Σήμερα που είναι Μ. Παρασκευή, σε πολλούς ναούς παρατηρείται το φαινόμενο πολλοί ιερείς να βιάζονται να αναστήσουν.Εξηγούμαι. Είναι ακόμα ο εσταυρωμένος εις το κέντρον του ναού, κι όμως παντού πέριξ στολίσμένος αυτός με άσπρες και κόκκινες κορδέλες. Η εξήγηση που δίνεται είναι ότι αφού ο Ιησούς ήδη μπήκε στον τάφο είναι δεδομένο ότι και ήλθε η ώρα της αναστάσεως.
Κατά την γνώμη μου το όλο αυτό σκηνικόν ακυρώνει το μέγα πένθος της ημέρας. Δεν είναι εορταστική η ημέρα. Υπάρχει κάθοδος στον Άδη και μάλιστα αυτού που είναι αθάνατος, αυτού που έγινε άνθρωπος για να μας λυτρώσει από τις αμαρτίες. Και ως άνθρωπος από εμάς καταδικάστηκε εις θάνατον και βίωσε και αυτό το ανθρώπινο. Τον πόνο του θανάτου.
Αν δεν νοιώσουμε πένθος γι αυτήν την ημέρα για πότε θα νοιώσουμε; Γιατί νηστεύουμε και δεν τρώμε ούτε λάδι; Αφου είναι δεδομένη η ανάσταση τότε και σήμερα είναι χαρά.
Φοβούμαι πως εγγίζουμε τα όρια της αίρεσης, διότι με τέτοιες κινήσεις είναι σαν να δίδουμε έμφαση στην θεία φύση του Ιησού και να γνοούμε την ανθρωπινη του υπόσταση. Ηταν θεάνθρωπος.
Σήμερα λοιπόν πενθούμε. Είναι ανεπίτρεπτο να έχουμε κόκκινες και άσπρες κορδέλες στον ναό. Μην ομοιάσουμε των μουσουλμάνων που στο πένθος τους φορούν λευκά. Μήπως και αυτό είναι μια τάση συγκριτισμού; Εκεί φτάσαμε;
Εκτός αυτών, η βιασύνη να δώσουμε την ανάσταση και να αγνοήσουμε τον πόνο και τον θρήνο, αυτό ακριβώς και δείχνει. Την τάση του σύγχρονου ανθρώπου να αποφεύγει τον κόπο την μετάνοια, την λύπη την συντριβή αλλά να πηγαίνει ευθύς στην ξεγνοιασιά στην χαρά και στο τραγούδι. Να ξέρουμε όμως όλοι μας ότι η χαρά δεν θα έρθει ποτέ αν δεν θρηνήσουμε μέσα μας τον παλαιόν άνθρωπο, αν δεν πονέσουμε, αν δεν συντριβούμε από την λύπη μας γιατί κατά το παρελθόν πήραμε απλώς λάθος δρόμον. Η αλλάγή θα έρθει από την μετάνοια μας. Δεν είναι φυσιολογικό να υπερπηδούμε την φυσιολογική σειρά των εξελίξεων και γεγονότων και να έχουμε μια ζωή ανέφελη. Και η Ελλάδα αμάρτησε στο παρελθόν αλλά η ανάστασή της θα έρθει μετά από θρήνο και πόνο. Αυτά τα τελευταία ήδη τα ζούμε.
