Είμαι ένας μικρομεσαίος. Η κρίση με χτύπησε ανάμεσα στα μάτια. Η δουλειά μου, νοικοκυρεμένη και συνεπής, βρέθηκε από την αρχή της κρίσης στα μέσα του...
2008, ανάμεσα στις συμπληγάδες της ανελέητης φοροεπιδρομής του κράτους-δυνάστη, με απανωτές περαιώσεις, μόνιμες “έκτακτες” εισφορές, χαράτσια, αυξήσεις ΦΠΑ και ειδικών φόρων κατανάλωσης, και αύξηση κάθε είδους κόστους και γραφειοκρατίας πέρα από τον χειρότερο καφκικό εφιάλτη, ενόσω η αγορά κατέβαζε ταχύτητες γρηγορότερα από όσο μπορούσα να μειώνω τα κόστη, και μετατρεπόταν σε ένα τοξικό μείγμα ύφεσης και δηλητηριώδους ανεργίας.
Το μεγαλύτερο κόστος μου: οι θέσεις εργασίας που αναγκάστηκα να κόψω. Ανθρώπους που δούλεψαν μαζί μου τίμια εφτά, οχτώ, δέκα χρόνια, έπρεπε να τους απολύσω. Τις νύχτες έκλαιγα...
Ορκίστηκα αυτές τις θέσεις εργασίας να τις ξαναχτίσω μια-μια, όχι με έπαρση αλλά με την ταπεινότητα ενός μερμηγκιού, αποφασισμένου να μεταφέρει το βουνό στην ανάγκη. Το μερμήγκι όμως ποτέ δεν δουλεύει μόνο του. Έτσι βάλθηκα να γράφω και να μιλάω, όπου μπορούσε να με διαβάσει ή να με ακούσει κανείς, οποιοσδήποτε, και ξεκίνησα να λέω τα προφανή -τα ανομολόγητα που η κοινωνία μας είχε τυφλωθεί και δεν έβλεπε, ή παρίστανε ότι δεν έβλεπε εκείνη τη στιγμή.
Η προηγούμενη ζωή μου, σχεδόν δυο δεκαετίες στις ευνομούμενες και οργανωμένες κοινωνίες των ΗΠΑ και της Βρετανίας, μου έδωσαν τη δυνατότητα να ξέρω πως ο στρεβλός τρόπος που η φαυλοκρατία είχε οργανώσει το σύστημα στην πατρίδα μου δεν ήταν μονόδρομος. Δεν ήταν η μόνη επιλογή, ήταν όμως η χειρότερη!
H επιστροφή μου ήταν σαν μια γροθιά στο στομάχι: Η Ελλάδα, αντί να προοδεύσει στα χρόνια που έλειψα, είχε πάει πίσω, σε νοοτροπία, σε φυγοπονία, σε ανοργανωσιά, σε έλλειψη ουσίας. Το χρηματιστήριο μεσουρανούσε και φίλοι με προέτρεπαν να αγοράσω μετοχές εισηγμένων εταιριών που ήταν φανερό πως ήσαν σαν σκηνικά του Χόλυγουντ: μόνο πρόσοψη. Λίγο μετά έσκασε η φούσκα. Κάποιοι έβγαλαν πολλά χρήματα από αυτή τη βίαια μεταφορά πλούτου από τους πολλούς στους λίγους.
Η “μεγάλη απάτη του χρηματιστηρίου” ήταν η δεύτερη πράξη από ένα πολύπρακτο θεατρικό έργο εξαθλίωσης και κλοπής όχι απλά πλούτου, αλλά ανθρώπινων ζωών, αξιοπρέπειας και συνειδήσεων, που παίχτηκε εις βάρος του ελληνικού Λαού.
Η πρώτη πράξη φυσικά ήταν η “αποβιομηχάνιση της χώρας” από τις κυβερνήσεις των δεκαετιών του ‘80 και ‘90 στην απουσία μου.
Τρίτη και τέταρτη πράξη ήταν η “λεηλασία των Ολυμπιακών Αγώνων” και η “δήθεν επανίδρυση του Κράτους” που έγιναν μπροστά στα μάτια μου. Η μόνη επανίδρυση ήταν του γαλάζιου πελατειακού κράτους από το πράσινο. Η πολιτική ποδοσφαιροποιήθηκε, η διαφθορά παρείσφρησε στο σύνολο του κρατικού μηχανισμού, που εξερράγη σε μέγεθος πέρα από τη δυνατότητα της οικονομίας να τον χρηματοδοτεί.
Ενώ για δεκαετίες κάποιοι υποθήκευαν με δάνεια το μέλλον των παιδιών μας, για να γεμίζουν τις κοιλιές και τις τσέπες τους μέχρι σκασμού, πολλοί από μας θαμπωθήκαμε από μια επίπεδη τηλεόραση και ένα αμάξι με δερμάτινα καθίσματα, και χάσαμε την εικόνα της πραγματικότητας.
