Μεγάλο Σάββατο, λίγες μόνο ώρες πριν τη φθάσουμε στη μεγαλύτερη γιορτή της Ορθοδοξίας, μία μόλις ημέρα πριν οι Έλληνες γιορτάσουμε, με τον δικό μας μοναδικό τρόπο, την Ανάσταση του μεγάλου ηγέτη της πίστεώς μας... Χθες, σε όλες τις εκκλησίες της Ελλάδας, όπως κατά παράδοση συνηθίζεται κάθε τέτοια ημέρα, η περιφορά του ανθοστόλιστου επιταφίου γέμισε με κόσμο κάθε γωνιά και γειτονιά της Ελλάδας, σε μια από τις πιο μελαγχολικές ημέρες του χρόνου.
Σχεδόν πάντα έτσι είναι κάθε χρόνο: Λες και η Φύση, η οποία δουλεύει ακατάπαυστα και με υπομονή κάθε ημέρα για να πραγματοποιηθεί ο αέναος κύκλος της ζωής, χάρη στον οποίο μπορεί να ζει και να δημιουργεί και ο ίδιος ο άνθρωπος, κάνει ‘παύση εργασιών’ κάθε Μ. Παρασκευή για να θρηνήσει, μαζί με τους ανθρώπους, τον προσωρινό θάνατο του Δημιουργού της.
Ένας θρήνος όμως όχι γοερός αλλά διακριτικός, σιωπηλός. Νομίζεις πως το πρόσωπο της Φύσης μελαγχολεί αλλά δεν σκοτεινιάζει, συννεφιάζει αλλά δεν κλαίει ποτέ κάθε τέτοια μέρα, αφήνοντας στην ουσία να φανεί η χαρμολύπη του προσωρινού θανάτου και της αιώνιας Ζωής του Θεανθρώπου.
Το έθιμο λοιπόν της περιφοράς του ανθοστόλιστου Επιταφίου με το πλήθος των αρωμάτων του να ‘σκεπάζουν’ την ατμόσφαιρα, σε συνδυασμό με το σιωπηλό αλλά ‘γλυκό’ παρών της Φύσης σε αυτή την ανθρώπινη παράσταση-φόρο τιμής απέναντι στον Υιό του Ανθρώπου, καθιστούν τη Μ. Παρασκευή ως μια μέρα μοναδική και την περιφορά του Επιταφίου ως το έθιμο το πιο χαρακτηριστικό της πίστης των Ελλήνων.
Τη χρονιά όμως αυτή, 2012, κάποιοι Έλληνες (ίσως πολύ λίγοι τώρα, πολύ περισσότεροι αργότερα) ίσως να ένιωσαν ότι το έθιμο του Επιταφίου είχε ήδη συντελεστεί πολύ πιο σιωπηλά, πολύ πιο ταπεινά, πολύ πιο ‘ανθρώπινα’ λίγες ημέρες πριν…
Όσοι πέρασαν, ειδικά νωρίς το βράδυ, από το δέντρο της πλατείας Συντάγματος στο οποίο ο Δημήτρης Χριστούλας αποφάσισε να δώσει τέλος στη ζωή του, ίσως να ένιωσαν το ίδιο συναίσθημα με αυτό που εκατομμύρια έλληνες νιώθουν το βράδυ της μεταφοράς του Επιταφίου: Ένιωθες ότι μέχρι και κάποια μέτρα γύρω από το μαρτυρικό δέντρο ο χρόνος είχε σταματήσει, ένιωθες ότι η ίδια η Φύση είχε αποφασίσει να θρηνήσει με τον δικό της τρόπο για τη ζωή που χάθηκε κατ’ αυτόν τον τρόπο. Εκατοντάδες τα λουλούδια, δεκάδες τα σημειώματα γύρω από τον τόπο του προσωπικού μαρτυρίου του συνταξιούχου που ‘έφυγε’… ‘Λίπασμα λευτεριάς το πρώτο αίμα’, έγραφε ένα από αυτά.
