Αυτό επιβεβαίωσε μια νέα βρετανική έρευνα, με επικεφαλής τον Μόρτεν Κρίνγκελμπαχ, ερευνητή του Τμήματος Ψυχιατρικής του πανεπιστημίου της Οξφόρδης. Στην έρευνα έγιναν πειράματα σε 40 εθελοντές, οι οποίοι υποβλήθηκαν σε μια ποικιλία διαφορετικών ήχων, προκειμένου να ελεγχθούν και να αξιολογηθούν οι αντιδράσεις τους σε κάθε έναν από αυτούς.
Η έρευνα έδειξε ότι, από όλους τους ήχους, οι εθελοντές αντιδρούσαν πιο γρήγορα και έντονα όταν άκουγαν το κλάμα μωρού. Οι επιστήμονες πιστεύουν ότι αυτή η υπερευαισθησία και υπεραντίδραση απέναντι στο παιδικό κλάμα έχει μια πιθανή εξελικτική ερμηνεία, καθώς από την εποχή των μακρινών προγόνων του ανθρώπου αναπτύχθηκε σταδιακά ένας μηχανισμός εγρήγορσης κάθε φορά που ένα μωρό, μέσω του κλάματός του, φαινόταν να μεταδίδει το μήνυμα ότι χρειάζεται κάτι.
Έτσι, σήμερα πια, ενστικτωδώς και αυτομάτως το κλάμα του μωρού ενεργοποιεί στο σώμα του ενήλικου μια κατάσταση αναστάτωσης, με συνέπεια να μην μπορεί να αγνοήσει -ακόμα και να το ήθελε- αυτό το κλάμα.
Ο ενήλικας είναι βιολογικά προγραμματισμένος να ανταποκρίνεται στο «σήμα» που δίνει το κλάμα του μωρού, ενώ άλλους θορύβους μπορεί να τους αγνοήσει και να στρέψει αλλού την προσοχή του.
