Επιτέλους, ο ήλιος έκανε την εμφάνισή του στον καταταλαιπωρημένο από τις σκληρές καιρικές συνθήκες ελληνικό ουρανό. Επιτέλους, μπορούμε πια να πούμε ότι η Άνοιξη πήρε τη σκυτάλη και επίσημα , μετά βαΐων και κλάδων, αφού ο χειρότερος χειμώνας των τελευταίων χρόνων, πρωταγωνίστησε στο ελληνικό κλίμα και βασάνισε τις καρδιές αλλά και την τσέπη των Ελλήνων.
Και εγώ, νοιώθω τόσο έντονη την επιθυμία να τραγουδώ το γνωστό τραγούδι της Σ. Βόσσου – χωρίς να με συνοδεύει δυστυχώς το σαξόφωνο του Μικρούτσικου – καλωσορίζοντας τον ανοιξιάτικο ήλιο σα θείο δώρο που μοιάζει να είναι η μόνη μας ελπίδα. Δεν περίμενα ποτέ ότι θα χαιρόμουν τόσο πολύ με την έλευση της άνοιξης ώστε να γράψω και για αυτήν, αφού πάντα ήταν μια εποχή που με μελαγχολούσε, διότι ήμουν – χρησιμοποιώ πια παρελθοντικό χρόνο – fun του χειμώνα! Και πώς να μη συμβεί μια τέτοια σημαντική αλλαγή στην ιδιοσυγκρασία μου, αφού οι αλλαγές του προηγούμενου χειμώνα τάραξαν τα εγκεφαλικά, ψυχικά, νευρολογικά, σωματικά και ό,τι άλλο επιθυμείτε να προσθέσετε κύτταρα, τα οποία προσπαθούν να βρουν το δρόμο τους για να συνηθίσουν τα νέα δεδομένα.
Ένας χειμώνας με πετσοκομμένους μισθούς, με απολύσεις, με λουκέτο σε μικρομεσαίες και μεγαλομεσαίες επιχειρήσεις, με την ανεργία να φτάνει στο 20,7%, με μνημόνια και παραμνημόνια, με κατεστραμμένη Αθήνα, με άστεγους να κατακλύζουν τα πεζοδρόμια των πόλεων, με όλο και περισσότερους πολίτες να ψάχνουν για μια ελπίδα στους κάδους των σκουπιδιών, με χρέη και κατασχέσεις σπιτιών, με μαγαζιά για αγορά χρυσού να ξεφυτρώνουν σαν παραισθησιογόνα μανιτάρια, με χρεοκοπημένους και φυλακισμένους vip, με γιαουρτωμένους καλλιτέχνες και πολιτικούς – ο Θεός να τους κάνει – με υποψηφιότητες αρχηγών κομμάτων με κάτι γκριμάτσες που σου προκαλούν στην καλύτερη περίπτωση στομαχική διαταραχή, με 200.000 συμπολίτες ΜΟΥ να τρέχουν να ψηφίσουν το Βενιζέλο πληρώνοντας και το αντίτιμο των 2 Ευρώ, με δηλώσεις πολιτικών αρχηγών που σου κόβουν την ανάσα – βλ. Καρατζαφέρη για νόμο υπέρ της οπλοχρησίας – με καινούργια κόμματα στον γεμάτο φλούδες πάγκο της πολιτικής λαϊκής, με μεγάλα χρηματικά ποσά να βγαίνουν στις τράπεζες του εξωτερικού, με δημοσιογράφους και πανελιστες να συζητούν εκτενώς για το διαμαντένιο εσώρουχο της Ελευθέριας Ελευθερίου που θα μας εκπροσωπήσει στο ΄΄Eurovisioνικό΄΄ τσίρκο, κ.τ.λ. κ.τ.λ. Ένας χειμώνας που κλέβει την παράσταση στο ελληνικό θέατρο του παράλογου. Και σε ένα τέτοιο θέατρο έπονται ακόμη αρκετές πράξεις…
Πώς λοιπόν να μην αναθεωρήσω την άποψη μου για την άνοιξη, που ξέρω από τη μια ότι μου επιφυλάσσει και αυτή πολλές δυσάρεστες εκπλήξεις στο μέλλον, από την άλλη όμως μου προσφέρει αφιλοκερδώς τον λαμπερό της ήλιο, από τον οποίο παίρνω μια μικρή νότα αισιοδοξίας. Το πρόβλημα όμως είναι ότι τα τραγούδια που συνοδεύουν την άνοιξη κονταροχτυπιούνται στο πάλκο του μυαλού μου, αφού μετά το ΄΄ Θα ναι σα να μπαίνει η Άνοιξη ΄΄ της Βόσσου , παίρνει το μικρόφωνο το΄΄ Από πείσμα και τρέλα θα ζω σε τούτη τη χώρα ΄΄ του Πορτοκάλογλου! Να θυμηθώ να κλείσω επειγόντως ραντεβού στην ψυχολόγο μου αυτή την εβδομάδα….
