Δεν ξέρω να πω, αλλά πάντα τέτοια εποχή κάτι μαγικό συμβαίνει μέσα μου και αλλάζει όλη μου η ψυχοσύνθεση. Ίσως είναι αυτή η... παράλογη και ανυπόφορη συνάμα, ευωδία των νυχτολούλουδων και των πασχαλιών της σπιανάδας ,που μεθάει ακόμα και τον νηφαλιότερο όλων.
Ίσως είναι αυτό το απόκοσμο και μυστικιστικό φώς ,που αναδύεται από το πουθενά πάντα τέτοια εποχή ,παίζοντας περίεργα παιγνίδια με τον νου ,κάνοντας την αντιλιά στα καντούνια του καμπιέλου και στις ,από άλλη εποχή ερχόμενες ,προσόψεις των σπιτιών ,να φαντάζουν σαν σκηνικό από παλιό ξεχασμένο όνειρο.
Ίσως το διαβολεμένο αυτό σαιξπηρικό τοπίο ,που όσο και να το έχεις συνηθίσει ,όσο και αν έχεις παίξει πιτσιρικάς σε κάθε του γωνιά ,νομίζεις πως θα πεταχτεί ο Αμλετ από το απέναντι σοκάκι.
Μπορεί να είναι και η ψυχωσική εμμονή με την μουσική των κατοίκων ,που καταντάει για τους αμύητους ...διαστροφή.
Α Ναι! ,αυτή η μουλαρίσια επιμονή για την συνεχή και άπληστη τροφοδότηση των ώτων με νότες!Φαντάζομαι ,πως η μεγαλύτερη κατάρα εδώ είναι να είναι κανείς ...κουφός!
Κι όμως ,είναι όλα αυτά μαζί!
Όταν από έμβρυο ακόμα ,έχεις εκτεθεί στα παραπάνω ,όταν έχεις περπατήσει στο στενό που ο Μάντζαρος σιγομουρμούριζε συλλαμβάνοντας την Aria GrecaΙ ,όταν έχεις σταθεί στο πεζούλι που ξαπόστεναι και ο Σαμάρας ,όταν αντικρύζεις τα σκουροπράσινα παραθύρια που ακούγονταν καντάδες του Ξύνδα ,ε τότε δεν μπορεί ,άνθρωπος είσαι ,θες δε θες ,θα επηρεαστείς!και είναι τόσο δυνατή αυτή η επιρροή που μεταδίδεται ,μεταλαμπαδεύεται και διαπερνά όποιον βρεθεί εκεί ,είτε ξένος είναι αυτός είτε και περαστικός!
Σήμερα που γράφω είναι Μεγάλη Τρίτη ,και επηρεάστικα προφανώς από την συναυλία της "Μάντζαρος" ,που είδα επι μιάμιση ώρα στο τοπικό κανάλι(όταν τα χάνω αυτά live ,πάντα εκνευρίζομαι) ,αλλά σίγουρα δεν θα χάσω με τίποτα στον κόσμο ,την μεγάλη Παρασκευή την "Παλαιά" να παίζει τελευταία το Adagio του Albinoni και το Μεγάλο Σάββατο όλες μαζί(καμιά εικοσαριά του θεού!) και ειδικά η "Παλαιά" να παίζουν τον Amlet του Faccio ,τον δικό μας "αμλέτο" δηλαδή.
YΓ:Η "Παλιά" Φιλαρμονική κατά παράδοση παίζει τον "Amlet", πένθιμη μάρτσια του Ιταλού συνθέτη Faccio. Ακολουθεί το άλλο πένθιμο εμβατήριο Calde Lacrime (καυτά δάκρυα) του Ιταλού συνθέτη Micheli από τη Φιλαρμονική "Μάντζαρος" και από τη Φιλαρμονική "Καποδίστριας" το πένθιμο εμβατήριο Marcia Funebre από την "Ηρωική" του Μπετόβεν.
Φιλαλήθης
