Ακόμη και αν αυτές οι κουβέντες δεν σας κάνουν να αλλάξετε διατροφικές συνήθειες, ελπίζουμε ότι θα σας (μας) προβληματίσουν για το πως ζουν τα ζώα που σφάζονται για να γίνουν η τροφή μας.
Τα παραγωγικά ζώα και στην Ελλάδα περνούν τα δικά τους μαρτύρια... αλλά στο τέλος δεν ανασταίνονται! Καταλήγουν στο πιάτο μας.
Καλό Πάσχα!
Εκατόν είκοσι ημέρες βοσκής.
Τέσσερις μήνες ήλιο, αέρα, χορτάρι κι ύστερα
η αρπαγή, η στοίβαξη, οι λαμαρίνες,
ο συνωστισμός, η πείνα, η δίψα.
Το μαρτυρικό ταξίδι στο άγνωστο, η αγωνία, ο τρόμος.
Το βάναυσο ξεφόρτωμα και η μακριά ουρά αναμονής για το οδυνηρό τέλος.
Τα άγρια βελάσματα και η μυρωδιά του πηχτού αχνιστού αίματος.
Ο ατέλειωτος χρόνος της απελπισίας, ο πανικός.
Το βίαιο άρπαγμα και τα άγρια τινάγματα.
Το μαχαίρι και το τραχύ ξέσχισμα της σάρκας.
Το αίμα που κυλάει, που χάνεται.
Η πτώση. Oι σπασμοί.
Η αφαίμαξη, το στράγγισμα.
Το γδάρσιμο.
Το τσιγκέλι.
Ο ανασκολοπισμός και η σούβλα.
Το τραπέζι της Λαμπρής
και τα αυγά που βάφτηκαν κόκκινα...
Καλό Πάσχα!
