Οι Νόμοι της Νυρεμβέργης, ή και οι Φυλετικοί Νόμοι της Νυρεμβέργης, αποφασίστηκαν στις... 15 Σεπτεμβρίου 1935 στο 7ο Συνέδριο, το λεγόμενο, Συνέδριο της Ελευθερίας του Εθνικοσοσιαλιστικού Κόμματος των Γερμανών Εργατών (NSDAP) στη Νυρεμβέργη.
Με τους νόμους αυτούς οι εθνικοσοσιαλιστές (ναζί), έκτισαν την νομική βάση για τον αντισημιτισμό τους.
Οι Νόμοι της Νυρεμβέργης περιείχαν τα εξής:
Η "συντήρηση της καθαρότητος του γερμανικού αίματος" αποτελεί βασικό τμήμα της εθνικοσοσιαλιστικής ιδεολογίας.
Ο νόμος απαγορεύει γάμους μεταξύ Εβραίων και μη Εβραίων.
Aπαγορεύονται οι σεξουαλικές σχέσεις μεταξύ Εβραίων και μη Εβραίων, οι οποίες από εδώ και εμπρός τιμωρούνται με φυλακή.
Τιμωρείται όμως μόνον ο άνδρας, επειδή η γυναίκα, κατά τη γνώμη του Χίτλερ, σεξουαλικά εξαρτάται από τον άνδρα.
Δεν επιτρέπεται σε Εβραίο να προσλαμβάνει μη Εβραία κάτω των 45 ετών, επειδή βάσει της ναζιστικής ιδεολογίας εννοείται ότι "ο Εβραίος διαφορετικά θα την βιάσει".
Αποφασίζεται νέα σημαία της Γερμανίας. Τα χρώματα της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης (μαύρο, κόκκινο και χρυσό), που είναι και τα σημερινά χρώματα, αντικαθίστανται με τα παλιά χρώματα της αυτοκρατορίας (μαύρο, λευκό, κόκκινο). Συγχρόνως κηρύσσεται η σημαία με την σβάστικα η νέα εθνική σημαία.
Απαγορεύεται Εβραίος να σηκώσει την νέα γερμανική σημαία.
Μόνο άτομα με γερμανικό ή συγγενές αίμα έχουν το δικαίωμα να κατέχουν τη γερμανική υπηκοότητα.
Ο νόμος ορίζει ποιος υπολογίζεται Εβραίος, ποιος είναι μισός Εβραίος και ποιος κατά το ένα τέταρτο.
Στο εξής τα δικαιώματα των Εβραίων θα περιορίζονται μέχρι την πτώση του Τρίτου Ράιχ συνεχώς.
Οι περιορισμοί θα αφορούν την κοινωνική αλλά και την προσωπική τους ζωή.
Σύμφωνα λοιπόν με τους Νόμους της Νυρεμβέργης, οι άνθρωποι κατατάσσονταν σε κατηγορίες με βάση το γενεαλογικό τους δέντρο, όσοι είχαν τέσσερις γερμανούς παππούδες χαρακτηρίζονταν ως «Γερμανοί», ενώ οι άνθρωποι με τρεις ή τέσσερις Εβραίους παππούδες και γιαγιάδες ταξινομούνταν ως «Εβραίοι».
Τα άτομα με έναν ή δύο παππούδες Εβραϊκής καταγωγής χαρακτηρίζονταν ως «Mischling» δηλαδή ως μία κατηγορία με «μικτό αίμα».
Οι Γερμανοί Ναζί επιχείρησαν με αυτούς τους νόμους να προστατέψουν το «Γερμανικό αίμα» αλλά και να επαναφέρουν τους Εβραίους της Γερμανίας στην κατάσταση, να αποτελούν ξένο “σώμα” στην Ευρώπη.
Αυτό που επιδίωκαν οι Ναζί ήταν να αποκλείσουν τους Εβραίους από κάθε είδους συμμετοχή στα πολιτικά και κοινωνικά ζητήματα που απασχολούσαν τα έθνη κράτη της Ευρωπαϊκής Ηπείρου.
