«Αν οι εκλογές μπορούσαν να αλλάξουν τον κόσμο θα ήταν παράνομες». Emma Goldmann
Ένα νέο εκλογικό σκηνικό στήνει το σύστημα του κεφαλαίου για τις 6 Μάη 2012 με στόχο να εξαπατήσει για μια ακόμα φορά την εργαζόμενη και άνεργη ελληνική κοινωνία και να ξαναλειτουργήσει τη λεγόμενη αντιπροσωπευτική δημοκρατία του που πνέει τα λοίσθια. Ο ελληνικός Λαός σέρνεται για μια ακόμα φορά στις κάλπες, υποτίθεται για να εκλέξει την κυβέρνηση της χώρας, με την ψευδαίσθηση πως αυτή τη φορά, όπως άλλωστε κάθε φορά που οδηγείται στις κάλπες, θα εκλέξει μια καλύτερη από την προηγούμενη κυβέρνηση. Αμέσως μετά τις εκλογές θα διαπιστώσει και πάλι, όπως και κάθε προηγούμενη φορά, πως κάθε νέα κυβέρνηση αποδείχνεται χειρότερη από την προηγούμενη και η κατάσταση στη χώρα πηγαίνει από το κακό στο χειρότερο, με τελικό αποτέλεσμα η σύγχυση γύρω από τη λειτουργία του πολιτικού συστήματος να μεγαλώνει και η απογοήτευση από την πολιτική, τα κόμματα και τους πολιτικούς να οδηγεί στην αποπολιτικοποίηση, στη μοιρολατρία και στην κοινωνική κατάθλιψη.
Γιατί όμως συμβαίνει αυτό; Πως είναι δυνατό να ξοδεύονται δισεκατομμύρια, από δεκάδες πολιτικά κόμματα και χιλιάδες υποψήφιους που υπόσχονται να αλλάξουν τα πράγματα και να αντιμετωπίσουν την χρόνια και καταστροφική κρίση, να βελτιώσουν τη ζωή των εργαζόμενων, να δημιουργήσουν θέσεις απασχόλησης για τους άνεργους, να προστατέψουν το περιβάλλον, να αναβαθμίσουν τη θέση της χώρας στη διεθνή κοινότητα και αντί γι’ αυτό η κρίση να βαθαίνει, το βιοτικό επίπεδο να χειροτερεύει, η ανεργία να μεγαλώνει, το περιβάλλον να υποβαθμίζεται επικίνδυνα και η θέση της χώρας να αποδυναμώνεται σε βαθμό απώλειας της εθνικής ανεξαρτησίας;
Για να βρούμε απαντήσεις στα προβλήματα αυτά είναι αναγκαίο να κατανοήσουμε τη λειτουργία μιας κοινωνίας ως Όλον και ως προς αυτό που πράγματι είναι και όχι ως ένα κάποιο επιμέρους της και ως προς αυτό που φαίνεται. Η κοινωνία μας λοιπόν δεν νοείται απλά ως ένα άθροισμα ατόμων, αλλά ως ένα πολυπαραγοντικό, πολυσύνθετο, πολυεπίπεδο, πολύπλοκο και πολυδιάστατο σύστημα που το λέμε κοινωνικό σύστημα και το οποίο συντίθεται από πολλά επιμέρους υποσυστήματα, όπως λ. χ.:
· το θεμελιακό θεσμικό σύστημα, δηλαδή το «σύνταγμα» και το σύνολο των νόμων και των θεσμών, των αξιών και των αρχών στη βάση των οποίων δομείται και λειτουργεί η συγκεκριμένη κοινωνία,
· το οικονομικό σύστημα, δηλαδή σε ποιόν, με ποιο τρόπο και για ποιο λόγο ανήκουν τα μέσα παραγωγής και ο εθνικός πλούτος και με ποιο τρόπο παράγεται ο κοινωνικός πλούτος και πως κατανέμεται αυτός ο πλούτος μεταξύ των τάξεων και των μελών της συγκεκριμένης κοινωνίας,
· το πολιτικό σύστημα, δηλαδή με ποιο τρόπο συγκροτείται ως σώμα και αποφασίζει για το παρόν και το μέλλον της η συγκεκριμένη κοινωνία και ποιος ο ρόλος των οικονομικών συγκροτημάτων, των κομμάτων και των Πολιτών της,
· το εκπαιδευτικό σύστημα, δηλαδή με ποιο τρόπο η συγκεκριμένη κοινωνία παράγει και αναπαράγει γνώση, επιστήμη και πολιτισμό και εφοδιάζει τα μέλη της με τις αναγκαίες ποσοτικά και ποιοτικά γνώσεις για να κατανοούν τη συνολική λειτουργία της κοινωνίας, τη θέση τους στην κοινωνία, τις μεταξύ τους σχέσεις καθώς επίσης και τη σχέση τους με τους γείτονες και τους άλλους λαούς και με τον κοινό τους μέλλον,