Λες και ο Δημήτρης Χριστούλας είχε ταφεί εκεί, όσοι σταματούσαν στο δέντρο αυτό άφηναν λουλούδια και σημειώματα ευγνωμοσύνης, υποσχέσεις ότι δεν θα αφήσουν τη θυσία αυτή να πάει χαμένη… Και αυτή η ευωδιά γύρω από το δέντρο: Ακριβώς η ίδια με αυτήν του επιταφίου, τα ‘αιθέρια έλαια’ των λουλουδιών ‘σκέπαζαν’ τη γύρω ατμόσφαιρα. Και το συναίσθημα το ίδιο: Η ίδια μελαγχολία, ο ίδιος σιωπηλός θρήνος, που αφήνει όμως διάπλατα ανοιχτό το παράθυρο της αισιοδοξίας στην ψυχή του καθενός…
Ξεκαθαρίζω, η αυτοκτονία ως πράξη αυτή καθεαυτή είναι κατακριτέα, είναι παραίτηση από τη μάχη της ζωής η οποία είναι πάντα τόσο ωραία, όσες δυσκολίες και αν έχει, αρκεί κάποιος να γνωρίζει να γεύεται τα δώρα της Φύσης τα οποία τόσο απλόχερα έχουν χαριστεί στον άνθρωπο, ο οποίος μπορεί να τα απολαύσει όλα στο έπακρο, αρκεί να μην θελήσει να επέμβει με βίαιο τρόπο σε αυτό το θαύμα που συντελείται καθημερινά, και αρκεί να διαθέτει τα στοιχειώδη μέσα επιβίωσης.
Γιατί, αλήθεια, τι ζητάει ο άνθρωπος από τη ζωή του για να είναι ευτυχισμένος; Ο άνθρωπος που οραματίστηκε ο Θεάνθρωπος μπορεί, έχοντας τα πιο απλά, να είναι ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος στον κόσμο. Εξασφαλίζοντας μια απλή και ήρεμη ζωή μπορεί, όχι μόνο να δημιουργήσει, αλλά και να δρέψει τους καρπούς των προσπαθειών του σε αυτό τον κόσμο ζώντας έτσι μια απλή ζωή με τον πιο ευτυχισμένο τρόπο.
Κι όμως, αυτά που όλοι σήμερα αντιλαμβάνονται ως τα στοιχειώδη για μια απλή και ευτυχισμένη ζωή φαντάζουν να είναι σήμερα τόσο περίπλοκα χωρίς να υπάρχει, στην ουσία, κανένας λόγος για τέτοιου είδους πολυπλοκότητα. Το γεγονός ότι πλέον είμαστε αιχμάλωτοι μιας κατάστασης η οποία δεν μπορεί να μας εξασφαλίσει ούτε τα στοιχειώδη (όπως οφείλει να κάνει κάθε κοινωνία για το σύνολο των ανθρώπων της) φαντάζει σήμερα όχι μόνον ανεξήγητο, αλλά και ακατόρθωτο να αντιστραφεί (φαντάζει αλλά σε καμία περίπτωση δεν είναι). Και αν για κάποιους άλλους λαούς αυτό εξακολουθεί να συμβαίνει δεκαετίες (ή και αιώνες) τώρα, για τους μέχρι πρότινος καλοπερασάκηδες και μαλθακούς έλληνες (ναι είχαμε γίνει μαλθακοί) , αυτό συμβαίνει για πρώτη φορά μετά από σχεδόν 50 χρόνια.
Η Ελλάδα, το λίκνο του πολιτισμού, η εξέλιξη του Βυζαντίου από το οποίο προήλθε η Ευρώπη της Αναγέννησης, η Ελλάδα του Ξένιου Ζεύς, του οποίου κόρη είναι η Ευρώπη, η Ελλάδα των πολλών ηρώων και των μεγάλων φιλοσόφων και συγγραφέων βρίσκεται σήμερα αντιμέτωπη, μόνη της, όπως μόνη υπήρξε πριν από 72 σχεδόν χρόνια, με τα Σιωνιστικά κτήνη τα οποία αντιμετωπίζουν τους λαούς και την ανθρωπότητα σαν τους ελεεινούς σκηνοθέτες των 3-D και των φουτουριστικών ταινιών, με τις οποίες συνηθίζουμε να βομβαρδιζόμαστε τα τελευταία χρόνια μέσω των πολυεθνικών εταιρειών κινηματογράφου, τις οποίες τα ίδια Σιωνιστικά κοράκια δημιούργησαν.
