Προλαβαίνω να «ραφτώ»; Όχι δεν έχουμε γάμο, δεν αποφάσισαν κάποιοι να ενώσουν τη φτώχεια τους. Έρχονται πρωτογενή πλεονάσματα οσονούπω και θέλω να... τα υποδεχτώ με τιμή και δόξα, όχι με κανά τσίτι που να δείχνει την ξεπεσούρα της διετούς μνημονιακής περιόδου.
Ο υπουργός Οικονομικών Φίλιππος Σαχινίδης δυο εβδομάδες πριν τις εκλογές διαβεβαιώνει ότι «σύντομα θα έχουμε πρωτογενή πλεονάσματα» και όσο να’ ναι έχω ένα άγχος μήπως δεν προλάβω την υποδοχή. Εδώ που τα λέμε δεν διευκρίνισε με πόσα τέρμινα ορίζεται αυτό το «σύντομα». Να το συγκρίνουμε ας πούμε με το «αύριο το πρωί» ή μήπως είναι καλύτερα να το συγκρίνουμε με την αιωνιότητα; Κι επίσης πώς θα φτάσουμε στα «πλεονάσματα» όταν η ύφεση παρατείνεται στα σημερινά περίπου επίπεδα (η πρόβλεψη για το 2012 είναι 5%, στην καλύτερη περίπτωση) και ό,τι κινείται ή ρευστοποιείται το τρώει το χρέος;
Το έλλειμμα πέφτει μας λέει ο υπουργός, μόνο που μαζί με το έλλειμμα πέφτει και η χώρα.
Απ’ την άλλη ο Βενιζέλος το βρήκε το παραμύθι το ευπώλητο και προεκλογικό: τα λάθη είναι του Γιώργου, από εκεί και πέρα, δεν ξέραμε πώς να αντιμετωπίσουμε μια τέτοια πρωτοφανή κρίση, αλλά τώρα μάθαμε! Σα να λέμε «ε, πειραματιστήκαμε λίγο, ε, και τι έγινε; η οικονομία διαλύθηκε, η εργασία δεν υπάρχει, η ανεργία θεριεύει, οι άνθρωποι δυστυχούν αλλά ευτυχώς δεν πάθαμε και τίποτα»!
Μήπως όμως, τότε είναι καλύτερα να δώσουμε τη διακυβέρνηση σε όλους εκείνους που από την πρώτη στιγμή επισήμαιναν που θα πάει το πράγμα, λαμβάνοντας υπόψη την κοινή λογική και τη διεθνή εμπειρία, αλλά λοιδορούνταν και στοχοποιούνταν ως κινδυνολόγοι και καταστροφολόγοι;
