Πάσχα στην Κέρκυρα: «Γλυκιά η ζωή και ο θάνατος μαυρίλα»

«Θα μεγαλώσεις και θα δεις...» μου επαναλάμβανε μονότονα η μητέρα μου όταν ήμουν μικρή σε κάθε, σχεδόν, διαφωνία μας. Αυτή η έκφραση...ήταν ό,τι πιο σπαστικό μπορούσε να μου πει. Πώς είναι δυνατόν να με πείσει ότι έχει δίκιο για κάτι που εγώ Θα καταλάβαινα όταν Θα μεγάλωνα. Πολλά «Θα» για το νεανικό μυαλό μου που επιζητούσε αποδείξεις στο εδώ και τώρα. Με τα χρόνια όμως, όταν η ωριμότητα έρχεται σιγά-σιγά χωρίς να το καταλαβαίνεις, πεποίθησεις τσακίζονται και γνώμες αλλάζουν. Ετσι και με την ιδιαίτερη πατρίδα μου την Κέρκυρα, τότε που με έπνιγε και ήθελα σε κάθε ευκαιρία να φεύγω... Όταν χιλιάδες άνθρωποι από όλη την Ελλάδα έρχονταν για να περάσουν το Πάσχα στο νησί, εγώ ήθελα να πάρω το πρώτο πλοίο και να εξαφανιστώ... Πόσα έχουν αλλάξει από τότε όμως. Μεγάλωσα και ναι, είδα. Είδα ότι τα ωραιότερα συναισθήματα που μπορεί να βιώσει κανείς την περίοδο του Πάσχα, είναι αυτά που σου γεννά η χαρμολύπη του Κερκυραϊκού τοπίου, με όλες σου τις αισθήσεις να φθάνουν στην κορύφωσή τους. Συναισθήματα που μπορεί να στα δημιουργήσουν ακόμη και τα μωβ φανάρια στο αρχιτεκτονικό αριστούργημα της πρόσοψης του Λιστόν. Ή, το Ιόνιο Φως, λαμπερό και διαπεραστικό τις πρώτες ημέρες της άνοιξης. Οι ευωδιές από τις πασχαλιές που αναμειγνύονται με τη μυρωδιά καθαριότητας από τις κρεμασμένες μπουγάδες στα καντούνια του Καμπιέλο.

Το Κερκυραϊκό Πάσχα έχει δύο όψεις. Αυτή που φαίνεται και αυτή που δεν φαίνεται. Αυτή που φαίνεται είναι πολυδιαφημισμένη και λαμπερή, με τα κανάτια να σπάνε το πρωί του Μεγάλου Σαββάτου και τα πυροτεχνήματα να εντυπωσιάζουν με την πολυχρωμία τους και την ποσότητά τους, το βράδυ της Άναστασης.

Αυτή που δεν φαίνεται, θα τη νιώσει κανείς μόνο αν παραδοθεί στην Κερκυραική μέθεξη των ημερών χωρίς αντιστάσεις, σα να ζεις έναν ξαφνικό έρωτα που δε σε νοιάζει το αύριο. Απαραίτητη προυπόθεση είναι να ξεπεράσεις την ταλαιπωρία που σου προκαλεί η τουριστική πολυκοσμία. Γιατί πράγματι έχει πολύ κόσμο στο νησί, όλοι συγκεντρώνονται στην πόλη και ναι, σε πατάνε, σε σπρώχνουν, σε ενοχλούν. Όμως αξίζει τον κόπο.

Σταυροδρόμι ρευμάτων και πολιτισμών η Κέρκυρα, αποδεικνύει τον σεβασμό που έδειξε ο χρόνος αλλά και οι άνθρωποί της, στις παραδόσεις και τα έθιμά της. Το τελετουργικό ξεκινά την Κυριακή των Βαΐων με τη λιτανεία του Αγ. Σπυρίδωνος, σε ανάμνηση της σωτηρίας του νησιού από την πανώλη. Το τροπάριο της Κασσιανής τη Μεγάλη Τρίτη από τη Χορωδία Κερκύρας είναι μια μαγική στιγμή. Η Κέρκυρα έχει 18 Χορωδίες και 17 Φιλαρμονικές. Από 50 έως 180 άτομα η κάθε μια, μετρήστε πόσοι άνθρωποι κάθε βράδυ μαθαίνουν μουσική και τραγουδούν. Τη Μεγάλη Παρασκευή από τις 2 το μεσημέρι μέχρι τις 11 το βράδυ, σχεδόν κάθε μισή ώρα, λιτανεύονται οι Επιτάφιοι, με τις χορωδίες και τις Φιλαρμονικές να τους συνοδεύουν. Τότε η μουσική πλημμυρίζει όλο τον χώρο. Μέσα από τις πένθιμες νότες της, σου υπενθυμίζει την αξία της ζωής.

Κορυφαίες στιγμές, κατά την άποψη μου, το Adagio του Albinoni στον επιτάφιο της Μητρόπολης το βραδυ της Μ. Παρασκευής αλλά και ο «Αμλέτος» μας, όπως λέμε στην Κέρκυρα το πένθιμο εμβατήριο από τον Αμλετ, στη λιτανεία του Αγ. Σπυρίδωνα στις 9 το πρωί του Μεγάλου Σαββάτου. Στο άκουσμά τους, η καρδιά σου χτυπάει τόσο δυνατά που νομίζεις ότι θα σπάσει, πνίγεις τον λυγμό που σου ανεβαίνει στον λαιμό αλλά το πρόσωπό σου υγραίνεται από τα βουβά δάκρυα που αφήσες να τρέξουν. Αυτή είναι συγκίνηση, έκσταση αλλά και πόνος μαζί που γίνεται βάλσαμο. Και όταν διαλύεται η συντεταγμένη πορεία της λιτανείας, ξαναγυρνάς στην πραγματικότητα, οι θεατές γίνονται λαοθάλασσα γύρω σου και εσύ ψάχνεις αγαπημένα πρόσωπα για να επιστρέψεις στη σύγχρονη ζωή και τον υλικό κόσμο. Και τότε είναι που δεν έχεις καμιά αμφιβολία ότι «Γλυκιά η ζωή και ο θάνατος μαυρίλα»...
http://www.protagon.gr/