Των Σιωνιστών οι οποίοι θεωρούν τους εαυτούς τους ως τα αφεντικά του πλανήτη μόνο και μόνο επειδή η υπόλοιπη ανθρωπότητα τους έχει επιτρέψει να έχουν το αποκλειστικό προνόμιο έκδοσης ορισμένου τύπου φωτοτυπιών. Των Σιωνιστών οι οποίοι δελεάζουν αποβράσματα τα οποία οι ίδιοι διορίζουν, ότι αν εξυπηρετήσουν τα σχέδιά τους θα τους δώσουν πάρα πολλές φωτοτυπίες από αυτές που (όπως είπαμε) μόνο οι ίδιοι έχουν το προνόμιο να εκδίδουν. Των Σιωνιστών οι οποίοι χρησιμοποίησαν την Ευρώπη των Λαών , προσποιούμενοι τους Ευρωπαίους, για να τη μετατρέψουν στην Ευρώπη του Τίποτα και των… Φωτοτυπιών. Των Σιωνιστών οι οποίοι το μόνο έργο που παράγουν διαχρονικά είναι καταστρεπτικό. Στην κλίμακα της Δημιουργίας, κάθε ράτσα, κάθε φυλή, κάθε ομάδα ανθρώπων μπορεί να διεκδικεί μια θέση για το έργο που αφήνει στην ανθρωπότητα. Σε αυτή την κλίμακα, η Σιωνιστική συμμορία έρχεται τελευταία με βαθμό… πλην άπειρο.
Αυτοί που κάποτε όπλισαν το παράλυτο χέρι του ψυχοπαθούς Χίτλερ για να επιτελέσει το βρωμερό έργο του στο όνομα μιας… κουταμάρας, αυτοί οι ίδιοι τώρα επέλεξαν μια πρώην οπαδό του Στάλιν και έναν Γκαίμπελς που δεν μπορεί ούτε να περπατήσει εξαιτίας της ανηθικότητάς του να…περπατήσουν την Ευρώπη, ισοπεδώνοντας στην ουσία τον λαό από τον οποίο η Ευρώπη προήλθε.
Και μέσα σε αυτή τη μέγγενη της Νέας Τάξης Πραγμάτων, σε αυτήν την τεχνητά όλο και πιο εξαθλιωμένη καθημερινά Ελλάδα, λίγες ημέρες πριν την Ανάσταση του Χριστού, βρέθηκε ένας Χριστούλας να δώσει τέλος στη ζωή του επιλέγοντας μάλιστα να το κάνει έξω από την πόρτα αυτών αυτών που καθημερινά σταυρώνουν τη σύγχρονη Ελλάδα, για να αποκτήσουν μερικές βαλίτσες φωτοτυπιών παραπάνω, αυτών που ‘κατανοούν’ αλλά δεν μπορούν να κάνουν διαφορετικά, γιατί αυτή η πολιτική είναι ‘μονόδρομος’.
Χριστός και Χριστούλας λοιπόν… βίοι αντίθετοι αλλά παράλληλοι ταυτόχρονα… Ηθελημένα και οι δυο τους οδηγήθηκαν στο προσωπικό τους μαρτύριο. Ηθελημένα και οι δυο επέλεξαν το δρόμο τους για να αφυπνίσουν συνειδήσεις… Χωρίς να ενοχλήσουν κανέναν παρά μόνο τους τότε και τώρα Φαρισαίους. Σε καθεστώς… Ρώμης ο ένας, σε καθεστώς… Νέας Ρώμης ο άλλος. Μόνο που τώρα τους σκλάβους δεν τους πετούν στα θηρία, όπως έκαναν κάποτε οι Ρωμαίοι, έπειτα από άνιση μάχη στην αρένα, τώρα οι Νεορωμαίοι τους αφήνουν να πεθαίνουν στους δρόμους εξαθλιωμένους, αφού πρώτα τους τα έχουν στερήσει όλα, στο όνομα της … ‘δημοσιονομικής προσαρμογής’. Μια βαρβαρότητα δηλαδή εκλεπτυσμένη, όπως ταιριάζει στους αντιγραφείς του αρχαίου ελληνικού και του βυζαντινού πολιτισμού: Δεν ρέει ο πολιτισμός στο αίμα τους, απλά τον εισήγαγαν από αλλού, άρα όταν θα μιλήσει το… αίμα (δηλ. το DNA), το μόνο που θα συμβεί θα είναι βαρβαρότητα. Η βαρβαρότητα των Φωτοτυπιών.
