Ως ελάχιστη αντίδραση, σας επισυνάπτω ένα κείμενο με την καταγραφή των γεγονότων, καθώς επίσης και το ηχητικό που αποδεικνύει την αλήθεια των γεγονότων, διότι πληροφορήθηκα από έγκριτο συνάδελφό μου ότι ο Γενικός Γραμματέας της Ομοσπονδίας, κ. Γαλάτουλας -πάγια τακτική- διαψεύδει το περιστατικό.
Δέσποινα Συριοπούλου
Δημοσιογράφος
Τηλ: 646-209-1292
Κοινοποίηση: Ελληνική Πρεσβεία στην Washington, Ελληνικό Προξενείο Νέας Υόρκης, Ιερά Αρχιεπισκοπή, Ελληνικό Γραφείο Τύπου Νέας Υόρκης, Διοικητικό Συμβούλιο Ομοσπονδίας Μείζονος Νέας Υόρκης, Ομογενειακοί Οργανισμοί, Ελληνικά ΜΜΕ
ΚΑΤΑΓΓΕΛΙA
Είμαι μόνιμη ανταποκρίτρια κατά καιρούς διαφορετικών ελληνικών ΜΜΕ(ΑΞΙΑ, FLASH, REAL NEWS, ως Free lancer σε διάφορα έντυπα ΜΜΕ), και ανήκω μόνιμα στην ομάδα διαχείρισης του ΕλληνοΑμερικάνικου Πρακτορείου γνωστού με την επωνυμία GREEK AMERICAN NEWS AGENCY.COM. Εδώ και χρόνια που διαμένω στην Νέα Υόρκη, σχεδόν ποτέ δεν έχω κάνει κάποιο ρεπορτάζ για την Ομοσπονδία Ελληνικών Σωματείων Νέας Υόρκης, παρόλο που έχω εργαστεί, στο πλαίσιο των σπουδών μου από τον Οκτώβριο του 2005 μέχρι και τον Σεπτέμβριο του 2007 και άρα θα είχα κάθε λόγο να γράψω γνωρίζοντας εκ του σύνεγγυς το αντικείμενο. Ωστόσο, και δεν χρειάστηκε και δεν το επεδίωξα -πλην ελαχίστων αναφορών και μόνο για τις ανάγκες κάποιου ρεπορτάζ με συμπληρωματική αναφορά στον θεσμό εφόσον κάποιος πολιτικός περνούσε από το Σταθάκειο Πολιτιστικό κέντρο ή γίνονταν κάποιες δηλώσεις σοβαρές αξιωματούχων που μου ζητούνταν να τις καλύψω από τους κατά περιόδους προϊσταμένους μου στο ρεπορτάζ. Κατά διαστήματα, όλα αυτά τα χρόνια γνώριζα ότι γίνονταν επεισόδια εις βάρος συναδέλφων, μάλιστα τον Οκτώβριο του 2010 έτυχα ανάλογου επεισοδίου πάλι με πρωταγωνιστή τον κ. Μεϊμάρογλου και αντίστοιχη συμπεριφορά με την παρακάτω που περιγράφω και καταγγέλλω. Κοινοποίηση: Ελληνική Πρεσβεία στην Washington, Ελληνικό Προξενείο Νέας Υόρκης, Ιερά Αρχιεπισκοπή, Ελληνικό Γραφείο Τύπου Νέας Υόρκης, Διοικητικό Συμβούλιο Ομοσπονδίας Μείζονος Νέας Υόρκης, Ομογενειακοί Οργανισμοί, Ελληνικά ΜΜΕ
ΚΑΤΑΓΓΕΛΙA
