Πριν 50 χρόνια ίσως να ήταν εφικτός ο στόχος τους. Η γενιά του μεσοπολέμου μετά τα όσα δεινά πέρασε βρήκε απάγκιο στους "Εθνοσωτήρες" επιλέγοντας από το χείριστο το χειρότερο. Δυστυχώς δεν μπορούν να κατανοήσουν την συμμετοχή τους στο έγκλημα και μάλλον τους κατανοούμε γνωρίζοντας ότι η κουλτούρα ενός λαού θέλει δεκαετίες για να γίνει τρόπος ζωής.
Τα παιδιά τους όμως, οι σημερινοί πενηντάρηδες, με σύμμαχο την κοινωνία της ελεύθερης πληροφόρησης , το υψηλό επίπεδο μόρφωσης και την ανταλλαγή απόψεων για όλα τα θέματα που αφορούν την διαβίωση στην νέα χιλιετία, μέσω διαδικτύου, δεν έχουμε δικαιολογίες. Είμαστε υπεύθυνοι και πρέπει να αντιμετωπίσουμε τον χειρότερο εφιάλτη μας όχι σαν όνειρο αλλά χειροπιαστή πραγματικότητα. Δώσαμε την δύναμη στους δυνάστες να χρωματίσουν και να αρωματίσουν την πιο σάπια κουλτούρα ώστε να φαίνεται βιώσιμη,χωρίς να είναι ελπιδοφόρα, με αντάλλαγμα ένα ιδιόρρυθμο τρόπο ζωής που δεχόταν ότι ήταν "ΦΙΛΙΚΟ" προς αυτούς σαν μονόδρομο για το ξεκόλλημα από την μιζέρια. Το σημαντικό στην υπόθεση είναι ότι δεν θα έγραφα ούτε εγώ ούτε κανείς άλλος σχετικά όσο θα συνέχιζε να εξυπηρετεί η κατάσταση τον καθένα από εμάς.
Αυτό σημαίνει ότι ξεχάσαμε το μέλλον των παιδιών μας σε ένα συρτάρι γεμάτο ψηφοδέλτια καθιστώντας δύο οικογένειες του τόπου τους απόλυτους εξουσιαστές της ζωής μας.Θεωρήσαμε λογικό ότι όσο θα μας τροφοδοτούσαν με απογόνους αυτοί θα συνέχιζαν την πολιτική της αποικιοκρατίας η του τσιφλικά. Διαλέξτε όποια θέλετε.
Τα παιδιά δικαιολογημένα αισθάνονται ότι τα πήραμε στον λαιμό μας καταδικάζοντας σε θάνατο τα όνειρα τους και την αστείρευτη διάθεση για ζωή. Όσοι έχουν λίγη τσίπα και αξιοπρέπεια ακόμη θα αποφεύγουν το βλέμμα τους όπως ο θύτης το θύμα του.
Ελπίζω τουλάχιστον αυτή την στιγμή να καταλάβουν και αυτά ότι αρκετοί από εμάς είμαστε έτοιμοι να γίνουμε θυσία για το μέλλον τους. Απλά και εκείνοι πρέπει να καταλάβουν ότι δεν πρέπει να συνεχίσουν στον ίδιο δρόμο. Έξω από τις κομματικές φατρίες που κατέστρεψαν τον τόπο. Έξω από τις φοιτητικές παρατάξεις που σας υπόσχονταν καλύτερη βαθμολόγηση από φιλικά προς αυτές προσκείμενους καθηγητές. Η αλλαγή του τόπου χρειάζεται συνεχείς θυσίες, αγώνα και διάθεση για δουλειά. Ελπίζω όλοι μας πια να έχουμε καταλάβει ότι αν θέλουμε τα πάντα χωρίς προσπάθεια, επιμονή και υπομονή, τότε σύντομα θα έχουμε ξεχάσει και την Εθνική μας ταυτότητα.
