Ως πόλη ορίζω το ρυθμό των ανθρώπων που την κατοικούν. Ως καλλιτέχνη ορίζω τον απόλυτο κλέφτη. Αυτόν που υπάρχει εξαιτίας... του ότι υπάρχουν οι άλλοι. Ζει από αυτούς και κατ' επέκταση τους συντηρεί. Κλέβει το βλέμμα, την αθωότητα, τα αισθήματα, τα όνειρά τους, την ηδονή, τον πόνο, τη δυστυχία, ζει στο ρυθμό των ανθρώπων της πόλης.
Πόλη και καλλιτέχνης τη βιώνει και τον βιώνει, ο καθένας χωριστά και συγχρόνως, τον καλύπτει και την καλύπτει, τη χρησιμοποιεί, τη διαπερνά και την ξεπερνά και, όταν δεν έχει τίποτε άλλο να πάρει, τότε παύει να υπάρχει. Η πόλη έχασε τον προσανατολισμό της, όπως και η τέχνη, ο καλλιτέχνης είναι δημιούργημά μας.
Η πόλη έχει δύο πρόσωπα: το πρόσωπο του ψεύδους, του εγωισμού, της εξουσίας, που τελεί συνεχώς εν ασχημία, της βίας, του βάναυσου πνεύματος της καταπίεσης των «εξουσιαζόντων», το πρόσωπο αυτό που καλλιεργούν πάνω στους υπόλοιπους, πεθαίνοντας από την επιθυμία της δολοφονίας του διπλανού τους, συντρίβοντας και τα τελευταία ίχνη ανθρωπιάς και αξιοπρέπειας.
Το άλλο πρόσωπο, της αλήθειας, της αθωότητας, τις νυχτερινές στιγμές όπου «διατηρείται ακόμη η ψυχή», των ανθρώπων που αντιστέκονται στην παγκόσμια ισοπέδωση, των ομάδων των συνηθισμένων ανθρώπων που στον αγώνα τους για επιβίωση έχουν δημιουργήσει στρατηγικές, αντιδρώντας σε εξωτερικές πιέσεις, κλείνοντας, αποχωρώντας και σταματώντας τη ζωή, στους περιθωριακούς που αγωνιούν, στα παιδιά που η βία τους κατευθύνει, στις ερωτικές κρυφές αγωνίες, στη μοναξιά των αστέγων...
Δύο πρόσωπα αντιμέτωπα και αλληλοεξαρτώμενα. Και ο καλλιτέχνης ξέχασε τι σημαίνει παρατήρηση, δε βλέπουμε, δεν μπορούμε να σταματήσουμε για λίγο ακίνητοι να παρατηρήσουμε αυτήν τη δυστυχία. Δεν ξέρουμε πια να κοιτάμε ούτε τα κάγκελα του κλουβιού μας, ενώ θα μπορούσαμε, παρατηρώντας γύρω μας, να παρατηρήσουμε τον εαυτό μας, μήπως και βρούμε τη φρεσκάδα της έκπληξης, να μάθουμε εκ νέου τι σημαίνει έκσταση.
Συντηρούμε την υπάρχουσα κατάσταση, γιατί έτσι υπάρχουμε, δημιουργούμε εντυπωσιασμούς, οργανώνουμε παρεμβάσεις σε χώρους ανώδυνους, επιστρατεύουμε ψεύτικες αγωνίες, ευαισθησίες, τίτλους και συνθήματα, οργανώνουμε στρατηγικές καταστροφής της πόλης, απευθυνόμενοι εκ του ασφαλούς και συνεργαζόμενοι με τους παραγωγούς της δυστυχίας, πιστεύοντας στους θεραπευτικούς σκοπούς της τέχνης, παριστάνουμε τους επαναστάτες.
Η απογοήτευση είναι η μόδα της εποχής και η συνταγή την οποία φαίνεται ότι υιοθετεί ο σύγχρονος καλλιτέχνης είναι της συνειδητής παθητικότητας, της άρνησης στο να αντιστέκεται, εντάσσεται, ανήκει και συντηρεί το γένος όπου ο ξεπεσμός ασκεί εξουσία.
Αν ο καλλιτέχνης είναι αυτός που οραματίζεται, προτείνει, ανατρέπει, αφουγκράζεται τον αναστεναγμό του αστέγου, το σφυγμό του κλεφτρονιού, οσμίζεται τον ιδρώτα του παιδιού των φαναριών που βλέπει τα όνειρα της μοναξιάς, εκφράζεται μέσα από τη διαμαρτυρία, αυτοπυρπολείται μπροστά σ' έναν αδιάφορα σιωπηλό κόσμο, αν μπορεί να εκθέσει τον εαυτό του, να πει «όχι» στον εγωισμό, αν συνειδητοποιήσει την προσωρινότητα, τη θνητότητά του εν ονόματι του μέλλοντος, της αθανασίας, τότε δε θα 'χουν χαθεί τα πάντα, τότε θα υπάρχει μία ακόμη ευκαιρία.
