Δεν αξίζει πλέον λιγότερο από δύο εβδομάδες πριν τις κάλπες της 6ης Μαΐου (και, πολύ πιο σημαντικά, μόλις δύο εβδομάδες πριν από τον ανήφορο για σχηματισμό κυβέρνησης…), να...
επανέρχεται κανείς στις φαιδρές και τραγικές συνάμα δυσλειτουργίες με τις οποίες πορεύθηκε στην τελική ευθεία το ελληνικό πολιτικό σύστημα.
Το οποίο, από μόρφωμα φεουδαρχικού τύπου, όπως το είχαμε συνηθίσει, εμφανίζεται τώρα πρόθυμο να αυτοθρυμματοποιηθεί αφήνοντας -ουσιαστικά- στους σαστισμένους πολίτες («όχι πελάτες» κατά Στέφανο Μάνο) να βγάλουν μόνοι τους τα κάστανα από την φωτιά.
Πάντως, οι επερχόμενες γενεές – ό,τι και αν συμβεί, οι χώρες δεν πεθαίνουν, οι λαοί σίγουρα δεν σβήνουν, γι’ αυτό και η προεκλογική εκστρατεία που πήγε να στηθεί γύρω από το φόβο, φόβο της ακυβερνησίας, φόβο της μη-αυτοδυναμίας, φόβο της μη-από-κοινού-αυτοδυναμίας, φόβο ότι θα θυμώσουν οι Μέρκελ/Λαγκάρντ/Σαρκοζί (πάει αυτός!)/Σόιμπλε/ Ασμουσεν και Σία, «χτύπησε» ανάποδα και επέτεινε την φαινόμενη πολυδιάσπαση του πολιτικού σκηνικού – οι επερχόμενες λοιπόν γενεές θα ‘χουν να θυμούνται και να το λένε: Μετά τις υπέρθερμες βραδιές των αναίσχυντων τροπολογιών, ζούμε τώρα την εικονική πραγματικότητα-ντροπή του ετεροχρονισμού (κατά ένα μήνα! ό,τι να φύγουν οι κάλπες από τη μέση) της… αναδρομικής ούτως ή άλλως περικοπής των συντάξεων, κύριων και επικουρικών.
Χάλασαν, λέει, τα μηχανήματα ή στρέβλωσε το λογισμικό, κι έτσι, αντί 20 Απριλίου, η λυπητερή θα ‘ρθει 20 Μαΐου – και σκεφτείτε να μην έχει μέχρι τότε προκύψει κυβέρνηση: στοίχημα ότι θα ξαναχαλάσουν τα μηχανήματα και θα ξαναστραβώσει το λογισμικό!
Α, ναι, και κοντεύει να λησμονήσει ο ανθρωπάκος, δηλαδή ο κυρίαρχος λαός που θα πορευθεί στην κάλπη, πως και τα εκκαθαριστικά για ΕΤΑΚ και ΦΜΑΠ και η δεύτερη φάση του «χαρατσιού Βενιζέλου» για τα ακίνητα, αλλά και η ίδια η εκκίνηση για την υποβολή των παραδοσιακών φορολογικών δηλώσεων 2011 «καθυστέρησαν» φέτος. Ψηφίστε ρε! Μετά θα δούμε, μετά θα δείτε…
…Εν τω μεταξύ, εν τω μεταξύ, όλο και πιο σεμνοτάπεινος προκύπτει σ’ αυτήν την προεκλογική καμπάνια ο πολιτικός λόγος των σχηματισμών και των προσώπων που διεκδικούν να σηκώσουν τον σταυρό του μαρτυρίου της μετεκλογικής διακυβέρνησης. Ομως, όπως δίδασκε ο Charles Ellul, στον αντίποδα εκείνου που εκφωνείται επισήμως θα αναζητήσεις (στην πολιτική) την αλήθεια.
Το «σεμνά και ταπεινά» του Κώστα Καραμανλή το 2004, μια από τις πιο δυνατές εκφράσεις/υποσχέσεις μαζί με την επίσης αλήστου μνήμης «επανίδρυση του Κράτους», είδαμε δα τι έδωσε! Το «είμαστε αντιεξουσιαστές στην εξουσία» του Γιώργου Παπανδρέου ή το opengov του ομοίως (όσο για το «λεφτά υπάρχουν», άσε καλύτερα…).