Την Πέμπτη 22 Μαρτίου 2012, περίπου στις 8 το βράδυ, πήγα στην Ομοσπονδία Ελληνικών Σωματείων Μείζονος Νέας Υόρκης, για να παρακολουθήσω και να καλύψω… την τελευταία πανομογενειακή συγκέντρωση, πριν από την παρέλαση στην 5η Λεωφόρο την προσεχή Κυριακή. Προχωρώντας προς την κεντρική πόρτα που οδηγεί στην αίθουσα, όπου -είχε ήδη ξεκινήσει η πανομογενειακή-, ένα μέλος του Δ.Σ, ο κ. Κλεάνθης Μεϊμάρογλου στάθηκε μπροστά μου με το σώμα του κάνοντας επίδειξη δύναμης και σωματικής υπεροχής (είναι “ακατάστατα” ψηλός και εύσωμος ), εμποδίζοντάς με προκλητικά να μπω στην αίθουσα να κάνω την δουλειά μου. Με τρόπο ανοίκειο, με παρεμπόδιζε περισσότερο από 5 λεπτά ζητώντας μου επιτακτικά και απαξιωτικά προς το πρόσωπο και το επάγγελμα μου, να φύγω. Αρνήθηκα στην αρχή ευγενικά και εν συνεχεία, αφού συνέχισε να με προσβάλει και να προκαλεί, επακολούθησε ένας έντονος διάλογος με την προτροπή μου να κληθεί η αστυνομία –κάτι που δεν έγινε… Την ώρα που ο κ. Μεϊμάρογου επαναλάμβανε ότι «εγώ είμαι η Ομοσπονδία, να φύγετε, βγείτε έξω, δεν είστε ευπρόσδεκτη εδώ, μέσα στην αίθουσα αποκλείεται να μπεις όσο είμαι εγώ εδώ» και άλλα τέτοιου είδους σχόλια. Ζήτησα να μιλήσω με τον Γενικό Γραμματέα, κ. Γαλάτουλα, ο οποίος πράγματι ήρθε, μίλησε με τον κ. Μεϊμάρογλου για κάποια δευτερόλεπτα -αποσύρθηκαν στο γραφείο- και τελικά μου… «επετράπη» η είσοδος στο “σαράϊ και τσιφλίκι” του κ. Μεϊμάρογλου, και έτσι κατευθύνθηκα προς στην αίθουσα, υπό το σχόλιο και την επισήμανση του τελευταίου (Μεϊμάρογλου) ότι «είναι η τελευταία φορά», «να μην εμφανιστείς πουθενά αλλού», «δεν υπάρχουν εισιτήρια».
Ωστόσο, και εντός της αίθουσας, παρακολουθώντας την συνεδρίαση, και προσπαθώντας να κάνω την δουλειά μου με πλησίασε ο κ. Κατσάνος, μέλος επίσης του Δ.Σ. και μου είπε ότι δεν μπορώ να πάρω κάποια αποσπάσματα βίντεο, γιατί απαγορεύεται, την ώρα που και άλλοι παριστάμενοι, είτε με το κινητό τους, είτε με την φωτογραφική μηχανή έκαναν ακριβώς το ίδιο.
Συνέχισα, να κάνω την δουλειά μου και με πλησιάζει ο Γενικός Γραμματέας κ. Πέτρος Γαλάτουλας και μου επαναλαμβάνει ακριβώς το ίδιο, ότι δηλαδή υπάρχει απόφαση που απαγορεύει να γίνεται λήψη, τονίζοντας μου μάλιστα, ότι «εγώ σε άφησα να μπεις…» Δηλαδή το αυτονόητο παρουσιάζεται και ως χάρη…
Μάλλον, λοιπόν, πρέπει να χρωστάω και χάρη που μου «επέτρεψαν» να κάνω την δουλειά μου και παρακολουθήσω την συνεδρίαση. «Οποία τιμή!». Αυτά, ως προς τα γεγονότα. Δυστυχώς για λόγους τάξης και δεοντολογίας κατήγγειλα στις εντεταλμένες ελληνικές αρχές στην Νέα Υόρκη και την Ουάσιγκτον το θλιβερό συμβάν, το οποίο συνοδεύεται και με το ανάλογο ηχητικό ντοκουμέντο… Επιφυλάσσομαι δε, για περαιτέρω ενέργειες μου ενώπιον της Αμερικανικής δικαιοσύνης, αφού προς αυτή την κατεύθυνση με παρότρυναν παλαιότεροι έγκριτοι συνάδελφοι μου.