· το σύστημα κοινωνικής πρόνοιας, ασφάλισης και υγείας, δηλαδή με ποιο τρόπο η συγκεκριμένη κοινωνία προστατεύει τη δημόσια υγεία και αντιμετωπίζει τα προβλήματα ασθένειας, υγειονομικής περίθαλψης και συνταξιοδότησης των μελών της,
· το σύστημα ενημέρωσης των πολιτών, δηλαδή με ποιόν τρόπο η εκάστοτε η ηγετική και κύρια η άρχουσα τάξη της κοινωνίας εφοδιάζει τους πολίτες με τις αναγκαίες χρήσιμες πληροφορίες για τα τρέχοντα ζητήματα ώστε τα μέλη της να είναι κάθε στιγμή σε θέση να αποφασίζουν με τρόπο ορθολογικό που θα διασφαλίζει στο κοινωνικό σύνολο την κοινωνική ισότητα και τη γενική ευημερία και θα αποκλείει τις ατομικές, τοπικές και επαγγελματικές ανισότητες που οδηγούν σε κοινωνικές συγκρούσεις, εμφύλιες συγκρούσεις και καταστροφικούς πολέμους.
Είναι αναμφισβήτητη η χρησιμότητα και η σημασία όλων των παραπάνω και πολλών ακόμα υποσυστημάτων, όμως δεν έχουν όλα το ίδιο ειδικό βάρος για τη συγκρότηση και τη λειτουργία της συγκεκριμένης κοινωνίας και συνεπώς το ζητούμενο είναι να εντοπίσουμε το πρωταρχικό και κυρίαρχο, η φύση του οποίου προσδιορίζει τη φύση και τη λειτουργία των υπόλοιπων υποσυστημάτων. Η ιστορική εμπειρία των τελευταίων αιώνων, η ιστορική εμπειρία του καπιταλισμού, που καταγράφεται ως κοινή λογική, δέχεται πως «το χρήμα κυβερνάει τον κόσμο», πράγμα που σημαίνει πως πρωταρχική πηγή της εξουσίας, δηλαδή κυρίαρχο υποσύστημα στην κοινωνία είναι το οικονομικό σύστημα, η φύση του οποίου ρυθμίζει την παραγωγή και κατανομή του κοινωνικού πλούτου, δηλαδή την παραγωγή και κατανομή της εξουσίας στα πλαίσια της συγκεκριμένης κοινωνίας με μοναδικό κριτήριο τη μεγιστοποίηση του κέρδους και την ελαχιστοποίηση των εργαζόμενων ανθρώπων ως ανθρώπων.
Κανένας δεν αμφισβητεί πως το υφιστάμενο οικονομικό σύστημα, το σύστημα του κεφαλαιοκρατικού τρόπου παραγωγής και κατανομής του κοινωνικού πλούτου, είναι ένα σύστημα άνισης και κοινωνικά άδικης κατανομής του κοινωνικού πλούτου. Το ίδιο αναμφισβήτητη είναι η πραγματικότητα πως αυτή την άνιση και κοινωνικά άδικη κατανομή του κοινωνικού πλούτου δεν την αποφάσισε με κάποιο άμεσο και ρητό τρόπο η κοινωνία συνολικά, αλλά ένα κάποιο νομοθετικό σώμα που υποτίθεται ότι νομοθετεί με γνώμονα το γενικό καλό και το εθνικό συμφέρον. Βέβαια το γενικό καλό, η καθολική ευημερία και το εθνικό συμφέρον δεν συμβιβάζονται ούτε με την κοινωνική ανισότητα και αδικία, αλλά ούτε και με την αναγκαστικότητα, δηλαδή με τη βίαιη επιβολή και τήρηση των άδικων νόμων. Και παρά τις αντίθετες ιδεοληψίες πως τάχα η ανισότητα, η αδικία και η βιαιότητα αποτελούν την κινητήρια δύναμη της προόδου και συνεπώς του γενικού και εθνικού συμφέροντος η κοινωνική πραγματικότητα γίνεται όλο και χειρότερη και εξελίσσεται σε καπιταλιστική βαρβαρότητα. Πιο συγκεκριμένα η ατομική ιδιοκτησία πάνω στα μέσα παραγωγής που κατοχυρώνεται με τη βία των όπλων και των άδικων νόμων, αποτελεί την πηγή κάθε μορφής οικονομικής και κοινωνικής ανισότητας, γιατί από τη φύση της η ατομική ιδιοκτησία πάνω στα μέσα παραγωγής δεν αποσκοπεί στην κοινωνική ευημερία και στο εθνικό συμφέρον, αλλά στη μεγιστοποίηση του κέρδους και συνεπώς στην απεριόριστη συσσώρευση πλούτου των ιδιοκτητών των μέσων παραγωγής, πράγμα που συντελείται σε βάρος της υπόλοιπης κοινωνίας, αλλά και συνολικά σε βάρος του ίδιου του έθνους.
