Ένα χρόνο μετά δεν είμαστε ακόμα σε θέση να αποτιμήσουμε τις συνέπειες του τραγικού αυτού ατυχήματος.
Ένα χρόνο μετά 180.000 άνθρωποι, που ζούσαν σε ακτίνα 20 χλμ από το σταθμό Φουκουσίμα 1 και οι οποίοι υποχρεώθηκαν να εγκαταλείψουν κακήν κακώς τα σπίτια τους στις ώρες που ακολούθησαν την πυρηνική καταστροφή, ξέρουν ότι δε θα επιστρέψουν ποτέ στις εστίες τους, στον τόπο που γεννήθηκαν, μεγάλωσαν, έχτισαν το σπιτικό τους.
Ένα χρόνο μετά δεν έχουμε εικόνα των επιπτώσεων του ατυχήματος στην υγεία των ανθρώπων των γύρω περιοχών.
Ας θυμίσουμε μονάχα ότι, ένα χρόνο μετά την καταστροφή του Τσέρνομπιλ στο Δυτικό Βερολίνο, που βρίσκεται σε απόσταση 3.000 χλμ από τον τόπο του ατυχήματος, οι τερατογεννέσεις παιδιών είχαν δεκαπλασιαστεί.
Ας θυμίσουμε ότι στα δέκα χρόνια που ακολούθησαν την καταστροφή του Τσέρνομπιλ 200.000 άνθρωποι πέθαναν από καρκίνο του θυρεοειδούς στην Ουκρανία, στη Λευκορωσία και στη Ρωσία.
Ας θυμίσουμε ότι χιλιάδες τόνοι μολυσμένου με ραδιενέργεια νερού, που χρησιμοποιήθηκε για την ψύξη των πυρηνικών αντιδραστήρων, κατέληξαν στον Ειρηνικό Ωκεανό και μόλυναν τη θαλάσσια ζωή σε όλο τον πλανήτη.
Ας θυμίσουμε ότι η ραδιενέργεια αυτή έχει μεταφερθεί από το πλαγκτόν, τα όστρακα και τα μαλάκια στα ψάρια, κι από αυτά στην ανθρώπινη τροφική αλυσίδα. Κι ότι οι Ιάπωνες, αλλά και όλοι οι λαοί του Ειρηνικού, τρέφονται πρωτίστως με θαλασσινά και ψάρια.
Ας θυμίσουμε ότι χρειάστηκαν εννέα ολόκληροι μήνες για να μπορέσει η ιαπωνική κυβέρνηση να ανακοινώσει την σταθεροποίηση της κατάστασης, δηλαδή τον έλεγχο της διαρροής ραδιενέργειας στην περιοχή. Θα χρειαστούν πολλές δεκαετίες για να καταστεί «ασφαλής» ο εν λόγω πυρηνικός σταθμός.
Η καταστροφή της Φουκουσίμα συνέβη σε μια εποχή που το πυρηνικό λόμπι είχε “σηκώσει κεφάλι” σε Ευρώπη και Αμερική, προτείνοντας την κατασκευή πυρηνικών σταθμών παραγωγής ενέργειας ως αξιόπιστη, περιβαλλοντικά φιλική εναλλακτική λύση στη χρήση του πετρελαίου, ως τη λύση που θα αποτρέψει άμεσα την κλιματική αλλαγή. Και κατέρριψε, για άλλη μια φορά, όλους τους μύθους του πυρηνικού λόμπι.
Η πυρηνική ενέργεια δεν είναι ασφαλής. Όσα μέτρα ασφαλείας κι αν ληφθούν είναι ανεπαρκή για ν’ αντισταθούν στις δυνάμεις της φύσης. Την καταστροφή στη Φουκουσίμα την προκάλεσε ένα φυσικό φαινόμενο κι όχι το ανθρώπινο λάθος, όπως είχε συμβεί στο Τσέρνομπιλ το 1986 και το 1979 στο Θρη Μάιλ Άιλαντ των ΗΠΑ.
Η πυρηνική ενέργεια δεν είναι φθηνή. Το κόστος αντιμετώπισης της καταστροφής ακόμα δεν έχει αποτιμηθεί. Σίγουρα ανέρχεται σε πολλά δισεκατομμύρια. Και υπάρχουν επιπτώσεις οι οποίες δεν μπορούν να αποτιμηθούν σε χρήμα: η προσφυγιά 180.000 ανθρώπων, η ρύπανση του Ειρηνικού ωκεανού, τα παιδιά που θα γεννηθούν στα επόμενα χρόνια με παραμορφώσεις, οι άνθρωποι που θα πεθάνουν από καρκίνους.
Το πρόβλημα της αποθήκευσης των πυρηνικών αποβλήτων παραμένει άλυτο. Όλες οι λύσεις που εφαρμόζονται μέχρι σήμερα, η ταφή των ραδιενεργών αποβλήτων βαθιά σε εγκαταλειμμένα ορυχεία, ο εγκιβωτισμός τους σε τσιμεντένιες σαρκοφάγους στο βάθος του ωκεανού ή η ταφή τους δεν παρέχουν καμιά εγγύηση σε περίπτωση ενός ισχυρού σεισμού.
Τελευταίο, αλλά όχι μικρότερης σημασίας: Η χρήση της πυρηνικής ενέργειας είναι εχθρός της Δημοκρατίας. Η αδιαφάνεια είναι σύμφυτη με τη χρήση της. Πέπλος μυστικότητας καλύπτει τα στοιχεία για τη διαρροή ραδιενέργειας σε κάθε πυρηνικό ατύχημα. Στο Θρη Μάιλ Άιλαντ, στο Τσέρνομπιλ, στη Φουκουσίμα.
Η πυρηνική ενέργεια είναι επικίνδυνη. Είναι επικίνδυνη για τη ζωή, για το περιβάλλον, για την ποιότητας ζωής, για τη Δημοκρατία. Οι μεγάλες καταστροφές των τελευταίων τριάντα χρόνων μας το υπενθυμίζουν. Η απαλλαγή από αυτήν είναι καθήκον προς τα παιδιά μας.
Ενημερωθείτε για τις θέσεις του Δικτύου ΜΕΣΟΓΕΙΟΣ SOS πάνω στο θέμα της πυρηνικής ενέργειας εδώ.
