Ο Γρηγόρης Λαμπράκης γεννήθηκε στην “Κερασίτσα Αρκαδίας” στίς 3 Απριλίου του 1912 και ήταν το 14ο παιδί από τα συνολικά... 18 που απέκτησαν οι γονείς του. Σπούδασε ιατρική στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και ειδικεύτηκε στη γυναικολογία.
Υπήρξε αθλητής με πολλές πανελλήνιες και βαλκανικές νίκες και κατείχε για 23 χρόνια (ως το 1959) το πανελλήνιο ρεκόρ στο μήκος με επίδοση 7,37 μ.
Στην διάρκεια της κατοχής διοργάνωνε με άλλους συναθλητές του αγώνες, διαθέτοντας τα έσοδα σε λαϊκά συσσίτια.
Στις 22 Μαΐου 1963 ο Γρηγόρης Λαμπράκης παρέστη και μίλησε για την ειρήνη στη Θεσσαλονίκη σε αίθουσα κινηματογράφου επί της οδού Ερμού.
Μετά το τέλος της εκδήλωσης δέχθηκε δολοφονική επίθεση από τρίκυκλο, στο οποίο επέβαιναν οι ακροδεξιοί Σπύρος Γκοτζαμάνης και Εμμανουήλ Εμμανουηλίδης.
Τραυματίστηκε σοβαρά και πέθανε στις 27 Μαΐου 1963, σε ηλικία 51 ετών.
Ο ανακριτής Χρήστος Σαρτζετάκης απήγγειλε, μάλιστα, κατηγορίες και εναντίον ανώτατων αξιωματικών της Χωροφυλακής, παρότι ο πατέρας του ήταν αξιωματικός της Χωροφυλακής, καταγόμενος από τα Χανιά.
Οι φυσικοί αυτουργοί καταδικάσθηκαν τον Δεκέμβριο του 1966 σε πολυετή φυλάκιση και απελευθερώθηκαν κατά τη διάρκεια της δικτατορίας.
Η δολοφονία Λαμπράκη επιτάχυνε τις πολιτικές εξελίξεις. Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, αφού διερωτήθηκε «Ποιος κυβερνάει αυτό τον τόπο;» εγκατέλειψε την πρωθυπουργία και την πολιτική τον Ιούνιο του 1963 και αποσύρθηκε στο Παρίσι.
Το κόμμα του Γεωργίου Παπανδρέου, η Ένωση Κέντρου, κέρδισε τις εκλογές της 3ης Νοεμβρίου του 1963 με ποσοστό 42,04%. Έχοντας 138 έδρες σχημάτισε κυβέρνηση μειοψηφίας με τη στήριξη της Ε.Δ.Α., που είχε 28 έδρες.
Ωστόσο, ο Παπανδρέου επιθυμούσε αυτοδύναμη πλειοψηφία και έτσι υπέβαλε την παραίτηση της κυβέρνησής του αμέσως μετά την εξασφάλιση ψήφου εμπιστοσύνης.
Στις εκλογές του Φεβρουαρίου 1964 η Ένωση Κέντρου κέρδισε με το 52,8% των ψήφων και 171 έδρες.
Η πολιτική κρίση που ξέσπασε το καλοκαίρι του 1965, αφορούσε σε μεγάλο βαθμό την διαφωνία του Βασιλιά Κωνσταντίνου με τον Γεώργιο Παπανδρέου για τον χειρισμό των ανακρίσεων της υπόθεσης Α.Σ.Π.Ι.Δ.Α. («Αξιωματικοί Σώσατε Πατρίδα, Ιδανικά, Δημοκρατίαν, Αξιοκρατίαν»).
Αφορμή για την απόπομπή του Πέτρου Γαρουφαλιά του τότε υπουργού Εθνικής Αμύνης, πρόσωπο το οποίο, απολάμβανε της απόλυτης και πλήρους εμπιστοσύνης του Στέμματος, ήταν και η άρνηση του, στην διαταγή του Γεωργίου Παπανδρέου να αρχίσουν οι ανακρίσεις για την εφαρμογή του σχεδίου “Περικλής” στις εκλογές του 1961. Ο Βασιλιάς Κωνσταντίνος αρχικώς προσπάθησε να διατηρήσει τον Γαρουφαλιά στην θέση του υπό οποιοδήποτε κόστος.