Για να γίνει κοινωνικά αποδεκτή αυτή η απάνθρωπη και περιβαλλοντοκτόνος, αντικοινωνική και αντεθνική λειτουργία του οικονομικού συστήματος ήταν αναγκαία η κατασκευή ενός αντίστοιχου εκπαιδευτικού και πολιτικού συστήματος, του λεγόμενου εποικοδομήματος, που μέσω του εκπαιδευτικού συστήματος, των σκοταδιστικών ιερατείων και των μέσων μαζικής ενημέρωσης θα παραμορφώνει, θα παραπληροφορεί, θα παραπλανά, θα κάνει το μαύρο άσπρο και το Λαό μοιρολάτρη για να μπορεί η άρχουσα τάξη να διαπράττει εγκλήματα κατά της Κοινωνίας, της Φύσης, της Ανθρωπότητας και του Πολιτισμού. Η μεγάλη σκευωρία, όμως, που έρχεται ως αντιστοιχία του οικονομικού συστήματος, αλλά και ως συνέπεια του εκπαιδευτικού συστήματος με την ευρεία έννοια, είναι το λεγόμενο πολιτικό σύστημα με τη λειτουργία του οποίου νομιμοποιούνται όλα τα εγκλήματα της άρχουσας τάξης μέσω της τυπικής διαδικασίας των εκλογών των μελών της λεγόμενης εθνικής αντιπροσωπείας, δηλαδή των βουλευτών που, στην περίπτωση της Ελλάδας, ορίζουν και στηρίζουν την κυβέρνηση δηλαδή την εκτελεστική εξουσία, αλλά και ‘νομοθετούν’ ψηφίζοντας ή καταψηφίζοντας τους νόμους που προτείνει η εκάστοτε κυβέρνηση και οι ταξικοί υποβολείς της.
Να σημειωθεί πως οι νόμοι μπορούν να δημιουργούν ή να λύνουν προβλήματα ανάλογα με το συσχετισμό και τη διαπλοκή των κομματικών δυνάμεων. Δεν μπορούν όμως να θέσουν υπό αμφισβήτηση βασικές διατάξεις του θεμελιακού νόμου, (σύνταγμα), που αναφέρονται στη «μορφή του πολιτεύματος» και στο «δικαίωμα της ατομικής ιδιοκτησίας» γενικά, (βλέπε άρθρα 17 και 18)[1] Σύμφωνα με αυτές τις διατάξεις εξισώνεται η «ιδιοκτησία» της ενυπόθηκης σε κάποια τοκογλυφική τράπεζα αυθαίρετης «καμαρούλας μια σταλιά» του μεροκαματιάρη με την μεγάλη καπιταλιστική ιδιοκτησία της βαριάς βιομηχανίας, του ορυκτού πλούτο, των οικονομικών και κοινωνικών υποδομών και όλων των άλλων πλουτοπαραγωγικών πηγών της χώρας, οι ιδιοκτήτες των οποίων τους εκμεταλλεύονται με τρόπο που καταδικάζει τη χώρα στην καθυστέρηση και την αποφασιστική πλειονότητα της κοινωνίας στην εξαθλίωση. Με αποτέλεσμα να πλουτίζει, μέσω της ανισοκατανομής του πλούτου και εξαιτίας της ατομικής ιδιοκτησίας πάνω στα μέσα παραγωγής, μια ελάχιστη μειοψηφία κεφαλαιοκρατών, η οποία μάλιστα στις περισσότερες των περιπτώσεων βρίσκεται υπό τον έλεγχο ξένων συμφερόντων τα οποία λειτουργούν υπό προνομιακό καθεστώς και καθοδηγούν την ελληνική οικονομία σύμφωνα με τα συμφέροντα των χωρών και των μητρικών εταιριών προέλευσης των κεφαλαίων. Το τελικό αποτέλεσμα αυτού του οικονομικού συστήματος είναι η σημερινή χρεοκοπία της ελληνικής οικονομίας και η προτεκτορατοποίηση της Ελλάδας με τεράστιες κοινωνικές και εθνικές αρνητικές συνέπειες που οδηγούν τον Ελληνισμό σε νέες περιπέτειες.
