Ενώ το πολιτικό σύστημα της χώρα απαξιώνεται καθημερινά και η λαϊκή μήνις δυναμώνει, τα μέλη του Κοινοβουλίου προαλείφονται... για νέα οφίκια, αναζητούν συμμαχίες, βυσσοδομούν, επινοούν τεχνάσματα και τρέχουν να διασώσουν το χρυσοφόρο τους θώκο. Με σημαία τη σωτηρία του πατρίδας (για πολλοστή φορά) θα μοιράσουν πάλι καινούργιες και απατηλές υποσχέσεις, ξέροντας να λένε «ψεύδεα πολλά… ετύμοισιν ομοία» (Οδύσσεια, τ 204), δηλ. ψέματα που μοιάζουν με αλήθειες. Δεν αρκούν όμως πια οι τυμπανοκρουσίες των καλών προθέσεων και οι μεγαλοστομίες. Ύστερα από τα όσα διαδραματίστηκαν στο Κοινοβούλιο τα δυο τελευταία χρόνια.
Οι περισσότεροι πολίτες, αν όχι όλοι, θεωρούν ότι αν οι νυν και πρώην βουλευτές δεν είναι υπόδικοι για το οικονομικό έγκλημα της Μεταπολίτευσης, είναι τουλάχιστον υπόλογοι για τη σημερινή κατάσταση. Δυστυχώς «game is over» (για να θυμηθούμε και το φίλο μας το Γιούνκερ), δηλ. το τσιμπούσι τέλειωσε. Μόνο που τώρα καλείται ο δύσμοιρος λαός να πληρώσει το λογαριασμό.
Στις (σημαδιακές) εκλογές του 1950, από τις οποίες προέκυψε δεκακομματική Βουλή, ο αριθμός των βουλευτικών εδρών περιορίστηκε σε 250 από 350 (κάτω από την πίεση της λαϊκής οργής). Εν έτει 2012, την εποχή των Μνημονίων, με τα εξοντωτικά μέτρα, οι εκπρόσωποι του λαού, που στο μεταξύ φρόντισαν πάλι να πυκνώσουν τις τάξεις τους, εξακολουθούν (και οι 300) να απολαμβάνουν εξωφρενικά (για τα ελληνικά δεδομένα) προνόμια (με τα λεφτά των φορολογουμένων). Και μάλιστα την ώρα που ο κόσμος πεινά (κυρίως εξ αιτίας των λανθασμένων πολιτικών και της διασπάθισης του δημοσίου χρήματος), με εξαπατημένους ψηφοφόρους και αθώους συμπολίτες μας να καταφεύγουν μαζικά σε «κατοχικά» συσσίτια, να ζητιανεύουν, να σκαλίζουν στα σκουπίδια και να κοιμούνται στο δρόμο. Όλοι εκείνοι που κάθισαν στα έδρανα της Βουλής, κυρίως από τα κόμματα εξουσίας, είναι διαχρονικά υπεύθυνοι για τη σημερινή εξαθλίωση του λαού και το διεθνή διασυρμό της χώρας.
Είναι διατεθειμένοι οι εκπρόσωποί μας να υποστούν και εκείνοι, χάρη του εθνικού συμφέροντος, μια γενναία μείωση αποδοχών, κατάργηση δικαιωμάτων και κεκτημένων; Ο λαός δεν θα είχε αντίρρηση αν η Βουλή αποφάσιζε και ψήφιζε (πριν προκηρυχθούν οι εκλογές) ότι: α) η βουλευτική αποζημίωση (η βασική μηνιαία υπερβαίνει τις 6000 ευρώ) μειώνεται κατά 50%), β) καταργούνται τα συνταξιοδοτικά (και άλλα σκανδαλώδη) προνόμια (σύνταξη άνω των 4.500 ευρώ, ενώ για μια μόλις τετραετή θητεία αγγίζει τα 1500 (!) ευρώ), γ) μειώνεται ο αριθμός των βουλευτών σε 150, και ο αριθμός των υπουργών σε 15, δ) καταργείται η βουλευτική ασυλία, ε) η θητεία των βουλευτών περιορίζεται σε τρεις θητείες. Μια τέτοια κίνηση, αν και προς το παρόν φαντάζει τουλάχιστον ουτοπική (αλλά «έσσεται ήμαρ»), θα έδειχνε υπευθυνότητα και αλληλεγγύη που σίγουρα θα εξευμένιζε τους ψηφοφόρους και θα αναθεωρούσαν τη στάση τους απέναντι στους πολιτικούς. Θα ήταν μια κίνηση καλής θέλησης που θα άλλαζε πολλά. Είναι ο μόνος τρόπος για να επανακτήσουν τη χαμένη τους αξιοπιστία και υπόληψη. Έτσι θα ξεχώριζε και η ήρα από το στάρι.
Όσο οι βουλευτές παραμένουν «Ουκαλέγοντες», δηλ. να μη γνοιάζονται (ουσιαστικά και ειλικρινά για το δημόσιο συμφέρον), οι πολίτες που διαθέτουν ακόμη ελεύθερη σκέψη και δεν συνεχίζουν να υπηρετούν παλιά και ετοιμόρροπα κόμματα ή να χειραγωγούνται, δικαιολογημένα θα στηρίζουν ανερχόμενες πολιτικές δυνάμεις, οικονομικά ανεξάρτητες, με νέες ηγεσίες (αλλά όχι με νυν ή πρώην μέλη του Κοινοβουλίου), που έχουν το σθένος να πράξουν ό, τι είναι αναγκαίο για να ορθοποδήσει η χώρα. Οσονούπω στήνονται κάλπες. Στο χέρι μας είναι η μεγάλη ανατροπή.
