''Στον κόσμο των αφεντικών είμαστε όλοι ξένοι'' που σημαίνει οτι όπου υπάρχουν αφεντικά, οι εργάτες ανεξαρτήτου φυλής είναι ξένοι...
Μα σύντροφοι, ο καπιταλιστής είναι εκείνος που θέλει φθηνά εργατικά χέρια, που θα δουλεύουν περισσότερες ώρες άνευ αμοιβής ανεξαρτήτου φυλής. Κι ερωτώ: Ποιοί είναι εκείνοι που είτε απο αφέλεια είτε με όφελος στηρίζουν τον καπιταλισμό;
Πιο κάτω ένα αξιοσημείωτο σύνθημα: ''Ο ρατσισμός ρίχνει τα μεροκάματα''. Δηλαδή εννοείται πως το να εργάζονται αμιγώς οι Έλληνες στην εγχώρια βιομηχανία ή σε οποιαδήποτε θέση τηρώντας συλλογικές συμβάσεις, ρίχνουν τα μεροκάματα στον ανασφάλιστο λαθροέποικο που εργάζεται για 5 ευρώ την ημέρα χωρίς να απαιτεί ασφάλιση, αδιαφορώντας για τις συνθήκες εργασίας, για την τροφή και τη στέγη του; Η απάντηση έχει δοθεί απο τους συντρόφους σας...
''Σκοπός της εισαγωγής ξένων εργατών απο τους εργοδότες είναι η διαιώνηση της σκλαβιας'' Καρλ Μαρξ.
...Αυτοί οι Ιρλανδοί που μεταναστεύουν για τέσσερις πένες στην Αγγλία, στριμωγμένοι συνήθως σα βόδια στο κατάστρωμα ενός ατμόπλοιου, εγκαθίστανται οπουδήποτε. Οι χειρότερες κατοικίες είναι αρκετά καλές γι’ αυτούς, λίγο τους απασχολούν τα ρούχα τους, αρκεί να συγκρατεί τα κουρέλια τους μια μόνο κλωστή, αγνοούν την χρήση των παπουτσιών, τρέφονται αποκλειστικά με πατάτες, κι’ ότι παραπάνω κερδίζουν το ξοδεύουν στο ποτό. Τι να τους κάνει μια τέτοια ράτσα τους υψηλούς μισθούς; Οι χειρότερες συνοικίες των μεγάλων πόλεων κατοικούνται από τους Ιρλανδούς...Έναν τέτοιο ανταγωνιστή έχει να αντιμετωπίσει ο Άγγλος εργάτης, ένα ανταγωνιστή που κατέχει τη χαμηλότερη βαθμίδα της κλίμακας που μπορεί να υπάρχει σε μια πολιτισμένη χώρα και που ακριβώς για αυτόν τον λόγο, αρκείται σ’ ένα μεροκάματο κατώτερο απ’ οποιουδήποτε άλλου εργάτη... Φρειδερίκος Ένγκελς
Τους τοίχους του Πολυτεχνείου κοσμούσαν σε πολλά σημεία συνθήματα όπως '' σκατά στο έθνος σας'' και ''πατρίδα μας η γη''. Αρκούν για να συμπεράνουμε το... υλικό που περιέχει το κρανίο των ανθελλήνων, εκείνων που σήμερα είναι ελεύθεροι να υβρίζουν το έθνος χάρη σε όσους πίστεψαν σε αυτό και θυσιάστηκαν, για αυτή την πατρίδα που οι προοδευτικοί τώρα περιφρονούν θα χρειαστεί να παραθέσω λόγια ανθρώπων -που οι ίδιοι δοξάζουν- αλλά επιλεκτικά αγνοούν.
Απο τον λόγο του Άρη Βελουχιώτη στη Λαμία. ''Η αθάνατη ελληνική φυλή''.
Κάποτε η γωνιά αυτή της γης που πατάμε και λέγεται Ελλάδα ήτανε δοξασμένη κι ευτυχισμένη κι είχε ένα πολιτισμό, οπού επί 2 1/2 χιλιάδες χρόνια συνεχίζει να παραμένει και να θαυμάζεται απ' όλο τον κόσμο. Κανένας σοφός η άσοφος δεν μπορεί μέχρι σήμερα να γράψει ούτε μια λέξη, αν δεν αναφερθεί στα έργα που άφησαν οι δημιουργοί αυτού του πολιτισμού, που λέγεται αρχαίος ελληνικός πολιτισμός.
