προσωπικά κενά στον ψυχισμό κάποιου. Που προσπαθεί να τα καλύψει, ταυτίζοντας τον εαυτό του με κάποιον άλλο.
Βλέποντας, ακούγοντας και διαβάζοντας τη διθυραμβική προσέγγιση της εκλογικής επιτυχίας του Φρανσουά Ολάντ στη Γαλλία, δυσκολεύεται κανείς να αντέξει στον πειρασμό της διατύπωσης μιας μάλλον αυτονόητης απορίας: Ο Ολάντ κέρδισε ή… το ΠΑΣΟΚ;
Από την Ιπποκράτους φυσικά θα αντιτείνουν ότι ο άλλοτε σύντροφος ζωής της Σεγκολέν Ρουαγιάλ, δηλαδή εκείνης που δεν κατάφερε το 2007 να κερδίσει τον Νικολά Σαρκοζί, έχει ιδεολογική συγγένεια με το ΠΑΣΟΚ, ως Σοσιαλιστής. Το πρόβλημα είναι ότι ο Ολάντ και το ΠΑΣΟΚ, τόσο του Γιώργου Παπανδρέου όσο και το σημερινό, αντιλαμβάνονται τον Σοσιαλισμό με εντελώς διαφορετικούς όρους.
Το κεντρικό πολιτικό επιχείρημα του Φρανσουά Ολάντ, που ενδεχομένως θα του παραδώσει τα κλειδιά του Ελιζέ στον δεύτερο γύρο της αναμέτρησης των προεδρικών εκλογών της Γαλλίας, στις 6 Μαϊου, έχει να κάνει με την αλλαγή της πολιτικής σφιχτής λιτότητας που επιβάλλει η Γερμανία σε ολόκληρη την ευρωζώνη. Δηλαδή, την πολιτική του Μνημονίου, που ο Γιώργος Παπανδρέου και ο Ευάγγελος Βενιζέλος ασπάστηκαν και υπερασπίστηκαν.
Ο Φρανσουά Ολάντ βρήκε πρόθυμο πολιτικό ακροατήριο στη Γαλλία, επειδή πρεσβεύει τις ακριβώς αντίθετες ιδέες και πολιτικές θέσεις από το ΠΑΣΟΚ του Ευάγγελου Βενιζέλου. Το οποίο συνεχίζει να αδυνατεί να κατανοήσει ότι πληρώνει βαρύ πολιτικό τίμημα στην κοινωνία, για την εθνικά μοιραία επιλογή του Μνημονίου. Όχι (μόνο) για τον Γιώργο Παπανδρέου.