*Οδυσσέας Τσαγκαράκης, Ομότιμος καθηγητής του Πανεπιστημίου Κρήτης και συγγραφέας
Οι περισσότεροι πολίτες, αν όχι όλοι, θεωρούν ότι αν οι νυν και πρώην βουλευτές δεν είναι υπόδικοι για το οικονομικό έγκλημα της Μεταπολίτευσης, είναι τουλάχιστον υπόλογοι για τη σημερινή κατάσταση. Δυστυχώς «game is over» (για να θυμηθούμε και το φίλο μας το Γιούνκερ), δηλ. το τσιμπούσι τέλειωσε. Μόνο που τώρα καλείται ο δύσμοιρος λαός να πληρώσει το λογαριασμό.
Στις (σημαδιακές) εκλογές του 1950, από τις οποίες προέκυψε δεκακομματική Βουλή, ο αριθμός των βουλευτικών εδρών περιορίστηκε σε 250 από 350 (κάτω από την πίεση της λαϊκής οργής). Εν έτει 2012, την εποχή των Μνημονίων, με τα εξοντωτικά μέτρα, οι εκπρόσωποι του λαού, που στο μεταξύ φρόντισαν πάλι να πυκνώσουν τις τάξεις τους, εξακολουθούν (και οι 300) να απολαμβάνουν εξωφρενικά (για τα ελληνικά δεδομένα) προνόμια (με τα λεφτά των φορολογουμένων). Και μάλιστα την ώρα που ο κόσμος πεινά (κυρίως εξ αιτίας των λανθασμένων πολιτικών και της διασπάθισης του δημοσίου χρήματος), με εξαπατημένους ψηφοφόρους και αθώους συμπολίτες μας να καταφεύγουν μαζικά σε «κατοχικά» συσσίτια, να ζητιανεύουν, να σκαλίζουν στα σκουπίδια και να κοιμούνται στο δρόμο. Όλοι εκείνοι που κάθισαν στα έδρανα της Βουλής, κυρίως από τα κόμματα εξουσίας, είναι διαχρονικά υπεύθυνοι για τη σημερινή εξαθλίωση του λαού και το διεθνή διασυρμό της χώρας.
Είναι διατεθειμένοι οι εκπρόσωποί μας να υποστούν και εκείνοι, χάρη του εθνικού συμφέροντος, μια γενναία μείωση αποδοχών, κατάργηση δικαιωμάτων και κεκτημένων; Ο λαός δεν θα είχε αντίρρηση αν η Βουλή αποφάσιζε και ψήφιζε (πριν προκηρυχθούν οι εκλογές) ότι: α) η βουλευτική αποζημίωση (η βασική μηνιαία υπερβαίνει τις 6000 ευρώ) μειώνεται κατά 50%), β) καταργούνται τα συνταξιοδοτικά (και άλλα σκανδαλώδη) προνόμια (σύνταξη άνω των 4.500 ευρώ, ενώ για μια μόλις τετραετή θητεία αγγίζει τα 1500 (!) ευρώ), γ) μειώνεται ο αριθμός των βουλευτών σε 150, και ο αριθμός των υπουργών σε 15, δ) καταργείται η βουλευτική ασυλία, ε) η θητεία των βουλευτών περιορίζεται σε τρεις θητείες. Μια τέτοια κίνηση, αν και προς το παρόν φαντάζει τουλάχιστον ουτοπική (αλλά «έσσεται ήμαρ»), θα έδειχνε υπευθυνότητα και αλληλεγγύη που σίγουρα θα εξευμένιζε τους ψηφοφόρους και θα αναθεωρούσαν τη στάση τους απέναντι στους πολιτικούς. Θα ήταν μια κίνηση καλής θέλησης που θα άλλαζε πολλά. Είναι ο μόνος τρόπος για να επανακτήσουν τη χαμένη τους αξιοπιστία και υπόληψη. Έτσι θα ξεχώριζε και η ήρα από το στάρι.
Όσο οι βουλευτές παραμένουν «Ουκαλέγοντες», δηλ. να μη γνοιάζονται (ουσιαστικά και ειλικρινά για το δημόσιο συμφέρον), οι πολίτες που διαθέτουν ακόμη ελεύθερη σκέψη και δεν συνεχίζουν να υπηρετούν παλιά και ετοιμόρροπα κόμματα ή να χειραγωγούνται, δικαιολογημένα θα στηρίζουν ανερχόμενες πολιτικές δυνάμεις, οικονομικά ανεξάρτητες, με νέες ηγεσίες (αλλά όχι με νυν ή πρώην μέλη του Κοινοβουλίου), που έχουν το σθένος να πράξουν ό, τι είναι αναγκαίο για να ορθοποδήσει η χώρα. Οσονούπω στήνονται κάλπες. Στο χέρι μας είναι η μεγάλη ανατροπή.
*Οδυσσέας Τσαγκαράκης, Ομότιμος καθηγητής του Πανεπιστημίου Κρήτης και συγγραφέας