Το υφιστάμενο πολιτικό σύστημα της λεγόμενης αντιπροσωπευτικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας δομείται και λειτουργεί ως εποικοδόμημα, με τρόπο που να καλύπτει τη λειτουργία του οικονομικού συστήματος, δηλαδή του οικοδομήματος που αποτελεί και την πρωτογενή πηγή εξουσίας η οποία προσδιορίζει τη φύση και τη λειτουργία όλων των υπόλοιπων υποσυστημάτων του κοινωνικού συστήματος ως φορέων δοτής και συνεπώς δευτερογενούς εξουσίας. Βασικά δομικά στοιχεία του πολιτικού συστήματος της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας είναι τα αρχηγικά κόμματα η λειτουργία των οποίων στηρίζεται κύρια στο μαύρο πολιτικό χρήμα που διαθέτουν όλα τα μεγάλα διαπλεκόμενα οικονομικά συγκροτήματα για να ρυθμίζουν μέσω των ομάδων επιρροών τους το νομοθετικό έργο και τις πολιτικές αποφάσεις των κυβερνήσεων σύμφωνα με τα επιχειρηματικά τους σχέδια, πράγμα που υποβαθμίζει τα κόμματα, τις κυβερνήσεις και τους βουλευτές σε αχυράνθρωπους-υπαλλήλους των οικονομικών συγκροτημάτων. Με αυτή την έννοια το πολιτικό σύστημα της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας δεν είναι παρά μια καλοστημένη απάτη της άρχουσας ολιγαρχίας σε βάρος της εργαζόμενης κοινωνίας[2].
Το κομματικό σκηνικό και η θεατρική αντιπαλότητα των ορκισμένων στη δοσμένη κεφαλαιοκρατική συνταγματική νομιμότητα κομμάτων μετατοπίζουν το κοινωνικό πρόβλημα της οικονομικής και κοινωνικής ανισότητας εξαιτίας της ατομικής ιδιοκτησίας πάνω στα μέσα παραγωγής, στο επίπεδο των κομματικών ιδεολογιών και των προεκλογικών πολιτικών προγραμμάτων. Συνήθως μάλιστα και σε επίπεδο αρχηγικών κοκορομαχιών. Αυτή η πολιτική μιζέρια οδηγεί τελικά στην πολυδιάσπαση, στον κομματικό ανταγωνισμό-φανατισμό και στην οπαδοποίηση της εργαζόμενης κοινωνίας, πράγμα που καταλήγει στην χειραγώγηση, στην αποδυνάμωση και στη δημιουργία της ψευδαίσθησης πως ο ψηφοφόρος-οπαδός, ως γελοιογραφία του «κυρίαρχου Λαού» αποφασίζει, με την ολιγόλεπτη συμμετοχή του σε μια στημένη εκλογική διαδικασία, να νομιμοποιήσει το έγκλημα που το κεφάλαιο διαπράττει σε βάρος του και συνεπώς να εγκρίνει την αυτοκαταδίκη του. Είναι σημαντικό να παρατηρήσουμε πως το οικονομικό σύστημα, ως η πρωταρχική πηγή εξουσίας καταφέρνει να μένει στο απυρόβλητο επειδή έχει τον τρόπο να φορτώνει τις δικές του ευθύνες στα πολιτικά κόμματα και στους πολιτικούς που το ίδιο ανάδειξε και χρηματοδότησε για να ασκήσουν πολιτική νυχτοφύλακα της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας και γκάουλάϊτερ της εργαζόμενης κοινωνίας. Το αποτέλεσμα είναι η οργή της κοινωνίας να στρέφεται αποκλειστικά και μόνο ενάντια στα κόμματα και στους πολιτικούς και όχι ενάντια στην οικονομική ολιγαρχία και το σύστημά της. Έτσι τα κόμματα και οι πολιτικοί στην υπηρεσία της αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας του κεφαλαίου έρχονται και παρέρχονται, αλλά το καπιταλιστικό σύστημα παραμένει και συνεχίζει να λειτουργεί σε βάρος της εργαζόμενης και άνεργης κοινωνίας με καινούργια κόμματα και νέους πολιτικούς που το ίδιο το σύστημα επιλέγει και χρηματοδοτεί, αλλά εμείς, κολυμπώντας μέσα στην ψευδαίσθηση του «κυρίαρχου κάθε τέσσερα χρόνια και για μια μέρα Λαού», ψηφίζουμε και εκλέγουμε και μάλιστα μέσα σε ένα κλίμα κομματικού φανατισμού και αδελφοκτόνου εμφυλιοπολεμικού μίσους.
