Γράφει ο Οδυσσέας Τηλιγάδας
«Και τι πταίει η γλαύξ, η θρηνούσα επί ερειπίων; Πταίουν οι πλάσαντες τα ερείπια. Και τα ερείπια τα έπλασσαν οι ανίκανοι κυβερνήται της Ελλάδος.» Έγραφε το 1896 ο μέγιστος Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης.
Αναπάντεχα ακούστηκε ο ήχος του όπλου που έριχνε την αυλαία της τελευταίας πράξης που παίχτηκε στη ζωή του αείμνηστου Δημήτρη Χριστούλα την Τετάρτη 04-04-2012 και ώρα 08.50 στην πλατεία Συντάγματος στην Αθήνα.
Ένα συγκλονιστικό γεγονός σήµερα που ζούµε ηµέρες ζοφερές, σήμερα που θεοί και άνθρωποι δίνουν σκληρή µάχη για να νικήσουν τα επερχόμενα δεινά επί του Έθνους μας χωρίς να γνωρίζουν το αποτέλεσμα της µάχης αν είναι θετικό.
Το ηχηρό µήνυµα που ήρθε από τον συνάνθρωπό μας Δημήτρη Χριστούλα, έφθασε σε ώτα µη ακουόντων και ΟΥΔΟΛΩΣ ευαισθητοποίησε τους εθελόδουλους εξουσιαστές. Μάλιστα, µε την όλη συμπεριφορά τους, δείχνουν µε προκλητικό τρόπο ότι βρίσκονται περιχαρακωμένοι πίσω από του κουφού την πόρτα. Το µόνο για το οποίο νοιάζονται είναι να μπορούν να κυκλοφορούν ανενόχλητοι στις εκλογικές τους περιφέρειες χωρίς να ραντίζονται από γαλακτοκομικά και ζαρζαβατικά. Τα άλλα είναι γι' αυτούς ψιλά γράµµατα. Οφείλουν όμως να γνωρίζουν ότι τελευταία τους ελπίδα είναι να διαβάσουν το μήνυµα που άφησε το πρωί της 04-04-2012 στο Σύνταγµα, απέναντι από την Βουλή, ο έντιμος και υπερήφανος 77χρονος φαρμακοποιός και τελευταία δική µας ελπίδα είναι, µήπως και ξυπνήσουν από τη χειμερία τους νάρκη οι έμποροι αυτοί της δυστυχίας και ακούσουν επιτέλους τον ήχο του όπλου.
Από τους πολιτικούς, που κατά τον Φ. Ντιούρενματ: «Το κράτος πάντα το ονομάζουν πατρίδα, όταν ετοιμάζονται να σκοτώνουν κόσμο», αυτούς τους έμπορους της δυστυχίας του Λαού μου που προς άγρα εντυπώσεων δηλώνουν «συγκλονισμένοι» ή «συντετριμμένοι», αυτούς που αντλούν από μια συνθήκη πένθους την ύπαρξή τους, αυτούς που επενδύουν στην απόγνωση και την οργή, δεν περιμένουμε να μας πουν για το δράμα που ζουν οι συμπολίτες μας σ’ αυτή την κρίση που έχει γίνει τρόπος θανάτου βιώνοντας ο καθ’ ένας μας αλλεπάλληλα αισθήματα αβεβαιότητας, ανασφάλειας, αισθήματα διαρκούς κατάστασης εκτάκτου ανάγκης και αισθήματα της παγίδευσης στο σκοτεινό δωμάτιο του φόβου παρακολουθώντας τα δελτία της κρίσης.
Οι Έλληνες αυτή την στιγμή βρίσκονται στο ναδίρ σε ό,τι αφορά την ψυχολογία τους, γεγονός που επιδεινώνει ακόμη περισσότερο τις συνέπειες της οικονομικής κρίσης.