Οπότε, προσοχή! Αυτοκριτική – δεσμεύσεις – προθέσεις συνεργασίας – διακηρύξεις ισοδύναμων μέτρων όλα αυτά προσέξτε τα, ιδίως άμα εκφωνούνται σήμερα από πολιτικούς οι οποίοι πασχίζουν να φαίνονται σαν καλά παιδιά του Κατηχητικού, όπως χθες φορούσαν το ύφος μιας μουσολινικής κυριαρχικότητας.
«Ολα μαζί συμβαίνουν»: προσέξτε μην σας αποσυντονίσει την κρίση
Ενώ τω μεταξύ, όμως, αυτές τις μέρες, συσσωρεύονται πολλά γεγονότα. Ο χρόνος πυκνώνει.
Μετρήστε: την Κυριακή ήταν ο πρώτος γύρος των γαλλικών εκλογών. μαζί με την δική μας 6η Μαΐου είναι ο δεύτερός τους. Δείχνουν προς μια κατεύθυνση αλλαγής στην κορυφή της δεύτερης σημαντικότερης χώρας της Ευρωζώνης, που ο οξύθυμος Νικολά Σαρκοζί την είχε μετατρέψει σε θεραπαινίδα της Γερμανίας. Είχαμε επίσης σύνοδο του ΔΝΤ όπου ήδη φαίνεται πως αρχίζει ευθέως να μεταστρέφεται το κλίμα από κριτικό σε εντόνως επικριτικό έναντι της «Γερμανικής συνταγής για την Ευρώπη»: με τη σταθεροποίηση κι ακόμη περισσότερη σταθεροποίηση, βάσει της δημοσιονομικής λιτότητας παντού, αντιπαρατίθεται η ανάγκη επαναφοράς της ανάπτυξης, η «Ευρωπαϊκή επανεκκίνηση». (Προσοχή, το ΔΝΤ δεν παύει να λέει – σε επίπεδο spokesman αλλά και Λαγκάρντ – ότι, για την Ελλάδα ειδικά, η σταθεροποίηση είναι και θα είναι η πρώτη προτεραιότητα).
Α, ναι, οι αγορές στρέφονται πάλι όλο και πιο δυσάρεστα εναντίον της Ιταλίας (αποδόσεις 10ετών ομολόγων άνω του 5,5%) και της Ισπανίας (έως και άνω του 6%), και την ίδια στιγμή η κυβέρνηση Μαριάνο Ραχόϊ τρίζει. Μην παραβλέψετε, στο μείγμα αυτό, την εθνικοποίηση της πετρελαϊκής εταιρείας YPF της Αργεντινής με de facto εξωπέταγμα της ισπανικής Respol από την Πρόεδρο Κριστίνα Φερνάντες: αντανακλαστικά δεκαετιών του ΄70 και του ΄80…
Πάμε τώρα στο άλλο: στις Βρυξέλλες – κατ’ εντολήν της Κορυφής – η Ευρωπαϊκή Επιτροπή δηλαδή ο γεμάτος επικοινωνιακή θέρμη Πρόεδρος Μπαρόζο θα απεκάλυπτε -λέει- πολυαναμενόμενο Σχέδιο Ανάπτυξης για την Ελλάδα. Με ποσοτικούς στόχους. με ενίσχυση της Ομάδας Ράιχενμπαχ/Task Force. με ντουζίνες πόστα ανθρώπων στην Αθήνα, προκειμένου να βοηθήσουν με χρονοδιαγράμματα. με ειδική προσπάθεια ώστε η Ομάδα Ράιχενμπαχ να πάψει να τσακώνεται με την τρόικα (ή, πάντως, με τον Ματίας Μορς, τον εκπρόσωπο της Επιτροπής στην τρόικα, ατυχή διάδοχο του ατυχέστατου εκείνου Σερβάς Ντερούζ).