Μετά την θέσπιση του νομικού μηχανισμού για την απομόνωση των Εβραίων από τον υπόλοιπο πληθυσμό, οι Εβραίοι συγκεντρώθηκαν σε “γκέτο” και “στρατόπεδα συγκέντρωσης”, όπου χρησιμοποιήθηκαν ως εργατικό δυναμικό σε καταναγκαστικά έργα.
Οι Ναζί ή αλλιώς οι Εθνικοσοσιαλιστές στην Γερμανία, έχοντας αποκτήσει τον πλήρη έλεγχο της ζωής των Εβραίων, καθόριζαν ακόμα και την ποσότητα των τροφίμων η οποία διανέμονταν στα “γκέτο”.
Αποκομμένοι από την κοινωνία οι Εβραίοι, χωρίς χρήματα ή πόρους, και κάτω από τον ζυγό των Ναζί, ήταν παντελώς, πλέον, ανυπεράσπιστοι.
Ήδη από τον Ιανουάριο του 1939, ο Reichsmarschall Χέρμαν Γκαίρινγκ (Hermann Göring), είχε αναθέσει στον Ράινχαρντ Χάιντριχ (Reinhard Heydrich), αρχηγό της Αστυνομίας Ασφαλείας και της SD, την οργάνωση της υποχρεωτικής μετανάστευσης των Εβραίων της Γερμανίας και της Αυστρίας.
Μετά την επίθεση στη Σοβιετική Ένωση ο Heydrich έλαβε από τον Göring εντολή να προετοιμάσει μια «Ολοκληρωτική λύση για το εβραϊκό ζήτημα στην γερμανική ζώνη επιρροής στην Ευρώπη.»
Στις 29 Νοεμβρίου 1941 ο Reinhard Heydrich προσκάλεσε μια ομάδα υψηλόβαθμων υπαλλήλων και λειτουργών του Εθνικοσοσιαλιστικού κόμματος της Γερμανίας, σε μια συζήτηση σχετικά με την «Τελική Λύση του Εβραϊκού Ζητήματος», η οποία ήταν προγραμματισμένη για τις 9 Δεκεμβρίου 1941.
Ο Reinhard Heydrich, ο οποίος ως αρχηγός της Κύριας Υπηρεσίας Ασφαλείας του Ράιχ (RSHA) ήταν στην κορυφή του τρομοκρατικού μηχανισμού και του μηχανισμού δίωξης, και ο ανώτερος του, ο Reichsführer SS Heinrich Himmler, εφήρμοσαν εξαιρετικά ριζοσπαστικές τακτικές σε αυτόν τον κύριο τομέα της εθνικοσοσιαλιστικής πολιτικής τους.
Στις προσκλήσεις που απέστειλε στις 29 Νοεμβρίου 1941 ο Heydrich επισύναψε την επιστολή εξουσιοδότησης που είχε στείλει ο Göring στις 31 Ιουλίου 1941.
Ο Reinhard Heydrich, κάλεσε στην συνάντηση εκπροσώπους διαφόρων γερμανικών φορέων, που ασχολούνταν με ορισμένους τομείς της πολιτικής εναντίον των Εβραίων της Γερμανίας και της Ευρώπης γενικότερα.
Επρόκειτο για υφυπουργούς, γραμματείς ή προϊσταμένους, δηλαδή για κρατικούς λειτουργούς ανώτερου επιπέδου, οι οποίοι συνεργάζονταν στενά με τον αντίστοιχο Υπουργό ή επικεφαλή της υπηρεσίας τους.
Σκοπός της συνάντησης ήταν ο συντονισμός για την εφαρμογή του πολιτικού στόχου και ο καθορισμός της γενικής κατεύθυνσης που έπρεπε να πάρουν τα μέτρα που επρόκειτο να ληφθούν.
Ύστερα από πρόσκληση του Αρχηγού της Αστυνομίας ασφαλείας και της SD, Reinhard Heydrich, το μεσημέρι της 20ης Ιανουαρίου 1942, στην τραπεζαρία του ξενώνα έλαβε χώρα μια συζήτηση διάρκειας περίπου 90 λεπτών όπου συμμετείχαν εκπρόσωποι των SS, του ναζιστικού κόμματος NSDAP και διαφόρων υπουργείων του Ράιχ.
