Ήταν η Γαλλία αυτή που «έσπρωξε» την Αθήνα μέχρι τις 28 Μαΐου του 1979, οπότε και υπεγράφει η ένταξη της χώρας μας στην Ε.Ο.Κ. κάτω από τον ήχο του συνθήματος: «Ελλάς, Γαλλία συμμαχία».
Και σήμερα που η Ελλάδα είναι με την «πλάτη στον τοίχο» εξ αιτίας, αφ ενός των δικών της εγκλημάτων και αφ εταίρου από την εθνικιστική συμπεριφορά της Γερμανίας που επέβαλε το εξοντωτικό για όλα τα άλλα κράτη Δημοσιονομικό Σύμφωνο, είναι η Γαλλία πάλι αυτή που μπορεί να κλείσει την πόρτα της εξόδου από το ευρωπαϊκό κεκτημένο.
Ή για την ακρίβεια, η αναμενόμενη αλλαγή από την πολιτική του …άξονα με την Γερμανία που ακολούθησε ο Νικολά Σαρκοζί, στην επαγγελλόμενη πολιτική σύγκρουσης με το Βερολίνο, από τον Φρανσουά Ολάντ.
Ο Γάλλος σοσιαλιστής ηγέτης ήδη έχει δηλώσει ότι, αν εκλεγεί, θα κινηθεί μαζί με άλλες χώρες για τον απεγκλωβισμό της Ευρώπης από την υφιστάμενη πολιτική που στηρίζεται αποκλειστικά στη λιτότητα και εξέφρασε την άποψη ότι τα όσα έχουν επιβληθεί στην Ελλάδα δεν φέρνουν αποτέλεσμα.
Και πράγματι σήμερα η Γαλλία είναι η μόνη ευρωπαϊκή χώρα που μπορεί να αποτελέσει την «ατμομηχανή», πίσω από την οποία θα στοιχηθούν οι υπόλοιπες περιφερειακές χώρες της ευρωζώνης, προκειμένου να απεμπλακούν από τον βρόγχο που η καγκελάριος Μέρκελ έστησε ψηλά στην πύλη του Βρανδεμβούργου, εκμεταλλευόμενη την οικονομική θέση της Γερμανίας, αλλά και τον αριστοτεχνικό τρόπο με τον οποίο λειτούργησε η χώρα αυτή, από την γέννηση της Ε.Ε., προς δικό της όφελος.
Έτσι μετά από δυόμιση δεκαετίες, η Ελλάδα εκ των πραγμάτων, κοιτά προς τον Πύργο του Άιφελ, ελπίζοντας σε αλλαγές που θα εμποδίσουν την Ευρώπη να μετατραπεί σε γερμανική παραγωγική μηχανή και ίδια σε …επαρχία της Κίνας.
