Ένα...
"φίλε μου", φτάνει και πολλές φορές περισεύει στα δύσκολα που βιώνουμε.
Η αγωνία μας για το αύριο, για το αν θα επιβιώσουμε και αν θα έχουμε να ταϊσουμε τα παιδιά μας τον άλλο μήνα, ο καθημερινός αγώνας δρόμου, κουράζουν τον εγκέφαλό μας, που αδυνατεί πολλές φορές να δεχθεί μια λέξη παραπάνω από φίλους/φίλες, ή ακόμα και από τους κουμπάρους/κουμπάρες μας.
Μπορώ να σε πω "τυχερό", γιατί επέλεξα να είσαι δίπλα μου σε μια μεταβατική περίοδο, με κινδύνους, εντάσεις, αγωνίες. Δεν με κρέμασες, αλλά πολλές φορές ένιωσα να σκέφτεσαι λάθος.
Όλοι κάνουμε λάθη, όλοι έχουμε τις ιδιοτροπίες μας. Πόσο μάλλον εγώ.
Δύσκολος χαρακτήρας, εκρηκτικός, με στιγμές έντασης που δεν αντέχουν πολλοί άνθρωποι.
Αλλά, πάντα δίκαιος.
Διεκδικώ, δε λέω, ΠΑΝΤΑ αυτό που βάζω ως στόχο. Και προσπαθώ να το πιάσω.
Αλλά τι σημασία έχουν όλα αυτά;
Δυο χρόνια ΑΔΕΡΦΕ μου, είσαι/είστε μέσα στο σπιτικό μας. Σχεδόν κάθε μέρα, εκτός από ελάχιστες στιγμές. Όταν λείπεις/λείπετε, κάτι λείπει...
Ότι και αν γίνει, όσες φορές και αν θυμώσουμε, ας κάνουμε πάντα λίγο πίσω και ας παλέψουμε για το καλό των παιδιών μας.
Αυτό δεν έχει τελικά σημασία...Νονέ;;;
Ο ΑΔΕΡΦΟΣ σου...
