Σε πρώτο πλάνο η αναμενόμενη εκλογή Ολάντ στη Γαλλία και σε δεύτερο πλάνο η επαπειλούμενη αποτυχία του δικομματισμού να κυβερνήσει την Ελλάδα μετά τις 6 Μαΐου, είναι τα κόκκινα πανιά...
για το status quo που στήνεται στην Ευρώπη με την «τάξη» του Δημοσιονομικού Συμφώνου και επικεφαλής το Βερολίνο, σύμμαχο την τρόικα και υποκείμενα τις κυβερνήσεις και τους Ευρωπαϊκούς λαούς…
Πριν μια εβδομάδα, ο Φρανσουά Ολάντ σε συνέντευξή του στη «Les Echos» στην ερώτηση «Γιατί η Γερμανία και οι άλλοι Ευρωπαίοι να συμφωνήσουν αύριο σε αυτό που διαφωνούν σήμερα;» απάντησε ότι αφενός οι εταίροι θα σεβαστούν τα αποτελέσματα των προεδρικών εκλογών στη Γαλλία και αφετέρου πρέπει να ληφθεί υπόψιν πρώτον ότι η επιρροή της ισχυρής Γαλλίας στην Ευρώπη θα είναι μεγάλη και δεύτερον ότι πολλοί αρχηγοί κυβερνήσεων αναγνωρίζουν ήδη την ανάγκη να προστεθεί η αναπτυξιακή διάσταση στη δημοσιονομική πειθαρχία. Ότι στην Ισπανία, ο Ραχόϊ προειδοποίησε ότι δεν θα επιτευχθούν οι στόχοι που έθεσαν οι Ευρωπαϊκές αρχές και ότι στις Κάτω Χώρες έχουν ήδη γίνει οι ίδιες επισημάνσεις. «Η Γερμανία θα καταλάβει ότι δεν μπορεί να παραμείνει μια νησίδα ευημερίας μέσα σε έναν ωκεανό ύφεσης». Ο Ολάντ υποστήριξε ότι η αλλαγή στη Γαλλία θα αλλάξει την κατεύθυνση της Ευρώπης. «Το ραντεβού της 6ης Μαΐου θα είναι καθοριστικό για το μέλλον της ηπείρου μας».
Και στο ενδεχόμενο ότι μπορεί τελικά η Γερμανία να παρακάμψει τη διαφωνία της Γαλλίας αξιοποιώντας τη δυνατότητα επικύρωσης του Δημοσιονομικού Συμφώνου από 12 μόνο κράτη-μέλη της ευρωζώνης, ο Ολάντ απάντησε ότι η Γερμανία δεν θα θελήσει να διευθύνει μόνη της την Ευρώπη και να απομονώσει τη Γαλλία διότι η Γαλλία είναι απαραίτητη για την Ευρωπαϊκή ολοκλήρωση. «Τίποτα δεν μπορεί να συμβεί χωρίς εμάς, πόσο μάλλον εναντίον μας. Είμαι πεπεισμένος ότι θα ακουστούμε, αν καταφέρουμε να ορίσουμε μια κατεύθυνση με συνέπεια. Η Γαλλογερμανική φιλία δεν θα σπάσει, επειδή οι Γάλλοι θα εκλέξουν έναν πρόεδρο με διαφορετική πολιτική ευαισθησία από ότι η καγκελάριος». Και πρόσθεσε «Αυτό συνέβη τόσες φορές τα τελευταία τριάντα χρόνια και με απρόβλεπτα αποτελέσματα!».
Θυμόμαστε πριν λίγους μήνες, πότε τον Όλι Ρεν, πότε τον Γιούγκερ και πότε τον Σόϊμπλε να εναλλάσσουν τους ρόλους του καλού και του κακού στην προσπάθειά τους να πατρονάρουν τα πολιτικά κόμματα και τον Ελληνικό λαό με κινδυνολογίες, απειλές κι ωμούς εκβιασμούς για διακοπή των δανειακών δόσεων κι έξοδο από το ευρώ. Παρότι πέτυχαν να φέρουν στα μέτρα τους την πολιτική ηγεσία και να επιβάλλουν εκβιαστικά την 5μηνη συγκυβέρνηση με πρωθυπουργό της αρεσκείας τους, κινδυνεύουν σήμερα να χάσουν τον έλεγχο στο εσωτερικό της χώρας διότι η εκλεκτή τους «πλειοψηφία» απογυμνώθηκε και περιορίστηκε προεκλογικά στις πραγματικές μειοψηφικές της διαστάσεις. Ο κ. Σαμαράς χαμένος – μετά την «εξημέρωσή» του – στη σοσιαλδημοκρατική μετάφραση του ματαιωμένου επαναδιαπραγματευτικού του οράματός και ο κ. Βενιζέλος χωρίς καν Ευρωπαϊκές αναφορές και κινδυνεύοντας έρημος, μόνος και δεύτερος να εκφυλιστεί σε βασιλικότερο μιας νεοφιλελεύθερης βασίλισσας που τρίζει ο θρόνος της.
