Μερικές μόλις μέρες πριν από τον πρώτο γύρο των προεδρικών εκλογών, οι προβλέψεις των δημοσκόπων οδηγούν στο συμπέρασμα ότι στον δεύτερο γύρο, στην κάλπη της 6ης Μαϊου, ο Φρανσουά Ολάντ θα πετύχει αυτό που, θεωρητικά, μονάχα ο Ντομινίκ Στρος-Καν μπορούσε να καταφέρει: Να μετατρέψει σε «παρένθεση» την παρουσία του Νικολά Σαρκοζί στην Προεδρία.
Ο φυσικός ηγέτης της γαλλικής Κεντροδεξιάς, έχει πλήρη επίγνωση των περίπου… αδιανόητων πιθανοτήτων που ξεδιπλώνονται μπροστά του, για την ανατροπή της συγκεκριμένης πραγματικότητας. Με αποτέλεσμα να υποπίπτει σε στρατηγικά σφάλματα, τα οποία στο παρελθόν δεν θα «τσαλάκωναν» επ’ ουδενί την πολιτική παρουσία του.
Τελευταίο τέτοιο λάθος, ο υπαινιγμός ότι εφόσον επανεκλεγεί στην Προεδρία της Γαλλικής Δημοκρατίας, στην κυβέρνηση που θα συγκροτήσει μετά τις εκλογές θα επιλέξει ως πρωθυπουργό τον Φρανσουά Μπαϊρού. Σε μια απέλπιδα προσπάθεια να «ψαρέψει» από τη διόλου ευκαταφρόνητη δεξαμενή των κεντρώων ψηφοφόρων, ενόψει του δεύτερου γύρου της αναμέτρησης.
Το 2012 ωστόσο, δεν μοιάζει καθόλου με το 2007. Τότε, ο Φρανσουά Μπαϊρού είχε εξελιχθεί σε πραγματικό ρυθμιστή των εκλογών, και ήταν η Σεγκολέν Ρουαγιάλ εκείνη που του προσέφερε αξιώματα και… γαλόνια.
Σήμερα, ο Μπαϊρού δεν μπορεί να επηρεάσει στον ίδιο βαθμό, και ακόμη πιο δύσκολο θα είναι να μετακινηθούν οι οπαδοί του μαζικά προς τον Νικολά Σαρκοζί, στον δεύτερο γύρο. Ειδικά όταν οι Γάλλοι, ανεξαρτήτως κομματικών προτιμήσεων, θα επιθυμούσαν να συνεχίσουν να έχουν πρωθυπουργό τον Φρανσουά Φιγιόν. Πρόεδρο θέλουν να αλλάξουν.
statesmen.gr