Κάποτε, λοιπόν, η χώρα μας ήτανε δοξασμένη, μα αργότερα την υποδούλωσαν κι έχασε την παλιά της αυτή δόξα. Μα ύστερα από κάμποσα χρόνια η χώρα μας σηκώθηκε στο πόδι κι ύστερα από σκληρούς αγώνες ενάντια στη σκλαβιά, πάλι λευτερώθηκε.
Στην εποχή της σκλαβιάς πέρασε σκληρά, μαύρα χρόνια και πολλοί «έξυπνοι», αναμεσα στους οποίους και κάποιος Φαλμεράγιερ, ισχυρίστηκαν πως η ελληνική φυλή έσβησε κι ότι αυτή διασταυρώθηκε μ' άλλες φυλές, που δεν έχουν τίποτα το κοινό με την αρχαία ελληνική φυλή.
Μα ότι κι αν πούνε, αυτό δεν έχει καμία αξία. Την ελληνικότητα μας την αποδείξαμε. Γεγονός είναι ότι η χώρα μας ξεσηκώθηκε και ξαναγένηκε πάλι λεύτερη.
Αυτό κάνεις δεν το ήθελε. Ούτε οι ξένοι βασιλιάδες, ούτε οι ντόπιοι κοτζαμπάσηδες. Οι ξένοι δεν το θέλανε, γιατί φοβισμένοι από τη γαλλική επανάσταση, χτυπούσαν όλες τις εξεγέρσεις και δημιούργησαν γι' αυτό μεταξύ τους την Ιερή Συμμαχία. Οι ντόπιοι κοτζαμπάσηδες γιατί τα είχανε καλά με τους Τούρκους και ξεζουμίζανε το λαό...
Αποσπάσματα απο τον Μιχαήλ Μπακούνιν...
«… Η ευημερία του κράτους είναι η αθλιότητα του πραγματικού έθνους, του λαού. Το μεγαλείο και η ισχύς του κράτους είναι η σκλαβιά του λαού…Το κράτος δεν είναι η πατρίδα. Είναι η αφαίρεση, ο μεταφυσικός, μυστικιστικός, πολιτικός, νομικός μύθος της πατρίδας. Οι λαϊκές μάζες όλων των χωρών αγαπούν βαθιά την πατρίδα τους. Αλλ’ αυτό είναι μια φυσική πραγματική αγάπη. Ο πατριωτισμός του λαού δεν είναι ιδέα, αλλά γεγονός… Η πατρίδα, η εθνικότητα, όπως και η ατομικότητα, είναι ένα γεγονός φυσικό και κοινωνικό, ψυχολογικό και ιστορικό ταυτόχρονα. Δεν είναι μια θεωρητική αρχή.
Δεν μπορούμε να ονομάσουμε ανθρώπινη αρχή, παρά μόνο ότι είναι καθολικό, κοινό σ’ όλους τους ανθρώπους. Η εθνικότητα τους χωρίζει. Δεν είναι λοιπόν αρχή. Αλλά αυτό που είναι η αρχή, είναι ο σεβασμός που ο καθένας πρέπει να έχει για τα φυσικά, πραγματικά ή κοινωνικά γεγονότα. Η εθνικότητα, όπως και η ατομικότητα, είναι ένα από τα γεγονότα αυτά. Οφείλουμε λοιπόν να τη σεβόμαστε. Η καταπίεση της είναι έγκλημα,…γίνεται ιερή αρχή κάθε φορά που απειλείται ή καταπιέζεται. Γι’ αυτό λοιπόν αισθάνομαι ειλικρινά και πάντα τον πατριώτη κάθε καταπιεσμένης πατρίδας.»
(Γαλλική έκδοση των απάντων Μ. Μπακούνιν, τόμος I, σελ. 225 -227, μετ. Πόλυ Γκέκα, εκδ. Πλέθρον)
«Η πατρίδα αντιπροσωπεύει το αδιαφιλονίκητο και ιερό δικαίωμα κάθε ανθρώπου, ομάδας ανθρώπων, ενώσεων, κοινοτήτων, περιοχών, να ζουν, να σκέφτονται, να θέλουν και να δρουν κατά τον τρόπο τους, που γεννήθηκε ως αποτέλεσμα της μακρόχρονης ιστορικής εξέλιξης.
Υποκλίνομαι λοιπόν μπρος στην παράδοση και την ιστορία των λαών, γιατί είναι το αίμα και η σάρκα, η σκέψη και η θέληση κάθε λαού.
Γι αυτό, ειλικρινά, είμαι ο πατριώτης όλων των καταπιεσμένων πατρίδων.