Στην τελική ευθεία προς τις 6 Μαΐου, η κ. Λαγκάρ, σχεδόν κάθε μέρα κάνει δηλώσεις με ένα τουλάχιστον υπονοούμενο καταστροφής αν η επόμενη μέρα δεν ξημερώσει όπως εκείνη θα ήθελε. Αμερικανικές και Γερμανικές εφημερίδες και ηλεκτρονικά μέσα εκπέμπουν ασταμάτητα τις ίδιες φοβίες. Και όσο η πιθανότητα διατάραξης του status quo μεγαλώνει τόσο το κλίμα στις αγορές επιδεινώνεται και η πίεση αυξάνει. Ανεξαρτήτως φορέα, τρόπου και μέσου το μήνυμα είναι κινδυνολογικής φύσης και απευθύνεται και στον Έλληνα ψηφοφόρο που δεν προτίθεται να υποστηρίξει τον δικομματισμό. Δικομματισμός, ο οποίος, όμως, πρέπει οπωσδήποτε – πάσει θυσία; – να πιάσει τα αδύνατα, καθώς φαίνεται, αυτοδύναμα ή συγκυβερνητικά ποσοστά.
Αλλιώς, αν η Γαλλία με τον Ολάντ γίνει το «κακό» παράδειγμα για τους ισχυρούς, και η Ελλάδα με την «ακυβερνησία» γίνει το «κακό» παράδειγμα για τους αδύναμους, τότε η Γερμανία θα πρέπει κι αυτή να βάλει γαλλικό κι ελληνικό κρασί στο ποτήρι της και να ξανασχεδιάσει με τους εταίρους της μια πιο ανθρωποκεντρική, αναπτυξιακή και δημοκρατική πορεία διεξόδου από την κοινωνική και πολιτικοοικονοιμική κρίση. Εκτός από τις χώρες που ανέφερε ο Ολάντ, θα επηρεαστούν και το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος στην Ιρλανδία για την επικύρωση του Δημοσιονομικού Συμφώνου στις 31 Μαΐου, αλλά και η πολιτική κατάσταση στην Πορτογαλία, ειδικά μετά την αποτυχία του προγράμματος και εκεί. Όπως και την Ιταλία, όπου πλέον γίνονται διαδηλώσεις για τις αυτοκτονίες...
Ο φετινός Μάης μπορεί πράγματι να εξελιχθεί σε εφαλτήριο για μια νέα πορεία στην Ευρώπη. 44 χρόνια μετά τον Μάη του ‘68 το αίτημα για αλλαγή των κοινωνικών και πολιτικών αξιών είναι ξανά επίκαιρο και οι ιδέες της ισότητας και της διαφύλαξης των ανθρώπινων δικαιωμάτων εξίσου ζωτικής σημασίας. Είναι προφανές ότι η Ευρώπη χρειάζεται σήμερα τη δική της Άνοιξη…
Πριν μια εβδομάδα, ο Φρανσουά Ολάντ σε συνέντευξή του στη «Les Echos» στην ερώτηση «Γιατί η Γερμανία και οι άλλοι Ευρωπαίοι να συμφωνήσουν αύριο σε αυτό που διαφωνούν σήμερα;» απάντησε ότι αφενός οι εταίροι θα σεβαστούν τα αποτελέσματα των προεδρικών εκλογών στη Γαλλία και αφετέρου πρέπει να ληφθεί υπόψιν πρώτον ότι η επιρροή της ισχυρής Γαλλίας στην Ευρώπη θα είναι μεγάλη και δεύτερον ότι πολλοί αρχηγοί κυβερνήσεων αναγνωρίζουν ήδη την ανάγκη να προστεθεί η αναπτυξιακή διάσταση στη δημοσιονομική πειθαρχία. Ότι στην Ισπανία, ο Ραχόϊ προειδοποίησε ότι δεν θα επιτευχθούν οι στόχοι που έθεσαν οι Ευρωπαϊκές αρχές και ότι στις Κάτω Χώρες έχουν ήδη γίνει οι ίδιες επισημάνσεις. «Η Γερμανία θα καταλάβει ότι δεν μπορεί να παραμείνει μια νησίδα ευημερίας μέσα σε έναν ωκεανό ύφεσης». Ο Ολάντ υποστήριξε ότι η αλλαγή στη Γαλλία θα αλλάξει την κατεύθυνση της Ευρώπης. «Το ραντεβού της 6ης Μαΐου θα είναι καθοριστικό για το μέλλον της ηπείρου μας».
