδυναμία.
Στη φάκα
Πρώτη φορά ο Σαμαράς αισθάνεται ότι έχει πιαστεί στη φάκα που ο ίδιος έστησε πριν από δυο χρόνια ανεβάζοντας τις αντιμνημονιακές κορώνες και τώρα ψάχνει τον τρόπο με τον οποίο θα απεγκλωβιστεί από αυτήν την επιλογή του. Η μεταμόρφωση του προέδρου της Ν.Δ. από κακό παιδί της πολιτικής σε... σπασικλάκι και φίλο της Μέρκελ μπορεί να αποκαθιστά τη φήμη του στην Ευρώπη, αλλά στην Ελλάδα τον ταυτίζει με τον... Γ. Παπανδρέου.
Η επίθεση προς την Αριστερά άρχισε λίγες μέρες μετά την ψήφιση του μνημονίου από τη Ν.Δ., όταν ο Σαμαράς πρώτη φορά από το βήμα της Βουλής επιτέθηκε με σκληρούς χαρακτηρισμούς στο ΚΚΕ και τον ΣΥΡΙΖΑ. Οι στενοί συνεργάτες του ισχυρίζονται ότι αυτή η τακτική είναι πολύ καλά επεξεργασμένη και γι’ αυτό πολύ σύντομα θα φέρει τα αποτελέσματα που επιθυμούν.
Λένε μάλιστα ότι η γκάφα του ΚΚΕ να καταγγείλει το «κίνημα της πατάτας» βοήθησε στη συγκεκριμένη φάση τα στελέχη της Ν.Δ. να δουλέψουν πάνω σ’ αυτήν την τακτική επιμένοντας ότι το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης βρίσκεται δίπλα στον πολίτη και στα αυθόρμητα κινήματα που δημιουργούνται από το ένστικτο των καταναλωτών.
Φυσικά δεν είναι λίγοι εκείνοι που ισχυρίζονται ότι το μέτωπο αυτό άνοιξε για να σταλεί μήνυμα στις Βρυξέλλες και τις άλλες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες, των οποίων οι κυβερνήσεις αντιμετωπίζουν με επιφυλακτικότητα τον Σαμαρά, ότι, αν η Ν.Δ. δεν έχει αυτοδυναμία, δεν πρόκειται να συνεργαστεί με τα κόμματα της Αριστεράς.
Η τακτική αυτή, όπως φαίνεται, έπιασε τόπο, αφού η μέχρι πρότινος ορκισμένη αντίπαλος του προέδρου της Ν.Δ. Άνγκελα Μέρκελ του άνοιξε την πόρτα εισόδου στο κλαμπ των... νομιμοφρόνων του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος. Μόνο που, για να τον δεχθεί, έπρεπε πρώτα να έχει υπερψηφίσει τη δανειακή σύμβαση, κάτι που ο Σαμαράς έπραξε, και μάλιστα με εσωκομματικό κόστος.
Τα... ωραία
Το δεύτερο σκέλος της τακτικής που θα ακολουθήσει η Ν.Δ. το επόμενο διάστημα περιγράφεται από τη φράση «όχι στη συγκυβέρνηση - ναι στην κυβέρνηση εθνικής ενότητας». Εδώ αρχίζουν τα ωραία.
Σύμφωνα με πληροφορίες, ο Σαμαράς όλο το επόμενο διάστημα θα επικεντρωθεί στο να πείσει τους δεξιούς ψηφοφόρους για το πόσο αναγκαία είναι η αυτοδυναμία για τη Ν.Δ., αλλά και στο ότι δεν πρόκειται να συνεργαστεί με κανένα άλλο κόμμα εάν δεν την κατακτήσει.
Όπως έλεγαν στενοί του συνεργάτες, οι αλλεπάλληλες τοποθετήσεις του προέδρου της Ν.Δ. ότι δεν πρόκειται να συγκυβερνήσει μετά τις εκλογές με το ΠΑΣΟΚ έχουν έναν και μοναδικό στόχο: Να πειστεί το δεξιό εκλογικό σώμα ότι την επομένη των εκλογών θα επικρατήσει πολιτική αβεβαιότητα - με ό,τι αυτή συνεπάγεται - στην περίπτωση που δεν έχει η Ν.Δ. αυτοδυναμία.