(Γράμματα για τον Πατριωτισμό,1869)
«…Ο λαός επίσης είναι από τη φύση του πατριώτης. Αγαπά τη γη όπου γεννήθηκε, το κλίμα μέσα στο οποίο αναπτύχθηκε…Ο πραγματικός, ζωντανός, ισχυρός, φυσικός πατριωτισμός του λαού, δεν είναι καθόλου εθνικός πατριωτισμός, ούτε καν τοπικός, αλλά στο μεγαλύτερο μέρος του αποκλειστικά κοινοτικός. Αλλά αγαπά ακόμα τη γλώσσα που μιλά…Ταυτίζεται επίσης με τα έθιμα και τις αληθινές ή λαθεμένες αντιλήψεις της χώρας του. Αν αυτά τα έθιμα, αυτές οι ιδέες κι αυτή η γλώσσα καλύπτουν μια περιοχή, τότε αρχίζει να γίνεται πραγματικά ένας τοπικός πατριώτης. Αν καλύπτουν ένα ολόκληρο έθνος, τότε γίνεται ένας εθνικός πατριώτης. Με την έννοια αυτή, κανείς δεν είναι τόσο βαθιά ούτε τόσο ειλικρινά πατριώτης όσο ο λαός…»
(Μ. Μπακούνιν και Ιταλία, 2ο μέρος, σελ. 81-83 μετ. Πόλυ Γκέκα, εκδ. Πλέθρον)...
Συνεχίζοντας τη διαδρομή παρατηρώ (κατασκευασμένο με stencil) το σύνθημα ''Οι παπούδες μας πρόσφυγες, οι πατεράδες μας μετανάστες, εμείς ρατσιστές;;'' Τι προτείνουν δηλαδή, να γίνουμε άνεργοι, ρακένδυτοι και φτωχοί για να κάνουν εκείνοι την.. ταξική τους επανάσταση που μόνο στο μυαλό τους μπορεί να υπάρχει; Υποστηρίζουν και προβάλλουν το σχέδιο αντικατάστασης των Ελλήνων απο λαθρομετανάστες και μόλις αυτό δείχνει να αποτυγχάνει έδωσαν πλήρη στήριξη στο σύστημα που θέλει να μετατρέψει τους Έλληνες σε λαθρομετανάστες και παρείσακτους μέσα στην ίδια τους τη χώρα. Το να μάχεται κανείς για το δίκιο του Έλληνα δεν είναι ρατσισμός, είναι αυτοάμυνα, είναι η ασπίδα του λαού μας απέναντι στα αρρωστημένα μυαλά όλων εκείνων που ονειρεύονται πολυπολιτισμικές κοινωνίες. Οι Έλληνες υπήρξαν ανέκαθεν φιλόξενοι απέναντι στους άλλους Έλληνες, σε αυτούς αναφέρεται ο ''Ξένιος Δίας''. Οι βάρβαροι και οι προδότες απο την άλλη είχαν πάντοτε την κατάληξη που τους άξιζε (όποιος δεν έχει μελετήσει ιστορία ίσως να έχει δει την ταινία ''300'')...
Στην αρχαία δημοκρατική Αθήνα του μεγάλου Περικλή, που οι προοδευτικοί και μορφωμένοι ευαγγελίζονται, το πολίτευμα του χρυσού αιώνος ήταν «δημοκρατία τοὔνομα ἀρχή δὲ τοῦ πρώτου ἀνδρός», ο δε Περικλής είχε τόση εξουσία ώστε «τὰ πάντα αὐτῷ ἐπιτρέπειν» ... Δεν υπήρχαν εκλογές με άμεση δημοκρατία όπως ισχυρίζονται αλλά οι τότε βουλευτές προέκυπταν με κλήρο, οι γυναίκες δεν είχαν πολιτικά δικαιώματα και υπήρχαν δούλοι, όπως και αρκετοί ακόμα θεσμοί που ουδεμία σχέση έχουν με τη δημοκρατία...
Κλείνοντας, και ως απάντηση σε αυτά τα ανισόρροπα συνθήματα των ανεγκέφαλων, δίνεται η εξής:
Πρόσεχε, Έλληνα άνεργε!
Σε θέλουν άνεργο, πεινασμένο, εξαθλιωμένο, φοβισμένο, να σε βρίζουν ρατσιστή και φασίστα, και να φοβάσαι να υπερασπίσεις το δίκιο σου... Έτσι σε θέλουν! ΜΗΝ ΤΟΥΣ ΑΦΗΣΕΙΣ...
