πώς να περιγράψεις με λόγια το απερίγραπτο, το απροσάρμοστο, το ανισόρροπο. Γι αυτό θα προσπαθήσω απλά να το περι-γράψω για τα «μάτια του κόσμου».
Κλείνω τα μάτια μου και βλέπω πλήθη. Όχι μόνο λήθη. Αλλά μαζί μ’ αυτή ένα τσούρμο λίθινα και ξύλινα άτομα μπασμένα σε συστοιχίες χωρίς πρόσωπο, χωρίς έκφραση, χωρίς βλέμμα, χωρίς αλήθεια, μόνο σώμα, μόνο μπούσουλα και φουσκωμένα μάγουλα. Μα όχι τον δικό τους. Αυτόν που τους μεγαλώσανε, αυτόν που τους μάθανε το δήθεν κάνε.
Κανένας όμως να τους οδηγεί δε φαίνεται. Κανείς να τους σηκώσει το βάρος στα πόδια. Κι έτσι αργά και ακλόνητα να προχωράνε προς το άβατον. «Λες κι η ελπίδα θα ‘ναι ο δρόμος» θα ‘ταν ίσως ένα τους σύνθημα αν υπήρχε το στόμα να το πει. Δεν υπάρχει όμως.
Το μόνο που υπάρχει, ένα ανάχωμα. Στο πίσω μέρος της ουράς, χρόνια μακριά απ’ αυτήν. Και πάνω σ’ αυτό δύο μοναδικές φιγούρες, ιδανικές κι ακούραστες. Ξέρεις αυτές απ’ τα παλιά! Ουφ..μια δόνηση ανακούφισης διαπέρασε το πνεύμα μου.
Πνευματικά ίδιες με όλους τους άλλους με διαφορά στο ήθος, στα μάτια, στο στόμα, στα αυτιά, στη μύτη.. αυτοί είχαν!
Κι αν είχαν γιατί δε βοήθησαν; Μήπως δεν είχαν φωνή; Δεν είχαν βοή; Σάμπως δεν είχαν ιστορία;
Τα είχαν όλα! Γιατί δεν ειδοποίησαν; Μήπως τους εμπόδιζε η ομίχλη απ’ τη μάχη του τοπίου;
Ξαφνικά ο δρόμος γίνεται γκρεμνός και τα άβολα όντα «ειλικρινά» κινδυνεύουν! Μόνη λύση οι δυο φιγούρες, κάτι πρέπει να κάνουν τη κρίσιμη στιγμή, τη στιγμή την ύστατη..ΚΑΝΤΕ ΚΑΤΙ !!!
Μα τι να κάνουν.. Δίχως Χέρια;
Έρμοι τι τους περιμένει.
victorkoum.blogspot.com