Μπροστά στις επικείμενες εκλογές ο ελληνικός Λαός καλείται να αναλογιστεί την κατάστασή του και το μέλλον της χώρας. Καλείται να διδαχτεί από την εμπειρία του πως η κακοδαιμονία του ξεκινάει από τους θεσμούς της κοινωνικής ανισότητας και αδικίας και όχι από τα πρόσωπα που λειτουργούν ως αχυράνθρωποι-εξαγνιστές του οικονομικού συστήματος της ολιγαρχίας. Καλείται να απαλλαγεί από την ψευδαίσθηση του «κυρίαρχου Λαού» που η οικονομική ολιγαρχία του επιτρέπει κάθε τέσσερα χρόνια να νομιμοποιεί με την ψήφο του τα εγκλήματά της και να συνειδητοποιήσει πως κυρίαρχος Λαός σημαίνει ότι αυτός ο ίδιος αυτοπροσώπως και όχι δι’ αντιπροσώπων που τον προδίδουν, είναι που πρέπει να αποφασίζει κάθε μέρα για τη ζωή του, για τον τόπο του και για το μέλλον του. Αυτό όμως δεν μπορεί να συμβεί με μόνη την αλλαγή των προσώπων και την εναλλαγή των κομμάτων στην κυβέρνηση ή στην αντιπολίτευση της ‘δημοκρατίας’ του κεφαλαίου. Και φυσικά οι Έλληνες εργαζόμενοι δεν πρέπει να εγκλωβιστούμε σε πολιτικά ψευτοδιλήμματα περί ‘μνημονιακών’ και ‘αντιμνημονιακών’ κομμάτων, γιατί καπιταλισμός χωρίς μνημόνια δεν υπάρχει και δεν μπορεί να υπάρξει και συνεπώς το ζητούμενο δεν είναι να επιλέξουμε 'αντιμνημονιακούς' που μετά τις εκλογές θα γίνουν μνημονιακοί για ένα υπουργικό θώκο και μνημονιακούς που θα γίνουν αντιμνημονιακοί επειδή δεν θα πάρουν υπουργικό θώκο. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ποτέ στις πολιτικές επιλογές μας πως η αντίθεση μεταξύ κεφαλαίου και εργασίας, δηλαδή μεταξύ καπιταλισμού και κοινωνίας παραμένει, όσο υπάρχει καπιταλισμός, η βασική αντίθεση από την οποία και καθορίζεται η πολιτική συμπεριφορά των δυνάμεων της Εργασίας, της Επιστήμης και του Πολιτισμού. Συνεπώς την πολιτική μας περπατησιά δεν την προσδιορίζει η πολιτική των μεταρρυθμίσεων για τη σωτηρία του καπιταλισμού, αλλά η επιλογή για την ανατροπή του καπιταλισμού, πολιτική που προϋποθέτει την αλλαγή των θεσμών που με τη βία των άδικων νόμων και των κατασταλτικών δυνάμεων καθηλώνουν την κοινωνία σε ρόλο αντικειμένου οικονομικής, κοινωνικής, πνευματικής και πολιτικής εκμετάλλευσης, πράγμα που μπορεί να συμβεί όταν η αποφασιστική κοινωνική πλειονότητα αποφασίσει να αλλάξει τους θεσμούς της κοινωνικής ανισότητας και αδικίας με θεσμούς ισονομίας, ισοκτησίας, ισηγορίας ισοπολιτείας. Αυτό, όπως γίνεται αντιληπτό, σημαίνει πως η εργαζόμενη κοινωνία συνολικά αποφασίζει να καταργήσει την ανισότητα, δηλαδή την ατομική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής και συνεπώς τον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής και διανομής του κοινωνικού πλούτου και στη θέση του να βάλλει την άμεση οικονομική αυτοδιαχείριση των κοινωνικοποιημένων και όχι κρατικοποιημένων μέσων παραγωγής με στόχο την καθολική ευημερία και την πρόοδο της χώρας. Σημαίνει παράλληλα και ταυτόχρονα την αντικατάσταση της απατηλής αστικής αντιπροσωπευτικής κοινοβουλευτικής ψευτοδημοκρατίας του κεφαλαίου με την Άμεση Δημοκρατία της εργαζόμενης κοινωνίας. Αυτή η υπόθεση δεν μπορεί να είναι έργο κανενός πολιτικού κόμματος που δεν αρνείται στο σύνολό του το καπιταλιστικό σύστημα, αλλά