Θέμα ήταν η «Τελική λύση του εβραϊκού ζητήματος», ή λεγόμενη Διάσκεψη του Βάνζεε.
Ο Reinhard Heydrich, στόχευε στην αναγνώριση του ηγετικού του ρόλου κατά τις εκτοπίσεις και τη συνδρομή σημαντικών υπουργείων και υπηρεσιών του κόμματος στις προκαταρκτικές διαδικασίες της δολοφ ονίας των Εβραίων της Ευρώπης. Παράλληλα έπρεπε να δοθεί ένα τέλος στη διαμάχη μεταξύ των πολιτικών κατοχικών διοικήσεων στην Πολωνία και την Ανατολική περιοχή (Ostland), και των εκεί αξιωματούχων των SS.
Η Διάσκεψη επικύρωσε την αρμοδιότητα των SS όσον αφορά τη «λύση του εβραϊκού ζητήματος», μια διαμάχη που διήρκησε όλο το 1941.
Οι συμμετέχοντες κατέθεσαν προτάσεις και προέβαλαν ενστάσεις προς όφελος των οργάνων στα οποία ανήκαν, αλλά παρ’ όλ’ αυτά δήλωσαν γενικά προθυμία για συνεργασία.
Με αυτόν τον τρόπο οι ηγέτες του γερμανικού κρατικού μηχανισμού έγιναν γνώστες και συνεργοί.
Ο αρχηγός της Επιτροπής Εβραίων της Γκεστάπο, Adolf Eichmann, συνέταξε ένα πρωτόκολλο όπου περιλαμβάνονταν τα αποτελέσματα της συζήτησης.
Βάσει αυτού, ο Reinhard Heydrich αποκάλυψε στους συμμετέχοντες, ότι βάσει μιας «πρότερης άδειας του Χίτλερ» η εκτόπιση όλων των Εβραίων της Ευρώπης θα γινόταν στο εξής προς την ανατολική Ευρώπη.
Τόνισε ότι η εποπτεία της επεξεργασίας της τελικής λύσης του Εβραϊκού ζητήματος θα ανήκε, ασχέτως γεωγραφικής δικαιοδοσίας, αποκλειστικά σε αυτόν.
Ο Adolf Eichmann υποβλήθηκε σε λεπτομερή ανάκριση σχετικά με τη Διάσκεψη του Βάνζεε κατά τη διάρκεια της δίκης του στην Ιερουσαλήμ το 1960/61.
Τόνισε, ότι και οι εκπρόσωποι της υπουργικής γραφειοκρατίας μίλησαν ανοιχτά και εν πλήρη συναινέση για τη θανάτωση των Εβραίων. Έπρεπε να γράψει το πρωτόκολλο πολλές φορές, μέχρι να το εγκρίνει ο Heydrich.
Με την υπογραφή του Göring, ο Reinhard Heydrich, εξουσιοδοτήθηκε να προχωρήσει στη προετοιμασία μιας «ολοκληρωτικής λύσης» του εβραϊκού ζητήματος στη γερμανική ζώνη επιρροής στην Ευρώπη, ανάλογη της υφιστάμενης «χρονικής συγκυρίας».
Ο Reinhard Heydrich χρησιμοποίησε αυτήν την εξουσιοδότηση μισό χρόνο αργότερα, όταν ο όρος "Ολοκληρωτική λύση του εβραϊκού ζητήματος" είχε κλιμακωθεί σαφέστατα υπό την έννοια της γενοκτονίας των Εβραίων.
Η Διάσκεψη του Βάνζεε, είναι μεγάλης ιστορικής σημασίας, γιατί οδήγησε στον απαραίτητο συντονισμό για την επέκταση της γενοκτονίας σχεδόν σε όλη την Ευρώπη. Σε αυτήν συγκεντρώθηκε όλος ο γερμανικός κρατικός μηχανισμός για να οργανώσει την γενοκτονία.