Ο Γεώργιος Παπανδρέου στάθηκε αμετάπειστος σε κάθε συμβιβαστική πρόταση, αρνούμενος καν να τις συζητήσει.
Ακολούθησε η παραίτηση του Γ. Παπανδρέου και οι τρεις διαδοχικές κυβερνήσεις “Αποστατών”, με την απόσχιση πολλών σημαντικών βουλευτών της Ένωσης Κέντρου, (Μητσοτάκης, Νόβας, Τούμπας, Στέφανος Στεφανόπουλος, Τσιριμώκος κτλ) και την κοινοβουλευτική στήριξη της ΕΡΕ.
Η Ε.Κ. ως κόμμα, ήταν μια τεχνητή συγκόλληση πολιτικών τάσεων και μικρότερων κομμάτων των οποίων οι αρχηγοί, επ’ ουδενί, θεωρούσαν τον Γ. Παπανδρέου ως αδιαφιλονίκητο αρχηγό, αλλά περισσότερο ως “πρώτο μεταξύ ίσων”.
Ο Ελληνικός στρατός από το 1944 έως την ιστορούμενη εποχή του Ιουλίου του 1965, υπήρξε ο προνομιακός χώρος επιρροής, του Στέμματος και της ευρύτερης Δεξιάς.
Ο Α.Σ.Π.Ι.Δ.Α ήταν η πρώτη οργάνωση που τόλμησε να αμφισβητήσει την αποκλειστικότητα αυτή.
Κατά την γνώμη μου, ο Ανδρέας Γ. Παπανδρέου, όχι μόνο ήταν σε επαφή με τον Α.Σ.Π.Ι.Δ.Α. αλλά ήταν και για συγκεκριμένο χρονικό διάστημα, ο ιθύνων νους της οργάνωσης.
Σύμφωνα με τον Αριστείδη Μπουλούκο, λοχαγό στην ΚΥΠ και βασικό κατηγορούμενο στην υπόθεση Α.Σ.Π.Ι.Δ.Α, ο Ανδρέας Γ. Παπανδρέου έμαθε για την οργάνωση στίς αρχές Σεπτεμβρίου του 1964, και μυήθηκε με ενθουσιασμό σε αυτήν, λίγες μέρες μετά.
Κατά τον Αριστείδη Μπουλούκο πάντα, είτε ο ίδιος, είτε ο λοχαγός Παπαγεωργόπουλος, είχαν συναντήσει πολλές φορές τον Ανδρέα Γ. Παπανδρέου προσωπικά στο πολιτικό γραφείο του Αντώνη Στρατή στην οδό Σουηδίας αλλά και κάποιες άλλες στο σπίτι του Ανδρέα Γ. Παπανδρέου στο Ψυχικό, ενώ είχε γνωριστεί και με την σύζυγο του Μαργαρίτα.
Ο Ανδρέας Γ. Παπανδρέου δεν παραδέχτηκε ποτέ την ανάμιξη του, αν και περιέργως επισκέφτηκε με πιστό του συνεργάτη τους συλληφθέντες στην φυλακή το 1966.
Μετά την επιστροφή του το 1974 στην Ελλάδα, ο Ανδρέας Γ. Παπανδρέου δεν αναφέρθηκε ποτέ στο θέμα, αλλά δέχτηκε τον Αριστείδη Μπουλούκο στο ΠΑ.ΣΟ.Κ ως βασικό στέλεχος του, με την σημαία του οποίου εξελέγει δύο φορές βουλευτής.
Το 1982 τον διέγραψε απ΄ευθείας από το ΠΑΣΟΚ μαζί με τον Δημήτριο Χονδροκούκη (επίσης κατηγορούμενο στην υπόθεση Α.Σ.Π.Ι.Δ.Α.) γιατί οι δύο βουλευτές διαφώνησαν για την κατάργηση του σταυρού προτίμησης.
Και οι δύο προσχώρησαν στην Νέα Δημοκρατία με την οποία εκλέχθηκαν 2 φορές βουλευτές.
Ο Αριστείδης Μπουλούκος προέβη στις αποκαλύψεις του το 1987, αφού αποχώρησε από το ΠΑΣΟΚ.
