Η τελευταία απόπειρα των Ιταλών να καταλάβουν την Ελλάδα τον Μάρτιο του 1941, απέτυχε και αυτή, γεγονός που υποχρέωσε τους Γερμανούς να τροποποιήσουν τα σχέδιά τους και να αναβάλλουν την επίθεση κατά της ΕΣΣΔ, επιτιθέμενοι κατά της Ελλάδος.
Στις 6 Απριλίου, οι Έλληνες στρατιώτες υποχρεώθηκαν να δώσουν άλλη μια τιτάνια μάχη, εναντίον τριών ισχυρών αντιπάλων – Γερμανών, Ιταλών και Βουλγάρων. Στα οχυρά Μεταξά ο ελληνικός στρατός ανθίσταται απεγνωσμένα, γνωρίζοντας ότι ο αγώνας είναι άνισος. Αυτό όμως δεν τον πτοεί. Υπήρξαν παλικάρια σα τον Δημήτριο Ίτσιο που τα ανδραγαθήματά τους μετέτρεψαν το όνομά τους σε μύθο.
Ας μάθουμε λίγα πράγματα για το λαμπρό αυτό λοχία που αποδείχθηκε άριστος απόγονος των ηρώων των Θερμοπυλών.Ο Δημήτριος Ίτσιος γεννήθηκε το 1906 στην ακόμα σκλαβωμένη τότε Μακεδονία από Βλάχους γονείς. Παντρεύτηκε την Άννα Κ. Νανοπούλου, με την οποία απέκτησαν δύο παιδιά, τη Μαρία και τον Αναστάση. Με την κήρυξη του Δευτέρου Παγκοσμίου πολέμου επιστρατεύθηκε ως έφεδρος λοχίας και υπηρετούσε στο Μπέλες, πάνω από το χωριό του, τα Άνω Πορόια Σερρών.
Εκεί επάνω, στην κορυφογραμμή του Μπέλες, ήταν στημένα τα πρώτα πρόχειρα φυλάκια της προκάλυψης της «γραμμής Μεταξά». Λίγο πιο κάτω, σε απόσταση περίπου δύο χιλιομέτρων από την οροθετική γραμμή, βρίσκονταν τα εννέα σκυρόδετα ελληνικά πυροβολεία, στημένα κατά μήκος της δεύτερης αμυντικής γραμμής. Οι υπερασπιστές των πυροβολείων, είχαν εντολή να αμυνθούν ώσπου ο στρατός του υποτομέα Ροδοπόλεως να συμπτυχθεί χωρίς απώλειες προς τα Κρούσια κι αμέσως μετά, να εγκαταλείψουν κι αυτοί τις θέσεις τους με κανονική υποχώρηση, έχοντας ως πλεονέκτημα την άριστη γνώση της περιοχής.Ο Ίτσιος κατά την εισβολή των Γερμανών στο Μπέλες, στις 6 Απριλίου 1941, βρέθηκε να είναι επικεφαλής του Πολυβολείου Π8. Όταν ξεκίνησε η υπέρτερη επίθεση των Γερμανών με πυροβολικό,τεθωρακισμένα,και αεροπλάνα κανείς δε περίμενε ότι θα έβρισκαν τέτοια αντίσταση και θα είχαν τόσες απώλειες.Τα οχυρά αντιστέκονται. Οι υπερασπιστές των πολυβολείων ποτίζουν με το αίμα τους τα ιερά χώματα της γενέθλιας γης.Σταδιακά τα ελληνικά πυροβολεία Π3, Π4, Π5 και Π9, σιγούν. Ακολουθεί το Π6 που, περικυκλωμένο από τον εχθρό, έπειτα από σθεναρή αντίσταση, καταλαμβάνεται το μεσημέρι; Τα πυροβολεία Π7 και Π8, όμως, συνεχίζουν να μάχονται.Το πυροβολείο Π8, έχει στη διάθεσή του 38.000 φυσίγγια, που οι υπερασπιστές του είναι διατεθειμένοι να τα χρησιμοποιήσουν όλα πριν σταματήσουν να μάχονται.
