Αυτά τα δυο χρόνια εμφανίστηκαν στην πολιτική και κοινωνική μας ζωή νέοι αστέρες, αυτή τη φορά όχι από το φωταγωγημένο καλλιτεχνικό ή τηλεοπτικό στερέωμα, τον απαστράπτοντα κόσμο του lifestyle ή τον πολιτικό στίβο, αλλά από τον μέχρι πρότινος απόμακρο κόσμο της οικονομικής επιστήμης.
Δυο χρόνια τώρα είμαστε στο έλεος των αυτόκλητων μαθητευόμενων μάγων – γυρολόγων οικονομολόγων –, οι οποίοι με επιστημονική υπεροψία μεταθέτουν από εβδομάδα σε εβδομάδα την κατάρρευση της χώρας, της Ευρώπης, του ευρώ.
Δυο ολόκληρα χρόνια ζούμε μια βουλιμικών διαστάσεων ρητορεία χρεοκοπίας, έναν ασυγκράτητο ηδονισμό στην ιδέα της κατάρρευσης της ελληνικής κοινωνίας, σαν το μέγα ζητούμενο αυτής της χώρας να είναι η εξαθλίωση των πολιτών της στο πλαίσιο του επαναστατικού προτάγματος της ριζοσπαστικοποίησής τους – του εγκλιματισμού τους δηλαδή σε συνθήκες επανάστασης!
Όλοι προβλέπουν ως τζογαδόροι, όλοι προαναγγέλλουν ως προφήτες, όλοι επιβεβαιώνουν θαυμαστικά τον εαυτό τους «που τα έλεγε!...». Κανείς ωστόσο από αυτούς τους νεοεμφανιζόμενους Νοστράδαμους της πολιτικής, κοινωνικής, οικονομικής ή επαναστατικής ζωής της χώρας δεν μίλησε έγκαιρα – την εποχή των παχιών αγελάδων –, τότε που οι προειδοποιήσεις κόστιζαν ακριβά στο πολιτικό χρηματιστήριο!
Ο Μητσοτάκης για παράδειγμα – και όχι μόνο! – είχε πληροφορήσει και προειδοποιήσει την ελληνική κοινωνία σε όλους τους τόνους, με ζηλευτή ακρίβεια, για τις συνέπειες της άφρονος και αδιέξοδης πολιτικής στο ασφαλιστικό. Τότε που οι εναλλασσόμενες κυβερνήσεις τού ΠΑΣΟΚ και της Ν.Δ. μετέθεταν, με εγκληματική συνενοχή, η μια στην άλλη το πρόβλημα προκειμένου να μην σκάσει η μεγα-βόμβα στα χέρια τους!
Γιατί τότε η Αριστερά, που σήμερα κόπτεται για την κατάντια των ταμείων και του ασφαλιστικού, δεν προειδοποιούσε τον λαό, δεν διαδήλωνε νυχθημερόν για τους κινδύνους, δεν έβαζε πλάτη να αποκαλυφθεί το έγκλημα που συντελούνταν για τις μελλούμενες γενιές των Ελλήνων, με τον δυναμισμό και τη ζέση που το πράττει σήμερα; Οι «αντιλαϊκές πολιτικές» όταν έχουν πολιτικό κόστος δεν αναλαμβάνονται από τη δημοφιλή εν Ελλάδι Αριστερά;
Με τον Μητσοτάκη – αν δεν με απατά η μνήμη μου – ήξερε να συνεργαστεί και προς χάριν του να συμπράξει (με την έννοια της συνευθύνης) στην κυβέρνηση συνασπισμού του ’89... Συμμετείχε μάλιστα ως υπουργός και ο μετριοπαθής αριστερός κύριος Κουβέλης.
Γιατί κανείς δεν βγήκε έγκαιρα, την εποχή των παχιών αγελάδων, να μιλήσει και να καταγγείλει τη θηριώδη λεηλασία του ελληνικού Δημοσίου από το πολιτικό σύστημα; Γιατί κανείς δεν κατήγγειλε ποτέ, επωμιζόμενος το ανάλογο κόστος των πελατειακών σχέσεων κράτους - πολίτη, τη συντριπτική διαφθορά στον δημόσιο τομέα σε όλα τα επίπεδα, ενάντια στην τρέχουσα αντίληψη που δεν έθιγε κανέναν δημόσιο υπάλληλο από τη μια, αλλά από την άλλη καταγγελλόταν αόριστα το κράτος (που δεν σε χρεώνει με πολιτικό κόστος)... ως υπερτροφικό, διεφθαρμένο και αναποτελεσματικό;
Αυτή η νοοτροπία που καλλιεργήθηκε (της πλήρους και αχαλίνωτης ασυδοσίας των κομμάτων εξουσίας από τη μια και της επιλεκτικής κριτικής του συστήματος με ουσιαστικά ανώδυνες και ανέξοδες αντιπολιτευτικές τακτικές των κομμάτων της Αριστεράς από την άλλη) καθιστά σήμερα το πολιτικό σύστημα στο σύνολό του - δίχως επιλεκτικές εξαιρέσεις - συνυπεύθυνο για το κατάντημα της χώρας!
Το πολιτικό κατεστημένο σύστημα της χώρας, παρά το ισχυρό πλήγμα που έχει δεχτεί, αν και παρα-ζαλισμένο, μοιάζει αμετανόητο, πράγμα που επιβεβαιώνεται με τον τρόπο που εξακολουθούν να πολιτεύονται τα κόμματα εξουσίας με την κομματοκρατία στην πρώτη γραμμή του ενδιαφέροντος και τις στρεβλώσεις και παθογένειες του παρελθόντος στο πίσω μέρος του μυαλού τους. Στείρες αντιπαραθέσεις, απόλυτη άρνηση των κραυγαλέων και συντριπτικών τους ευθυνών και ολοκληρωτική μετάθεσή τους στον... «αντίπαλο».
Τα ίδια απογοητευτικά συμπεράσματα ισχύουν και για τις υπόλοιπες δυνάμεις που συμπληρώνουν το πολιτικό σύστημα. Πολιτικές ευκαιριακής ψηφοθηρίας, άκρατος λαϊκισμός, απύθμενη ανευθυνότητα και στείρος δογματισμός.
Εδώ να σημειώσουμε ότι το ΚΚΕ για παράδειγμα αντιπολιτεύεται σταθερά λέγοντας μονολεκτικά «όχι» σε κάθε πρόταση που υποβάλλεται από τη μεταπολίτευση και δώθε. Σύμφωνα με τη στοιχειώδη λογική που μπορεί να διαθέτει κανείς, αν όλα τα «όχι» είχαν υποτυπώδη ισχύ, σήμερα δεν έπρεπε να υπήρχε ίχνος ζωής στη χώρα.
