«επισκέψεις» του στα διάφορα Υπουργεία, στα ανώτατα Δικαστήρια της Χώρας και σε άλλες Υπηρεσίες, και από Έλληνες κοινοτικούς υπαλλήλους.
Είναι ευφυές κυρίως (αλλά όχι μόνο) γιατί έτσι δίνεται η εντύπωση ότι είναι πραγματικά κοινοτική η διαδικασία της παροχής τεχνογνωσίας και τεχνικής αρωγής. Ως «κοινοτική», επομένως, περιλαμβάνει και Έλληνες κοινοτικούς.
Υπάρχει, κατά τα άλλα, κάποια αντινομία σ’ αυτό. Γιατί αν οι Έλληνες κοινοτικοί υπάλληλοι είναι επαρκείς (και αναμφίβολα είναι επαρκέστατοι) τότε τι χρειάζονται οι άλλοι; Οι Ολλανδοί π.χ., οι Μαλτέζοι, οι Πολωνοί, οι Φινλανδοί κτλ.
Καλοί και άξιοι όλοι (την ίδια δουλειά κάνουν άλλωστε στις Βρυξέλλες) αλλά αν οι Έλληνες της Κομισιόν έχουν την ίδια τεχνογνωσία με τους Βέλγους π.χ. και τους Δανούς, γιατί να μην ανατεθεί το έργο στους Έλληνες;
Θα το κάνουν –κατά κανόνα- με πολύ περισσότερο ενδιαφέρον και σεβασμό για την Πατρίδα τους (και επομένως με πολύ μεγαλύτερη αποτελεσματικότητα) από ότι κάποιος ξένος που έρχεται με την οίηση του «ανθύπατου» και, λίγο ή πολύ, του «Γκαουλάιτερ».
Με αυτά και με τα άλλα, με το γνωστό θρίλερ του Θανάτου, των δυόμισι τελευταίων χρόνων, θεωρούν και αυτοί την Ελλάδα ως «πειραματόζωο» της Ευρώπης και εαυτούς λίγο-πολύ ως μαθητευόμενους κτηνιάτρους.
Είναι άλλωστε γνωστή η αλαζονεία (μερικές φορές και η θρασύτητα) των διεθνών υπαλλήλων, όταν αποστέλλονται σε κάποιαν «αμαρτωλή» χώρα για την… εξαγνίσουν, να τη διδάξουν ή να την τιμωρήσουν ή σε κάποιαν «υπανάπτυκτη» χώρα για την αναστήσουν (με θανατηφόρες, συνήθως, συνταγές) να την αναπτύξουν αν όχι και για να την… «εκπολιτίσουν»!
Εμείς πολύ καλά τα γνωρίζουμε αυτά, όχι μόνο από τους πρέσβεις και τους αρμοστές «των Δυνάμεων» άλλων εποχών, αλλά και από την αυθάδεια και την (ας πούμε) ξεροκεφαλιά μερικών από τους σύγχρονους απεσταλμένους. Ο κ. Ντερόουζ π.χ., της Κομισιόν, ο κρυφός συνομιλητής… «των καλλιτέρων Ελλήνων» είναι ένα (αλλά όχι μοναδικό) τυπικό παράδειγμα.
Επειδή αυτά έτσι είναι, θα ήταν πολύ σημαντικό για τους Έλληνες συνοδούς και «συνεργάτες» του κ. Ράιχενμπαχ να διευκρινίσουν πλήρως και εξ αρχής το περιεχόμενο της «συνοδείας» τους. Το ρόλο τους και την ιεραρχική τους θέση στο πραγματικό (όχι το τυπικό) οργανόγραμμα της Δύναμης κρούσης.
Γιατί εάν ο ρόλος που επιφυλάσσεται στους Έλληνες συνοδούς του κ. Ράιχενμπαχ είναι ρόλος άλλοθι ή έστω απλού «πρόθυμου» παριστάμενου (γλάστρας, δηλονότι), πρέπει με πολύ περίσκεψη να κάνουν την επιλογή τους, πριν αποδεχτούν αυτό το ρόλο. Εάν δεν τους αφήσουν να διεκδικήσουν και να ασκήσουν την ουσία της αρμοδιότητάς τους, είναι καλλίτερα και για τη χώρα και για τους ίδιους, να απέχουν.
Αργά ή γρήγορα, ο κάθε κ. Ράιχενμπαχ θα ολοκληρώσει την αποστολή του και θα φύγει. Θα φύγει έτσι κι αλλιώς. Εκείνοι όμως είναι Έλληνες και θα μείνουν ή θα επιστρέψουν στην Ελλάδα…
Αλλά και οι Έλληνες λειτουργοί, Υπουργοί ή κλητήρες ή πρόεδροι ή διευθυντές, τους οποίους «επισκέπτονται», εδώ στην Αθήνα, ο κ. Ράιχενμπαχ ή οι εκπρόσωποι της Δύναμης κρούσης, πρέπει να αντιμετωπίζουν τους κοινοτικούς «επισκέπτες», μόνο ως αυτό που έχει επισήμως δηλωθεί ότι είναι.
Εντεταλμένους δηλαδή να μεταφέρουν τεχνογνωσία, για ορισμένα θέματα, με ότι αυτό συνεπάγεται ως υπόδειξη και συμβουλή. Αμοιβόμενους για να βοηθήσουν και να συμπαρασταθούν. Αλλά μόνον αυτό. Τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο.
Να τους δέχονται με ευγένεια αλλά με υπερηφάνεια, με αξιοπρέπεια και σοβαρότητα. Σε καμιά περίπτωση με δουλικότητα, ευκαμψία ή ραγιαδισμό.
Θα καθίσουν (ακόμη αναπαυτικότερα) ως αφεντικά στο σβέρκο μας, μόνο εάν εμείς, με τη στάση και τη συμπεριφορά μας, θα τους αναγνωρίσουμε και ουσιαστικά θα τους εγκαταστήσουμε σ’ αυτό το ρόλο.
Ο πρόεδρος ή ο δημόσιος λειτουργός, οποιασδήποτε βαθμίδας, μιας οποιασδήποτε Ελληνικής Αρχής ή Υπηρεσίας, ο οποίος θα επικαλεσθεί τη διαιτησία, την επέμβαση ή την εύνοια των ξένων Ελεγκτών της Πατρίδας του ή τυχόν θα τους παραδώσει, σε προσωπική βάση, πληροφορίες ή στοιχεία τα οποία δεν έχει τη γραπτή θεσμική εντολή ή εξουσιοδότηση να τους παραδώσει, εκπίπτει αυτομάτως του αξιώματος και της τιμής του λειτουργού Της.
Υ.Γ. Σε λίγες μέρες είναι η 25η Μαρτίου. Η επέτειος της Εθνικής μας Παλιγγενεσίας!