Η «απόδραση» του 77χρονου Έλληνα Δημήτρη Χριστούλα του πρώην φαρμακοποιού στην πλατεία Συντάγματος, δίνοντας «ένα αξιοπρεπές τέλος», δεν είναι το ρεσάλτο στην ανυπαρξία, και λόγω του συμβολισμού της τοποθεσίας ΔΕΝ είναι αυτοκτονία, είναι μία έσχατη πράξη διαμαρτυρίας που θέλει κάτι να πει, να γίνει ορατός μέσα από το αδυσώπητο βούλιαγμα του έλους της αηδίας, να γίνει αντιληπτός, να ακουστεί η «κραυγή». Υπάρχει ένα άλλο «εμείς» σ' αυτή την «κραυγή». Είναι το ουρλιαχτό μιάς ανθρώπινης ύπαρξης που δεν δέχεται τον εξευτελισμό της προσωπικότητάς του, τον ευτελισμό της ζωής του και της αξιοπρέπειάς του. Ευλαβικά λυγίζουμε το γόνυ, σ’ έναν ακόμη νεκρό μας. Στεκόμαστε με σεβασμό στην υπέρτατη θυσία του και αποτίουμε φόρο τιμής.
ΔΕΝ είναι αυτοκτονία η ενσυνείδητη πράξη του Δημήτρη Χριστούλα. Είναι πράξη ψυχής και όχι ύλης και σώματος γι’ αυτό και ποτέ μια πράξη ηρωική δεν μπορεί να χαρακτηριστεί αυτοκτονία. Μιλάμε για την αξιοπρέπεια ενός λαού, για την περηφάνια του, για τα μεγάλα ναι και τα μεγάλα όχι που δεν τα λες πολλές φορές στη ζωή. Μια πράξη ηρωική δεν μπορεί να χαρακτηριστεί αυτοκτονία είναι συνειδητή αυτοχειρία με ιερό σκοπό. Η θυσία ζωής του είναι πράξη ηρωική, πράξη Εθνική και Πατριωτική…είναι μια πράξη συνείδησης και αποφασιστικότητας που ξεπερνάει τα συνηθισμένα όρια της αυτοσυντήρησης και της ιδιοτέλειας και που δεν αντισταθμίζεται με κανένα ισοδύναμο.
ΟΧΙ, ΔΕΝ είναι αυτοκτονία, είναι θυσία ανταμωμένη με τις 1.727 καταγεγραμμένες μέχρι σήμερα αυτοχειρίες Ελλήνων. Είναι το ολοκαύτωμα στο Αρκάδι του Γαβριήλ, είναι η κατάκτηση της αιώνιας Ελευθερίας από τις Σουλιώτισσες στο χορό του Ζαλόγγου, είναι η εσωτερική παρόρμηση του 23χρονου σημαιοφόρου Παναγιώτη Οικονομόπουλου που αυτοκτόνησε την 08-04-1941 στα Οχυρά Αρπαλουκίου για να μην παραδώσει την Ελληνική σημαία στους εισβολείς, είναι το συναίσθημα της Ελευθερίας της Πηνελόπης Δέλτα που δεν άντεξε την κατάκτηση και αυτοδηλητηριάζεται καθώς μπαίνουν οι Γερμανοί στην Αθήνα την 27η Απριλίου 1941 και από κοντά είναι ο ηρωισμός του δεκαεπτάχρονου Κώστα Κουκίδη, μέλους της Ε.Ο.Ν., που εκτελούσε χρέη φρουρού την 27η Απριλίου 1941 στην Ακρόπολη των Αθηνών και όταν τα στρατεύματα των Ναζί τον διέταξαν να παραδοθεί, παραδίδοντας την ελληνική σημαία και να αναρτήσει τη ναζιστική με τη σβάστικα, τυλίχτηκε με την Ελληνική σημαία και πήδηξε από τον Ιερό βράχο της Ακροπόλεως προς την αιωνιότητα, είναι θυσία τόσων μαρτύρων που δεν δέχτηκαν την εισβολή των Ούννων, είναι η υπέρβαση του Έλληνα ανθρώπου.
Την Τετάρτη 04-04-2012 και ώρα 08.50 στην πλατεία Συντάγματος στην Αθήνα δεν αυτοκτόνησε ο Δημήτρης Χριστούλας. Αυτοκτόνησε η Δημοκρατία φέρνοντας στο νου μας την αυτοκτονία του Μοχάμεντ Μπουαζίζι, που αποτέλεσε την αφορμή της Αραβικής Άνοιξης, καθώς και την αυτοπυρπόληση του Κώστα Γεωργάκη σε ένδειξη διαμαρτυρίας για τη χούντα.
