Η έλλειψη εμπιστοσύνης που επικρατεί στη κοινωνία έναντι συλλήβδην του πολιτικού κόσμου, η οποία είναι εξηγήσιμη αλλά δεν είναι πάντα και απαραίτητα...
δικαιολογημένη, επιβεβαιώνει τους φόβους μας ότι οι εκλογές, που είναι κορυφαία έκφραση της δημοκρατίας, διεξαγόμενες μέσα σε κλίμα λαϊκισμού και δημαγωγίας, ενδέχεται να στραφούν εναντίον της. Ο κατακερματισμός και η εμφάνιση κομμάτων, που δεν θα είχαν λόγω ύπαρξης αν δεν υπήρχε το μνημόνιο, αναπόφευκτα προσδίδουν δημοψηφισματικό χαρακτήρα στην εκλογική αναμέτρηση. Έτσι όμως το εκλογικό σώμα καλείται αντί να ψηφίσει για το μέλλον της χώρας, επιλέγοντας εκείνες τις πολιτικές δυνάμεις που εγγυώνται σταθερές κυβερνήσεις, σύρεται σ’ ένα δημοψήφισμα του «Ναι» ή του «Όχι» στο μνημόνιο. Το διακύβευμα όμως των εκλογών δεν είναι να αποφασίσουμε αν μας αρέσει ή δεν μας αρέσει το μνημόνιο και τα μέτρα που το συνοδεύουν. Σε κανέναν δεν αρέσει και προφανώς δεν χρειαζόταν να στηθούν κάλπες για το αυτονόητο. Οι εκλογές γίνονται προκειμένου η χώρα να αποκτήσει κυβέρνηση, που με τη συγκατάθεση του λαού θα προχωρήσει στην αναδιοργάνωση του κράτους, στην ανασυγκρότηση της οικονομίας, στην ανάπτυξη, και στην ανασύνθεση του κοινωνικού κράτους. Φοβόμαστε ότι η συντονισμένη και συστηματική ενίσχυση του εκφασισμού της κοινωνίας, αφού πρώτα θα μετατρέψει τις εκλογές σε εκδίκηση κατά του πολιτικού συστήματος, στη συνέχεια θα στραφεί κατά της δημοκρατίας. Η ευθύνη των δύο μεγάλων παρατάξεων, είναι να εμποδίσουν τα κόμματα των άκρων, του λαϊκισμού και της δημαγωγίας, να στρέψουν τις εκλογές κατά της χώρας.