Είχε σπεύσει να αλληλογραφήσει με τον Μπαρόζο ο Βαγγέλης Βενιζέλος, ώστε να φανεί ότι του ψιλοϋπαγορεύει τα «αναπτυξιακά μέτρα». Ακολούθησε, όχι κατ’ ανάγκην σοφά, ο Λουκάς Παπαδήμος με δική του επιστολή: ανάγκη επαναστόχευσης του ΕΣΠΑ, χαλάρωση των διαδικασιών, πασίδηλη ανάγκη στην στόχευση των συνολικών διαρθρωτικών παρεμβάσεων της Ε.Ε. να λαμβάνεται -διάβολε!- υπόψη η τρομερή και άνευ προηγούμενου κρίση/βύθιση του ΑΕΠ/ εκτόξευση της ανεργίας στην Ελλάδα. Ολα σωστά, αυτά -αν και, ανατρέχοντας στις σελίδες της φιλόξενης «Ν», θα έβλεπε κανείς έναν ακριβώς χρόνο νωρίτερα ότι όλες (ΟΛΕΣ) αυτές οι ανησυχίες υπήρχαν. ήταν γνωστές. υπήρχαν οι επισημάνσεις. αφθονούσαν οι προτάσεις – έχουν ένα δυσάρεστο μειονέκτημα. Δεν αρκεί να τα λέει κανείς, να τα γράφει, να τα συζητάει τηλεφωνικά ή εκ του σύνεγγυς, να τα επικοινωνεί: θέλουν και δουλίτσα. θέλουν πολύμηνη προετοιμασία. θέλουν αποκατάσταση συμμαχιών. θέλουν επίμονη υπεράσπιση. Αλλιώς, με το συμπάθειο, «είναι επικοινωνία»…
…Κρίμα που, ακόμη και τώρα, μ’ όλους τους Ράιχενμπαχ με την καλύτερη προαίρεση βρισκόμαστε στην αρχή. Δηλαδή πουθενά! Κρίμα που οι προσδοκίες που φορτώνονται στην Επιτροπή («στην Ευρώπη, που μας σκέφτεται αναπτυξιακά, ενώ το αυστηρό ΔΝΤ μας πιέζει») μένουν στον αέρα. Ή, μάλλον, χειρότερα: διότι ο «δικός μας» Ζοζέ Μανουέλ Μπαρόζο δεν είναι μόνο που δεν ανακοίνωσε τα καλούδια της ανάπτυξης που περιμέναμε (το καινούργιο «Λεφτά υπάρχουν!»), αλλά έκρινε επάναγκες να δείξει στην κυρία Μέρκελ και Σία πόσο αυστηρός είναι κι αυτός ανακοινώνοντας ένα… 15% πρόσθετες περικοπές στους μισθούς των Ελλήνων, για ανάκτηση της ανταγωνιστικότητας κ.λπ. κ.λπ. άνευ τέλους.
Ας λειτουργήσει, τουλάχιστον, αυτή η ψυχρολουσία ως δίδαγμα: δεν θα έλθει -με τίποτε!- απ’ έξω κάποιας μορφής σωτηρία για τη μετεκλογική, ήδη, Ελλάδα. Ούτε οι Μπαρόζο, αλλά ούτε και οι Ολαντ αύριο, ή οι Ραχόι/Κοέλιο, ούτε τα «μέτωπα του Νότου», ούτε η «πιο Ευρωπαϊκή Ευρώπη» θα μας ανασύρουν από το βάραθρο. Παράδειγμα: «Θα ξαναγράψουμε το Δημοσιονομικό Σύμφωνο!». Ωραία -πόσο όμως είμαστε διαπραγματευτικά έτοιμοι; Και πόσο αυτό αφήνει στον αέρα τις επόμενες φάσεις της ελληνικής διάσωσης; Ας μην μας αποσυντονίζουν την κρίση οι πολύχρωμες φούσκες. Αρκούν οι δικές μας, οι προεκλογικές!
