ελευθερία επιλογής του αντισυμβαλλόμενου, την ελευθερία διαμόρφωσης του περιεχομένου της σύμβασης κ.λπ., επεσήμανε ο δικαστής κ. Ι.Τέντες.
Έτσι, οι διατάξεις των άρθρων 10 και 11 του Ν. 3260/2004 (νόμος Παυλόπουλου) που «προβλέπουν την «αυτοδίκαιη» λήξη των συμβάσεων ιδιωτικού δικαίου, χωρίς την πρόβλεψη οποιασδήποτε αποζημιώσεως», αντιβαίνουν το Σύνταγμα.
Συγκεκριμένα, οι επίμαχες διατάξεις προβλέπουν τη λήξη «των συμβάσεων προσώπων που προσελήφθησαν από δημόσιες υπηρεσίες και νομικά πρόσωπα, με σύμβαση εξαρτημένης εργασίας για ορισμένο χρόνο ως μονομελή όργανα διοίκησης (μεταξύ των άλλων και οι γενικοί διευθυντές, διευθυντές ή προϊστάμενοι υπηρεσιών), χωρίς την καταβολή της αποζημιώσεως που τα συμβαλλόμενα μέρη» (εργοδότης-εργαζόμενος) συμφώνησαν για την περίπτωση πρόωρης λύσης της συμβάσεως.
Όμως, τόνισε ο κ. Τέντες, τα επίμαχα αυτά δύο άρθρα του Ν. 3260/2004 είναι αντίθετα στο άρθρο 5 του Συντάγματος και κατά συνέπεια ανεφάρμοστα. Και αυτό γιατί πρόκειται για μία νομοθετική ρύθμιση «με γνήσια αναδρομική δύναμη, η οποία θίγει την συνταγματικά κατοχυρωμένη αρχή της οικονομικής ελευθερίας και ειδικότερα την ελευθερία των συμβάσεων, έκφανση της οποίας αποτελεί και η ελευθερία των συμβαλλόμενων να καταγγείλουν αυτοί, με δική τους πρωτοβουλία την καταρτισθείσα από αυτούς σύμβαση».