Η σοσιαλδημοκρατία, ή αλλιώς η κεντροαριστερά, αποτελεί ένα κομψό μεταπολεμικό συμβιβασμό της αριστεράς, η οποία, θα δεχόταν να εγκαταλείψει τις πιέσεις της για να αλλάξουν οι δομές και οι θεσμοί της παραγωγής και της εξουσίας στην Ευρώπη και σε αντάλλαγμα θα έπαιρνε ένα δυνατό κράτος που θα αναδιένειμε αναδρομικά μέσω φόρων και κοινωνικών υπηρεσιών σεβαστό μερίδιο από τα κέρδη των πλούσιων πρός τίς ασθενέστερες οικονομικά κοινωνικές τάξεις.
Όμως άλλο η θεωρία και άλλο ή εφαρμογή των ιδεών στην πράξη ώς οικονομικό πρόγραμμα, πράγμα το οποίο ως κανόνας επιβεβαιώθηκε και σε αυτήν την περίπτωση της σύγκρουσης μεγάλων οικονομικών συμφερόντων και ιδεολογιών, της πάλης των τάξεων.
Στήν εξέλιξη του παραπάνω ιστορικού συμβιβασμού της Αριστεράς με τούς εκπροσώπους του κεφαλαίου, και κατά την εφαρμογή αυτού του καινοτόμου πολιτικού σχεδίου, προέκυψαν προβλήματα και στρεβλώσεις απο την αέναη προσπάθεια των “εχόντων” να φροντίζουν εντέχνως, να μήν τηρούν τούς “όρους” της “πολιτικής συμφωνίας” μετερχόμενοι παντός μέσου με στόχο την μεγιστοποίηση του “κέρδους” τους.
Ο σχεδιασμός και η εφαρμογή του σχεδιασμού, και της πρακτικής των “εχόντων”, περιλαμβάνει προσλήψεις δημοσιογράφων-μπράβων, φοροτεχνικούς, τραπεζίτες, διαφημιστές, ιδιοκτήτες ΜΜΕ, πολιτικούς, μεγαλοσυνδικαλιστές και μεγαλοεργολάβους.
Η αντίδραση των σοσιαλοδημοκρατών πολιτικών ή αλλιώς των κεντροαριστερών πολιτικών είναι να δωροδοκούν συστηματικά επί δεκαετίες τους πλούσιους με επιχορηγήσεις και θαλασσοδάνεια και άδειες τηλεόρασης και προνομιακές αναθέσεις έργων, μπας και φέρουν λίγη ανάπτυξη μέσω του θρυλούμενου επιχειρηματικού τους δαιμόνιου, φαίνεται όμως ώς προσπάθεια δόμησης στην άμμο.
Δυστυχώς το προφανές είναι, αλλά δυστυχώς δεν το βλέπει κανένας θιασώτης της, ότι μετά τον μεταπολεμικό "ιστορικό συμβιβασμό" η σοσιαλδημοκρατία υιοθέτησε το πολιτικό πρόγραμμα των αντιπάλων της, την ιδεολογία τους, τον τρόπο σκέψης των !
Η πολιτική αλλοτρίωση είναι πλήρης, και δυστυχώς όπως φαίνεται δεν το αντιλαμβάνονται ή δεν θέλουν να το αντιληφθούν, γιατί βολεύει “κάποιους” ηγέτες της και τούς απολίτικους “κηπουρούς” τους.
Στην Ελλάδα μάλιστα η σοσιαλδημοκρατία έκανε και ένα βήμα παραπάνω, προχώρησε στην πολιτική της “αυτοχειρία”, πολιτικά αυτοκτόνησε.
“Όχι επειδή πήρε τα σκληρά και ανάλγητα μέτρα του Μνημονίου. Αυτό ήταν μεν λάθος, αλλά ανθρώπινο. Η συντεταγμένη άμεση χρεωκοπία ή μια πιο σκληρή διλημματική διαπραγμάτευση ή η ομαλή έξοδος από την Ευρωζώνη (έστω και προσωρινή), αν και ορθότερες αντικειμενικά και σαφώς πιο αναπτυξιακές λύσεις (όπως πληθώρα κορυφαίων πανεπιστημιακών σε Ευρώπη και Αμερική επέμενε, Ντάνι Ρόντρικ, Ρομπέρτο Ούνγκερ, Ρικάρντο Χάουσμαν, Ρίτσαρντ Φρίμαν από το Χάρβαρντ, Σάιμον Τζόνσον από το ΜΙΤ, Κώστας Λαπαβίτσας από το Λονδίνο SOAS, Πολ Κρούγκμαν από το Πρίνστον και πάρα πολλοί άλλοι).
