Οι Έλληνες χαρακτηρίζονται ως ναυτικός λαός. Τα τελευταία δύο χρόνια μάλιστα, η ναυτική ορολογία καθιερώθηκε ως τρόπος αναφοράς και στην πολιτική ζωή του τόπου.
Θυμηθείτε ότι η Ελλάς ήταν ο Τιτανικός, που είχε έναν άξιο καπετάνιο, τον αλήστου μνήμης κ. Γιώργο Παπανδρέου, και επιβάτες τους Έλληνες πολίτες που ήταν διεφθαρμένοι, σύμφωνα με όσα διέδιδε δεξιά κι΄ αριστερά ο καπετάνιος.
Πριν δύο χρόνια λοιπόν ο ελληνικός Τιτανικός βρέθηκε σε πορεία σύγκρουσης με το παγόβουνο της χρεωκοπίας.
Θυμηθείτε ακόμα ότι πριν τις εκλογές του 2009, το κυρίαρχο σύνθημα ήταν «ἤ αλλάζουμε ἤ βουλιάζουμε».
Σήμερα δυόμισι χρόνια μετά, έχουμε πλέον την βεβαιότητα ότι η μοιραία σύγκρουση με το παγόβουνο της χρωκοπίας, ήταν προμελετημένη και κατά συνέπεια αναπόφευκτη.
Ήταν 14 Απριλίου του 1912, όταν ο Τιτανικός ναυάγησε, παρασύροντας στο βυθό της θάλασσας, περίπου 1500 επιβάτες.
Ήταν 23 Απριλίου 2010, όταν ο τότε πρωθυπουργός ανακοίνωσε το ναυάγιο της Ελλάδος, που βύθισε την χώρα στην δυστυχία και στην καταστροφή.
Από τον καταραμένο εκείνο Απρίλη δεν έχουμε δεί Θεού πρόσωπο. Οι ναυαγοσώστες της χώρας, όπως ακριβώς γίνεται και στην θάλασσα μόλις δέσουν τον κάβο πάνω στο πλοίο που κινδυνεύει αποκτούν την κυριότητα στο πλοίο, ορίζουν την ζωή μας, την περιουσία μας και μας επιβάλλουν τους δικούς τους κανόνες.
Κάθε μέρα και μια προσβολή κάθε βδομάδα και μια νέα απαίτηση.
Ο καιρός περνάει γρήγορα και σε λίγο θα κληθούμε να εκλέξουμε το νέο καπετάνιο και το πλήρωμα, που απαιτούμε να φανούν αντάξιοι των περιστάσεων και να μας οδηγήσουν σε ασφαλές λιμάνι. Το λιμάνι της προκοπής και της ανάκαμψης.
Τι πλειστάκις εξαμαρτείν...
Είμαι βέβαιος ότι οι Έλληνες πολίτες, στην συντριπτική πλειονότητά τους, έχουν διδαχθεί από τα παθήματα, τουλάχιστον του προσφάτου παρελθόντος. Έχουν μάθει να μην πιστεύουν σε περίεργες και ελκυστικές υποσχέσεις πολιτικών που φιλοδοξούν με κάθε τρόπο να αναρριχηθούν στην εξουσία. Είδαν και έζησαν την κατάντια του ανθρώπου που τους διαβεβαίωνε ότι «λεφτά υπάρχουν». Έζησαν στο πετσί τους την φαυλότητα της κομματικής καμαρίλας. Αλλά το σημαντικότερο είναι ότι μέσα από το ναυάγιο κατάλαβαν ότι οι αυτοαποκαλούμενοι σωτήρες του τόπου, δεν είχαν ούτε την δύναμη ούτε τις γνώσεις ούτε τα κότσια για να φέρουν σε πέρας το έργο που τους είχε ανατεθεί.
Ήταν τα παιδιά του μπαμπά, που βρέθηκαν, γιατί έτσι θέλει το σύστημα της οικογενειοκρατίας, να παίζουν με την τύχη της χώρας. Ήταν άνθρωποι ανεπάγγελτοι, που δεν κόλλησαν ποτέ τους ένσημα, και έμαθαν να ζούν με τα λεφτά της οικογένειας.
Ήταν ένας εσμός ανίκανων μα και ανεπρόκοπων αρριβιστών, που σκοπός τους ήταν η κατάληψη της εξουσίας.
Οι ίδιοι αυτοί άνθρωποι βρίσκονται ακόμα και σήμερα σε καίριες θέσεις και διεκδικούν από τους πολίτες, για μια φορά ακόμα, την πανηγυρική, μέσω της ψήφου των πολιτών, επανεκλογή τους στο πολιτικό σκηνικό.
Θα είμαστε ως λαός άξιοι της συμφοράς που μας περιμένει, αν για μια ακόμα φορά επιλέξουμε τα παιδιά του μπαμπά, τους ανεπάγγελτους, τους ανίκανους και τους φαφλατάδες, να καθίσουν στο τιμόνι της πατρίδας.