Δυστυχώς, δεν είναι η πρώτη φορά. Ανάλογα περιστατικά και τραμπουκισμοί στον συγκεκριμένο οργανισμό έχουν συμβεί και στο παρελθόν με «θύματα» άλλους συναδέλφους και με ανάλογα επεισόδια ή και χειρότερα. Μια σημαντικά ανάλογη περίσταση το 2007 με τον κ. Θανάση Τσίτσα (ελευθεροτυπία και σήμερα στον ΑΝΤ1) και τον συνάδελφο Αλέξανδρο Στεφανόπουλο (πρώτο θέμα, το άρθρο, greekamericannewsagency.com κτλ ) που είχαν κηρυχθεί «ανεπιθύμητοι» αλλά η «απόφαση» ευτυχώς δεν ίσχυσε ποτέ, και τέλος το 2011 τον Απρίλιο, πάλι μετά τους εορτασμούς για την παρέλαση, σημειώθηκε εντελώς ξαφνικά και απρόκλητα το κορυφαίο όπου με «απόφαση» της πλειοψηφίας του ΔΣ κηρύχθηκε πάλι «ανεπιθύμητος» ο συνάδελφος Αλέξανδρος Στεφανόπουλος, ο οποίος τελικά προσέφυγε στην εισαγγελία της Νέας Υόρκης και στην Αμερικάνικη Δικαιοσύνη. Ανάλογα περιστατικά με επιθέσεις εναντίον εκπροσώπων του τύπου έχουν σημειωθεί και στο απώτερο παρελθόν όπως τον Οκτώβριο του 2005, το 2000 κτλ.
Ανεξαρτήτως από το αν προσωπικά συμφωνώ ή διαφωνώ με τους συναδέλφους, και τα κατά καιρούς διαλαμβανόμενα στην μεταξύ τους σχέση με τον εν λόγω οργανισμό ή την κριτική που τυχόν έχουν ασκήσει σε πρόσωπα, γεγονότα ή καταστάσεις , αυτές οι πρακτικές -όποιον και αφορούν- είναι καταδικαστέες. Αν μη τι άλλο δείχνουν το χαμηλό επίπεδο και ένα λανθασμένο τρόπο που αντιλαμβάνονται κάποια-όχι όλα- τα μέλη ή ορισμένοι- όχι όλοι- αντιπρόσωποι στον οργανισμό μέλη συλλόγων, την έννοια της Δημοκρατίας αφενός, και αφετέρου το ρόλο του Τύπου γενικά. Τύπο τον οποίο θέλουν πλήρως εξαρτημένο (λόγω καταχωρίσεων σε συλλόγους και οργανισμούς), επομένως να υπακούει και να υποκύπτει σε κελεύσματα ξένων προς το συμφέρον του δημοσίου λειτουργήματος που υποτίθεται ότι εκφράζει ο κάθε συνάδελφος που έστω ασκεί επ’ ωφελεία του Ελληνισμού, και εν προκειμένω του συγκεκριμένου οργανισμού.
Αδυνατώ να κατανοήσω αυτές τις αντιλήψεις, ακόμα και στην πατρίδα μου που σήμερα λοιδορείται –δυστυχώς και από γνωστούς ΕλληνοΑμερικανούς- λόγω της δυσχερούς οικονομικής κατάστασης της χώρας, ο Τύπος δεν αντιμετωπίζει τέτοια προβλήματα πλέον. Προβλήματα που δημιουργούν πρακτικές και αντιλήψεις που πλέον παραπέμπουν σε άλλες μαύρες για την ελευθερία και την δημοκρατία, εποχές.