Ήταν λύσεις που απαιτούσαν λεπτούς χειρισμούς και είχαν κι αυτές ένα αρκετά μεγάλο κόστος”.
Το πραγματικό όμως, “πολιτικό έγκλημα” των εκφραστών της Ελληνικής σοσιαλδημοκρατίας, δηλ. του ΠΑΣΟΚ και της ηγετικής του ομάδος κατά κύριο λόγο, είναι η απίστευτη εκστρατεία κατασυκοφάντησης του μέσου εργαζόμενου Έλληνα, ως τουλάχιστον συνένοχου, αν όχι και αυτουργού της κρίσης, της σαθρής ανύπαρκτης ανάπτυξης και της πλημμύρας της χώρας από ξένα δανεικά (που πήγαν άλλωστε απευθείας στα χέρια της οικονομικής ελίτ του τόπου) υποθηκεύοντας ουσιαστικά το μέλλον τού τόπου, παραχωρόντας την Εθνική του κυριαρχία.
Προχωρώντας στην εξαπάτηση του μέσου Έλληνα που την στήριξε και την πίστεψε σε όλα τα δήθεν αυτονόητα, όπως την Ολυμπιάδα του 2004, τήν εγκαθίδρυση Τραπεζοκρατίας αντί της Δημοκρατίας, το Ευρώ, το χρηματοοικονομικό καζίνο-χρηματηστήριο, πράγματα τα οποία, του ζήτησε η ίδια με αδιανόητη “ανοησία” και “υστεροβουλία” να πιστέψει.
Το αμάρτημα της “σοσιαλιστικής” κυβέρνησης στην Ελλάδα είναι ότι αθώωσε τον εαυτό της και σύσσωμη την κοινωνικοοικονομική “ελίτ”, και ενοχοποίησε βάναυσα και συστηματικά όλους τους υπόλοιπους εργαζόμενους, ειδικά μάλιστα τους ψηφοφόρους της.
Η ρήση του αντιπροέδρου της κυβέρνησης κ. Θ. Πάγκαλου, “μαζί τα φάγαμε” ακόμη ηχεί ως βάναυση πρόκληση στα αυτιά των ψηφοφόρων του ΠΑΣΟΚ και γενικότερα των Ελλήνων πολιτών και συνοψίζει εν πολλοίς τα προηγούμενα!
Υπήρξε αθλητής με πολλές πανελλήνιες και βαλκανικές νίκες και κατείχε για 23 χρόνια (ως το 1959) το πανελλήνιο ρεκόρ στο μήκος με επίδοση 7,37 μ.
Στην διάρκεια της κατοχής διοργάνωνε με άλλους συναθλητές του αγώνες, διαθέτοντας τα έσοδα σε λαϊκά συσσίτια.
Στις 22 Μαΐου 1963 ο Γρηγόρης Λαμπράκης παρέστη και μίλησε για την ειρήνη στη Θεσσαλονίκη σε αίθουσα κινηματογράφου επί της οδού Ερμού.
Μετά το τέλος της εκδήλωσης δέχθηκε δολοφονική επίθεση από τρίκυκλο, στο οποίο επέβαιναν οι ακροδεξιοί Σπύρος Γκοτζαμάνης και Εμμανουήλ Εμμανουηλίδης.
Τραυματίστηκε σοβαρά και πέθανε στις 27 Μαΐου 1963, σε ηλικία 51 ετών.
Ο ανακριτής Χρήστος Σαρτζετάκης απήγγειλε, μάλιστα, κατηγορίες και εναντίον ανώτατων αξιωματικών της Χωροφυλακής, παρότι ο πατέρας του ήταν αξιωματικός της Χωροφυλακής, καταγόμενος από τα Χανιά.
Οι φυσικοί αυτουργοί καταδικάσθηκαν τον Δεκέμβριο του 1966 σε πολυετή φυλάκιση και απελευθερώθηκαν κατά τη διάρκεια της δικτατορίας.
Η δολοφονία Λαμπράκη επιτάχυνε τις πολιτικές εξελίξεις. Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, αφού διερωτήθηκε «Ποιος κυβερνάει αυτό τον τόπο;» εγκατέλειψε την πρωθυπουργία και την πολιτική τον Ιούνιο του 1963 και αποσύρθηκε στο Παρίσι.