Έφυγε ο Χριστούλας αφήνοντας σημείωμα στους ‘σφαγείς’ του οι οποίοι μας αφήνουν να συνδέσουμε την αξιοπρέπεια και την ανθρώπινή μας υπόσταση με το αν ψάχνουμε για τα προς το ζήν στους κάδους αποριμμάτων, την ίδια στιγμή που, ‘αξιοπρεπείς’ και ‘βολεμένοι’ όλα τα προηγούμενα χρόνια, ανεχόμασταν τον Φαρισαϊσμό και την ‘σφαγιαστική’ υποκρισία των Ισκαριωτών της Ελλάδας.
Αυτή είναι η διαφορά: Είσαι ‘αξιοπρεπής’ όταν έχεις αλλά ανέχεσαι, δεν είσαι όταν δεν έχεις αλλά δεν ανέχεσαι. Έτσι ‘αναξιοπρεπώς’ έφυγε ο Χριστούλας από τη ζωή ελπίζοντας (και όχι όντας σίγουρος) να δείξει το δρόμο της Αφύπνισης μέσω του σημειώματός του. Είναι μάλιστα τόσες πολλές οι συμπτώσεις που νομίζεις πως τελικά κάποιο άλλο, ‘αόρατο’, χέρι σημάδεψε τον κρόταφο του Χριστούλα και όχι το δικό του. Λίγες ημέρες πριν το ορθόδοξο Πάσχα των Ελλήνων, λίγες ημέρες πριν τη σταύρωση του Χριστού, ο Χριστούλας ξανασταυρώθηκε. Σαν κάτι αόρατο να ήθελε να υποδηλώσει κάτι.
Ένας Χριστούλας βρέθηκε έξω από το Ναό της Δημοκρατίας των Ελλήνων για να διαμαρτυρηθεί με τη ζωή του που ο ναός αυτός έχει μετατραπεί σε ναό της Φωτοτυπίας και της Διαφθοράς, σε βάρος των κόπων μιας ζωής δημιουργίας από τους πολίτες. Λίγες ημέρες μετά, ο Χριστός των Ορθοδόξων καταδικάζεται, ουσιαστικά μέσα στο Ναό του Θεού των Ιουδαίων, επειδή ‘τόλμησε’ να είναι ο Εκλεκτός των Ανθρώπων αλλά όχι των Φαρισαίων. Επειδή διαμαρτυρήθηκε που ο Ναός αυτός είχε μετατραπεί, και αυτός, σε ναό της… Φωτοτυπίας.
Ο Μανωλιός του Καζαντζάκη, μερικούς αιώνες πριν, μαχαιρώθηκε αναίτια μέσα στο ναό του Θεού από το… καθεστώς που συντηρούσε το καθεστώς της Οθωμανικής βαρβαρότητας στην Ελλάδα. Στο ελληνικό χωριό, στο οποίο, επί τουρκοκρατίας, οι κάτοικοί του αποφάσισαν να αναπαραστήσουν το Θείο Δράμα, αυτός που είχε επιλεχθεί να υποδυθεί τον Ιησού, λόγω του ακέραιου του χαρακτήρα του, μαχαιρώθηκε μέσα στο σπίτι του Ιησού, από τους ‘υπηρέτες’ του Ιησού.
Ο πολίτης Χριστούλας σφαγιάστηκε έξω από το Ναό της Δημοκρατίας από τους ‘υπηρέτες’ της Δημοκρατίας. Αυτοπυροβολήθηκε αλλά πέθαινε προηγουμένως κάθε μέρα δολοφονημένος από τους ηθικούς αυτουργούς του καθεστώτος που συντηρεί το… καθεστώς της Ευρώπης των Φωτοτυπιών.