Αφού ξόδεψαν όλα τους τα φυσίγγια πάνω σε Γερμανικά σώματα τότε μόνο βγήκαν από το οχυρό με δυσκολεία αφού δε μπορούσαν να ανοίξουν τη πόρτα από τα άδεια φυσίγγια.
«Οι άνδρες, όσοι δεν εφονεύθησαν, συλλαμβάνονται αιχμάλωτοι και μαζί μ' αυτούς κι ο Λοχίας Ίτσιος Δημήτριος, αρχηγός του Πυροβολείου Π8. Το πυροβολείον τούτο, δια του φοβερού, πράγματι, πυρός, επέφερεν εις τους Γερμανούς τεραστίας φθοράς. Δι' αυτό ο επικεφαλής αυτών Αξιωματικός, ζητάει να μάθει τον Αρχηγόν», μας πληροφορεί ο Συνταγματάρχης Γιακουμής στο πολεμικό του ημερολόγιο.
Ο επικεφαλής αξιωματικός σε άπταιστα Ελληνικά ζητά τον αρχηγό του φρουρίου Π8. Η σκηνή που ακολουθεί, ζωντανεύει, χωρίς υπερβολή, την Αλαμάνα με το Διάκο της πάνω στα Μακεδονικά βουνά. Ευθυτενής, με αγέρωχη αξιοπρέπεια χωρίς ίχνος πρόκλησης και ανόητης επίδειξης, κάνει ο Ίτσιος δυο - τρία βήματα μπροστά, χαιρετά στρατιωτικά το Γερμανό Αξιωματικό και με σταθερή φωνή αναφέρει:
- Ίτσιος Δημήτριος, λοχίας πεζικού.
Ξαφνιάζεται ο άλλος. Στα μάτια του εύκολα θα μπορούσε να διακρίνει κανείς το θαυμασμό του για το παλληκάρι.
- Συγχαρητήρια λοχία. Με τη γενναιότητά σου ζωντάνεψες εδώ πάνω, σε τούτα τα βουνά, την πανάρχαια ιστορία των προγόνων σου.
Αμέσως μετά του κάνει νεύμα να τον ακολουθήσει. Τον οδηγεί στο ξέφωτο μπροστά από το πολυβολείο, και δείχνοντας του τις δεκάδες των πτωμάτων των στρατιωτών του - πάνω από 200 κατά έγκυρη εκτίμηση - του λέει:
- Αυτό που βλέπεις λοχία είναι έργο δικό σου.
Ο Ίτσιος γαλήνιος σαν όλους τους πραγματικούς ήρωες απαντά λακωνικά:
- Έπραξα το καθήκον μου.
- Εσύ έπραξες το καθήκον σου. Τώρα η σειρά μου να «εκτελέσω» κι εγώ το δικό μου καθήκον.
Και μπροστά στα έκπληκτα μάτια των Ελλήνων και Γερμανών στρατιωτών, βγάζει το πιστόλι του και στυλώνοντάς το στον κρόταφο του παλληκαριού τον εκτελεί εν ψυχρώ. Πολλοί θα πουν ότι αυτό ήταν έγκλημα πολέμου,αλλά οι Γερμανοί εκείνου του καιρού δεν ασχολούταν με τέτοιες λεπτομέρειες.Αυτό που τους ένοιαζε ήταν να μην υπήρχε τίποτα ζωντανό που θα μπορούσε να προκαλεί φόβο στις υποτειθέμενες άφοβες στρατιές του και ο Ίτσιος ανήκε σε αυτή τη περίπτωση, συνεπώς το τέλος του ήταν προδιαγεγραμμένο και το ήξερε και ο ίδιος έκανε όμως αυτό που έπρεπε. Εμείς θα κάνουμε αυτό που πρέπει; Αυτός ήξερε να πει όχι, η σειρά μας να πούμε όχι.
Όσοι γεννήθηκαν πριν από 71 χρόνια είχαν την ατυχία και τη σύμπτωση να ζήσουν δύο τριπλές κατοχές. Ελπίζουμε να ζήσουν και δύο απελευθερώσεις.
ellinikh-odysseia.blogspot.com
