Για τον Περισσό το κριτήριο το οποίο πρέπει να έχει κατά νου ο ψηφοφόρος στην κάλπη είναι το πόσο δυνατό θα είναι το ΚΚΕ απέναντι σε όποια κυβέρνηση, «αυτοδύναμη» ή συνεργασίας, προκύψει μετά τις εκλογές. Με άλλα λόγια, το ΚΚΕ αρνείται να παίξει με τους κυρίαρχους όρους του παιχνιδιού, δηλαδή το ζήτημα της διακυβέρνησης, καθώς εκ των πραγμάτων δεν είναι το πεδίο του. Ως γνωστόν, το ΚΚΕ μιλά για εργατική - λαϊκή εξουσία και όχι για κυβέρνηση ΚΚΕ σε συνθήκες καπιταλιστικού μοντέλου της οικονομίας.
Πλέον, η ηγεσία και τα στελέχη του έχουν ριχτεί στη μάχη της κάλπης δίνοντας έμφαση στα εξής:
Στην απόκρουση των επιθέσεων που δέχεται το κόμμα και οι θέσεις του από το κυρίαρχο πολιτικό, μιντιακό και επιχειρηματικό σύστημα και που εκτιμούν ότι μπορούν να φτάσουν και ως τις προβοκάτσιες.
Απόρριψη
Στον διαχωρισμό του από όλες τις άλλες δυνάμεις, ακόμη και από αυτές της Αριστεράς, ξεκαθαρίζοντας με κάθε τρόπο ότι το ΚΚΕ είναι κομμουνιστικό κόμμα και δεν ανήκει σε αυτές, δεν «τσουβαλιάζεται», όπως υπογραμμίζουν συχνά τα κορυφαία στελέχη του Πολιτικού Γραφείου. Εξάλλου, με κάθε ευκαιρία διευκρινίζει ότι δεν θέλει απλώς την απόρριψη του μνημονίου, το οποίο άλλωστε το θεωρεί λογικό επακόλουθο του Μάαστριχτ, αλλά την απόρριψη του καπιταλιστικού συστήματος εν γένει. Σε αυτό το πλαίσιο επιχειρεί την ανάδειξή του ως μόνης συνεπούς εργατικής - λαϊκής δύναμης κι επομένως περιθώρια συνεργασίας με άλλες πολιτικές δυνάμεις δεν υπάρχουν.
Στο ζήτημα της εξουσίας. Όσο το δίλημμα «αυτοδυναμία ή ακυβερνησία» αρχίζει κι εκφράζεται πιο ενισχυμένα και με τη συνακόλουθη δόση τρομοκράτησης των θιγόμενων κοινωνικών στρωμάτων καισυκοφάντησης των δυνάμεων που αντιτίθενται στο μνημόνιο, το ΚΚΕ ξεκαθαρίζει ότι δεν στοχεύει στη διακυβέρνηση της χώρας είτε μόνο του είτε διά της σύμπραξης με άλλες δυνάμεις στο πλαίσιο μια αριστερής κυβέρνησης, μέσα σε καπιταλιστικές συνθήκες παραγωγής, με τους μονοπωλιακούς ομίλους να ορίζουν το πεδίο της οικονομίας. Τόσο η Αλέκα όσο και τα κορυφαία στελέχη του κόμματος στις δημόσιες παρεμβάσεις τους θέτουν ως εκλογική στόχευση την αύξηση της δύναμης και της επιρροής του ΚΚΕ για την ανάδειξη ενός ισχυρού «αντίβαρου» που θα εμποδίσει ή θα δυσκολέψει την υλοποίηση των «αντιλαϊκών» μέτρων, θα φέρει το εργατικό κίνημα σε καλύτερη θέση, από την οποία θα μπορέσει «να ανοίξει τον δρόμο της ριζικής αλλαγής», εν ολίγοις τον δρόμο για τη λαϊκή εξουσία. Όπως είπε σε πρόσφατη ομιλία της η Αλέκα Παπαρήγα, αυτό που προκαλεί πανικό στα μονοπώλια, το ΔΝΤ και τις Βρυξέλλες, «είναι η δύναμη του ΚΚΕ»… Πάντως για τον Περισσό κάθε υπόσχεση επαναδιαπραγμάτευσης, είτε αυτή προέρχεται από τη Ν.Δ. είτε από τον ΣΥΡΙΖΑ, αποτελεί «κοροϊδία», καθώς κάτι τέτοιο είναι«απαγορευτικό» από την ίδια τη δανειακή. Επομένως, «δεν υπάρχει αναδιαπραγμάτευση, μόνοανατροπή»…