Τότε, όπως και τώρα: Ένα καθεστώς για να συντηρείται χρειάζεται τη βοήθεια ενός άλλου καθεστώτος το οποίο γίνεται… καθεστώς ολοκληρωτικό επειδή δελεάζεται από τις πολλές… Φωτοτυπίες…
Πολύ κοντά στο Μανωλιό του Καζαντζάκη είναι ο Δημήτρης της πλατείας Συντάγματος, ο ‘Χριστός που ξανασταυρώθηκε’…Δολοφονημένοι και οι δύο από τα ίδια άπληστα χέρια…
Αλλά όπως το σπόρο του Μανωλιού τον πότισε το αίμα των Ελλήνων που αργότερα τον μιμήθηκαν δια της θυσίας τους, έτσι και τώρα, φεύγοντας από το ‘άγιο’ δέντρο της πλατείας Συντάγματος, η ίδια σκέψη περνά από το μυαλό του επισκέπτη:
‘ΜΥΡΩΔΙΑ ΕΠΙΤΑΦΙΟΥ… ΑΡΩΜΑ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ’
Σχεδόν πάντα έτσι είναι κάθε χρόνο: Λες και η Φύση, η οποία δουλεύει ακατάπαυστα και με υπομονή κάθε ημέρα για να πραγματοποιηθεί ο αέναος κύκλος της ζωής, χάρη στον οποίο μπορεί να ζει και να δημιουργεί και ο ίδιος ο άνθρωπος, κάνει ‘παύση εργασιών’ κάθε Μ. Παρασκευή για να θρηνήσει, μαζί με τους ανθρώπους, τον προσωρινό θάνατο του Δημιουργού της.
Ένας θρήνος όμως όχι γοερός αλλά διακριτικός, σιωπηλός. Νομίζεις πως το πρόσωπο της Φύσης μελαγχολεί αλλά δεν σκοτεινιάζει, συννεφιάζει αλλά δεν κλαίει ποτέ κάθε τέτοια μέρα, αφήνοντας στην ουσία να φανεί η χαρμολύπη του προσωρινού θανάτου και της αιώνιας Ζωής του Θεανθρώπου.
Το έθιμο λοιπόν της περιφοράς του ανθοστόλιστου Επιταφίου με το πλήθος των αρωμάτων του να ‘σκεπάζουν’ την ατμόσφαιρα, σε συνδυασμό με το σιωπηλό αλλά ‘γλυκό’ παρών της Φύσης σε αυτή την ανθρώπινη παράσταση-φόρο τιμής απέναντι στον Υιό του Ανθρώπου, καθιστούν τη Μ. Παρασκευή ως μια μέρα μοναδική και την περιφορά του Επιταφίου ως το έθιμο το πιο χαρακτηριστικό της πίστης των Ελλήνων.
Τη χρονιά όμως αυτή, 2012, κάποιοι Έλληνες (ίσως πολύ λίγοι τώρα, πολύ περισσότεροι αργότερα) ίσως να ένιωσαν ότι το έθιμο του Επιταφίου είχε ήδη συντελεστεί πολύ πιο σιωπηλά, πολύ πιο ταπεινά, πολύ πιο ‘ανθρώπινα’ λίγες ημέρες πριν…
Όσοι πέρασαν, ειδικά νωρίς το βράδυ, από το δέντρο της πλατείας Συντάγματος στο οποίο ο Δημήτρης Χριστούλας αποφάσισε να δώσει τέλος στη ζωή του, ίσως να ένιωσαν το ίδιο συναίσθημα με αυτό που εκατομμύρια έλληνες νιώθουν το βράδυ της μεταφοράς του Επιταφίου: Ένιωθες ότι μέχρι και κάποια μέτρα γύρω από το μαρτυρικό δέντρο ο χρόνος είχε σταματήσει, ένιωθες ότι η ίδια η Φύση είχε αποφασίσει να θρηνήσει με τον δικό της τρόπο για τη ζωή που χάθηκε κατ’ αυτόν τον τρόπο. Εκατοντάδες τα λουλούδια, δεκάδες τα σημειώματα γύρω από τον τόπο του προσωπικού μαρτυρίου του συνταξιούχου που ‘έφυγε’… ‘Λίπασμα λευτεριάς το πρώτο αίμα’, έγραφε ένα από αυτά.