Το κόμμα του Γεωργίου Παπανδρέου, η Ένωση Κέντρου, κέρδισε τις εκλογές της 3ης Νοεμβρίου του 1963 με ποσοστό 42,04%. Έχοντας 138 έδρες σχημάτισε κυβέρνηση μειοψηφίας με τη στήριξη της Ε.Δ.Α., που είχε 28 έδρες.
Ωστόσο, ο Παπανδρέου επιθυμούσε αυτοδύναμη πλειοψηφία και έτσι υπέβαλε την παραίτηση της κυβέρνησής του αμέσως μετά την εξασφάλιση ψήφου εμπιστοσύνης.
Στις εκλογές του Φεβρουαρίου 1964 η Ένωση Κέντρου κέρδισε με το 52,8% των ψήφων και 171 έδρες.
Η πολιτική κρίση που ξέσπασε το καλοκαίρι του 1965, αφορούσε σε μεγάλο βαθμό την διαφωνία του Βασιλιά Κωνσταντίνου με τον Γεώργιο Παπανδρέου για τον χειρισμό των ανακρίσεων της υπόθεσης Α.Σ.Π.Ι.Δ.Α. («Αξιωματικοί Σώσατε Πατρίδα, Ιδανικά, Δημοκρατίαν, Αξιοκρατίαν»).
Αφορμή για την απόπομπή του Πέτρου Γαρουφαλιά του τότε υπουργού Εθνικής Αμύνης, πρόσωπο το οποίο, απολάμβανε της απόλυτης και πλήρους εμπιστοσύνης του Στέμματος, ήταν και η άρνηση του, στην διαταγή του Γεωργίου Παπανδρέου να αρχίσουν οι ανακρίσεις για την εφαρμογή του σχεδίου “Περικλής” στις εκλογές του 1961. Ο Βασιλιάς Κωνσταντίνος αρχικώς προσπάθησε να διατηρήσει τον Γαρουφαλιά στην θέση του υπό οποιοδήποτε κόστος.
Ο Γεώργιος Παπανδρέου στάθηκε αμετάπειστος σε κάθε συμβιβαστική πρόταση, αρνούμενος καν να τις συζητήσει.
Ακολούθησε η παραίτηση του Γ. Παπανδρέου και οι τρεις διαδοχικές κυβερνήσεις “Αποστατών”, με την απόσχιση πολλών σημαντικών βουλευτών της Ένωσης Κέντρου, (Μητσοτάκης, Νόβας, Τούμπας, Στέφανος Στεφανόπουλος, Τσιριμώκος κτλ) και την κοινοβουλευτική στήριξη της ΕΡΕ.
Η Ε.Κ. ως κόμμα, ήταν μια τεχνητή συγκόλληση πολιτικών τάσεων και μικρότερων κομμάτων των οποίων οι αρχηγοί, επ’ ουδενί, θεωρούσαν τον Γ. Παπανδρέου ως αδιαφιλονίκητο αρχηγό, αλλά περισσότερο ως “πρώτο μεταξύ ίσων”.
Ο Ελληνικός στρατός από το 1944 έως την ιστορούμενη εποχή του Ιουλίου του 1965, υπήρξε ο προνομιακός χώρος επιρροής, του Στέμματος και της ευρύτερης Δεξιάς.
Ο Α.Σ.Π.Ι.Δ.Α ήταν η πρώτη οργάνωση που τόλμησε να αμφισβητήσει την αποκλειστικότητα αυτή.
Κατά την γνώμη μου, ο Ανδρέας Γ. Παπανδρέου, όχι μόνο ήταν σε επαφή με τον Α.Σ.Π.Ι.Δ.Α. αλλά ήταν και για συγκεκριμένο χρονικό διάστημα, ο ιθύνων νους της οργάνωσης.
Σύμφωνα με τον Αριστείδη Μπουλούκο, λοχαγό στην ΚΥΠ και βασικό κατηγορούμενο στην υπόθεση Α.Σ.Π.Ι.Δ.Α, ο Ανδρέας Γ. Παπανδρέου έμαθε για την οργάνωση στίς αρχές Σεπτεμβρίου του 1964, και μυήθηκε με ενθουσιασμό σε αυτήν, λίγες μέρες μετά.
