ΔΕΝ είναι μόνο μεσάζοντες, είναι και φαντομάδες. Στο παρασκήνιο και χωρίς φάτσα, διεύθυνση, τηλέφωνο και με τα τιμολόγια εργαλείο εκβίασης και φοροκλοπής.
«Υπόγραψε (μισοτιμής), αλλιώς τα λιβανίζεις». Σαν τον καπνοπαραγωγό του παρελθόντος που γέννησε το «Δι’ ασήμαντον αφορμήν», κάτι από χαρατσωμένους κολλήγους που τους έλειψε ο Αντύπας. Απέναντι στην κοινωνία των φτωχών οι χοντρέμποροι, μεσάζοντες και αεριτζήδες και μόνο με το ΚΚΕ ηθικό συμπαραστάτη και τον Μπούτα.
ΒΛΕΠΟΥΜΕ το «Κίνημα» και ελπίζουμε, δεν βλέπουμε τους μεσάζοντες και ανησυχούμε. Κάποιοι από δαύτους έσκασαν μύτη, έριξαν τη ρουκέτα για το προϊόν που είναι(;) Β’ διαλογής, για τη φούσκα που θα σκάσει και εξαφανίστηκαν. Κι όσο τα τριαξονικά αδειάζουν το φορτίο και τα μπράτσα φορτώνουν τα σακιά με τις πατάτες, τόσο θα φανταζόμαστε να ξεφορτώνονται αύριο τ’ αρνιά και μεθαύριο άλλα προϊόντα και αγαθά μεγαλύτερης αξίας και…εκμετάλλευσης, αλλά χωρίς εκμετάλλευση.
ΑΝ η «πενία τέχνας κατεργάζεται» στο φως του Ήλιου, ο μεσάζων κατεβάζει ιδέες και δουλεύει στο σκοτάδι. Κι αν είναι ο παραγωγός «πρωτάρης», ο μεσάζων είναι έμπειρος. Γι αυτό είναι και επικίνδυνος. Κόβει κίνηση, τα βάζει κάτω και τα μελετά, συντονίζεται με άλλους της αγοράς και του «επαγγέλματος» κι ίσως (και δυστυχώς) γελάσει τελευταίος. Θα αντιδράσει «βίαια» μπροστά στον κίνδυνο να χάσει το ψωμί του (διάβαζε υπερκέρδη χωρίς να παράγει) και με τις μεθόδους του. Και, βέβαια, κοιτώντας τη συνεταιριστική ιδέα θαμμένη στα χαλάσματα του σοσιαλισμού που έφυγε πριν έρθει.
ΕΔΩ θα σταθούμε, γιατί ο μεσάζων έχει λόγους…ιστορικούς για να αισιοδοξεί. Με τον σοσιαλισμό στα πρώτα του βήματά στην Ελλάδα της ανισότητας και του κακέκτυπου καπιταλιστικού μοντέλου, στήθηκαν και οι πρώτοι «σοσιαλιστικοί» γεωργικοί συνεταιρισμοί. Στελεχώθηκαν με κομματικούς…κομάντος, ξεκίνησαν με ενθουσιασμό και οι αρχαιρεσίες τοποθέτησαν «κατάλληλους στην κατάλληλη θέση». Τιμητική και…αποδοτική. Κι απόκτησαν βίλες και περιουσίες «πρόεδροι» που δεν ήξεραν να γράψουν τ’ όνομά τους, κομπιναδόροι που έμπασαν στο κόλπο τους αγρότες, «παράγοντες» που γίναν…κάποιοι, και «ιδεολόγοι» που έστρωναν το έδαφος για ατιμώρητες κομπίνες και αρπαχτές.
ΚΙ ύστερα; Ξανά έμπορας και μεσάζων, παρελθόν και…μεσαίωνας. Μέχρι που η κρίση σκάει μύτη κι ίσως τα σιάξει. Από ανάγκη και «ανάγκη εστί το μη ενδέχεσθαι άλλως». Με τη συνεταιριστική ιδέα μονάχη και χωρίς κόμματα, «ιδεολόγους» και καπελώματα. Με τους μεσάζοντες σε επάλληλες…συσκέψεις, πριν αλλάξουν επάγγελμα. Ίδομεν.
