Και όσο και αν ακούγεται πλέον γραφική για μας, που τα βρήκαμε όλα έτοιμα, αυτή η γιορτή έχει χρώμα και πρόσωπο.
Δεν φοράει ακριβά Σανέλ ταγέρ, ούτε έχει τσιτώσει το πρόσωπο της, πριν κάθε απονομή βραβείου πρέσβειρας καλής θέλησης.
Έχει καλή θέληση και ρυτίδες στο μέτωπο.
Απ τον αγώνα, τους κόπους, και της έννοιες.
Είναι αφοσιωμένη εκ γενετής.
Έχει το πρόσωπο της
Κωνσταντίνας Κούνεβα, τα μάτια των γυναικών της Γάζας, τα χέρια ταλαιπωρημένα απ το μεροκάματο.
Έχει τα πόδια κάθε προσφυγοπούλας που περπατάει μέρες ολόκληρες, ζητώντας μια καλύτερη ζωή.
Είναι μετανάστρια αλλά δεν έσκυψε ποτέ το ανάστημα της.
Έχει το μυαλό να δουλεύει και δεν θεώρησε ποτέ την ομορφιά της δύναμη.
Σιωπά σαν την μάνα του Αλέξη, και παλεύει σαν τις μανάδες όλων αυτών των κακοποιημένων παιδιών.
Ξέρει να μάχεται μα δεν το κάνει θέμα.
Έχει μάθει να αντέχει και να πολεμά.
Ξέρει να σηκώνει το ποτήρι με το κρασί,και να κατεβάζει τα φαρμάκια κάτω
Με θεριά και ανθρώπους.
Έχει το κούτελο της στραμμένο στον ήλιο, σαν τις αγρότισσες που ποτίζουν ιδρώτα τα χωράφια.
Παλεύει με τον καρκίνο του στήθους, την οστεοπόρωση, την εμμηνόπαυση, τις ορμόνες και τους πόνους της γέννας, κρατώντας σφιχτά το χέρι του συντρόφου της.
Ξέρει καλά, πως πια δεν είναι γυναίκα εναντίον άντρα, γιατί το κεφάλαιο και οι δυνάστες δεν έχουν φύλο.
Θυμάται καλά, όλες εκείνες που πάλεψαν κάποτε για την σημερινή γιορτή, και τιμά όσες συνεχίζουν ακόμα να αντέχουν .
Αυτή η γιορτή κρατάει στα χέρια της ένα μάτσο ανεμώνες, χαρισμένες απ τα χέρια ενός παιδιού...
Η σημερινή γιορτή είναι για την γυναίκα.
Είναι για την αγάπη της κάθε γυναίκας.
Χρόνια πολλά λοιπόν...