Λες και ο Δημήτρης Χριστούλας είχε ταφεί εκεί, όσοι σταματούσαν στο δέντρο αυτό άφηναν λουλούδια και σημειώματα ευγνωμοσύνης, υποσχέσεις ότι δεν θα αφήσουν τη θυσία αυτή να πάει χαμένη… Και αυτή η ευωδιά γύρω από το δέντρο: Ακριβώς η ίδια με αυτήν του επιταφίου, τα ‘αιθέρια έλαια’ των λουλουδιών ‘σκέπαζαν’ τη γύρω ατμόσφαιρα. Και το συναίσθημα το ίδιο: Η ίδια μελαγχολία, ο ίδιος σιωπηλός θρήνος, που αφήνει όμως διάπλατα ανοιχτό το παράθυρο της αισιοδοξίας στην ψυχή του καθενός…
Ξεκαθαρίζω, η αυτοκτονία ως πράξη αυτή καθεαυτή είναι κατακριτέα, είναι παραίτηση από τη μάχη της ζωής η οποία είναι πάντα τόσο ωραία, όσες δυσκολίες και αν έχει, αρκεί κάποιος να γνωρίζει να γεύεται τα δώρα της Φύσης τα οποία τόσο απλόχερα έχουν χαριστεί στον άνθρωπο, ο οποίος μπορεί να τα απολαύσει όλα στο έπακρο, αρκεί να μην θελήσει να επέμβει με βίαιο τρόπο σε αυτό το θαύμα που συντελείται καθημερινά, και αρκεί να διαθέτει τα στοιχειώδη μέσα επιβίωσης.
Γιατί, αλήθεια, τι ζητάει ο άνθρωπος από τη ζωή του για να είναι ευτυχισμένος; Ο άνθρωπος που οραματίστηκε ο Θεάνθρωπος μπορεί, έχοντας τα πιο απλά, να είναι ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος στον κόσμο. Εξασφαλίζοντας μια απλή και ήρεμη ζωή μπορεί, όχι μόνο να δημιουργήσει, αλλά και να δρέψει τους καρπούς των προσπαθειών του σε αυτό τον κόσμο ζώντας έτσι μια απλή ζωή με τον πιο ευτυχισμένο τρόπο.
Κι όμως, αυτά που όλοι σήμερα αντιλαμβάνονται ως τα στοιχειώδη για μια απλή και ευτυχισμένη ζωή φαντάζουν να είναι σήμερα τόσο περίπλοκα χωρίς να υπάρχει, στην ουσία, κανένας λόγος για τέτοιου είδους πολυπλοκότητα. Το γεγονός ότι πλέον είμαστε αιχμάλωτοι μιας κατάστασης η οποία δεν μπορεί να μας εξασφαλίσει ούτε τα στοιχειώδη (όπως οφείλει να κάνει κάθε κοινωνία για το σύνολο των ανθρώπων της) φαντάζει σήμερα όχι μόνον ανεξήγητο, αλλά και ακατόρθωτο να αντιστραφεί (φαντάζει αλλά σε καμία περίπτωση δεν είναι). Και αν για κάποιους άλλους λαούς αυτό εξακολουθεί να συμβαίνει δεκαετίες (ή και αιώνες) τώρα, για τους μέχρι πρότινος καλοπερασάκηδες και μαλθακούς έλληνες (ναι είχαμε γίνει μαλθακοί) , αυτό συμβαίνει για πρώτη φορά μετά από σχεδόν 50 χρόνια.
Η Ελλάδα, το λίκνο του πολιτισμού, η εξέλιξη του Βυζαντίου από το οποίο προήλθε η Ευρώπη της Αναγέννησης, η Ελλάδα του Ξένιου Ζεύς, του οποίου κόρη είναι η Ευρώπη, η Ελλάδα των πολλών ηρώων και των μεγάλων φιλοσόφων και συγγραφέων βρίσκεται σήμερα αντιμέτωπη, μόνη της, όπως μόνη υπήρξε πριν από 72 σχεδόν χρόνια, με τα Σιωνιστικά κτήνη τα οποία αντιμετωπίζουν τους λαούς και την ανθρωπότητα σαν τους ελεεινούς σκηνοθέτες των 3-D και των φουτουριστικών ταινιών, με τις οποίες συνηθίζουμε να βομβαρδιζόμαστε τα τελευταία χρόνια μέσω των πολυεθνικών εταιρειών κινηματογράφου, τις οποίες τα ίδια Σιωνιστικά κοράκια δημιούργησαν.