Ο Σαρτρ δήλωνε ότι η Κόλαση είναι οι Άλλοι, και με το να είναι οι Άλλοι διαφορετικοί αλλά ισότιμοί μου, τότε η Κόλαση είμαι Εγώ και αυτή η Κόλαση την οποία μαθαίνω ζώντας την είναι παραδόξως όμορφη...
Πόλη και καλλιτέχνης τη βιώνει και τον βιώνει, ο καθένας χωριστά και συγχρόνως, τον καλύπτει και την καλύπτει, τη χρησιμοποιεί, τη διαπερνά και την ξεπερνά και, όταν δεν έχει τίποτε άλλο να πάρει, τότε παύει να υπάρχει. Η πόλη έχασε τον προσανατολισμό της, όπως και η τέχνη, ο καλλιτέχνης είναι δημιούργημά μας.
Η πόλη έχει δύο πρόσωπα: το πρόσωπο του ψεύδους, του εγωισμού, της εξουσίας, που τελεί συνεχώς εν ασχημία, της βίας, του βάναυσου πνεύματος της καταπίεσης των «εξουσιαζόντων», το πρόσωπο αυτό που καλλιεργούν πάνω στους υπόλοιπους, πεθαίνοντας από την επιθυμία της δολοφονίας του διπλανού τους, συντρίβοντας και τα τελευταία ίχνη ανθρωπιάς και αξιοπρέπειας.
Το άλλο πρόσωπο, της αλήθειας, της αθωότητας, τις νυχτερινές στιγμές όπου «διατηρείται ακόμη η ψυχή», των ανθρώπων που αντιστέκονται στην παγκόσμια ισοπέδωση, των ομάδων των συνηθισμένων ανθρώπων που στον αγώνα τους για επιβίωση έχουν δημιουργήσει στρατηγικές, αντιδρώντας σε εξωτερικές πιέσεις, κλείνοντας, αποχωρώντας και σταματώντας τη ζωή, στους περιθωριακούς που αγωνιούν, στα παιδιά που η βία τους κατευθύνει, στις ερωτικές κρυφές αγωνίες, στη μοναξιά των αστέγων...
Δύο πρόσωπα αντιμέτωπα και αλληλοεξαρτώμενα. Και ο καλλιτέχνης ξέχασε τι σημαίνει παρατήρηση, δε βλέπουμε, δεν μπορούμε να σταματήσουμε για λίγο ακίνητοι να παρατηρήσουμε αυτήν τη δυστυχία. Δεν ξέρουμε πια να κοιτάμε ούτε τα κάγκελα του κλουβιού μας, ενώ θα μπορούσαμε, παρατηρώντας γύρω μας, να παρατηρήσουμε τον εαυτό μας, μήπως και βρούμε τη φρεσκάδα της έκπληξης, να μάθουμε εκ νέου τι σημαίνει έκσταση.
Συντηρούμε την υπάρχουσα κατάσταση, γιατί έτσι υπάρχουμε, δημιουργούμε εντυπωσιασμούς, οργανώνουμε παρεμβάσεις σε χώρους ανώδυνους, επιστρατεύουμε ψεύτικες αγωνίες, ευαισθησίες, τίτλους και συνθήματα, οργανώνουμε στρατηγικές καταστροφής της πόλης, απευθυνόμενοι εκ του ασφαλούς και συνεργαζόμενοι με τους παραγωγούς της δυστυχίας, πιστεύοντας στους θεραπευτικούς σκοπούς της τέχνης, παριστάνουμε τους επαναστάτες.
Η απογοήτευση είναι η μόδα της εποχής και η συνταγή την οποία φαίνεται ότι υιοθετεί ο σύγχρονος καλλιτέχνης είναι της συνειδητής παθητικότητας, της άρνησης στο να αντιστέκεται, εντάσσεται, ανήκει και συντηρεί το γένος όπου ο ξεπεσμός ασκεί εξουσία.
Αν ο καλλιτέχνης είναι αυτός που οραματίζεται, προτείνει, ανατρέπει, αφουγκράζεται τον αναστεναγμό του αστέγου, το σφυγμό του κλεφτρονιού, οσμίζεται τον ιδρώτα του παιδιού των φαναριών που βλέπει τα όνειρα της μοναξιάς, εκφράζεται μέσα από τη διαμαρτυρία, αυτοπυρπολείται μπροστά σ' έναν αδιάφορα σιωπηλό κόσμο, αν μπορεί να εκθέσει τον εαυτό του, να πει «όχι» στον εγωισμό, αν συνειδητοποιήσει την προσωρινότητα, τη θνητότητά του εν ονόματι του μέλλοντος, της αθανασίας, τότε δε θα 'χουν χαθεί τα πάντα, τότε θα υπάρχει μία ακόμη ευκαιρία.
Ο Σαρτρ δήλωνε ότι η Κόλαση είναι οι Άλλοι, και με το να είναι οι Άλλοι διαφορετικοί αλλά ισότιμοί μου, τότε η Κόλαση είμαι Εγώ και αυτή η Κόλαση την οποία μαθαίνω ζώντας την είναι παραδόξως όμορφη...
