Θύελλα αντιδράσεων έχει προκαλέσει στις τοπικές κοινωνίες η πρόταση της κυβέρνησης για τη δημιουργία κέντρων κράτησης παράνομων μεταναστών σε άδεια στρατόπεδα, κυρίως της περιφέρειας, μέχρι και την...
επαναπροώθησή τους στις χώρες προέλευσής τους. Η αρχή έγινε με το πανελληνίως γνωστό πλέον στρατόπεδο Πόρτη στη γειτονική μας Νεάπολη και τη σκυτάλη πήραν κι άλλα στρατόπεδα, ανάμεσά τους και αυτό του λοχαγού Μηναδάκη στο Κωσταράζι. Οι κάτοικοι της Νεάπολης, του Κωσταραζίου κι άλλων προτεινόμενων περιοχών διαδήλωσαν την αντίθεσή τους με συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας, κι άφησαν να εννοηθεί ότι αν χρειαστεί θα προχωρήσουν σε πιο δυναμικές κινητοποιήσεις προκειμένου να αποτρέψουν αυτό το ενδεχόμενο. Το θέμα βέβαια ήταν αναμενόμενο ότι θα προκαλέσει όλες αυτές τις αντιδράσεις από τις τοπικές κοινωνίες και η γενικότερη αίσθηση είναι ότι μέρος των προβλημάτων που αναδύονται με την παράνομη είσοδο και παραμονή αυτών των ανθρώπων στη χώρα μας, απλώς μεταφέρεται από το κέντρο της Αθήνας και σε άλλες περιοχές της Ελλάδας, και δεν λύνεται.
Η κυβέρνηση χωρίς ουσιαστικά να θέσει την πρότασή της σε δημόσια διαβούλευση, έχει λάβει οριστικές αποφάσεις και επιχειρεί να τελειώσει με συνοπτικές διαδικασίες τη δημιουργία αυτών των κέντρων, λίγες εβδομάδες πριν τις εκλογές που όλοι περιμένουμε αλλά κανείς μας δεν βλέπει, και προσπαθεί να μας πείσει πως γίνεται ένα βήμα προς τη λύση του μείζονος αυτού προβλήματος που έχει διογκωθεί τα τελευταία χρόνια. Οι αποφάσεις λαμβάνονται πίσω από κλειστές πόρτες, εμείς ακούμε μόνο τις ανακοινώσεις κι έχουμε φτάσει πλέον στο σημείο η κεντρική εξουσία να διοικεί με τρόπους που παραπέμπουν σε πρακτικές που δεν έχουν ιδιαίτερη σχέση με τη δημοκρατία. Η άποψη των πολιτών αυτής της χώρας δεν προσμετράται στο σχεδιασμό, ο λαός είναι απλώς αποδέκτης προειλημμένων αποφάσεων και η ταχύτητα με την οποία επιδιώκεται να κλείσουν κάποια ζητήματα δίνει την εντύπωση (και κάπως έτσι πρέπει να είναι) ότι η σημερινή κυβέρνηση βιάζεται να προλάβει να υλοποιήσει δεσμεύσεις που έχει δώσει προς τρίτους, που καμία σχέση δεν έχουν με την ελληνική πραγματικότητα, πριν εκλεγεί η επόμενη βουλή.
Έχω όμως να προτείνω κάτι καλύτερο από τη δημιουργία κλειστών κέντρων κράτησης, τουλάχιστον για την περίπτωση του Κωσταραζίου, κι απορώ πως δεν έχει πέσει ακόμα στο τραπέζι των συζητήσεων αυτή η λύση... Τρία χιλιόμετρα ανατολικότερα του σύγχρονου χωριού βρίσκεται εγκαταλελειμμένο το παλιό χωριό του Κωσταραζίου, το οποίο ξεροσταλιάζει δεκαετίες στην ερημιά και τη βουβαμάρα... Προτείνω λοιπόν η πολιτεία να μεριμνήσει και να μεταφέρει τους μετανάστες που προορίζονται για το στρατόπεδο Μηναδάκη, στον παλιό οικισμό του Κωσταραζίου.
Τα σπίτια είναι πέτρινα, πολλά διατηρούνται σε καλή κατάσταση και τα περισσότερα από αυτά μόνο παράθυρα θέλουν και λίγο καθάρισμα και είναι έτοιμα να ανοίξουν ξανά τις πόρτες τους έπειτα από πολλά χρόνια σιωπής και εγκατάλειψης... Υπάρχουν έτοιμες υποδομές και δεν θα χρειαστεί να ξοδέψει χρήματα το κράτος για να μετατρέψει τα στρατόπεδα σε φυλακές πολυτελείας. Ο δρόμος που φτάνει μέχρι το χωριό είναι ασφαλτοστρωμένος, υπάρχει δίκτυο παροχής ηλεκτρικού ρεύματος, άφθονο νερό και τα κινητά πιάνουν καμπάνα. Στην πλατεία του χωριού βρίσκεται το παλιό σχολείο κι ακριβώς απέναντι η εκκλησία. Από το σχολείο λείπει η στέγη αλλά ένας καλός μάστορας με δυο βοηθούς, σε δυο μέρες την έχει ξανασηκώσει. Έτσι θα πλημμυρίσει και πάλι χαμόγελα και παιδικές φωνές η πλατεία του Κωσταραζίου. Η εκκλησία μπορεί πολύ άνετα να μετατραπεί και σε τζαμί (ένας μιναρές λείπει). Χαμηλότερα από το χωριό υπάρχουν εκτάσεις ακαλλιέργητες μιας που οι αγρότες που έχουνε μείνει είναι λίγοι και η περιοχή πάνω από το χωριό προσφέρεται για ιδανικούς περιπάτους κι εκδρομές αναψυχής με φανταστική θέα προς τη λίμνη...