Των Σιωνιστών οι οποίοι θεωρούν τους εαυτούς τους ως τα αφεντικά του πλανήτη μόνο και μόνο επειδή η υπόλοιπη ανθρωπότητα τους έχει επιτρέψει να έχουν το αποκλειστικό προνόμιο έκδοσης ορισμένου τύπου φωτοτυπιών. Των Σιωνιστών οι οποίοι δελεάζουν αποβράσματα τα οποία οι ίδιοι διορίζουν, ότι αν εξυπηρετήσουν τα σχέδιά τους θα τους δώσουν πάρα πολλές φωτοτυπίες από αυτές που (όπως είπαμε) μόνο οι ίδιοι έχουν το προνόμιο να εκδίδουν. Των Σιωνιστών οι οποίοι χρησιμοποίησαν την Ευρώπη των Λαών , προσποιούμενοι τους Ευρωπαίους, για να τη μετατρέψουν στην Ευρώπη του Τίποτα και των… Φωτοτυπιών. Των Σιωνιστών οι οποίοι το μόνο έργο που παράγουν διαχρονικά είναι καταστρεπτικό. Στην κλίμακα της Δημιουργίας, κάθε ράτσα, κάθε φυλή, κάθε ομάδα ανθρώπων μπορεί να διεκδικεί μια θέση για το έργο που αφήνει στην ανθρωπότητα. Σε αυτή την κλίμακα, η Σιωνιστική συμμορία έρχεται τελευταία με βαθμό… πλην άπειρο.
Αυτοί που κάποτε όπλισαν το παράλυτο χέρι του ψυχοπαθούς Χίτλερ για να επιτελέσει το βρωμερό έργο του στο όνομα μιας… κουταμάρας, αυτοί οι ίδιοι τώρα επέλεξαν μια πρώην οπαδό του Στάλιν και έναν Γκαίμπελς που δεν μπορεί ούτε να περπατήσει εξαιτίας της ανηθικότητάς του να…περπατήσουν την Ευρώπη, ισοπεδώνοντας στην ουσία τον λαό από τον οποίο η Ευρώπη προήλθε.
Και μέσα σε αυτή τη μέγγενη της Νέας Τάξης Πραγμάτων, σε αυτήν την τεχνητά όλο και πιο εξαθλιωμένη καθημερινά Ελλάδα, λίγες ημέρες πριν την Ανάσταση του Χριστού, βρέθηκε ένας Χριστούλας να δώσει τέλος στη ζωή του επιλέγοντας μάλιστα να το κάνει έξω από την πόρτα αυτών αυτών που καθημερινά σταυρώνουν τη σύγχρονη Ελλάδα, για να αποκτήσουν μερικές βαλίτσες φωτοτυπιών παραπάνω, αυτών που ‘κατανοούν’ αλλά δεν μπορούν να κάνουν διαφορετικά, γιατί αυτή η πολιτική είναι ‘μονόδρομος’.
Χριστός και Χριστούλας λοιπόν… βίοι αντίθετοι αλλά παράλληλοι ταυτόχρονα… Ηθελημένα και οι δυο τους οδηγήθηκαν στο προσωπικό τους μαρτύριο. Ηθελημένα και οι δυο επέλεξαν το δρόμο τους για να αφυπνίσουν συνειδήσεις… Χωρίς να ενοχλήσουν κανέναν παρά μόνο τους τότε και τώρα Φαρισαίους. Σε καθεστώς… Ρώμης ο ένας, σε καθεστώς… Νέας Ρώμης ο άλλος. Μόνο που τώρα τους σκλάβους δεν τους πετούν στα θηρία, όπως έκαναν κάποτε οι Ρωμαίοι, έπειτα από άνιση μάχη στην αρένα, τώρα οι Νεορωμαίοι τους αφήνουν να πεθαίνουν στους δρόμους εξαθλιωμένους, αφού πρώτα τους τα έχουν στερήσει όλα, στο όνομα της … ‘δημοσιονομικής προσαρμογής’. Μια βαρβαρότητα δηλαδή εκλεπτυσμένη, όπως ταιριάζει στους αντιγραφείς του αρχαίου ελληνικού και του βυζαντινού πολιτισμού: Δεν ρέει ο πολιτισμός στο αίμα τους, απλά τον εισήγαγαν από αλλού, άρα όταν θα μιλήσει το… αίμα (δηλ. το DNA), το μόνο που θα συμβεί θα είναι βαρβαρότητα. Η βαρβαρότητα των Φωτοτυπιών.
Έφυγε ο Χριστούλας αφήνοντας σημείωμα στους ‘σφαγείς’ του οι οποίοι μας αφήνουν να συνδέσουμε την αξιοπρέπεια και την ανθρώπινή μας υπόσταση με το αν ψάχνουμε για τα προς το ζήν στους κάδους αποριμμάτων, την ίδια στιγμή που, ‘αξιοπρεπείς’ και ‘βολεμένοι’ όλα τα προηγούμενα χρόνια, ανεχόμασταν τον Φαρισαϊσμό και την ‘σφαγιαστική’ υποκρισία των Ισκαριωτών της Ελλάδας.
