Σύμφωνα με τα στοιχεία του ΥΠΕΚΑ, για το 2010, το 80% των οικισμών 2000-15.000 ΙΚ δεν έχουν ακόμη εγκατάσταση επεξεργασίας λυμάτων.
Αν και δεν μπορούν να υποκαταστήσουν τους βιολογικούς καθαρισμούς, ωστόσο με δεδομένη την οικονομική κρίση αποτελούν μια φθηνή και αξιόπιστη λύση.
Η εξάπλωση των τεχνητών υγροβιότοπων, έγινε την δεκαετία του 90, όπως μας πληροφορεί ο δρ. Αλέξανδρος Στεφανάκης, Μηχανικός Περιβάλλοντος από το Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης.
Τεχνητοί υγροβιότοποι για τα απόβλητα υπάρχουν σε χώρες όπως η Αυστρία, η Τσεχία, η Δανία, η Γερμανία, η Αυστραλία και οι ΗΠΑ.
Στην Ελλάδα, υπάρχουν αρκετές πιλοτικές εφαρμογές, όπως στο Γομάτι Χαλκιδικής, Νέα Μάδυτο Θεσσαλονίκης, Κόσμιο Ροδόπης, Άβδηρα Ξάνθης, στην Εύβοια, την Καστοριά, τη Λήμνο και τη Φλώρινα.
Το Εργαστήριο Οικολογικής Μηχανικής του Δημοκρίτειου Πανεπιστημίου διεξάγει συνεχείς έρευνες και μελέτες για την βελτίωση των συστημάτων. Αξιόλογη ερευνητική δράση έχουν ακόμη το ΕΘΙΑΓΕ, το τμήμα Χημείας του ΑΠΘ και το Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων.
Πως λειτουργεί ο τεχνητός υγροβιότοπος
Η κατασκευή τους, είναι απλή, όπως δημιουργία λεκάνης βάθους ενός μέτρου, κάλυψη με γεωύφασμα στον πυθμένα, τοποθέτηση σωληνώσεων για σύνδεση με τον ατμοσφαιρικό αέρα και φύτευση ανθεκτικών καλαμιών.
Με την πάροδο του χρόνου, όταν τα καλάμια μεγαλώσουν, αναπτύσσουν μικρόβια που καταστρέφουν τους ρύπους.