Μάλιστα πρόσθεταν κάτι ιδιαίτερα σημαντικό: ότι, στην περίπτωση που η Ν.Δ. αποκτήσει ποσοστό ικανό για να κυβερνήσει, τότε ο Σαμαράς θα συγκροτήσει μία κυβέρνηση εθνικής ενότητας με πολιτικές προσωπικότητες, τεχνοκράτες και ικανούς πολιτικούς από όλους τους χώρους, οι οποίοι θα μπορούν να διαχειριστούν τον τεράστιο όγκο των προβλημάτων. Σε περίπτωση μη αυτοδυναμίας, στις προθέσεις του προέδρου της αξιωματικής αντιπολίτευσης περιλαμβάνεται η εκ νέου προσφυγή στις κάλπες.
Επιχείρηση συσπείρωσης του δεξιού κοινού
Τη θέση του πάντως να μη συναινέσει πλέον σε μία κυβέρνηση συνεργασίας εξέφρασε και πρόσφατα, όταν ρωτήθηκε από τον πρωθυπουργό για το εάν θα μπορούσε να αναλάβει ο Κωστής Χατζηδάκης το υπουργείο Ανάπτυξης, στην προοπτική να αναλάβει ο Μιχάλης Χρυσοχοΐδης το υπουργείο Προστασίας του Πολίτη.
Αυτή ήταν μάλιστα η δεύτερη φορά που αρνήθηκε να δώσει στην κυβέρνηση Παπαδήμου κι άλλα στελέχη, αφού μετά την παραίτηση των στελεχών του ΛΑΟΣ ο πρωθυπουργός είχε ζητήσει να αντικατασταθούν από τον Άρη Σπηλιωτόπουλο και τον Κωστή Χατζηδάκη. Και στις δυο περιπτώσεις ο Σαμαράς απάντησε ότι η Ν.Δ. δεν θα στήριζε και με αλλά στελέχη της την κυβέρνηση, τη στιγμή μάλιστα που βρισκόμαστε κοντά στις εκλογές. Με αυτό το σκεπτικό ο πρόεδρος της Ν.Δ. θα επιχειρήσει να συσπειρώσει το δεξιό κοινό, αφού, σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις που έχουν στα χέρια τους τα γαλάζια στελέχη, η συσπείρωση του κόμματος βρίσκεται κάτω από το 60%, ποσοστό ιδιαίτερα μικρό εάν λάβουμε υπόψη ότι βρισκόμαστε λίγο πριν από τις εκλογές.
Πρόθεσή του είναι να μεταπείσει όσους δεξιούς θέλουν να ψηφίσουν μικρά κόμματα, τα οποία είτε δεν θα μπουν στη Βουλή είτε θα έχουν οριακή εκπροσώπηση. Για όσους κατευθυνθούν προς τα αριστερά, τα πράγματα είναι πολύ πιο δύσκολα, αφού στην πραγματικότητα θα έχουν αλλάξει ιδεολογία και όχι μόνο κομματικό χώρο.
Το αμέσως επόμενο διάστημα ο Σαμαράς θα δώσει το πράσινο φως για την επιστροφή των πέντε στελεχών που είχαν καταψηφίσει τη δανειακή σύμβαση και τελικά… ανένηψαν υπερψηφίζοντας τους εφαρμοστικούς νόμους, ενώ θα προσπαθήσει να προσεγγίσει στελέχη που προέρχονται από τον ΛΑΟΣ και τη ΔΗ.ΣΥ. της Ντόρας Μπακογιάννη. Μετά το θέμα που προέκυψε με την πρώην υπουργό, τα στελέχη της Συγγρού ευελπιστούν ότι θα μπορέσουν να προσεγγίσουν ακόμη πιο εύκολα τους προβληματισμένους βουλευτές της ΔΗ.ΣΥ.