Η ανακεφαλαιοποίηση ξεκίνησε – μισή και αμφιλεγόμενη
Να δούμε όμως κι ένα άλλο θερμό μέτωπο: εκείνο της ανακεφαλαιοποίησης των τραπεζών, που ήδη έφθασε στην υπερπήδηση του πρώτου διπλού της εμποδίου – κατέφθασε η πρώτη δόση της δανειακής σύμβασης (25 δισ. ευρώ), ή μάλλον έφθασαν ομόλογα EFSF που το δικό μας Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας/FSF θα χρησιμοποιήσει προκειμένου να εγγυηθεί την ίδια την υπόσταση των ελληνικών τραπεζών. γράφτηκαν οι ζημίες από το «κούρεμα» του PSI και από τους ελέγχους της BlackRock. Ομως… η προσπάθεια της ανακεφαλαιοποίησης σαν να έχει ξεκινήσει μισή.
Θα αντείπει κανείς ότι ούτως ή άλλως, η ανακεφαλαιοποίηση είναι ένα εγχείρημα πολύπλοκο και λεπτότατο (όσο κι αν στην ιθαγενή κοινή γνώμη πολιτικοί και δημοσιογράφοι το χειρουργούν με τον μπαλτά του χασάπη: «οι τράπεζες παίρνουν δισ. από το κράτος και δεν δίνουν ούτε δεκάρα στην οικονομία»). Εξαρχής ήταν γνωστό ότι επρόκειτο να διαρκέσει μέχρι το φθινόπωρο ή και μέχρι το τέλος του 2012. Καλώς έχοντων των πραγμάτων. Ομως… δεν δείχνουν να έχουν και τόσο καλώς τα πράγματα. Ηδη, διαφαίνονται διαφωνίες (καλά, όχι διαφωνίες; αποκλίσεις απόψεων) μεταξύ ΔΝΤ και ΕΚΤ ή ακόμη και Επιτροπής – αν και τι νογάει από τέτοια η Επιτροπή Μπαρόζο/Ρεν είναι προς συζήτηση… – οι οποίες βαίνουν παράλληλα με την γενικευμένη αίσθηση ότι η Ελλάδα του Μαΐου-Ιουλίου είναι ενδεχόμενο να έχει αστάθεια, άρα ακραία αβουλία ως προς την ανακεφαλαιοποίηση. Από Βρυξέλλες και Φραγκφούρτη, διακριτικά πίεζαν να περάσουν όσο το δυνατόν πληρέστερες ρυθμίσεις σ’ αυτό το μέτωπο πριν τις εκλογές: δεν εισακούσθηκαν.
επανέρχεται κανείς στις φαιδρές και τραγικές συνάμα δυσλειτουργίες με τις οποίες πορεύθηκε στην τελική ευθεία το ελληνικό πολιτικό σύστημα.
Το οποίο, από μόρφωμα φεουδαρχικού τύπου, όπως το είχαμε συνηθίσει, εμφανίζεται τώρα πρόθυμο να αυτοθρυμματοποιηθεί αφήνοντας -ουσιαστικά- στους σαστισμένους πολίτες («όχι πελάτες» κατά Στέφανο Μάνο) να βγάλουν μόνοι τους τα κάστανα από την φωτιά.
Πάντως, οι επερχόμενες γενεές – ό,τι και αν συμβεί, οι χώρες δεν πεθαίνουν, οι λαοί σίγουρα δεν σβήνουν, γι’ αυτό και η προεκλογική εκστρατεία που πήγε να στηθεί γύρω από το φόβο, φόβο της ακυβερνησίας, φόβο της μη-αυτοδυναμίας, φόβο της μη-από-κοινού-αυτοδυναμίας, φόβο ότι θα θυμώσουν οι Μέρκελ/Λαγκάρντ/Σαρκοζί (πάει αυτός!)/Σόιμπλε/ Ασμουσεν και Σία, «χτύπησε» ανάποδα και επέτεινε την φαινόμενη πολυδιάσπαση του πολιτικού σκηνικού – οι επερχόμενες λοιπόν γενεές θα ‘χουν να θυμούνται και να το λένε: Μετά τις υπέρθερμες βραδιές των αναίσχυντων τροπολογιών, ζούμε τώρα την εικονική πραγματικότητα-ντροπή του ετεροχρονισμού (κατά ένα μήνα! ό,τι να φύγουν οι κάλπες από τη μέση) της… αναδρομικής ούτως ή άλλως περικοπής των συντάξεων, κύριων και επικουρικών.