Κατά τον Αριστείδη Μπουλούκο πάντα, είτε ο ίδιος, είτε ο λοχαγός Παπαγεωργόπουλος, είχαν συναντήσει πολλές φορές τον Ανδρέα Γ. Παπανδρέου προσωπικά στο πολιτικό γραφείο του Αντώνη Στρατή στην οδό Σουηδίας αλλά και κάποιες άλλες στο σπίτι του Ανδρέα Γ. Παπανδρέου στο Ψυχικό, ενώ είχε γνωριστεί και με την σύζυγο του Μαργαρίτα.
Ο Ανδρέας Γ. Παπανδρέου δεν παραδέχτηκε ποτέ την ανάμιξη του, αν και περιέργως επισκέφτηκε με πιστό του συνεργάτη τους συλληφθέντες στην φυλακή το 1966.
Μετά την επιστροφή του το 1974 στην Ελλάδα, ο Ανδρέας Γ. Παπανδρέου δεν αναφέρθηκε ποτέ στο θέμα, αλλά δέχτηκε τον Αριστείδη Μπουλούκο στο ΠΑ.ΣΟ.Κ ως βασικό στέλεχος του, με την σημαία του οποίου εξελέγει δύο φορές βουλευτής.
Το 1982 τον διέγραψε απ΄ευθείας από το ΠΑΣΟΚ μαζί με τον Δημήτριο Χονδροκούκη (επίσης κατηγορούμενο στην υπόθεση Α.Σ.Π.Ι.Δ.Α.) γιατί οι δύο βουλευτές διαφώνησαν για την κατάργηση του σταυρού προτίμησης.
Και οι δύο προσχώρησαν στην Νέα Δημοκρατία με την οποία εκλέχθηκαν 2 φορές βουλευτές.
Ο Αριστείδης Μπουλούκος προέβη στις αποκαλύψεις του το 1987, αφού αποχώρησε από το ΠΑΣΟΚ.
Η σοσιαλδημοκρατία, ή αλλιώς η κεντροαριστερά, αποτελεί ένα κομψό μεταπολεμικό συμβιβασμό της αριστεράς, η οποία, θα δεχόταν να εγκαταλείψει τις πιέσεις της για να αλλάξουν οι δομές και οι θεσμοί της παραγωγής και της εξουσίας στην Ευρώπη και σε αντάλλαγμα θα έπαιρνε ένα δυνατό κράτος που θα αναδιένειμε αναδρομικά μέσω φόρων και κοινωνικών υπηρεσιών σεβαστό μερίδιο από τα κέρδη των πλούσιων πρός τίς ασθενέστερες οικονομικά κοινωνικές τάξεις.
Όμως άλλο η θεωρία και άλλο ή εφαρμογή των ιδεών στην πράξη ώς οικονομικό πρόγραμμα, πράγμα το οποίο ως κανόνας επιβεβαιώθηκε και σε αυτήν την περίπτωση της σύγκρουσης μεγάλων οικονομικών συμφερόντων και ιδεολογιών, της πάλης των τάξεων.
Στήν εξέλιξη του παραπάνω ιστορικού συμβιβασμού της Αριστεράς με τούς εκπροσώπους του κεφαλαίου, και κατά την εφαρμογή αυτού του καινοτόμου πολιτικού σχεδίου, προέκυψαν προβλήματα και στρεβλώσεις απο την αέναη προσπάθεια των “εχόντων” να φροντίζουν εντέχνως, να μήν τηρούν τούς “όρους” της “πολιτικής συμφωνίας” μετερχόμενοι παντός μέσου με στόχο την μεγιστοποίηση του “κέρδους” τους.
Ο σχεδιασμός και η εφαρμογή του σχεδιασμού, και της πρακτικής των “εχόντων”, περιλαμβάνει προσλήψεις δημοσιογράφων-μπράβων, φοροτεχνικούς, τραπεζίτες, διαφημιστές, ιδιοκτήτες ΜΜΕ, πολιτικούς, μεγαλοσυνδικαλιστές και μεγαλοεργολάβους.
Η αντίδραση των σοσιαλοδημοκρατών πολιτικών ή αλλιώς των κεντροαριστερών πολιτικών είναι να δωροδοκούν συστηματικά επί δεκαετίες τους πλούσιους με επιχορηγήσεις και θαλασσοδάνεια και άδειες τηλεόρασης και προνομιακές αναθέσεις έργων, μπας και φέρουν λίγη ανάπτυξη μέσω του θρυλούμενου επιχειρηματικού τους δαιμόνιου, φαίνεται όμως ώς προσπάθεια δόμησης στην άμμο.