Το χειρότερο όλων ήταν πως νοήμονες πολίτες αποστράφηκαν με αηδία την πολιτική, ενώ θα ‘πρεπε να ξεκινήσουν ν’ ασχολούνται ενεργά με αυτήν εξαιτίας των παραπάνω. “Καταδίκη του νοήμονος ανθρώπου που δεν ασχολείται με τα κοινά είναι να τον κυβερνούν κατώτεροί του” είπε ο Πλάτωνας σχεδόν δυόμιση χιλιετίες νωρίτερα. Εμείς κωφεύαμε.
Η πέμπτη πράξη ξεκίνησε στα μέσα του 2010: “η δήμευση της ιδιωτικής ακίνητης περιουσίας των Ελλήνων!” Με ταυτόχρονη ύφεση και υπερφορολόγηση, σκοπό έχει να μετατρέψει το δημόσιο χρέος που συσσώρευσε το κράτος σε 30 χρόνια, σε ιδιωτικό χρέος που ουσιαστικά θα οδηγήσει σε δήμευση της ιδιωτικής περιουσίας των Ελλήνων. Μόλις το αντελήφθην ξεκίνησα να γράφω γι’ αυτή την πέμπτη και τελευταία πράξη.
Αυτοί που κουκουλώνουν όλες τις κλεψιές τους, όντες οι ίδιοι δικαστές στα εγκλήματά τους, θέλουν να σε πείσουν ότι θα φέρουν κάθαρση. Παρουσιάζουν “νέα πρόσωπα” για να εκπροσωπήσουν του ίδιους σάπιους, παλιούς σκοτεινούς κομματικούς μηχανισμούς. Ούτε τον εαυτό τους δεν πείθουν. Μα είμαστε σοβαροί;
Το πραγματικό δίλημμα στις εκλογές αυτές δεν είναι "Η Ελλάδα στην Ευρώπη ή όχι" όπως θέλουν να σε κάνουν να πιστέψεις. Αυτό είναι δεδομένο και έχει αποφασιστεί από τους Έλληνες και τους υπόλοιπους Ευρωπαίους εδώ και δεκαετίες. Το πραγματικό δίλημμα των εκλογών είναι αν θα τους αφήσεις να σου τα πάρουν όλα: αξιοπρέπεια, σπίτι, δουλειά, μέλλον - ή όχι! Κάποια απ’ αυτά σου τα ‘χουν ήδη πάρει. Για τα υπόλοιπα χρειάζονται την ψήφο σου...
2008, ανάμεσα στις συμπληγάδες της ανελέητης φοροεπιδρομής του κράτους-δυνάστη, με απανωτές περαιώσεις, μόνιμες “έκτακτες” εισφορές, χαράτσια, αυξήσεις ΦΠΑ και ειδικών φόρων κατανάλωσης, και αύξηση κάθε είδους κόστους και γραφειοκρατίας πέρα από τον χειρότερο καφκικό εφιάλτη, ενόσω η αγορά κατέβαζε ταχύτητες γρηγορότερα από όσο μπορούσα να μειώνω τα κόστη, και μετατρεπόταν σε ένα τοξικό μείγμα ύφεσης και δηλητηριώδους ανεργίας.
Το μεγαλύτερο κόστος μου: οι θέσεις εργασίας που αναγκάστηκα να κόψω. Ανθρώπους που δούλεψαν μαζί μου τίμια εφτά, οχτώ, δέκα χρόνια, έπρεπε να τους απολύσω. Τις νύχτες έκλαιγα...
Ορκίστηκα αυτές τις θέσεις εργασίας να τις ξαναχτίσω μια-μια, όχι με έπαρση αλλά με την ταπεινότητα ενός μερμηγκιού, αποφασισμένου να μεταφέρει το βουνό στην ανάγκη. Το μερμήγκι όμως ποτέ δεν δουλεύει μόνο του. Έτσι βάλθηκα να γράφω και να μιλάω, όπου μπορούσε να με διαβάσει ή να με ακούσει κανείς, οποιοσδήποτε, και ξεκίνησα να λέω τα προφανή -τα ανομολόγητα που η κοινωνία μας είχε τυφλωθεί και δεν έβλεπε, ή παρίστανε ότι δεν έβλεπε εκείνη τη στιγμή.
Η προηγούμενη ζωή μου, σχεδόν δυο δεκαετίες στις ευνομούμενες και οργανωμένες κοινωνίες των ΗΠΑ και της Βρετανίας, μου έδωσαν τη δυνατότητα να ξέρω πως ο στρεβλός τρόπος που η φαυλοκρατία είχε οργανώσει το σύστημα στην πατρίδα μου δεν ήταν μονόδρομος. Δεν ήταν η μόνη επιλογή, ήταν όμως η χειρότερη!