Χάλασαν, λέει, τα μηχανήματα ή στρέβλωσε το λογισμικό, κι έτσι, αντί 20 Απριλίου, η λυπητερή θα ‘ρθει 20 Μαΐου – και σκεφτείτε να μην έχει μέχρι τότε προκύψει κυβέρνηση: στοίχημα ότι θα ξαναχαλάσουν τα μηχανήματα και θα ξαναστραβώσει το λογισμικό!
Α, ναι, και κοντεύει να λησμονήσει ο ανθρωπάκος, δηλαδή ο κυρίαρχος λαός που θα πορευθεί στην κάλπη, πως και τα εκκαθαριστικά για ΕΤΑΚ και ΦΜΑΠ και η δεύτερη φάση του «χαρατσιού Βενιζέλου» για τα ακίνητα, αλλά και η ίδια η εκκίνηση για την υποβολή των παραδοσιακών φορολογικών δηλώσεων 2011 «καθυστέρησαν» φέτος. Ψηφίστε ρε! Μετά θα δούμε, μετά θα δείτε…
…Εν τω μεταξύ, εν τω μεταξύ, όλο και πιο σεμνοτάπεινος προκύπτει σ’ αυτήν την προεκλογική καμπάνια ο πολιτικός λόγος των σχηματισμών και των προσώπων που διεκδικούν να σηκώσουν τον σταυρό του μαρτυρίου της μετεκλογικής διακυβέρνησης. Ομως, όπως δίδασκε ο Charles Ellul, στον αντίποδα εκείνου που εκφωνείται επισήμως θα αναζητήσεις (στην πολιτική) την αλήθεια.
Το «σεμνά και ταπεινά» του Κώστα Καραμανλή το 2004, μια από τις πιο δυνατές εκφράσεις/υποσχέσεις μαζί με την επίσης αλήστου μνήμης «επανίδρυση του Κράτους», είδαμε δα τι έδωσε! Το «είμαστε αντιεξουσιαστές στην εξουσία» του Γιώργου Παπανδρέου ή το opengov του ομοίως (όσο για το «λεφτά υπάρχουν», άσε καλύτερα…).
Οπότε, προσοχή! Αυτοκριτική – δεσμεύσεις – προθέσεις συνεργασίας – διακηρύξεις ισοδύναμων μέτρων όλα αυτά προσέξτε τα, ιδίως άμα εκφωνούνται σήμερα από πολιτικούς οι οποίοι πασχίζουν να φαίνονται σαν καλά παιδιά του Κατηχητικού, όπως χθες φορούσαν το ύφος μιας μουσολινικής κυριαρχικότητας.
«Ολα μαζί συμβαίνουν»: προσέξτε μην σας αποσυντονίσει την κρίση
Ενώ τω μεταξύ, όμως, αυτές τις μέρες, συσσωρεύονται πολλά γεγονότα. Ο χρόνος πυκνώνει.
Μετρήστε: την Κυριακή ήταν ο πρώτος γύρος των γαλλικών εκλογών. μαζί με την δική μας 6η Μαΐου είναι ο δεύτερός τους. Δείχνουν προς μια κατεύθυνση αλλαγής στην κορυφή της δεύτερης σημαντικότερης χώρας της Ευρωζώνης, που ο οξύθυμος Νικολά Σαρκοζί την είχε μετατρέψει σε θεραπαινίδα της Γερμανίας. Είχαμε επίσης σύνοδο του ΔΝΤ όπου ήδη φαίνεται πως αρχίζει ευθέως να μεταστρέφεται το κλίμα από κριτικό σε εντόνως επικριτικό έναντι της «Γερμανικής συνταγής για την Ευρώπη»: με τη σταθεροποίηση κι ακόμη περισσότερη σταθεροποίηση, βάσει της δημοσιονομικής λιτότητας παντού, αντιπαρατίθεται η ανάγκη επαναφοράς της ανάπτυξης, η «Ευρωπαϊκή επανεκκίνηση». (Προσοχή, το ΔΝΤ δεν παύει να λέει – σε επίπεδο spokesman αλλά και Λαγκάρντ – ότι, για την Ελλάδα ειδικά, η σταθεροποίηση είναι και θα είναι η πρώτη προτεραιότητα).
