Κι όμως, εν μέσω ιστορικού μεγέθους οικονομικής κρίσης, αυξήσεις υπάρχουν. Οι γερμανοί πριν λίγες μέρες πέτυχαν αύξηση μισθών 6,3% για μια διετία και συγκεκριμένα περίπου 2 εκατομμύρια εργαζόμενοι σε δήμους και κοινότητες που εκπροσωπούνται από το σωματείο Ver.di. Προηγήθηκαν εβδομάδες κινητοποιήσεων και διαπραγματεύσεων του συνδικάτου με την κυβέρνηση, ενώ και άλλα συνδικάτα όπως της βιομηχανίας μετάλλου πιέζουν για αυξήσεις ύψους 6,5%.
Κι ενώ, μετά την Ελλάδα, η Ισπανία, η Πορτογαλία, η Ιρλανδία, κλπ. ακόμη και η Ολλανδία, ζουν ή ετοιμάζονται να ζήσουν την πανευρωπαϊκή πλέον εμπειρία της ακραίας λιτότητας, η επιβολή της οποίας μετατρέπει λαούς και χώρες σε «ρευστοποιήσιμες» αξίες στα χέρια των αγορών, στη Γερμανία η ανάπτυξη στο 3% του ΑΕΠ (2011) δεν δικαιολογεί το επιχείρημα της λιτότητας. Αντιθέτως αξιωματούχοι και οικονομικοί παράγοντες παραδέχονται ότι η κρίση και ειδικά η κρίση στην Ελλάδα, τους έχει ωφελήσει και η οικονομία ανθεί: η παραγωγή έχει τονωθεί, οι εξαγωγές το ίδιο, τα επιτόκια είναι χαμηλά, ώρα να τονωθεί και η εγχώρια κατανάλωση. Κάτι η ανάπτυξη λοιπόν, κάτι η εσωτερική γκρίνια των γερμανών που ενισχύεται από τις κίτρινες φυλλάδες για τους δήθεν πακτωλούς χρήματος που ρέουν προς την Ελλάδα για τη διάσωσή της, φαίνεται κυβέρνηση και γερμανικό κεφάλαιο να «παραχωρούν» πεδίο για διεκδικήσεις.
Αν όμως η ευημερία του ενός είναι η θανατηφόρος λιτότητα του άλλου, που οδηγεί ένα τόσο διαταραγμένο, από άποψη ισορροπιών, πλαίσιο «συνύπαρξης» εντός της ΕΕ;