Πολύ δε περισσότερο, δεν κατανοώ τέτοιες συμπεριφορές όταν συστηματικά παραβιάζονται βασικές καταστατικές αρχές του εν λόγω οργανισμού, ενώ απάδουν και απέχουν πολύ κάθε νομιμότητας και ως προς δίκαιο της χώρας όπου μας φιλοξενεί, αφού αυτές οι πρακτικές συναντιόνταν μόνο στα χρόνια των μεγάλων ρατσιστικών διακρίσεων τον προηγούμενο αιώνα. Θλίβομαι. Αναρωτιέμαι αν σήμερα η πατρίδα, στην κατάσταση που βρίσκεται, ζητούσε βοήθεια από έναν τέτοιο οργανισμό, με ποια φόντα και ποια πνευματικά ή πολιτικά εχέγγυα θα μπορούσε κανείς να εμπιστευτεί ανθρώπους σαν τον κύριο Μεϊμάρογλου ή τον κ. Πέτρο Γαλάτουλα; Ελπίζω και εύχομαι από τα 21 μέλη του ΔΣ να μην είναι όλοι –που σίγουρα δεν είναι γιατί υπάρχουν και φωτεινές εξαιρέσεις– άνθρωποι που απλώς υπακούν σε «διαταγές και εντολές» ενός ανθρώπου επειδή κάποιος τους έβαλε στο ψηφοδέλτιο και θα πρέπει να του είναι και υποχρεωμένοι επειδή νομίζουν ότι τυγχάνουν μιας κάποιας έστω μικρής κοινωνικής αναγνώρισης ως μέλη του ΔΣ της Ομοσπονδίας…
Το θλιβερό περιστατικό δεν ήταν καθόλου τυχαίο, αλλά ούτε και ευχάριστο, προκαλώντας έντονα δυσάρεστα συναισθήματα, πικρία και αγανάκτηση για την θεσμική και ηθική κατάπτωση του ιστορικού οργανισμού. Είναι ωστόσο ενδεικτικό και ταυτόχρονα για το ποια πρόσωπα εκφράζουν την «οργανωμένη ομογένεια», σήμερα διανύοντας ήδη την δεύτερη 10ετια του 21ου αιώνος ένας οργανισμός, και εν προκειμένω η Ομοσπονδία Ελληνικών Σωματείων Μείζονος Νέας Υόρκης, που διεκδικεί να αντιπροσωπεύει τμήμα ή μεγάλο μέρος του ελληνισμού να δείχνει να μην έχει ξεπεράσει τα χρόνια εσωτερικά της προβλήματα. Προβλήματα που χαρακτηρίζουν αντιλήψεις, πρακτικές μεθοδεύσεις και νοοτροπίες κλειστού γκέτο της λογικής «Αυτός είναι δικός μας, μπαίνει μέσα στο κτήριο, παίρνει πρόσκληση, γράφει καλά για εμάς…. αυτός μας κάνει κριτική, είναι έξω, τον διώχνουμε… » Λες και είναι το προσωπικό τους τσιφλίκι ο οργανισμός αγνοώντας ότι είναι, υποτίθεται, το σπίτι του Ελληνισμού και άρα ευπρόσδεκτος κάθε Έλληνας αδιακρίτως του τι πιστεύει ή αν έχει διαφορετική γνώμη από τους εκάστοτε κρατούντες ή έστω ασκεί κριτική. Πολύ δε περισσότερο είναι αδιανόητο σε έναν φύσει και θέσει ελληνικό οργανισμό που υποτίθεται πρεσβεύει, την ιστορία τις αξίες τα ήθη και τα έθη, τον πολιτισμό και πάνω από όλα οφείλει να προωθεί τις αρχές της δημοκρατίας, τις αξίες και τα οράματα των προγόνων και προκατόχων μας, να συμβαίνουν συστηματικά και ως νοοτροπία και επικρατούσα αντίληψη, τέτοια θλιβερά φαινόμενα και ουδείς εκ των παρισταμένων ή εμπλεκομένων(διοικητικά ή με άλλο τρόπο) να μην αντιδρά! Σύμπτωμα ηθικής και θεσμικής κατάπτωσης. Αν θέλουμε να είμαστε και να λεγόμαστε έλληνες επιβάλλεται αυτοί που διαφωνούν πολιτικά ή ασκούν κριτική στους κρατούντες και έχοντας την εξουσία, να τυγχάνουν πάντοτε ιδιαίτερης τιμής (Αριστοτέλης, Πλάτων, Κλεόβουλος, και άλλοι πολλοί), ακριβώς επειδή προάγουν με την διαφορετικότητα τους, εδραιώνουν στην πράξη και εμβαθύνουν την έννοια της δημοκρατίας.
Οφείλω ωστόσο να τονίσω, μιας και πρώτη φορά αναγκάζομαι, προκειμένου να προστατέψω την επαγγελματική μου αξιοπρέπεια, να προβώ σε δημόσια καταγγελία, για αυτό και μου προκάλεσε έντονη κατάπληξη η συστηματική αυτή κάκιστη συμπεριφορά εκ μέρους του κ. Μεϊμάρογλου, ότι ουδέποτε έχω ασχοληθεί με τον εν λόγω οργανισμό στα ρεπορτάζ και τις ανταποκρίσεις μου στα ΜΜΕ που κατά καιρούς έχω συνεργαστεί (ΑΞΙΑ, Ρ/Σ FLASH, επί επτά συναπτά χρόνια και έξι αντίστοιχα, και πρόσφατα στην real news και άλλα ΜΜΕ με τα οποία συνεργάζομαι ως free lancer ).