Υλοποιώντας την παραπάνω πρόταση θα σταματήσουν οι τοπικές κοινωνίες να αντιδρούν στη δημιουργία των στρατοπέδων συγκέντρωσης στη γειτονιά τους κι απέναντι από σχολεία και θα δοθεί και στους μετανάστες ένα ανθρώπινο περιβάλλον για να ξεκινήσουν και πάλι τη ζωή τους και να ζήσουν επιτέλους το ευρωπαϊκό όνειρο κι αυτοί σαν κι εμάς...
Όσο για τους Κωσταραζινούς, εννοείται ότι δεν θα τους ρωτήσουμε αν μας επιτρέπουν να αποικίσουμε το χωριό τους...
Δικά τους είναι τα σπίτια και οι αυλές;
Μήπως είναι δικό τους το στρατόπεδο;
Ή μήπως είναι δικό τους το ελληνικό κράτος;
Ξέρετε πολλές επιχειρήσεις που να ανήκουν σε ένα ολόκληρο χωριό ή σε δέκα εκατομμύρια πολίτες;
Επιχειρήσεις είναι τα κράτη κι έχουν ιδιοκτήτες και αφεντικά. Κι αυτοί δεν είμαστε ούτε εμείς, ούτε οι Κωσταραζινοί…
Και να ήταν μόνο το παλιό Κωσταράζι... Ο κατάλογος, τουλάχιστον στα μέρη μας, τελειωμό δεν έχει! Κοτύλη, Λεύκη, Περικοπή, Κρανιώνας (Άνω και Κάτω για δυνατότητα επιλογής), Ζέρμα και πάει λέγοντας… Ολόκληρη η Ελλάδα είναι διάσπαρτη από χωριά φαντάσματα, θύματα της πολιτικής και της μισαλλοδοξίας περασμένων δεκαετιών, που περιμένουν στο σκοτάδι για λίγο φως. Θα ζωντανέψει η ελληνική επαρχία, θα γεμίσουν κόσμο τα χωριά μας και θα πάψει επιτέλους η Αθήνα να μονοπωλεί τις εξελίξεις και να προσελκύει τα φώτα της δημοσιότητας ακόμα και για τους λαθρομετανάστες. Ας αφήσει επιτέλους κάτι και για μας...
Κάποτε είχαμε πατρίδα και θέλαμε να φτιάξουμε κράτος. Έπειτα φτιάξαμε το κράτος αλλά αρχίσαμε να χάνουμε την πατρίδα. Σήμερα, φοβάμαι, ότι δεν έχουμε τίποτα από τα δύο… Δεν πειράζει όμως… Ουδέν κακόν αμιγές καλού! Ξεχάσαμε έστω και για λίγο ότι πολλοί από μας σύντομα, δεν θα έχουμε να προσφέρουμε τίποτα στα παιδιά μας και θα γίνουμε ζητιάνοι μέσα στο ίδιο μας το σπίτι. Ας υγιαίνουμε όμως κι ας ευλογούμε! Έχει ο Θεός, έχει ο Αλλάχ, έχει και ο Βούδας. Παρεμπιπτόντως ας ρίξουμε και καμιά ματιά στον καθρέφτη μας. Θα δούμε τον πραγματικό ένοχο για την κατάντια της πατρίδας μας…
ΥΓ. Αναρωτιέμαι πόσοι από αυτούς που παίρνουν τις αποφάσεις στην Αθήνα γνωρίζουν κατά που πέφτει το Κωσταράζι… Όσοι δεν το γνωρίζουν ας κάνουν μια διαδικτυακή τσάρκα μέσα από τους ψηφιακούς χάρτες της Google κι ας ανέβουν, έστω και εικονικά, μέχρις εδώ. Θα μάθουν τουλάχιστον την άποψη των Κωσταραζινών για τη δημιουργία του κέντρου κράτησης παράνομων μεταναστών στο στρατόπεδο του χωριού τους χωρίς να χρειαστεί να ταξιδέψουν μέχρι την Καστοριά και να πληρώσουν δύο ευρώ την αμόλυβδη…
Όσο για τους παράνομα εισελθόντες στη χώρα μας μετανάστες, αποτελούν τους σύγχρονους αποδιοπομπαίους τράγους που ξεκίνησαν από τις πατρίδες τους για να συναντήσουν το ευρωπαϊκό αύριο αλλά κόλλησαν στο ελληνικό σήμερα. Στην Ομόνοια, και για τους περισσότερους κάτω από άθλιες συνθήκες διαβίωσης, στοιβάζονται όσοι κατάφεραν να φτάσουν μέχρις εδώ και δεν πνίγηκαν μαζί με τις ελπίδες τους, είτε στα παγωμένα νερά του Έβρου είτε στα φουρτουνιασμένα κύματα του Αιγαίου...