Δυστυχώς το προφανές είναι, αλλά δυστυχώς δεν το βλέπει κανένας θιασώτης της, ότι μετά τον μεταπολεμικό "ιστορικό συμβιβασμό" η σοσιαλδημοκρατία υιοθέτησε το πολιτικό πρόγραμμα των αντιπάλων της, την ιδεολογία τους, τον τρόπο σκέψης των !
Η πολιτική αλλοτρίωση είναι πλήρης, και δυστυχώς όπως φαίνεται δεν το αντιλαμβάνονται ή δεν θέλουν να το αντιληφθούν, γιατί βολεύει “κάποιους” ηγέτες της και τούς απολίτικους “κηπουρούς” τους.
Στην Ελλάδα μάλιστα η σοσιαλδημοκρατία έκανε και ένα βήμα παραπάνω, προχώρησε στην πολιτική της “αυτοχειρία”, πολιτικά αυτοκτόνησε.
“Όχι επειδή πήρε τα σκληρά και ανάλγητα μέτρα του Μνημονίου. Αυτό ήταν μεν λάθος, αλλά ανθρώπινο. Η συντεταγμένη άμεση χρεωκοπία ή μια πιο σκληρή διλημματική διαπραγμάτευση ή η ομαλή έξοδος από την Ευρωζώνη (έστω και προσωρινή), αν και ορθότερες αντικειμενικά και σαφώς πιο αναπτυξιακές λύσεις (όπως πληθώρα κορυφαίων πανεπιστημιακών σε Ευρώπη και Αμερική επέμενε, Ντάνι Ρόντρικ, Ρομπέρτο Ούνγκερ, Ρικάρντο Χάουσμαν, Ρίτσαρντ Φρίμαν από το Χάρβαρντ, Σάιμον Τζόνσον από το ΜΙΤ, Κώστας Λαπαβίτσας από το Λονδίνο SOAS, Πολ Κρούγκμαν από το Πρίνστον και πάρα πολλοί άλλοι).
Ήταν λύσεις που απαιτούσαν λεπτούς χειρισμούς και είχαν κι αυτές ένα αρκετά μεγάλο κόστος”.
Το πραγματικό όμως, “πολιτικό έγκλημα” των εκφραστών της Ελληνικής σοσιαλδημοκρατίας, δηλ. του ΠΑΣΟΚ και της ηγετικής του ομάδος κατά κύριο λόγο, είναι η απίστευτη εκστρατεία κατασυκοφάντησης του μέσου εργαζόμενου Έλληνα, ως τουλάχιστον συνένοχου, αν όχι και αυτουργού της κρίσης, της σαθρής ανύπαρκτης ανάπτυξης και της πλημμύρας της χώρας από ξένα δανεικά (που πήγαν άλλωστε απευθείας στα χέρια της οικονομικής ελίτ του τόπου) υποθηκεύοντας ουσιαστικά το μέλλον τού τόπου, παραχωρόντας την Εθνική του κυριαρχία.
Προχωρώντας στην εξαπάτηση του μέσου Έλληνα που την στήριξε και την πίστεψε σε όλα τα δήθεν αυτονόητα, όπως την Ολυμπιάδα του 2004, τήν εγκαθίδρυση Τραπεζοκρατίας αντί της Δημοκρατίας, το Ευρώ, το χρηματοοικονομικό καζίνο-χρηματηστήριο, πράγματα τα οποία, του ζήτησε η ίδια με αδιανόητη “ανοησία” και “υστεροβουλία” να πιστέψει.
Το αμάρτημα της “σοσιαλιστικής” κυβέρνησης στην Ελλάδα είναι ότι αθώωσε τον εαυτό της και σύσσωμη την κοινωνικοοικονομική “ελίτ”, και ενοχοποίησε βάναυσα και συστηματικά όλους τους υπόλοιπους εργαζόμενους, ειδικά μάλιστα τους ψηφοφόρους της.
Η ρήση του αντιπροέδρου της κυβέρνησης κ. Θ. Πάγκαλου, “μαζί τα φάγαμε” ακόμη ηχεί ως βάναυση πρόκληση στα αυτιά των ψηφοφόρων του ΠΑΣΟΚ και γενικότερα των Ελλήνων πολιτών και συνοψίζει εν πολλοίς τα προηγούμενα!
aegeantimes.gr
