Μια ακόμη απαίτηση της Τρόικας είναι και η κατάργηση της Εθνικής Γενικής Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας. Λίγο πολύ όλοι μας μπορούμε να υπολογίσουμε τις...
δραματικές συνέπειες που θα έχει η κατάργηση αυτής της συλλογικής σύμβασης: μεγάλη μείωση των μισθών, ανασφάλεια, ελάχιστο χρήμα πλέον στην κατανάλωση, ισοπέδωση της εμπορικής αγοράς κ.ο.κ… Είναι μια Σύμβαση που έχει ένα ουσιαστικό χαρακτήρα, αφού κυρίως καθορίζει τα μισθολογικά όρια, αλλά ταυτόχρονα διατηρεί και ένα χαρακτήρα συμβολικό και ψυχολογικό, από τη στιγμή που επηρεάζει το γενικότερο οικονομικό κλίμα και την ψυχολογία όλων των πολιτών.
Το κοινωνικό κράτος καταρρέει…Καθημερινά συναντώ φίλους που έμειναν άνεργοι, έχοντας παιδιά να μεγαλώσουν .Κάποιοι από αυτούς έχουν ακόμη τους γονείς τους να τους στηρίξουν οικονομικά και ψυχολογικά. Μέχρι πότε ; Kαι οι υπόλοιποι;Kαι όσοι από εμάς χρωστούν σε δάνεια, ή στο δημόσιο; Συνεχώς το ελληνικό κράτος μας απειλεί ότι αν δεν πληρώσουμε θα κάνει κατασχέσεις ακινήτων, μισθών και καταθέσεων (όσοι απομείνουν να έχουν…).Αφήστε δε την απειλή των ποινικών διώξεων και την απειλή της φυλάκισης.
Από την άλλη, οι τράπεζες αφού μας έδωσαν κάθε μορφής δάνεια και πιστωτικές κάρτες χωρίς να εξετάζουν αν μπορούμε να τα αποπληρώσουμε, βάζουν καθημερινά το μαχαίρι στο λαιμό χιλιάδες συμπολιτών μας, εκτοξεύοντας και αυτοί με την σειρά τους τις ίδιες απειλές. "Τράπεζα είναι ένα μέρος όπου σου δανείζουν μια ομπρέλα όταν έχει καλοκαιρία και σου τη ζητάνε πίσω όταν πιάσει βροχή", έλεγε ο Ρόμπερτ Φρόστ, αμερικανός ποιητής…Ξεχνούν βεβαίως τι παράνομα έξοδα μας χρεώνουν ακόμη, με τί χαμηλά επιτόκια κινούν τις καταθέσεις των πολιτών σε αντίθεση με τα ακριβότατα επιτόκια που μας χρεώνουν στα διάφορα δάνεια, φτάνοντας τα όρια της αισχροκέρδειας…Το κράτος τι κάνει για τις τράπεζες; τους φορολογεί όπως τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις; όχι βέβαια! Δανείζουν οι τράπεζές μας τις ελληνικές επιχειρήσεις με ανταγωνιστικά επιτόκια όπως οι άλλες ευρωπαικές τράπεζες τις δικές τους επιχειρήσεις;ούτε λόγος…
Αλλά λίγο πολύ το τι κάνει η τρόικα ,η κυβέρνηση και οι τράπεζες σε όλους μας το βιώνουμε καθημερινά. Το ζήτημα όμως είναι το πώς αντιδρούμε εμείς οι πολίτες σε όλα αυτά. Αντιδρούμε; Ξεσηκωνόμαστε; Μας υπολογίζουν; H απάντηση γνωστή σε όλους μας: ;όχι! Γιατί; Διότι κατά τη γνώμη μου έχουμε παραδώσει τα όπλα. Θεωρούμε το παιχνίδι χαμένο, ότι δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα και περιμένουμε…Περιμένουμε ότι σε λίγο θα περάσουν όλα τα προβλήματά μας. Ότι πρέπει να κάνουμε υπομονή είναι το μήνυμα που θέλει να μας περάσει η κυβέρνηση μέσα από τα κατευθυνόμενα τηλεοπτικά δελτία ειδήσεων και "ενημερωτικών εκπομπών"!
Προσωπικά θλίβομαι βαθύτατα και εξοργίζομαι όταν συναντώ καθημερινά γνωστούς που έμειναν άνεργοι και δε μπορούν να τα βγάλουν πέρα! Όταν χιλιάδες συμπολίτες μας καλούνται να πληρώσουν εξωφρενικούς φόρους ενώ ταυτόχρονα οι μισθοί μειώνονται στο μισό .Όταν η εμπορική αγορά καταρρέει, όταν ακόμη διαβάζω στις τοπικές εφημερίδες συνεχώς πλειστηριασμούς και κατασχέσεις εκατοντάδων επαγγελματιών και άλλων συμπολιτών, αφήνοντάς τους κυριολεκτικά στον δρόμο. Και κανείς δεν αντιδρά…
Φταίει το γεγονός ότι μεγαλώσαμε οι περισσότεροι από τους νέους μέσα σε μια ευμάρεια χωρίς ποτέ να χρειαστεί να διεκδικήσουμε τίποτε; Φταίει ότι δεν έχουμε εμπιστοσύνη στα συνδικαλιστικά όργανα; Ότι ενώ οι περισσότεροι από εμάς δεινοπαθούν κάθε μέρα, την ίδια στιγμή παρακολουθούμε πολλούς πολιτικούς άρχοντες να πλουτίζουν παράνομα, να απολαμβάνουν προνόμια, να διαπράττουν οικονομικά αδικήματα ζημιώνοντας το ελληνικό δημόσιο με τεράστια ποσά και παρόλαυτά κανείς να μην τιμωρείται;
Μήπως έφτασε η ώρα να αντιδράσουμε επιτέλους; Δε κατανοούμε ότι εάν δεν κάνουμε κάτι όλοι μαζί δυναμικά, τότε ολοένα και περισσότερο θα μας εξαθλιώνουν τόσο η κυβέρνηση όσο και η τρόικα; Αρκούν απλώς οι απεργίες; Μόνο κάποιες διαδηλώσεις και πορείες διαμαρτυρίας (χωρίς μεγάλη συμμετοχή δυστυχώς ); Μήπως πρέπει να κινηθούμε πιο δυναμικά και ουσιαστικά; Ένα "κλέισιμο" των εφοριών π.χ, δε θα ήταν πιο αποτελεσματικό; Έχουμε κάτι να χάσουμε ή να φοβηθούμε; Eδώ σε λίγο ούτε να πληρώσουμε θα χουμε , ούτε σπίτια να μείνουμε ούτε καν να φάμε…Και εάν κάποιοι από εμάς βρίσκονται σε καλή οικονομική κατάσταση, θεωρούν ότι θα ναι πάντα έτσι; Και εάν αύριο κάποιος δικός τους αντιμετωπίσει δυσκολίες; Πού είναι η αλληλεγγύη μας; Mήπως πρέπει να πάψουμε να είμαστε τόσο ατομιστές και εγωκεντρικοί. Η κρίση που βιώνουμε δεν είναι μόνο οικονομική. Είναι πρωτίστως κρίση ηθική, πνευματική και κρίση αξιών και θεσμών, γιαυτό είναι και οικονομική…Και ως τέτοια οφείλουμε κυρίως να την αντιμετωπίσουμε.
e-volos.gr