Αυτή είναι η διαφορά: Είσαι ‘αξιοπρεπής’ όταν έχεις αλλά ανέχεσαι, δεν είσαι όταν δεν έχεις αλλά δεν ανέχεσαι. Έτσι ‘αναξιοπρεπώς’ έφυγε ο Χριστούλας από τη ζωή ελπίζοντας (και όχι όντας σίγουρος) να δείξει το δρόμο της Αφύπνισης μέσω του σημειώματός του. Είναι μάλιστα τόσες πολλές οι συμπτώσεις που νομίζεις πως τελικά κάποιο άλλο, ‘αόρατο’, χέρι σημάδεψε τον κρόταφο του Χριστούλα και όχι το δικό του. Λίγες ημέρες πριν το ορθόδοξο Πάσχα των Ελλήνων, λίγες ημέρες πριν τη σταύρωση του Χριστού, ο Χριστούλας ξανασταυρώθηκε. Σαν κάτι αόρατο να ήθελε να υποδηλώσει κάτι.
Ένας Χριστούλας βρέθηκε έξω από το Ναό της Δημοκρατίας των Ελλήνων για να διαμαρτυρηθεί με τη ζωή του που ο ναός αυτός έχει μετατραπεί σε ναό της Φωτοτυπίας και της Διαφθοράς, σε βάρος των κόπων μιας ζωής δημιουργίας από τους πολίτες. Λίγες ημέρες μετά, ο Χριστός των Ορθοδόξων καταδικάζεται, ουσιαστικά μέσα στο Ναό του Θεού των Ιουδαίων, επειδή ‘τόλμησε’ να είναι ο Εκλεκτός των Ανθρώπων αλλά όχι των Φαρισαίων. Επειδή διαμαρτυρήθηκε που ο Ναός αυτός είχε μετατραπεί, και αυτός, σε ναό της… Φωτοτυπίας.
Ο Μανωλιός του Καζαντζάκη, μερικούς αιώνες πριν, μαχαιρώθηκε αναίτια μέσα στο ναό του Θεού από το… καθεστώς που συντηρούσε το καθεστώς της Οθωμανικής βαρβαρότητας στην Ελλάδα. Στο ελληνικό χωριό, στο οποίο, επί τουρκοκρατίας, οι κάτοικοί του αποφάσισαν να αναπαραστήσουν το Θείο Δράμα, αυτός που είχε επιλεχθεί να υποδυθεί τον Ιησού, λόγω του ακέραιου του χαρακτήρα του, μαχαιρώθηκε μέσα στο σπίτι του Ιησού, από τους ‘υπηρέτες’ του Ιησού.
Ο πολίτης Χριστούλας σφαγιάστηκε έξω από το Ναό της Δημοκρατίας από τους ‘υπηρέτες’ της Δημοκρατίας. Αυτοπυροβολήθηκε αλλά πέθαινε προηγουμένως κάθε μέρα δολοφονημένος από τους ηθικούς αυτουργούς του καθεστώτος που συντηρεί το… καθεστώς της Ευρώπης των Φωτοτυπιών.
Τότε, όπως και τώρα: Ένα καθεστώς για να συντηρείται χρειάζεται τη βοήθεια ενός άλλου καθεστώτος το οποίο γίνεται… καθεστώς ολοκληρωτικό επειδή δελεάζεται από τις πολλές… Φωτοτυπίες…
Πολύ κοντά στο Μανωλιό του Καζαντζάκη είναι ο Δημήτρης της πλατείας Συντάγματος, ο ‘Χριστός που ξανασταυρώθηκε’…Δολοφονημένοι και οι δύο από τα ίδια άπληστα χέρια…
Αλλά όπως το σπόρο του Μανωλιού τον πότισε το αίμα των Ελλήνων που αργότερα τον μιμήθηκαν δια της θυσίας τους, έτσι και τώρα, φεύγοντας από το ‘άγιο’ δέντρο της πλατείας Συντάγματος, η ίδια σκέψη περνά από το μυαλό του επισκέπτη:
‘ΜΥΡΩΔΙΑ ΕΠΙΤΑΦΙΟΥ… ΑΡΩΜΑ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ’