Και στο ενδεχόμενο ότι μπορεί τελικά η Γερμανία να παρακάμψει τη διαφωνία της Γαλλίας αξιοποιώντας τη δυνατότητα επικύρωσης του Δημοσιονομικού Συμφώνου από 12 μόνο κράτη-μέλη της ευρωζώνης, ο Ολάντ απάντησε ότι η Γερμανία δεν θα θελήσει να διευθύνει μόνη της την Ευρώπη και να απομονώσει τη Γαλλία διότι η Γαλλία είναι απαραίτητη για την Ευρωπαϊκή ολοκλήρωση. «Τίποτα δεν μπορεί να συμβεί χωρίς εμάς, πόσο μάλλον εναντίον μας. Είμαι πεπεισμένος ότι θα ακουστούμε, αν καταφέρουμε να ορίσουμε μια κατεύθυνση με συνέπεια. Η Γαλλογερμανική φιλία δεν θα σπάσει, επειδή οι Γάλλοι θα εκλέξουν έναν πρόεδρο με διαφορετική πολιτική ευαισθησία από ότι η καγκελάριος». Και πρόσθεσε «Αυτό συνέβη τόσες φορές τα τελευταία τριάντα χρόνια και με απρόβλεπτα αποτελέσματα!».
Θυμόμαστε πριν λίγους μήνες, πότε τον Όλι Ρεν, πότε τον Γιούγκερ και πότε τον Σόϊμπλε να εναλλάσσουν τους ρόλους του καλού και του κακού στην προσπάθειά τους να πατρονάρουν τα πολιτικά κόμματα και τον Ελληνικό λαό με κινδυνολογίες, απειλές κι ωμούς εκβιασμούς για διακοπή των δανειακών δόσεων κι έξοδο από το ευρώ. Παρότι πέτυχαν να φέρουν στα μέτρα τους την πολιτική ηγεσία και να επιβάλλουν εκβιαστικά την 5μηνη συγκυβέρνηση με πρωθυπουργό της αρεσκείας τους, κινδυνεύουν σήμερα να χάσουν τον έλεγχο στο εσωτερικό της χώρας διότι η εκλεκτή τους «πλειοψηφία» απογυμνώθηκε και περιορίστηκε προεκλογικά στις πραγματικές μειοψηφικές της διαστάσεις. Ο κ. Σαμαράς χαμένος – μετά την «εξημέρωσή» του – στη σοσιαλδημοκρατική μετάφραση του ματαιωμένου επαναδιαπραγματευτικού του οράματός και ο κ. Βενιζέλος χωρίς καν Ευρωπαϊκές αναφορές και κινδυνεύοντας έρημος, μόνος και δεύτερος να εκφυλιστεί σε βασιλικότερο μιας νεοφιλελεύθερης βασίλισσας που τρίζει ο θρόνος της.
Στην τελική ευθεία προς τις 6 Μαΐου, η κ. Λαγκάρ, σχεδόν κάθε μέρα κάνει δηλώσεις με ένα τουλάχιστον υπονοούμενο καταστροφής αν η επόμενη μέρα δεν ξημερώσει όπως εκείνη θα ήθελε. Αμερικανικές και Γερμανικές εφημερίδες και ηλεκτρονικά μέσα εκπέμπουν ασταμάτητα τις ίδιες φοβίες. Και όσο η πιθανότητα διατάραξης του status quo μεγαλώνει τόσο το κλίμα στις αγορές επιδεινώνεται και η πίεση αυξάνει. Ανεξαρτήτως φορέα, τρόπου και μέσου το μήνυμα είναι κινδυνολογικής φύσης και απευθύνεται και στον Έλληνα ψηφοφόρο που δεν προτίθεται να υποστηρίξει τον δικομματισμό. Δικομματισμός, ο οποίος, όμως, πρέπει οπωσδήποτε – πάσει θυσία; – να πιάσει τα αδύνατα, καθώς φαίνεται, αυτοδύναμα ή συγκυβερνητικά ποσοστά.
Αλλιώς, αν η Γαλλία με τον Ολάντ γίνει το «κακό» παράδειγμα για τους ισχυρούς, και η Ελλάδα με την «ακυβερνησία» γίνει το «κακό» παράδειγμα για τους αδύναμους, τότε η Γερμανία θα πρέπει κι αυτή να βάλει γαλλικό κι ελληνικό κρασί στο ποτήρι της και να ξανασχεδιάσει με τους εταίρους της μια πιο ανθρωποκεντρική, αναπτυξιακή και δημοκρατική πορεία διεξόδου από την κοινωνική και πολιτικοοικονοιμική κρίση. Εκτός από τις χώρες που ανέφερε ο Ολάντ, θα επηρεαστούν και το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος στην Ιρλανδία για την επικύρωση του Δημοσιονομικού Συμφώνου στις 31 Μαΐου, αλλά και η πολιτική κατάσταση στην Πορτογαλία, ειδικά μετά την αποτυχία του προγράμματος και εκεί. Όπως και την Ιταλία, όπου πλέον γίνονται διαδηλώσεις για τις αυτοκτονίες...
Ο φετινός Μάης μπορεί πράγματι να εξελιχθεί σε εφαλτήριο για μια νέα πορεία στην Ευρώπη. 44 χρόνια μετά τον Μάη του ‘68 το αίτημα για αλλαγή των κοινωνικών και πολιτικών αξιών είναι ξανά επίκαιρο και οι ιδέες της ισότητας και της διαφύλαξης των ανθρώπινων δικαιωμάτων εξίσου ζωτικής σημασίας. Είναι προφανές ότι η Ευρώπη χρειάζεται σήμερα τη δική της Άνοιξη…