περιορίζεται σε σοσιαλδημοκρατικά ή τριτοτεταρτοδιεθνιστικά γιατροσόφια. Κι’ αυτό γιατί η ανατροπή της καπιταλιστικής βαρβαρότητας δεν μπορεί να είναι υπόθεση του αστικού κοινοβουλίου, αλλά μπορεί και πρέπει να γίνει υπόθεση της ίδιας της κοινωνίας στον τόπο εργασίας και στον τόπο κατοικίας της, που θα εκφράζεται με ένα αυτοδιαχειριστικό αμεσοδημοκρατικό ουμανιστικό όραμα με πυρήνα του την κοινωνική ισότητα, που σημαίνει την κατάργηση της ατομικής ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής και στην κοινωνική αυτοδιαχείρισή τους.
Αναμφισβήτητα αυτή η ρήξη της εργαζόμενης κοινωνίας με την κεφαλαιοκρατική ολιγαρχία και το πολιτικό σύστημά της δεν είναι σήμερα τόσο ώριμη για να γίνει τώρα πραγματικότητα. Αυτό όμως δεν σημαίνει πως πρέπει να ακολουθήσουμε το δρόμο που μας υποδεικνύει η κοινοβουλευτική δημοκρατία, τα πολιτικά της κόμματα και τα αφεντικά τους και να ψηφίσουμε ένα από αυτά, αφού τάχα ‘δεν υπάρχει τίποτα καλύτερο’, γιατί απλούστατα σε συνθήκες καπιταλιστικής αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας δεν θα υπάρξει ποτέ κάτι καλύτερο που να την αναιρεί, αν εμείς όλοι μαζί και ο καθένας χωριστά δεν αποφασίσουμε να ανοίξουμε το δρόμο περπατώντας προς μια διαφορετική κατεύθυνση από αυτήν που μας υποδεικνύουν τα φερέφωνα του κεφαλαίου. Και αυτή η κατεύθυνση δεν μπορεί να είναι άλλη από την αντικαπιταλιστική αμεσοδημοκρατική κατεύθυνση που σημαίνει καθολική άρνηση πολιτικής νομιμοποίησης του απάνθρωπου και καταστροφικού οικονομικού συστήματος του κεφαλαίου με σκοπό την πλήρη ακύρωσή του. Αυτή η διαδικασία μπορεί να ξεκινήσει άμεσα, ως πράξη κορυφαίας πολιτικής ανυπακοής με το συνειδητά και πολιτικά άκυρο ψηφοδέλτιο που θα γράφει ΚΙΝΗΜΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΜΕΣΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΤΩΡΑ ΚΑΙ ΠΑΝΤΟΥ. Αν έτσι βάλλουμε το νερό στο αυλάκι της ιστορίας τότε είναι βέβαιο πως στην πορεία αυτή η μεγάλη κοινωνική επιλογή θα ολοκληρώνεται μέχρι την ώρα που η πλειονότητα της εργαζόμενης ελληνικής κοινωνίας, σε παράλληλη και αλληλέγγυα πορεία με τους υπόλοιπους Λαούς της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του κόσμου ολόκληρου, γιατί και αυτοί κινούνται για τους ίδιους λόγους και προς την ίδια κατεύθυνση, μέχρι τη στιγμή που θα μπορούν μέσα από διαδικασίες κομματικά, πολιτικά και ιδεολογικά αυτόνομων και αυθεντικών τοπικών Λαϊκών Αμεσοδημοκρατικών Συνελεύσεων να καταλήξουν σε Συντακτικές Εθνοσυνελεύσεις που θα καταργούν δημοκρατικά με τη δύναμη της κοινωνικής πλειοψηφίας την κοινωνική ανισότητα και θα εγκαθιδρύσουν την Άμεση Δημοκρατία και την Αταξική Κοινωνία. Το σημερινό υποκείμενο της ουμανιστικής επανάστασης το συνθέτουν οι συνειδητές δυνάμεις της Εργασίας, της Επιστήμης και του Πολιτισμού, δηλαδή ολόκληρη η εργαζόμενη κοινωνία-ανθρωπότητα και είναι αυτό που θα αποφασίσει τα επόμενα βήματα της δικής του απελευθέρωσης από το κομματικό κατεστημένο της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας του κεφαλαίου ως της μοναδικής ικανής και αναγκαίας συνθήκης απελευθέρωσης της ανθρωπότητας από την καπιταλιστική βαρβαρότητα.