Προσωπικά έχω ένα λόγο ακόμα να θλίβομαι, διότι από τον Οκτώβριο του 2005 μέχρι και τον Σεπτέμβριο του 2007 προσέφερα , αρκετές φορές με χαρά και αυταπάρνηση τις υπηρεσίες μου-και ας ομολογήσουν μέλη τους ΔΣ που συνεργάστηκαν μαζί μου αν είχαν ποτέ πρόβλημα- νομίμως αμειβόμενη με ένα συμβολικό ποσό για την προσφορά εργασίας μου στην γραμματεία της Ομοσπονδίας. Το αποτέλεσμα; Λίγα χρόνια αργότερα, και συγκεκριμένα όταν τον Ιούνιο του 2010 ανέλαβε αυτή η συγκεκριμένη διοίκηση – και στο σημείο αυτό οφείλω να εξαιρέσω την πλειοψηφία του ΔΣ από αυτές τις πρακτικές, μεθόδους και νοοτροπίες που εύχομαι και ελπίζω να μη τους αντιπροσωπεύουν – αλλά όλως τυχαίως και περιέργως είδα το όνομα μου να διασύρεται στο διαδίκτυο, όταν παραδόθηκαν βορά τους κάθε ενός, τα ευαίσθητα προσωπικά μου δεδομένα και η οικονομική κατάσταση με τις εβδομαδιαίες αποδοχές μου! Είχαν «διαρρεύσει», από ποιους δεν γνωρίζω αλλά δεν μπορώ να μην εικάζω και να μην υποπτεύομαι με βάση τα γεγονότα(…) εμφανίζοντας τους κόπους και τους μόχθους μου, περίπου ως «αρπαχτές» και αποτέλεσμα «παρανομίας». Και σα να μην έφτανε αυτό, την ίδια εκείνη περίοδο αυτά τα ίδια υβριστικά και συκοφαντικά και πέρα ως πέρα ψευδή λιβελογραφήματα, γέμιζαν παράλληλα όλα τα email των συναδέλφων στην Ελλάδα με απαράδεκτους χαρακτηρισμούς, εις βάρος μου με ύβρεις, συκοφαντίες και άλλα πολλά που αφενός πόρρω απέχουν από την αλήθεια, και αφετέρου απάδουν κάθε χαρακτηρισμού, ενώ στερούνται σοβαρότητας. Ούτε τότε αντέδρασα, όπως θα μπορούσα και διατηρώ ακόμα το δικαίωμα με βάση το νόμο… Πότε έγιναν όλα αυτά; Αμέσως μόλις ανέλαβε η συγκεκριμένη διοίκηση και η γραμματεία πέρασε και πάλι στα χέρια του κ. Πέτρου Γαλάτουλα… Τον άνθρωπο δηλαδή που με παρότρυνε να δουλέψω στην Ομοσπονδία, το 2005 για να έρθω δήθεν κοντά στην Ελληνική κοινότητα, αλλά στην ουσία ήθελε να με χρησιμοποιεί ή να ελέγχει και να ποδηγετεί κάθε ενέργεια μου κάνοντας με να αισθάνομαι υποχρεωμένη… που δούλευα. Εκδούλευση, δηλαδή για το αυτονόητο! ή πολύ περισσότερο και ακόμα χειρότερα να σιωπώ για ενέργειες που δεν ήταν σύννομες με το καταστατικό της οργάνωσης και τους νόμους της πολιτείας, και τις επεσήμανα τότε σε αρκετούς αξιωματούχους κατά την περίοδο που εργαζόμουν στον οργανισμό. Αυτός και ο λόγος, επειδή γνώριζα πολλά και από μέσα, για τα διαδραματιζόμενα στην Ομοσπονδία Ελληνικών Σωματείων… που ουδέποτε ασχολήθηκα δημοσιογραφικά με τον εν λόγω οργανισμό, γιατί είδα και άκουσα πολλά κατά το διάστημα της συνεργασίας μου…
Δεν με αφορά, αν και είναι ηλίου φαεινότερο, ποιος και με ποιο δόλιο τρόπο «διέρρευσε» την μισθολογική μου κατάσταση, αλλά έτσι και αλλιώς είναι μια πράξη έκνομη και παράνομη. Και μόνο το γεγονός ότι τότε(το 2010) δεν προσέφυγα στην δικαιοσύνη λέει πολλά… Φαίνεται όμως, πως η εντιμότητα, η σοβαρότητα και η υπευθυνότητα αλλά και η ηθική ανατροφή που έχω δεν μου επέτρεπαν να στραφώ κατά ενός οργανισμού που μου έδωσε έστω ένα συμβολικό ποσό για να αντιμετωπίσω τα έξοδα των σπουδών μου, εκλαμβάνεται ως αδυναμία. Κρίμα. Είναι θλιβερό… αν φέρονται σε μένα έτσι που υπηρέτησα τον οργανισμό αυτό το λίγο διάστημα όντως νέα σε ηλικία, γιατί θα φερθούν διαφορετικά σε άλλα παιδιά.