Θυμηθείτε ότι η Ελλάς ήταν ο Τιτανικός, που είχε έναν άξιο καπετάνιο, τον αλήστου μνήμης κ. Γιώργο Παπανδρέου, και επιβάτες τους Έλληνες πολίτες που ήταν διεφθαρμένοι, σύμφωνα με όσα διέδιδε δεξιά κι΄ αριστερά ο καπετάνιος.
Πριν δύο χρόνια λοιπόν ο ελληνικός Τιτανικός βρέθηκε σε πορεία σύγκρουσης με το παγόβουνο της χρεωκοπίας.
Θυμηθείτε ακόμα ότι πριν τις εκλογές του 2009, το κυρίαρχο σύνθημα ήταν «ἤ αλλάζουμε ἤ βουλιάζουμε».
Σήμερα δυόμισι χρόνια μετά, έχουμε πλέον την βεβαιότητα ότι η μοιραία σύγκρουση με το παγόβουνο της χρωκοπίας, ήταν προμελετημένη και κατά συνέπεια αναπόφευκτη.
Ήταν 14 Απριλίου του 1912, όταν ο Τιτανικός ναυάγησε, παρασύροντας στο βυθό της θάλασσας, περίπου 1500 επιβάτες.
Ήταν 23 Απριλίου 2010, όταν ο τότε πρωθυπουργός ανακοίνωσε το ναυάγιο της Ελλάδος, που βύθισε την χώρα στην δυστυχία και στην καταστροφή.
Από τον καταραμένο εκείνο Απρίλη δεν έχουμε δεί Θεού πρόσωπο. Οι ναυαγοσώστες της χώρας, όπως ακριβώς γίνεται και στην θάλασσα μόλις δέσουν τον κάβο πάνω στο πλοίο που κινδυνεύει αποκτούν την κυριότητα στο πλοίο, ορίζουν την ζωή μας, την περιουσία μας και μας επιβάλλουν τους δικούς τους κανόνες.
Κάθε μέρα και μια προσβολή κάθε βδομάδα και μια νέα απαίτηση.
Ο καιρός περνάει γρήγορα και σε λίγο θα κληθούμε να εκλέξουμε το νέο καπετάνιο και το πλήρωμα, που απαιτούμε να φανούν αντάξιοι των περιστάσεων και να μας οδηγήσουν σε ασφαλές λιμάνι. Το λιμάνι της προκοπής και της ανάκαμψης.
Τι πλειστάκις εξαμαρτείν...
Είμαι βέβαιος ότι οι Έλληνες πολίτες, στην συντριπτική πλειονότητά τους, έχουν διδαχθεί από τα παθήματα, τουλάχιστον του προσφάτου παρελθόντος. Έχουν μάθει να μην πιστεύουν σε περίεργες και ελκυστικές υποσχέσεις πολιτικών που φιλοδοξούν με κάθε τρόπο να αναρριχηθούν στην εξουσία. Είδαν και έζησαν την κατάντια του ανθρώπου που τους διαβεβαίωνε ότι «λεφτά υπάρχουν». Έζησαν στο πετσί τους την φαυλότητα της κομματικής καμαρίλας. Αλλά το σημαντικότερο είναι ότι μέσα από το ναυάγιο κατάλαβαν ότι οι αυτοαποκαλούμενοι σωτήρες του τόπου, δεν είχαν ούτε την δύναμη ούτε τις γνώσεις ούτε τα κότσια για να φέρουν σε πέρας το έργο που τους είχε ανατεθεί.
Ήταν τα παιδιά του μπαμπά, που βρέθηκαν, γιατί έτσι θέλει το σύστημα της οικογενειοκρατίας, να παίζουν με την τύχη της χώρας. Ήταν άνθρωποι ανεπάγγελτοι, που δεν κόλλησαν ποτέ τους ένσημα, και έμαθαν να ζούν με τα λεφτά της οικογένειας.
Ήταν ένας εσμός ανίκανων μα και ανεπρόκοπων αρριβιστών, που σκοπός τους ήταν η κατάληψη της εξουσίας.
Οι ίδιοι αυτοί άνθρωποι βρίσκονται ακόμα και σήμερα σε καίριες θέσεις και διεκδικούν από τους πολίτες, για μια φορά ακόμα, την πανηγυρική, μέσω της ψήφου των πολιτών, επανεκλογή τους στο πολιτικό σκηνικό.
Θα είμαστε ως λαός άξιοι της συμφοράς που μας περιμένει, αν για μια ακόμα φορά επιλέξουμε τα παιδιά του μπαμπά, τους ανεπάγγελτους, τους ανίκανους και τους φαφλατάδες, να καθίσουν στο τιμόνι της πατρίδας.