Μακρύ το ταξίδι, κακοτράχαλο το τοπίο, αλλά και αυτό όπως και κάθε άλλο ταξίδι της Ανθρωπότητας ας αρχίσει με το πρώτο δικό μας μικρό βήμα. Ας το ξεκινήσουμε ο καθένας ξεχωριστά και στο δρόμο θα συναντηθούμε, όπως οι σταγόνες της βροχής, για να σχηματίσουμε ρυάκια, ορμητικούς χειμάρρους και ανθρώπινα ποτάμια που θα σαρώσουν κάθε τι το παρακμασμένο και αντιδραστικό που στέκεται εμπόδιο στην κατάκτηση της κοινωνικής ισότητας, χωρίς την οποία δεν μπορεί να υπάρξει ούτε δημοκρατία ούτε ελευθερία, ούτε και καθολική ευημερία. Ο καπιταλισμός δεν είναι αήττητος και δεν είναι η μοίρα της ανθρωπότητας, αλλά δεν μπορεί να ανατραπεί από εξουσιομανείς μειοψηφίες στο όνομα τάχα της κοινωνίας. Η απελευθέρωση της κοινωνίας είναι υπόθεση της ίδιας της κοινωνίας. Γι’ αυτό ας γυρίσουμε οριστικά τις πλάτες στο κομματικό σύστημα της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας του κεφαλαίου και ας καταθέσουμε τη βούλησή μας για ανυπακοή, ανατροπή, αλλαγή. Για Άμεση Δημοκρατία Τώρα και Παντού.
Όλοι στις κάλπες της 6ης Μάη 2012 για να ρίξουμε το σπόρο της ΑΜΕΣΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ.
Όσο περισσότερα άκυρα ψηφοδέλτια για το ΚΙΝΗΜΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΜΕΣΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΤΩΡΑ ΚΑΙ ΠΑΝΤΟΥ τόσο πιο γρήγορα θα γίνουν οι σπόροι δέντρα και τα δέντρα θα γίνουν δάση που θα δημιουργήσουν, από τα κάτω, το αναγκαίο κοσμοθεωρητικό και πολιτικό οικοσύστημα που θα κάνει το πανάρχαιο όραμα της ανθρωπότητας[3] πραγματικότητα.
[1] Βλέπε, ΤΟ ΣΥΝΤΑΓΜΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ, http://www.hellenicparliament.gr/UserFiles/8c3e9046-78fb-48f4-bd82-bbba28ca1ef5/SYNTAGMA.pdf
[2] Βλέπε, Λάμπος Κώστας, ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΣΗ. Οικονομία του Φόβου και της παρακμής, ΠΑΠΑΖΗΣΗΣ, Αθήνα 2009.
[3] Βλέπε, Λάμπος Κώστας, ΑΜΕΣΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΚΑΙ ΑΤΑΞΙΚΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ. Η Μεγάλη Πορεία της Ανθρωπότητας προς την Κοινωνική Ισότητα και τον Ουμανισμό, ΝΗΣΙΔΕΣ, Θεσσαλονίκη 2012.