Ο ηρωισμός δεν διδάσκεται, δεν επιβάλλεται, δεν ελέγχεται, ξεπερνάει τις υλικές διαστάσεις του ατόμου και ανεβάζει τον απλό άνθρωπο στα όρια του ημίθεου. Δυστυχώς, δεν μπορεί κανένας να σε διδάξει να είσαι ο ήρωας ως θέση ζωής. Ο ηρωισμός δεν είναι θέμα Οδηγού ή κάποιας ειδικής Βίβλου ή όποιου άλλου εγχειριδίου που θα σε ωθήσει στην υπέρβαση. Ο ηρωισμός είναι η θέληση της υπάρξεώς μας ως άνθρωποι!!!
Όσο και αν το μνημονιακό καθεστώς, διαφθείροντας ακόμη και την διαφθορά, προσπαθεί να σκυλεύσει τη μνήμη του Δημήτρη Χριστούλα αποπολιτικοποιώντας την πράξη του, το τελευταίο σημείωμά του είναι το καρφί στα μάτια τους και στέλνει ηχηρό μήνυμα ενάντια σε ένα καθεστώς που επέβαλλε την απόγνωση στον Λαό στα πλαίσια της διαμόρφωσης του Κράτους και της κοινωνίας έξω από τα ανθρώπινα πρότυπα, προς τέρψη των σκοτεινών δυνάμεων διακυβέρνησης του πλανήτη και της συμμορίας των μιαρών «Λεσχών» και των μυστικών «Εταιριών» που, κοινωνικοποιώντας την διαφθορά, απαιτούν να καθορίσουν το μέλλον του κόσμου αλλάζοντας την ροή της παγκόσμιας Ιστορίας για να ικανοποιήσουν τα βδελυρά σχέδιά τους αρχίζοντας την εφαρμογή τους από τον υπέροχο Λαό των Ελλήνων. Το διαχρονικό μίσος τους κατά της Ελλάδος βρήκε τους πρόθυμους αργυρώνητους εθελογενίτσαρους να τα κάνουν πράξη.
Τα ομολογεί ο Γερμανός φιλόσοφος και φιλόλογος Φρειδερίκος Βίλχελμ Νίτσε (Friedrich Wilhelm Nietzsche) όταν γράφει: «Αποδεδειγμένα, σε κάθε περίοδο της εξέλιξής του ο δυτικοευρωπαϊκός πολιτισμός, προσπάθησε να απελευθερώσει τον εαυτό του από τους Έλληνες.
Η προσπάθεια αυτή, είναι διαποτισμένη με βαθύτατη δυσαρέσκεια, διότι οτιδήποτε κι αν (οι δυτικοευρωπαίοι) δημιουργούσαν, φαινομενικά πρωτότυπο και άξιο θαυμασμού, έχανε χρώμα και ζωή, στη σύγκρισή του με το ελληνικό μοντέλο, συρρικνωνόταν, κατέληγε να μοιάζει με φθηνό αντίγραφο, με καρικατούρα.Έτσι ξανά και ξανά, μια οργή ποτισμένη με μίσος, ξεσπάει εναντίον των Ελλήνων, εναντίον αυτού του μικρού και αλαζονικού έθνους, που είχε το νεύρο να ονομάσει βαρβαρικά (για κάθε εποχή), ό,τι δεν είχε δημιουργηθεί στο έδαφός του.Μα ποιοί, επιτέλους, είναι αυτοί των οποίων η ιστορική αίγλη υπήρξε τόσο εφήμερη, οι θεσμοί τους τόσο περιορισμένοι, τα ήθη τους αμφίβολα έως απαράδεκτα, και οι οποίοι απαιτούν μια εξαίρετη θέση ανάμεσα στα έθνη, μια θέση πάνω από το πλήθος.
Κανένας από τους επανεμφανιζόμενους εχθρούς τους, δεν είχε την τύχη να ανακαλύψει το κώνειο, με το οποίο θα μπορούσαμε μια για πάντα, να απαλλαγούμε απ' αυτούς. Όλα τα δηλητήρια του φθόνου, της ύβρεως, του μίσους, έχουν αποδειχθεί ανεπαρκή, να διαταράξουν την υπέροχη ομορφιά τους. Έτσι, οι άνθρωποι συνεχίζουν να νιώθουν ντροπή και φόβο απέναντι στους Έλληνες.
