Στη γωνία χτυπάει νευρικά το πόδι και μασάει τα νύχια του ο γαλάζιος. Πού θα πάει; Δεν θα γυρίσει ο τροχός; Ας είναι καλά το βρώμικο ΄89. Αρχίζουμε με νέες ιδέες. Νέες συμφωνίες, νέα έργα, νέες μίζες. Τα δικά μας παιδιά τώρα.
Κι απέξω να ακούγεται: "Όχι στο ΝΑΤΟ. Έξω από την ΕΟΚ". Απλά να ακούγεται. Αγώνας για τον αγώνα. Μόνο αρνήσεις, καμιά πρόταση. Ούτε καν ερώτηση. Η αυτιστική αριστερά δημιουργείται και μεγαλουργεί. Και ο καιρός να περνάει...
Να πέφτουν βροχή τα λεφτά από την Ευρώπη. Δάνεια, επιδοτήσεις, τα πεντοχίλιαρα να είναι πετσετάκια και ξαφνικά στο ευρώ. Είναι γάτα ο κοντός με τη γραβάτα (και τις ελιές). Ολυμπιακοί Αγώνες, χρυσό Χρηματιστήριο. Αυτή είναι ζωή. Κι εσύ με τη χρυσή καδένα και την τρίχα κάγκελο μέσα από το ξεκούμπωτο πουκάμισο να τρέχεις με τη λιγδιασμένη χωρίστρα και τη γρατσουνισμένη BMW να βάφεις τους δρόμους και την ψυχή των παιδιών σου: ΠΑΣΟΚ, ΝΔ και ξερό ψωμί (που λέει ο λόγος). Κι οι άλλοι εκεί: Κολλημένοι στο 1917 και στο όνειρο του Σοβιέτ. Σημασία έχει η αντίδραση και να ακούγεται "το μαζικό κίνημα" και "η λαϊκή αντίσταση". Για ένα αδειανό πουκάμισο.
Μετά ήρθε ο πρώτος -άκης. Ο Κωστάκης. Έναρξη των Ολυμπιακών αγώνων και όλα τα αγωνίσματα στην πίστα: Μεγάλα έργα, μίζες, μεγαλοεργολάβοι, τραπεζίτες, ιδιωτικοποιήσεις. Ο χορός γίνεται πιο έντονος. Να φάμε κι εμείς. Τα δικά μας παιδιά τώρα. Η λαμογιά γίνεται τέχνη. Αλλά και όνειρο για τον ευρωλιγούρη νεοέλληνα. Κι εσύ ακόμη εκεί: Να αποκαλείς «Ελλάς Ελλήνων Χριστιανών» ό,τι είναι ελληνικό, παραδοσιακό και θρησκευτικό. Έτσι σου είπαν οι σύντροφοι. Στον κόσμο σου και πάλι.
Ήρθε ο άλλος –άκης. Ο Γιωργάκης. Ξεσάλωσε το MEGA. Φταίνε οι μισθοί, οι δημόσιοι υπάλληλοι, η παιδεία, η υγεία. Μαζί και εσύ να λες το ποίημα χωρίς να λαθέψεις. Μάννα εξ ουρανού το Δ.Ν.Τ., τα μνημόνια. Επιτέλους, θα γίνουμε χώρα. Η αντίδραση, η αγανάκτηση, οι αυτοκτονίες αυξάνονται. «Χα, βολεμένοι….», σκέφτεσαι. Όλοι εκτός από σένα. Το κλίμα είναι εναντίον του κόμματος. Ακόμη κι εσύ έβγαλες φωτογραφία πίσω από το πανό για την ανατροπή της κυβερνητικής πολιτικής. Αρχίζεις να μη μιλάς, αλλά σφίγγεις στο ιδρωμένο χέρι σου την κονκάρδα με τον πράσινο ήλιο και πεισματώνεις. Αλλά δεν φεύγεις. Κάποτε είχες πει: «Πρώτα μου έδωσαν το κόμμα και μετά το όνομα». Τώρα θα κάνεις πίσω; Τώρα που σε χρειάζεται η δημοκρατική παράταξη;
Οι γαλάζιοι έχουν λυσσάξει. Προβάρουν και πάλι το κουστούμι της εξουσίας. Οι νέοι σωτήρες της χώρας από μια κατρακύλα, την οποία προσυπέγραψαν. Ετοιμάζονται για νέο κέικ με τα παλιά κλούβια αυγά. Και οι αριστεροί να μην έχουν καμιά σχέση με την αριστερή ιδεολογία. Από παλιά, άλλωστε. Ανέτοιμοι, όπως πάντα, με κορώνες, κραυγές και ανεφάρμοστα συνθήματα. Χωρίς επιχειρήματα και νηφάλιο λόγο. Αρκεί να ακούγονται ανά δυο προτάσεις τα επίθετα «λαϊκός» και «μαζικό». Με μόνιμη σνομπ διάθεση και περιφρόνηση προς αξίες που στήριξαν την πατρίδα σε πιο χαλεπούς καιρούς.
Η αυλαία κλείνει. Θα κάνεις ένα βήμα μπροστά για να εργαστείς στο φως ή θα χαθείς πίσω στα παρασκήνια και στους υπόγειους διαδρόμους;
Παναγιώτης Ασημακόπουλος
Θεολόγος καθηγητής