Η απάντηση δυστυχώς δίδεται από την εικόνα και την σκληρή πραγματικότητα που παρουσιάζει αυτός ο οργανισμός εδώ και χρόνια… Ο μέσος όρος ηλικίας εντός της ομοσπονδίας είναι τα 65 χρόνια (-με όλο τον σεβασμό προς όλους, ο κάθε ένας έχει προσφέρει κατά το μέτρο των δυνατοτήτων του και τους οφείλετε αναγνώριση και τιμή -), ωστόσο το γεγονός ότι ούτε τα ίδια τα παιδιά -τουλάχιστον των περισσότερων από όσους ηγούνται, δραστηριοποιούνται ενεργά ως μέλη στο ΔΣ ή ως αντιπρόσωποι- και δεν περνάνε ούτε έξω από το κτήριο, αυτό και μόνο λέει πολλά. Με τους πιο ήπιους χαρακτηρισμούς, η Ομοσπονδία ελληνικών σωματείων δυστυχώς έχει ταυτιστεί με ότι πιο ανεύθυνο και μη σοβαρό, έχοντας χάσει κάθε βαρύτητα ως θεσμική έννοια. Τώρα καταλαβαίνω γιατί και οι ελάχιστοι νέοι, κατά καιρούς που είχαν κάνει την εμφάνιση τους έφυγαν αλλά και οι τελευταίοι που πρόσφατα είχαν βρει καταφύγιο για τις συνεδριάσεις τους - με ενέργειες της προηγούμενης διοίκησης- σήμερα αναζητούν, τρόπο διαφυγής και εξόδου από αυτό τον οργανισμό, τονίζοντας ότι δεν θα ήθελαν «καμία, μα καμία απολύτως σχέση με τον συγκεκριμένο οργανισμό…» Λυπάμαι ειλικρινά . Λυπάμαι. Όλα αυτά μόνο θλίψω προκαλούν. Εύχομαι τουλάχιστον εντός του Διοικητικού Συμβουλίου ή στην γενική συνέλευση των αντιπροσώπων να υπάρξουν κάποιες φωνές που θα διαχωρίσουν την θέση τους με σαφήνεια και θα καταδικάσουν τέτοιες άθλιες μεθοδεύσεις και πρακτικές που μόνο κακό κάνουν και υποβιβάζουν ακόμα πιο πολύ τον εν λόγω οργανισμό. Φρονώ ότι το πρόβλημα είναι συνολικότερο και θα πρέπει κάποιοι να εμβαθύνουν περισσότερο στην νοοτροπία και τις αντιλήψεις γκέτου και κλειστής κοινωνίας, αναζητώντας τα αίτια και την γενεσιουργό αιτία αυτής της θεσμικής κατάπτωσης. Αναρωτιέμαι πως είναι δυνατόν και με ποιο θράσος αυτός ο οργανισμός με τέτοια αρρωστημένη και πάσχουσα νοοτροπία διεκδικεί και θέλει να αντιπροσωπεύει τον Ελληνισμό της Νέας Υόρκης.
Δέσποινα Συριοπούλου, Δημοσιογράφος
Ενημέρωση: Jerry Pappas, Νομικός Σύμβουλος Greek American News Agency