H επιστροφή μου ήταν σαν μια γροθιά στο στομάχι: Η Ελλάδα, αντί να προοδεύσει στα χρόνια που έλειψα, είχε πάει πίσω, σε νοοτροπία, σε φυγοπονία, σε ανοργανωσιά, σε έλλειψη ουσίας. Το χρηματιστήριο μεσουρανούσε και φίλοι με προέτρεπαν να αγοράσω μετοχές εισηγμένων εταιριών που ήταν φανερό πως ήσαν σαν σκηνικά του Χόλυγουντ: μόνο πρόσοψη. Λίγο μετά έσκασε η φούσκα. Κάποιοι έβγαλαν πολλά χρήματα από αυτή τη βίαια μεταφορά πλούτου από τους πολλούς στους λίγους.
Η “μεγάλη απάτη του χρηματιστηρίου” ήταν η δεύτερη πράξη από ένα πολύπρακτο θεατρικό έργο εξαθλίωσης και κλοπής όχι απλά πλούτου, αλλά ανθρώπινων ζωών, αξιοπρέπειας και συνειδήσεων, που παίχτηκε εις βάρος του ελληνικού Λαού.
Η πρώτη πράξη φυσικά ήταν η “αποβιομηχάνιση της χώρας” από τις κυβερνήσεις των δεκαετιών του ‘80 και ‘90 στην απουσία μου.
Τρίτη και τέταρτη πράξη ήταν η “λεηλασία των Ολυμπιακών Αγώνων” και η “δήθεν επανίδρυση του Κράτους” που έγιναν μπροστά στα μάτια μου. Η μόνη επανίδρυση ήταν του γαλάζιου πελατειακού κράτους από το πράσινο. Η πολιτική ποδοσφαιροποιήθηκε, η διαφθορά παρείσφρησε στο σύνολο του κρατικού μηχανισμού, που εξερράγη σε μέγεθος πέρα από τη δυνατότητα της οικονομίας να τον χρηματοδοτεί.
Ενώ για δεκαετίες κάποιοι υποθήκευαν με δάνεια το μέλλον των παιδιών μας, για να γεμίζουν τις κοιλιές και τις τσέπες τους μέχρι σκασμού, πολλοί από μας θαμπωθήκαμε από μια επίπεδη τηλεόραση και ένα αμάξι με δερμάτινα καθίσματα, και χάσαμε την εικόνα της πραγματικότητας.
Το χειρότερο όλων ήταν πως νοήμονες πολίτες αποστράφηκαν με αηδία την πολιτική, ενώ θα ‘πρεπε να ξεκινήσουν ν’ ασχολούνται ενεργά με αυτήν εξαιτίας των παραπάνω. “Καταδίκη του νοήμονος ανθρώπου που δεν ασχολείται με τα κοινά είναι να τον κυβερνούν κατώτεροί του” είπε ο Πλάτωνας σχεδόν δυόμιση χιλιετίες νωρίτερα. Εμείς κωφεύαμε.
Η πέμπτη πράξη ξεκίνησε στα μέσα του 2010: “η δήμευση της ιδιωτικής ακίνητης περιουσίας των Ελλήνων!” Με ταυτόχρονη ύφεση και υπερφορολόγηση, σκοπό έχει να μετατρέψει το δημόσιο χρέος που συσσώρευσε το κράτος σε 30 χρόνια, σε ιδιωτικό χρέος που ουσιαστικά θα οδηγήσει σε δήμευση της ιδιωτικής περιουσίας των Ελλήνων. Μόλις το αντελήφθην ξεκίνησα να γράφω γι’ αυτή την πέμπτη και τελευταία πράξη.
Αυτοί που κουκουλώνουν όλες τις κλεψιές τους, όντες οι ίδιοι δικαστές στα εγκλήματά τους, θέλουν να σε πείσουν ότι θα φέρουν κάθαρση. Παρουσιάζουν “νέα πρόσωπα” για να εκπροσωπήσουν του ίδιους σάπιους, παλιούς σκοτεινούς κομματικούς μηχανισμούς. Ούτε τον εαυτό τους δεν πείθουν. Μα είμαστε σοβαροί;
Το πραγματικό δίλημμα στις εκλογές αυτές δεν είναι "Η Ελλάδα στην Ευρώπη ή όχι" όπως θέλουν να σε κάνουν να πιστέψεις. Αυτό είναι δεδομένο και έχει αποφασιστεί από τους Έλληνες και τους υπόλοιπους Ευρωπαίους εδώ και δεκαετίες. Το πραγματικό δίλημμα των εκλογών είναι αν θα τους αφήσεις να σου τα πάρουν όλα: αξιοπρέπεια, σπίτι, δουλειά, μέλλον - ή όχι! Κάποια απ’ αυτά σου τα ‘χουν ήδη πάρει. Για τα υπόλοιπα χρειάζονται την ψήφο σου...