Α, ναι, οι αγορές στρέφονται πάλι όλο και πιο δυσάρεστα εναντίον της Ιταλίας (αποδόσεις 10ετών ομολόγων άνω του 5,5%) και της Ισπανίας (έως και άνω του 6%), και την ίδια στιγμή η κυβέρνηση Μαριάνο Ραχόϊ τρίζει. Μην παραβλέψετε, στο μείγμα αυτό, την εθνικοποίηση της πετρελαϊκής εταιρείας YPF της Αργεντινής με de facto εξωπέταγμα της ισπανικής Respol από την Πρόεδρο Κριστίνα Φερνάντες: αντανακλαστικά δεκαετιών του ΄70 και του ΄80…
Πάμε τώρα στο άλλο: στις Βρυξέλλες – κατ’ εντολήν της Κορυφής – η Ευρωπαϊκή Επιτροπή δηλαδή ο γεμάτος επικοινωνιακή θέρμη Πρόεδρος Μπαρόζο θα απεκάλυπτε -λέει- πολυαναμενόμενο Σχέδιο Ανάπτυξης για την Ελλάδα. Με ποσοτικούς στόχους. με ενίσχυση της Ομάδας Ράιχενμπαχ/Task Force. με ντουζίνες πόστα ανθρώπων στην Αθήνα, προκειμένου να βοηθήσουν με χρονοδιαγράμματα. με ειδική προσπάθεια ώστε η Ομάδα Ράιχενμπαχ να πάψει να τσακώνεται με την τρόικα (ή, πάντως, με τον Ματίας Μορς, τον εκπρόσωπο της Επιτροπής στην τρόικα, ατυχή διάδοχο του ατυχέστατου εκείνου Σερβάς Ντερούζ).
Είχε σπεύσει να αλληλογραφήσει με τον Μπαρόζο ο Βαγγέλης Βενιζέλος, ώστε να φανεί ότι του ψιλοϋπαγορεύει τα «αναπτυξιακά μέτρα». Ακολούθησε, όχι κατ’ ανάγκην σοφά, ο Λουκάς Παπαδήμος με δική του επιστολή: ανάγκη επαναστόχευσης του ΕΣΠΑ, χαλάρωση των διαδικασιών, πασίδηλη ανάγκη στην στόχευση των συνολικών διαρθρωτικών παρεμβάσεων της Ε.Ε. να λαμβάνεται -διάβολε!- υπόψη η τρομερή και άνευ προηγούμενου κρίση/βύθιση του ΑΕΠ/ εκτόξευση της ανεργίας στην Ελλάδα. Ολα σωστά, αυτά -αν και, ανατρέχοντας στις σελίδες της φιλόξενης «Ν», θα έβλεπε κανείς έναν ακριβώς χρόνο νωρίτερα ότι όλες (ΟΛΕΣ) αυτές οι ανησυχίες υπήρχαν. ήταν γνωστές. υπήρχαν οι επισημάνσεις. αφθονούσαν οι προτάσεις – έχουν ένα δυσάρεστο μειονέκτημα. Δεν αρκεί να τα λέει κανείς, να τα γράφει, να τα συζητάει τηλεφωνικά ή εκ του σύνεγγυς, να τα επικοινωνεί: θέλουν και δουλίτσα. θέλουν πολύμηνη προετοιμασία. θέλουν αποκατάσταση συμμαχιών. θέλουν επίμονη υπεράσπιση. Αλλιώς, με το συμπάθειο, «είναι επικοινωνία»…
…Κρίμα που, ακόμη και τώρα, μ’ όλους τους Ράιχενμπαχ με την καλύτερη προαίρεση βρισκόμαστε στην αρχή. Δηλαδή πουθενά! Κρίμα που οι προσδοκίες που φορτώνονται στην Επιτροπή («στην Ευρώπη, που μας σκέφτεται αναπτυξιακά, ενώ το αυστηρό ΔΝΤ μας πιέζει») μένουν στον αέρα. Ή, μάλλον, χειρότερα: διότι ο «δικός μας» Ζοζέ Μανουέλ Μπαρόζο δεν είναι μόνο που δεν ανακοίνωσε τα καλούδια της ανάπτυξης που περιμέναμε (το καινούργιο «Λεφτά υπάρχουν!»), αλλά έκρινε επάναγκες να δείξει στην κυρία Μέρκελ και Σία πόσο αυστηρός είναι κι αυτός ανακοινώνοντας ένα… 15% πρόσθετες περικοπές στους μισθούς των Ελλήνων, για ανάκτηση της ανταγωνιστικότητας κ.λπ. κ.λπ. άνευ τέλους.
