Σήμερα, μετά από 26 χρόνια, έχουν απομείνει σε όλη τη χώρα μόλις 12 δημοτικοί ραδιοφωνικοί σταθμοί. Ευτυχώς λειτουργούν-παρά τα προβλήματα- οι τρεις σταθμοί χάριν των οποίων λειτουργούν όλοι οι ιδιωτικοί. Οι δήμαρχοι καταβάλλουν προσπάθειες να συνεχισθεί η λειτουργία τους, αλλά δεν έχουν το όραμα που είχαν οι ιδρυτές τους. Και δεν αναφέρομαι μόνο στους σημερινούς αλλά και στους προκατόχους τους. Κάνουν την ανάγκη φιλότιμο και αντιμετωπίζουν τους σταθμούς ως ένα «βάρος» που θέλουν να ξεφορτωθούν. Με λογιστική λογική δεν έχουν άδικο. Γιατί να πληρώνουν κάτι που δεν τους αποφέρει χρήματα και δεν το έχουν ανάγκη αφού καλύπτουν τις επικοινωνιακές τους ανάγκες τα ιδιωτικά μέσα;
Η διαφορά είναι ότι, όταν ο Έβερτ, ο Ανδριανόπουλος, ο Κούβελας και όλη η Νέα Δημοκρατία έδιναν μάχες με τα ΜΑΤ του Αρκουδέα, δεν σκεφτόντουσαν λογιστικά. Η ελεύθερη ραδιοφωνία δεν έγινε για να βγάλουν χρήματα η Δήμοι, αλλά για να προσφέρουν αδέσμευτη πληροφόρηση και πολιτισμό. Και αυτά τα δύο-ειδικά σήμερα- δεν «πουλάνε». Τελικά όλοι «ξέχασαν» τους πρωτοπόρους και κυρίως η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ(θυμάστε τον περίφημο κ. Μόσιαλο;) καθώς και η παρούσα, αφού όπως μαθαίνουμε με το άρθρο 11 του νομοσχεδίου του υπουργείου Εσωτερικών επιχειρούν να τους δώσουν τη χαριστική βουλή. Θέλω να πιστεύω ότι η ΕΣΗΕΑ δεν θα ξεχάσει την προσφορά τους και θα αντιδράσει. Και ελπίζω ότι δεν θα τους ξεχάσει και η Νέα Δημοκρατία-που αποτελούν έργο της- και οι δήμαρχοι που εξελέγησαν με το χρίσμα της.