Οι 15 συμμετέχοντες της Διάσκεψης ανήκαν στη "εκτελεστική ελίτ" του εθνικοσοσιαλιστικού καθεστώτος. Από τα βιογραφικά τους βλέπουμε, ότι πολλοί κατείχαν πανεπιστημιακή μόρφωση και είχαν λαμπρή καριέρα.
Οχτώ από αυτούς ήταν κάτοχοι διδακτορικού τίτλου. Οι περισσότεροι ήταν «αστικής καταγωγής». Κάποιοι ήταν πεπεισμένοι εθνικοσοσιαλιστές άλλοι μπήκαν στο κόμμα με καθαρά οπορτουνιστικά κίνητρα. Ο μέσος όρος ηλικίας ήταν αρκετά χαμηλός φτάνοντας τα 38 χρόνια. Συχνά τίθεται το ερώτημα τι συνέβη στους συμμετέχοντας μετά τον πόλεμο ;;; Άραγε που βρίσκονται σήμερα ;;;
Άγνωστο είναι το τι απέγινε ο αρχηγός της Γκεστάπο Heinrich Müller.
Αφότου βομβαρδίστηκε το Prinz-Albrecht-Palais, μετέφερε το Αρχηγείο του προσωρινά στη βίλα του Βάνζεε, και εθεάθη στο αρχηγείο του Φύρερ, τέλη Απρίλη του 1945. Αγνοείται από τις πρώτες μέρες του Μαΐου 1945.
Οι φήμες που ήθελαν να έχει αποδράσει στη Νότια Αμερική ή τις Η.Π.Α. δεν έχουν επιβεβαιωθεί.
Ένα έγγραφο το οποίο συντάχθηκε μετά τη Διάσκεψη, και περιγράφει τη Διάσκεψη ως «Συνάντηση Υφυπουργών», ήταν απολύτως εύστοχο.
Η επάνοδος του “Ράιχ” με όποιο αριθμό 4ο ή 5ο έχει ώς επέκταση ή πρόθεμα, και με οποιαδήποτε μορφή, οικονομική, πολιτική ή στρατιωτική, θα αποτελέσει μία νέα “κατοχή”, μιά απαρχή νέων δεινών για την ανθρωπότητα.
Οι απόγονοι των συμμετεχόντων και οι εκπρόσωποι της υπουργικής γραφειοκρατίας οι οποίοι συμμετείχαν, στην Διάσκεψη του Βάνζεε, μέσου όρου ηλικίας 38 χρονών τότε, αποτελούν σήμερα κακή εγγύηση δια τα επερχόμενα και δημιουργούν επιφυλάξεις για την ακολουθούμενη Εθνική πολιτική της Γερμανίας, απέναντι στούς λαούς της Ευρώπης, όπως οι Έλληνες σήμερα.
Η γερμανική εισβολή ξεκίνησε στις 6 Απριλίου του 1941, με την εισβολή γερμανικών στρατευμάτων στην Ελλάδα μέσω της Βουλγαρίας, σε μία προσπάθεια να ασφαλίσουν τη νότια πλευρά της.
Οι συνδυασμένες δυνάμεις τις Ελλάδας και της Βρετανικής Κοινοπολιτείας πολέμησαν με μεγάλη επιμονή, όμως υστερούσαν σε αριθμό και εξοπλισμό και τελικά κατέρρευσαν.
Στις 20 Απριλίου 1941, Κυριακή του Πάσχα, μετά από γερμανική αεροπορική επιδρομή βυθίστηκε στην θαλάσσια περιοχή της "Πάχης" Μεγάρων το Αντιτορπιλικό "ΨΑΡΑ".
Στο ναυάγιο χάθηκαν 37 άνδρες εκ των οποίων ο ένας ήταν ναυτόπαις 16 ετών.
Η Αθήνα έπεσε στις 27 Απριλίου 1941!
Ας ελπίσουμε ότι δεν θα "ξαναπέσει" ποτέ. ΕΚΛΟΓΕΣ ΓΑΡ!