Ας λειτουργήσει, τουλάχιστον, αυτή η ψυχρολουσία ως δίδαγμα: δεν θα έλθει -με τίποτε!- απ’ έξω κάποιας μορφής σωτηρία για τη μετεκλογική, ήδη, Ελλάδα. Ούτε οι Μπαρόζο, αλλά ούτε και οι Ολαντ αύριο, ή οι Ραχόι/Κοέλιο, ούτε τα «μέτωπα του Νότου», ούτε η «πιο Ευρωπαϊκή Ευρώπη» θα μας ανασύρουν από το βάραθρο. Παράδειγμα: «Θα ξαναγράψουμε το Δημοσιονομικό Σύμφωνο!». Ωραία -πόσο όμως είμαστε διαπραγματευτικά έτοιμοι; Και πόσο αυτό αφήνει στον αέρα τις επόμενες φάσεις της ελληνικής διάσωσης; Ας μην μας αποσυντονίζουν την κρίση οι πολύχρωμες φούσκες. Αρκούν οι δικές μας, οι προεκλογικές!
Η ανακεφαλαιοποίηση ξεκίνησε – μισή και αμφιλεγόμενη
Να δούμε όμως κι ένα άλλο θερμό μέτωπο: εκείνο της ανακεφαλαιοποίησης των τραπεζών, που ήδη έφθασε στην υπερπήδηση του πρώτου διπλού της εμποδίου – κατέφθασε η πρώτη δόση της δανειακής σύμβασης (25 δισ. ευρώ), ή μάλλον έφθασαν ομόλογα EFSF που το δικό μας Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας/FSF θα χρησιμοποιήσει προκειμένου να εγγυηθεί την ίδια την υπόσταση των ελληνικών τραπεζών. γράφτηκαν οι ζημίες από το «κούρεμα» του PSI και από τους ελέγχους της BlackRock. Ομως… η προσπάθεια της ανακεφαλαιοποίησης σαν να έχει ξεκινήσει μισή.
Θα αντείπει κανείς ότι ούτως ή άλλως, η ανακεφαλαιοποίηση είναι ένα εγχείρημα πολύπλοκο και λεπτότατο (όσο κι αν στην ιθαγενή κοινή γνώμη πολιτικοί και δημοσιογράφοι το χειρουργούν με τον μπαλτά του χασάπη: «οι τράπεζες παίρνουν δισ. από το κράτος και δεν δίνουν ούτε δεκάρα στην οικονομία»). Εξαρχής ήταν γνωστό ότι επρόκειτο να διαρκέσει μέχρι το φθινόπωρο ή και μέχρι το τέλος του 2012. Καλώς έχοντων των πραγμάτων. Ομως… δεν δείχνουν να έχουν και τόσο καλώς τα πράγματα. Ηδη, διαφαίνονται διαφωνίες (καλά, όχι διαφωνίες; αποκλίσεις απόψεων) μεταξύ ΔΝΤ και ΕΚΤ ή ακόμη και Επιτροπής – αν και τι νογάει από τέτοια η Επιτροπή Μπαρόζο/Ρεν είναι προς συζήτηση… – οι οποίες βαίνουν παράλληλα με την γενικευμένη αίσθηση ότι η Ελλάδα του Μαΐου-Ιουλίου είναι ενδεχόμενο να έχει αστάθεια, άρα ακραία αβουλία ως προς την ανακεφαλαιοποίηση. Από Βρυξέλλες και Φραγκφούρτη, διακριτικά πίεζαν να περάσουν όσο το δυνατόν πληρέστερες ρυθμίσεις σ’ αυτό το μέτωπο πριν τις εκλογές: δεν εισακούσθηκαν.
