Εάν λοιπόν, ο συνταξιούχος φαρμακοποιός δεν είχε χρέη και με δεδομένο ότι η σύνταξή του, αν και πετσοκομμένη, επαρκούσε για τα αναγκαία, ώστε να μην χρειάζεται να καταφύγει "στα σκουπίδια", όπως έγραφε στο σημείωμά του, ας δούμε τι άλλο έγραφε σε αυτό το σημείωμα-τελευταία κραυγή, που η κόρη του λέει ότι πρέπει να το διαβάσουμε προσεκτικότερα, ώστε να βρούμε τους πραγματικούς λόγους. Ας το διαβάσουμε λοιπόν ξανά:...
Αυτό που εγώ διαβάζω είναι ουσιαστικά μια... πολιτική δήλωση: Μιλάει για το ζοφερό παρόν με μια "κατοχική κυβέρνηση Τσολάκογλου", και εκφράζει την πίστη για το μέλλον όταν "οι νέοι κάποια μέρα θα πάρουν τα όπλα και θα κρεμάσουν ανάποδα τους εθνικούς προδότες".
Κι επειδή ο ίδιος έχει "μια ηλικία που δεν του δίνει την ατομική δυνατότητα αντίδρασης", επιλέγει αυτή την λύση, αυτή την αντίδραση.
Δεν ξέρω γιατί, αλλά μόλις άκουσα την κόρη του να ξεκαθαρίζει ότι δεν ήταν η οικονομική εξαθλίωση που τον έσπρωξε να αυτοπυροβοληθεί, τότε σκέφτηκα ότι ίσως ο 77χρονος εννοούσε την πολιτική ή την ηθική ή ακόμη και την εθνική αξιοπρέπεια, που η "κατοχική κυβέρνηση Τσολάκογλου εκμηδένισε κυριολεκτικά" και τότε στο μυαλό μου ήρθε ο Κώστας Γεωργάκης.
Γιατί όπως ο Δημήτρης Χριστούλιας μας θυμίζει στο σημείωμα που άφησε στην Πιάτσα Συντάγματος της Αθήνας το 2012, την Πιάτσα Πορέτο του Μιλάνο το 1947, έτσι όλα τα υπόλοιπα γραφόμενά του, μου θυμίζουν τον Κώστα Γεωργάκη στην Πιάτσα Ματεότι της Γένοβα το 1970.
