του Βασίλη Χασιώτη
Οδηγώντας το αυτοκίνητο, προ ημερών, άκουγα στο ραδιόφωνο κάποια εκπομπή, δεν θυμάμαι σε ποιο σταθμό ούτε τον τίτλο της εκπομπής…Για την ακρίβεια, η εκπομπή είχε αρχίσει κι έτσι έχασα την αρχή…
Εν πάσει περιπτώσει, το θέμα ήταν ότι συζήταγαν οι δύο δημοσιογράφοι της εκπομπής με ένα ψυχολόγο το ζήτημα του πώς ο ψηφοφόρος κάνει τις όποιες του πολιτικές και εκλογικές επιλογές, προσεγγίζοντας το θέμα από την καθαρά ψυχολογική του πλευρά…
Δεν θα μείνω σε κάποιες λεπτομέρειες που αναφέρονταν από τον προσκεκλημένο ψυχολόγο, ενδιαφέρουσες ήταν, θα μείνω όμως σε ένα σημείο που συνιστούσε κατ΄ εμέ το εμφανέστατο κενό στην όλη προσέγγιση…
Στο τέλος, ως συμπέρασμα, αυτό που εγώ τουλάχιστον εισέπραξα, ήταν όχι το επισημανθέν αυτονόητο και σωστό πως υπάρχει στο πολιτικό γίγνεσθαι συνευθύνη πολιτών και πολιτικών, αλλά, ότι υπάρχει τόση συνευθύνη και τόσης βαρύτητας, ώστε τελικώς αυτή (η συνευθύνη) να συμψηφίζει η μια την άλλη, μην αφήνοντας σχεδόν τίποτα προς καταλογισμό στην μεν ή στην δε πλευρά, των πολιτών και πολιτικών δηλαδή…
Ένα παίγνιο δηλαδή μηδενικού αθροίσματος…
Ότι δηλαδή, ΟΛΟΙ ΜΑΣ ΦΤΑΙΜΕ (έτσι, απλά), κατά το ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ ΤΑ ΦΑΓΑΜΕ (ομοίως έτσι απλά)…
Και ουδέν αληθέστερον τούτου, αν δεν υπηρχε μια «λεπτομερεια», τέτοιας όμως βαρύτητας ωστε να καθιστα την «κατ’ αρχην» παραπανω αληθεια μια μεγάλη αναληθεια…
Η «λεπτομέρεια» είναι ότι ΔΕΝ ΑΚΟΥΣΑ ΤΙΠΟΤΑ να έχει λεχθεί για το ζήτημα του ΒΑΘΜΟΥ ΕΠΗΡΕΑΣΜΟΥ των μεν από τους δε και τούμπαλιν…
Περίπου δηλαδή θεωρήθηκε ότι η γνώμη και η συμπεριφορά των πολιτών επηρεάζει ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ τη γνώμη και τη δράση των πολιτικών ΚΑΙ ΑΝΤΙΣΤΡΟΦΩΣ..
Όμως, πολύ απλά, αυτό το «αντιστρόφως» ΔΕΝ ΙΣΧΥΕΙ...
Οι πολιτικοί, όχι τόσο ως άτομα, ΑΛΛΑ ΩΣ ΟΡΓΑΝΩΜΕΝΑ ΚΟΜΜΑΤΑ ΠΟΥ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΑΥΤΟΥΣ, διαχειρίζονται τεράστια ποσά (ως κόμματα εννοώ), με ό,τι αυτό σημαίνει…
ΚΑΙ ΣΗΜΑΊΝΕΙ ΠΑΡΑ ΠΟΛΛΑ…
Απασχολούν εξειδικευεμενα επιτελεια ειδικων επιστημονων, που τους δίνει τη δυνατότητα οχι απλα να δίνουν κύρος στις όποιες τους απόψεις και θέσεις αλλα και πως να επιβαλουν αυτό το «κυρος» και πως να κανουν τον καταναλωτη να «καταπινει» οσα αυτες οι «εγκυρες» ή οντως εγκυρες φωνες πουλανε, ειτε επειδη το πιστευουν ειτε διοτι απλα ειναι αργυρωνυτες γραφιδες και φωνες…
Και αυτό κάτι σημαίνει, και για την ακρίβεια, ΣΗΜΑΊΝΕΙ ΠΑΡΑ ΠΟΛΛΑ…
Έχουν ακόμα οι πολιτικοί μέσω των κομμάτων τους, σε σχέση με τον απλό πολίτη, ΠΡΟΝΟΜΙΑΚΗ ΔΥΑΝΤΟΤΗΤΑ ΠΡΟΣΒΑΣΗΣ ΣΤΑ ΜΜΕ, και ενίοτε όχι απλά πρόσβασης μια ΚΑΙΕΠΗΡΡΕΑΣΜΟΥ ΤΟΥΣ, που με τη σειρά του προσθέτει στη φαρέτρα τους νέα όπλα ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΗΣ ΧΕΙΡΑΓΩΓΗΣΗΣ (ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΑΣ) της κοινής γνώμης…
Για να επανέλθουμε στη κουβέντα του ψυχολόγου μας, με βάση τα όσα είπε, η υπόθεση εδώ, είναι, συμφωνα οχι με οσα λεχθηκαν αλλα συμφωνα με οσα δεν λεχθηκαν, ότι και ο πολιτης διαθετει ολες αυτες τις δυνατοτητες σε ατομικο επιπεδο, ωστε αποτελσματικα να «συμψηφιζουν» τις παραπανω δυνατοτητες των κομματων, κι ετσι να καταληγουμε στο «ολοι μας ειμαστε υπευθυνοι» (έτσι απλά)…
Δηλαδή, ο κάθε πολίτης, έχει ΣΑ ΝΑ ΛΕΜΕ, στη διάθεσή του, ένα επιτελείο ειδικών, έχει πόρους, έχει δυνατότητα πρόσβασης στα ΜΜΕ, κι όλα αυτά ΤΑ ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΑ, σε τέτοια «ποσότητα» και «ποιότητα», ωστε το ατομικο αυτο «οπλοστασιο» να αντισταθμιζει το αντιστοιχο πολιτικο / κομματικό, ο ατομικος επηρεασμος να συμψηφιζει αποτελεσματικα τον αντιστοιχο πολιτικο / κομματικο. Και κυρίως, να διακρίνει πόσες από αυτές τις «έγκυρες» φωνές, τις μισθωμένες από ή στρατευμένες με τα κόμματα, είναι λόγια του αέρα, όταν δεν είναι υψιπετείς κοινοτοπίες…
Συνεπώς, ΜΟΝΟ ΚΑΙ ΜΟΝΟ ΤΟΤΕ, υπάρχει ΙΣΗΣ ΕΥΘΥΝΗΣ πολίτη – πολιτικού, συμμετοχή στο πολιτικό γίγνεσθαι, όταν δεν υπάρχουν οι διαφορές που ενδεικτικά σημειώσαμε ανωτέρω…