Βέβαια, πού και πού, κάποιος εμφανίζεται που αναγνωρίζει ακέραιη την αλήθεια, την αλήθεια που διδάσκει ότι, οι Έλληνες είναι οι ηνίοχοι κάθε επερχόμενου πολιτισμού και σχεδόν πάντα τόσο τα άρματα, όσο και τα άλογα των επερχόμενων πολιτισμών, είναι πολύ χαμηλής ποιότητας σε σχέση με τους ηνίοχους (Έλληνες), οι οποίοι τελικά αθλούνται, οδηγώντας το άρμα στην άβυσσο, την οποία αυτοί ξεπερνούν με αχίλλειο πήδημα»!!!
Ναι, αυτή είναι η απάντησή μας!!! Ναι, «Οι Έλληνες είμαστε οι ηνίοχοι κάθε επερχόμενου πολιτισμού...» Ναι, γι’ αυτό, «…οι άνθρωποι συνεχίζουν να νιώθουν ντροπή και φόβο απέναντι στους Έλληνες….» και αυτό σας τρομάζει και σας κάνει να σκύβετε το κεφάλι από ντροπή. Σκύψτε λοιπόν το κεφάλι και τούτη την στιγμή!!!
«Δεν είναι η Ελλάδα που χρωστάει αλλά η Ευρώπη κι όλος ο κόσμος χρωστάνε στην Ελλάδα τα πάντα..» είπε ο διάσημος ηθοποιός και σκηνοθέτης Ρομπέρτο Μπενίνι κατά την τελετή αναγόρευσής του σε επίτιμο διδάκτορα του τμήματος Ιταλικής Γλώσσας και Φιλολογίας του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης.
Σήμερα όμως που ο κόσμος ξαφνικά βρέθηκε στο πουθενά με ένα πανούργο σχέδιο σε ισχύ, σήμερα που όλα τα αργυρώνητα μέσα ενημέρωσης υπερφαλαγγίζουν κάθε πατριωτική φωνή, καθίσταται επίκαιρο το μήνυμα του Ιπποκράτη, επιστολέα του Σπαρτιάτη ναυάρχου Μίνδαρου μετά από την νίκη του Αλκιβιάδη στην Κύζικο: «Έρρει τα κάλα. Μίνδαρος απεσσύα. Πεινώντι τώνδρες. Απορίομες τι χρη δραν!» Και σε νεοελληνική απόδοση: «Τα πλοία καταστράφηκαν. Ο Μίνδαρος σκοτώθηκε. Οι άνδρες πεινούν. Αναρωτιόμαστε τι να κάνουμε!» Ξενοφώντος Ελληνικά: 1, 23-24
Και εμείς, που πιστεύουμε στους εαυτούς μας και στη χώρα μας, στο δίλημμα του Ιπποκράτη: «….Αναρωτιόμαστε τι να κάνουμε!», απαντάμε στους Έλληνες αδελφούς μας με την ρήση του 27χρονου Χιλιανού αγωνιστή Μαουρίτσιο Μοράλες [Mauricio Morales] που σκοτώθηκε το πρωί της 22ας Μαΐου 2009 στο Σαντιάγκο: «Οπλιστείτε και γίνετε βίαιοι, όμορφα βίαιοι, μέχρι όλα να ανατιναχτούν. Γιατί να θυμάστε ότι οποιαδήποτε βίαιη ενέργεια εναντίον των προωθητών της ανισότητας, είναι απολύτως δικαιολογημένη μέσα στους αιώνες ατελείωτης βίας που έχουμε δεχθεί απ' αυτούς. Οπλιστείτε και πολεμήστε τη κρατική τρομοκρατία–κάψτε, συνωμοτήστε, σαμποτάρετε, και να είστε βίαιοι, όμορφα βίαιοι, φυσικά βίαιοι, ηθελημένα βίαιοι.» προσθέτοντας την δική μας θέση ως σύνθημα του δικού μας αγώνα για την Ελλάδα: Τρομοκρατήστε τους τρομοκράτες!!!
